বলি-কুৰবানীৰ বৈজ্ঞানিক প্ৰাসংগিকতা

দেখা গৈছে যে আজি কিছুদিনৰ পৰা ‘বলি-বিধান’ আৰু ‘কুৰবানী’ৰ প্ৰসংগটো অসমৰ সংবাদ মাধ্যমৰ লগতে ছ’চিয়েল মিডিয়াতো বেছ আলোচ্যৰ বিষয় হৈ পৰে৷ কোনো কোনোৱে ধৰ্মীয় মানসিকতাৰ লগত বৈজ্ঞানিক ভেটিক সংযোজিত কৰি নিজ নিজ ধৰ্মৰ স্বাৰ্থত বিষয় দুটাক পক্ষপাতিত্বমূলকভাৱে সমৰ্থন কৰাৰ বিপৰীতে আন কিছুৱে এই দুয়োটা প্ৰথাৰে তীব্ৰ বিৰোধিতা কৰে৷ কিন্তু চিন্তনীয় কথাটো হ’ল একবিংশ শতিকাৰ এই বিশ্বায়নৰ যুগতো এনেধৰণৰ অবৈজ্ঞানিক পৰম্পৰাই যে আমাৰ সমাজক গ্ৰাসিত কৰি ৰাখিছে, সিয়ে অনাগত সময়ত সমাজখনলৈ এক অশুভ বাৰ্তা কঢ়িয়াই  আনিছে৷ আঠ হাজাৰ বছৰীয়া বৰ্ণিল ইতিহাসে ভাৰতীয় সভ্যতা আৰু সংস্কৃতিৰ যি শক্তিশালী ভেটি বৰ্ণনা কৰি গৈছে, তাৰ পৰাই অনুমান কৰিব পাৰি যে আমি ভাৰতীয়সকল এক অভিজাত সংস্কৃতিৰ গৰাকী৷ খ্ৰীষ্টাব্দ চতুৰ্থ শতিকামানৰ পৰা লুইতৰ দুয়োকাষে গঢ় লৈ উঠা সভ্যতাই অসমবাসীকো এক সুন্দৰ সংস্কৃতিৱান পৰিৱেশৰ অভ্যস্ত কৰি তোলে৷ পৰম্পৰা, বিশ্বাস আৰু সংস্কৃতি এই জাতিটোৰ জীৱনধাৰা৷ ৰীতি-নীতি, লোকবিশ্বাস আৰু পৰম্পৰাই যিদৰে জাতিটোৰ ধবজাবাহক হৈ থিয় দি আহিছে, তাৰ পৰিৱৰ্তে কিছুমান ৰীতি-নীতি আৰু লোকবিশ্বাসে কিন্তু কালক্ৰমত জাতিটোৰ সংকীৰ্ণ মানসিকতাৰহে পৰিচায়ক হৈ পৰিছে৷ যদিও বিজ্ঞান-প্ৰযুক্তিৰ নব্য নতুন আৱিষ্কাৰে মানুহক এটা আধুনিক আৰু সৰলীকৃত জীৱন যাপন উপহাৰ দিবলৈ চেষ্টা চলাই আহিছে, তথাপি কিন্তু কিছুমান কৌটিকলীয়া অবৈজ্ঞানিক চিন্তাধাৰাৰে পৰিচালিত হৈ আজিৰ সভ্য আৰু আধুনিক সমাজৰ কিছুমান লোকে নিজকে অন্ধবিশ্বাসৰ পিটনিত পুটি পেলাইছে৷ কিছুদিনৰ পৰা সৰ্বত্ৰ চৰ্চা লাভ কৰা বলি-বিধান, কুৰবাণী আদিৰ দৰে কিছুমান কৰ্মকাণ্ডই জনসাধাৰণৰ আদিম মানিসকতাৰ পৰিচয় দিয়ে৷ খুব কম সময়ৰ ব্যৱধানত উন্নত হোৱা জীৱনধাৰণৰ মান দিনে দিনে হ্ৰাস পাই অহা নিৰক্ষতায়ো এনেধৰণৰ ৰুগ্ন মানসিকতাক সুস্থ কৰিব পৰা নাই৷ বলি-বিধান বা কুৰবানীৰ প্ৰসংগটোও ঠিক তেনেধৰণৰেই৷ আমি সকলোৱেই জানো এবিধ জীৱ খাদ্যৰ বাবে আন এবিধৰ ওপৰত নিৰ্ভৰশীল হোৱাটো এক প্ৰাকৃতিক নিয়ম৷ ৰাষ্ট্ৰসংঘই খাদ্যৰ তালিকাৰ পৰা জীৱৰ মাংস নাইকিয়া কৰাৰ পোষকতা কৰিলেও বাস্তৱিকতে পুষ্টিগত কাৰণত ইয়াক নোহোৱা কৰাটো সম্ভৱ নহয়৷ সেয়ে খাদ্যৰ বাবে কৰা জীৱ হত্যাক এক প্ৰাকৃতিক নিয়ম হিচাপেই বিবেচিত কৰা হয়৷ কিন্তু এই হত্যা যদি ধৰ্মীয় প্ৰয়োজনীয়তাৰ বাবে হ’বলৈ যায়, সিয়ে সমাজৰ মানুহৰ এক বেলেগ মানসিকতাৰহে পৰিচায়ক হৈ পৰে৷ নিৰীহ প্ৰাণীক বলি দি নিজৰ মংগল কামনা কৰাই হওক বা ধৰ্মীয় পৰম্পৰাৰ নামত কুৰবানী দিয়া কাৰ্যই হওক কোনো এটাই কিন্তু সুস্থ মানসিকতাৰ পৰিচায়ক হ’ব নোৱাৰে৷ তথ্য-প্ৰযুক্তিৰে সমৃদ্ধ দেশত ধৰ্মীয় বিতৰ্কই যিদৰে শিৰোনাম দখল কৰে, তাকে ভাবি সমাজৰ গৰিষ্ঠসংখ্যক লোক আচৰিত হৈ পৰে৷ ধৰ্মীয় প্ৰসংগত কিছুমান বক্তা আৰু লেখকৰ বিশ্লেষণে এটা কথাৰ প্ৰমাণ কৰে যে বৰ্তমানৰ সমাজখনে সুস্থ বৈজ্ঞানিক চিন্তাধাৰাৰ দীনতাত ভুগিছে৷ ছ’চিয়েল মিডিয়াতো ধৰ্মীয় মতান্তৰক ব্যক্তিগত আখেজা আখেজিৰ ৰূপ দি এচাম লোকে একোটা বৌদ্ধিক আলোচনাক যিদৰে আগুৱাই নিয়া পৰিলক্ষিত হয়, তাক দেখি প্ৰশ্ন হয়– বৰ্তমান সমাজৰ তথাকথিত সচেতন লোকসকল আচলতে দেশ আৰু জাতিৰ প্ৰতি কিমান দায়িত্বশীল?