২৮ মে’ৰ নিশা অসমৰ সভ্য সমাজক জোকাৰি যোৱা এক ঘটনা সংঘটিত হ’ল ৰাজধানী চহৰত৷ অসমৰ সৰু সৰু চহৰে-চন্তৰে, গাঁৱে-বস্তিয়ে, চৰে-জংঘলে বহু ঘটনা ঘটি থাকে৷ তাৰে বহু ঘটনা চৰ্চালৈ আহে, বহু ঘটনা চৰ্চালৈ নাহে৷ চৰ্চালৈ আহিলেও সেইবোৰ অঞ্চলৰ মানুহক এক অৱজ্ঞাৰ দৃষ্টিৰে নিৰক্ষৰ-ধোদ, মদাহী, অজ্ঞানী আদি দৃষ্টিৰে নানা অভিধাৰে ওপচাই পেলাৱা হয়৷ কিন্তু এই ঘটনা ঘটিল খোদ জ্ঞানী-গুণী মানুহৰ বাসস্থান আৰু মুখ্যমন্ত্ৰীৰ নিজা সমষ্টিত৷ কোনোবাই হয়তো ক’ব, ইয়াত মুখ্যমন্ত্ৰীক কিয় টানি অনা হৈছে৷ সেই কথা পাছত আহিব, কিন্তু তাৰ আগতে সেই সাতজন যুৱক যি অকালতে হেৰাই গ’ল, যি আগলৈ একো একোজন সমাজ নিৰ্মাণৰ অভিযন্তা হৈ ওলাই আহিলহেঁতেন, কাৰ দোষত পলকতে হেৰাই গ’ল! সন্তানক পঢ়াই-শুনাই ডাঙৰ-দীঘল কৰি পিতৃ-মাতৃয়ে বহুত সপোন দেখে৷ এটা বা দুটা সন্তানৰ অভিভাৱকে সন্তানক লৈ বহুত জল্পনা-কল্পনা কৰে৷ অভিযন্তাত আসন পোৱালৈকে সন্তানৰ বাবে বহুত অৰ্থ-কড়ি খৰচ কৰে৷ গুৱাহাটীৰ অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ত আসন পোৱালৈকে সন্তানজনে যি মেধাৰ পৰিচয় দিয়ে, সেয়া পিতৃ-মাতৃৰে নহয় বংশ-পৰিয়ালৰ বাবেও গৌৰৱৰ কাৰণ হৈ পৰে৷ কিন্তু সেইহেন সন্তানটো যেতিয়া এক অনাহৃত পৰিস্থিতিত হেৰাই যায়, তেতিয়া কেনে পৰিস্থিতিৰ সৃষ্টি হয় সেয়া ভুক্তভোগীয়েহে অনুভৱ কৰে৷ আৰু সেই মৃত্যু যদি আকৌ গ্লানিৰে হয়, তেতিয়া আৰু অসহনীয় হৈ পৰে৷ নিশ্চয়কৈ প্ৰতিটো ক্ৰিয়াৰে বিপৰীত প্ৰতিক্ৰিয়া থকাৰ দৰে প্ৰতিটো ঘটনাৰ অন্তৰালত কোনো নহয় কোনো পক্ষ জড়িত হৈ থাকিবই লাগিব৷ ঘটনাৰ পিছদিনা ঘটনাস্থলী পৰিদৰ্শন কৰি অসমৰ মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে যি কথা ক’লে, সেই কথা অতি তাৎপৰ্যপূৰ্ণ– মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে কৈছে যে ‘ঘটনাটো অত্যন্ত দুখদায়ক৷ হোষ্টেলত থকা সন্তানৰ সৈতে অভিভাৱকসকলৰ সঘন যোগাযোগ থাকিব লাগে৷’হ্ল অৰ্থাৎ সমগ্ৰ ঘটনাৰ বাবে তেওঁ অভিভাৱককে জগৰীয়া কৰিলে৷ অভিভাৱকে সঘন যোগাযোগ নকৰাৰ বাবেহে যুৱককেইজন মৰিবলৈ পালে! কিন্তু ৰাতি ১২-ৰ বজাতো হোষ্টেলত থকা সন্তানৰ দায়িত্ব অভিভাৱকেই ল’ব লাগিবনে? সঘন যোগাযোগ মানে কি বুজাব বিচাৰিছে, অভিভাৱকে প্ৰতিদিনেই টোপনি খতি কৰি প্ৰতি আধা ঘণ্টাৰ অন্তৰে অন্তৰে সন্তানৰ খবৰ লৈ থাকিব লাগিব নেকি? এইক্ষেত্ৰত চৰকাৰৰ কোনো কৰণীয় নাই নেকি? মুখ্যমন্ত্ৰীজন নিজে এজন উচ্ছ শিক্ষিত ব্যক্তি, তেওঁ নাজানে নেকি উচ্ছ শিক্ষা প্ৰতিষ্ঠানসমূহৰ হোষ্টেল ব্যৱস্থাপনা সম্পৰ্কত৷ তেওঁ পঢ়া কটন বিশ্ববিদ্যালয়ৰ হোষ্টেলৰ ছাত্ৰই গৈ ৰাতি ক’ত মাৰপিট কৰে, কোন কাৰিকৰী প্ৰতিষ্ঠানৰ ছাত্ৰই গৈ ক’ত কাজিয়া কৰে, ক’ত গৈ ৰাতি আড্ডা দিয়ে, কোন উবেৰ চালকক মাৰপিট কৰে সেইবোৰ ঘটনা প্ৰতিনিয়ত ওলায়ে আছে৷ আনহে নালাগে ইটো হোষ্টেলে সিটো হোষ্টেলৰ শিক্ষাৰ্থীক মাৰপিট কৰি হোষ্টেলপৰ্যন্ত ভাঙি চূৰমাৰ কৰাৰ উদাহৰণ বহুত৷ তাৰ পাছতো হোষ্টেলবোৰ পৰিচালনাৰ বাবে চৰকাৰে কিয় নিৰ্দিষ্ট নীতি-নিৰ্দেশনা যুগুত কৰা নাই? সেয়া ৰহস্যৰ বিষয় নহয়নে? আনহাতে, এতিয়া মদৰ মুক্ত বেহা৷ চৰকাৰে ঘৰে ঘৰে আনহে নালাগে সুলভ মূল্যৰ দোকানৰ জৰিয়তেও মদ বিতৰণৰ ব্যৱস্থা কৰিছে৷ পূৰ্বৰ দুগুণতকৈও বেছি মদৰ দোকানৰ অনুজ্ঞাপত্ৰ দিছে চৰকাৰে৷ চৰকাৰেই মদ খোৱাটো এটা উৎসৱলৈ পৰিণত কৰিছে৷ খোদ অসম আৰক্ষীৰ মুৰব্বীজনে কৈছে, মদ খাই গাড়ী চলাব নালাগে অৰ্থাৎ তেওঁ মদ খোৱাৰ ন্যায্যতা প্ৰদান কৰি মাত্ৰ গাড়ী চলোৱাটোহে বেয়া পাইছে৷ কিন্তু তেতিয়াও প্ৰশ্ন হয়, হকে-বিহকে তালাচী চলাই বিচাৰি বিচাৰি ভুল উলিয়াই জৰিমনা বিহা আৰক্ষী সেইদিনা ক’ত শুই আছিল৷ এখন সাতজন আৰোহী যাব পৰা গাড়ীত দহজন মদাহী যুৱক কেনেকৈ যাবলৈ পালে? কেৱল অভিভাৱকক দায়ী কৰি আৰক্ষী তথা চৰকাৰ সাৰি যাব বিচাৰিছে! চৰকাৰ সেইকেইটা সম্ভাৱনাপূৰ্ণ যুৱকৰ মৃত্যুৰ বাবে জগৰীয়া নহয়নে? মদৰ মুক্ত বেহাই সেইকেইটা নতুন প্ৰজন্মক আমাৰ মাজৰ পৰা কাঢ়ি নিয়া নাইনে? গুজৰাটে যদি পাৰে, বিহাৰে যদি পাৰে, আমি কিয় নোৱাৰোঁ৷ আটাইতকৈ ডাঙৰ কথা, আমি আমাৰ কাষৰীয়া নাগালেণ্ডক উদাহৰণ হিচাপে ল’ব নোৱাৰোঁনে? কেন্দ্ৰীয়শাসিত ৰাজ্য লাক্ষাদ্বীপে পাৰে, আমি কিয় নোৱাৰোঁ? যি গুজৰাটক মডেলৰূপে লৈ অসমত বিজেপি শাসনলৈ আহিছিল, সেই গুজৰাটৰ ভাল উদাহৰণটোক আমি কিয় লোৱা নাই? আজি অসমত মদৰ বাবেই প্ৰতিদিনে দুৰ্ঘটনাৰ সংখ্যা বৃদ্ধি পাবলৈ ধৰিছে৷ বহু অসামাজিক কাম মদৰ বাবেই দৈনিক সংঘটিত হৈ আছে৷ মদৰ বিৰুদ্ধে এক সামাজিক সাজাগতাৰ সৃষ্টি কৰি সমাজৰ সচেতন অংশটোৱে অসমত মদ নিষিদ্ধৰ এক আন্দোলন গঢ়িব পৰা নাযায়নে?