পথাৰ, বজাৰ, শ্ৰমিক আমাৰেই হ’ব লাগিব

অসমৰ খিলঞ্জীয়া লোকসকলৰ অধিকাংশই অস্তিত্বৰ সংকটত পৰা কাৰণে বিভিন্ন ঠাইত বিভিন্ন খিলঞ্জীয়া জনগোষ্ঠীয়ে সময়ে সময়ে বিভিন্ন ভাৱ প্ৰকাশ আৰু ব্যৱস্থা লৈ আহিছে৷ পলমকৈ হ’লেও এটা নতুন ভাল ব্যৱস্থা আৰম্ভ কৰা হৈছে যিটোক কোৱা হৈছে ‘আমাৰ পথাৰ আমাৰ বজাৰ’৷ এই ব্যৱস্থাটো জাতিটোৰ অস্তিত্ব ৰক্ষাৰ বাবে অতি প্ৰয়োজনীয়; আৰু অতি সোনকালে সমগ্ৰ অসম জুৰি ইয়াক এক অভিযানলৈ ৰূপান্তৰিত কৰাৰ প্ৰয়োজন৷

পথাৰত আমাৰ প্ৰয়োজনীয় বিভিন্ন সামগ্ৰী [প্ৰধানকৈ খাদ্য সামগ্ৰী] উৎপাদন কৰা হয়; আৰু বজাৰত সেইবোৰৰ কিনা-বেচা হয়৷ কোনো এটা জাতি আৰ্থিকভাৱে স্বচ্ছল হৈ স্বাভিমানেৰে জীয়াই থকাৰ কাৰণে খেতিৰ পথাৰ আৰু অন্য উৎপাদনৰ স্থলসমূহ যেনে উদ্যোগ, ব্যৱসায় আৰু খনি আদিৰ অধিকাৰ প্ৰধানকৈ সেই জাতিটোৰ হাতত ন্যস্ত থাকিব লাগিব৷ কিন্তু কেৱল পথাৰ আৰু বজাৰবোৰহে আমাৰ হাতত থাকিলে নহ’ব৷ পথাৰ, উদ্যোগ, দোকান আৰু খনি আদিতো শ্ৰমিকবোৰ আমাৰ হ’ব লাগিব৷

আমি যদি পথাৰ, উদ্যোগ, দোকান, বালিমহল, শিলৰ কুৱেৰী আৰু অন্য খনিবোৰত আমাৰ শ্ৰমিক নাৰাখি বাহিৰা শ্ৰমিক ৰাখো আমাৰ অস্তিত্বৰ সংকট দূৰ নহ’ব৷

প্ৰায় দুই হাজাৰ বছৰ আগতে নিজ মাতৃভূমিৰ পৰা বিতাড়িত হোৱা ইহুদী জাতিয়ে পৃথিৱীৰ অইন বহুত দেশত অশেষ কষ্ট, গণহত্যা আদিৰ বলি হৈ নিজৰ স্বাভিমান, একতা, ভাষা আৰু সংস্কৃতি অক্ষুণ্ণ ৰাখি ১৯৪৮ চনত আগৰ পেলেষ্টাইনত স্বাধীন ইজৰাইল ৰাষ্ট্ৰ গঠন কৰে৷ এতিয়া ইজৰাইলৰ প্ৰায় ৮৫ লাখ জনসংখ্যাৰ ৭০ লাখমান ইহুদী৷

আধুনিক ইজৰাইল ৰাষ্ট্ৰৰ অন্যতম প্ৰতিষ্ঠাপক ডেভিদ বেন গুৰিয়নৰ জীৱনৰ পৰা গম পোৱা যায় কেনেকৈ কুৰি শতিকাৰ আৰম্ভণিৰ পৰাই পেলেষ্টাইনত ইজৰাইল স্থাপন কৰিবলৈ অহা ইহুদীসকলে বুজিছিল যে কেৱল আৰৱসকলৰ মাটি কিনিলেই নহ’ব, তাত কাম কৰা শ্ৰমিকসকলো ইহুদী হ’ব লাগিব, নহ’লে নতুন ইৰজাইল ৰাষ্ট্ৰ স্থাপন কৰাটো সম্ভৱ নহ’ব৷ 

১৮৮০ চনত পেলেষ্টাইনৰ জনসংখ্যা আছিল মাত্ৰ ৪ লাখ৷ তাৰ চাৰি পঞ্চমাংশ অৰ্থাৎ প্ৰায় ৩,২০,০০০ আৰৱ আছিল৷ ইহুদী আছিল মাত্ৰ প্ৰায় ৩০,০০০ অৰ্থাৎ মুঠ জনসংখ্যাৰ মাত্ৰ প্ৰায় আঠ শতাংশ৷ বাকী লোকসকল বিভিন্ন অঘৰী জাতিৰ আছিল৷ ১৮৮০ চনৰ আঠ শতাংশ ইহুদী আজি ইজৰাইৰ জনসংখ্যাৰ প্ৰায় আশী শতাংশ হ’ল৷ এইটো কেনেকৈ সম্ভৱ হ’ল তাৰ বিস্তৃত বিৱৰণ পোৱা যায় টম চেগেভ ৰচিত ‘ষ্টেট এট এনী কস্ত’ নামৰ ডেভিদ বেন গুৰিয়নৰ জীৱনীখনৰ পৰা [State at any cost by TOM  Segev, Head Zeus, London, 2019]৷

ওপৰত উল্লেখ কৰা তথ্যখিনি এই কিতাপখনৰ ৫৬ পৃষ্ঠাত আছে, ডেভিদ বেন গুৰিয়ন আৰু তেওঁৰ সংগঠনৰ এটা প্ৰধান কাম আছিল পৃথিৱীৰ বিভিন্ন ঠাইৰ পৰা ইহুদী শ্ৰমিক আনি আৰৱ শ্ৰমিকবোৰক গুচোৱা৷ তেওঁলোকে জানিছিল যে ইহুদী শ্ৰমিক অবিহনে স্বাধীন আৰু নতুন ইজৰাইল ৰাষ্ট্ৰ স্থাপন কৰাটো সম্ভৱ নহ’ব [পৃষ্ঠা ৭৮: একেখন কিতাপ]৷ 

কুৰি শতিকাৰ আৰম্ভণিতে ইয়েমেনৰ পৰা পেলেষ্টাইনলৈ অহা ইয়েমেনী ইহুদীসকলক পেলেষ্টাইনত শ্ৰমিক হিচাপে সংস্থাপন দিয়া হয়৷ [পৃষ্ঠা ১০৩-১০৪, একে কিতাপ] 

১৯৫৭ চনত দহ লাখ ইহুদী পৃথিৱীৰ বেলেগ বেলেগ দেশৰ পৰা ইজৰাইললৈ আহে৷ কেৱল মৰক্কো আৰু ৰোমানিয়াৰ পৰাই সেই বছৰ ইজৰাইললৈ এক লাখ ইহুদী আহিছিল [পৃষ্ঠা ৫৮৬, একে কিতাপ]৷

অসমৰ খেতিপথাৰৰ শ্ৰমিক, গাড়ীৰ ড্ৰাইভাৰ, গাণনিক [accountant], কাঠ মিস্ত্ৰী, ৰাজ মিস্ত্ৰী, ইলেকট্ৰিচিয়ান, প্লাম্বাৰ, দৰ্জী, সোণাৰী, ঘড়ী আৰু মোবাইল ফোন মেৰামতি কৰা লোক, মাংস কটা মানুহ, মাছৰ দোকানী, এ.চি., ওৱাচিং মেচিন, ফ্ৰীজ, কম্পিউটাৰ মেৰামতি কৰা মিস্ত্ৰী, ডাঙৰ পেণ্ডেল বনোৱা, চাহ-ভাতৰ যোগান ধৰা ইত্যাদি বিভিন্ন বৃত্তিৰ লোকবোৰ আমাৰ নিজৰ নহ’লে কেৱল পথাৰ আৰু  বজাৰ দখল কৰিব পাৰিলেই আমাৰ বাবে যথেষ্ট নহ’ব৷

অসমৰ খিলঞ্জীয়া লোকৰ অস্তিত্ব ৰক্ষা কৰাত আগ্ৰহী সকলো লোকেই ওপৰত উল্লেখ কৰা ডেভিদ বেন গুৰিয়নৰ জীৱনীখন মোৰ বোধেৰে পঢ়া উচিত৷ আৰৱসকলে যদি ইহুদীসকলক মাটি বিক্ৰী নকৰিলেহেঁতেন আৰু বাহিৰৰ শ্ৰমিক অহাত বাধা দিয়াহেঁতেন তেওঁলোকে বোধকৰো পেলেষ্টাইন হেৰুৱাব লগা নহ’লহেঁতেন৷ 

সেইকাৰণে অসমৰ খিলঞ্জীয়া লোকসকলে তলৰ কথা কেইটাত গুৰুত্ব দিব পাৰে–

১] যথেষ্ট পৰিমাণে কায়িক শ্ৰম কৰক– পথাৰ, বজাৰ, ব্যৱসায় সকলোতে৷

২] ধান ৰোওতেও, কাটোটেও, ভোগালী বিহুত মাছ কিনোতা নাচি থকা আদি বোধকৰো কমাব লাগে৷ কৰ্ম-সংস্কৃতি, শৃংখলতা, নিজৰ মাটি, ভাষা আৰু সংস্কৃতিৰ প্ৰতি প্ৰচণ্ড শ্ৰদ্ধা, নিজৰ মাজত একতা, সাহস আদিয়েহে এটা জাতিক প্ৰধানকৈ বচাই ৰাখে৷ অত্যধিক ভাষণ, সম্বদ্ধৰ্না সভা, কথাই প্ৰতি মিছাকৈ জংগী আন্দোলন কৰিম বুলি কোৱা আৰু অনবৰতে নাচি-বাগি স্ফূৰ্তিত থাকিব খোজা জাতি আজিৰ কঠোৰ পৃথিৱীত জীয়াই থকাটো সহজ নহয়৷ 

ওপৰত উল্লেখ কৰা ডেভিদ বেন গুৰিয়নৰ জীৱনীখন পঢ়িলে বুজি পোৱা যায় যে– 

[ক] যোৱা শতিকাৰ আৰম্ভণিৰ পৰা পেলেষ্টাইনত ইহুদীসকলে আৰৱসকলৰ পৰা মাটি কিনাটোৱে আৰৱসকৰৰ বাবে কি বিপদ আনিব পাৰে আৰৱসকলে তাক হূদয়ংগম সময়ত কৰিব নোৱাৰিলে৷ 

[খ] ইহুদীসকলে ইয়েমেন, মৰক্কো, ৰাছিয়া, পোলেণ্ড আদি বিভিন্ন দেশৰ পৰা ইহুদী শ্ৰমিক আনি লাহে লাহে পেলেষ্টাইনখন নিজৰ কৰি লয়৷ শ্ৰমিকসকলে প্ৰয়োজন অনুসৰি সৈনিকো হ’ব পাৰে৷

কিতাপখন পঢ়ি পাঠক সমাজে বিচাৰ কৰিব পাৰিব যে যোৱা ১৯৩০ চন মানৰ পৰা অসমৰ খিলঞ্জীয়া লোকসকলৰ অৱস্থাও ১৯৪৮ চনৰ আগলৈ পেলেষ্টাইনত আৰৱ [পেলেষ্টিনিয়ান] সকলৰ হোৱা অৱস্থাৰ নিচিনা হৈছে নেকি? অন্ততঃ যোৱা বিশ বছৰমানৰ পৰা অসমৰ খিলঞ্জীয়া লোকৰ মাটি ব্যাপক হাৰত বহিৰাগত কিছু বনিয়া গোষ্ঠীৰ হাতলৈ যোৱা দেখা গৈছে আৰু তেনে ভূমি হস্তান্তৰৰ বাবে আগতে আইনত থকা বাধা ২০১৫ চন মানৰ পৰা শিথিল কৰা দেখা গৈছে৷ খিলঞ্জীয়া জনগোষ্ঠীসকল নীৰৱ দৰ্শক হৈ থাকিব নে কিবা ব্যৱস্থা ল’ব?

[লেখক অসম জাতীয় পৰিষদৰ এজন উপ-সভাপতি৷ প্ৰৱন্ধত ব্যক্ত কৰা মতামত লেখকৰ নিজৰ৷ লেখকৰ ফোনঃ ৯৪৩৫৫-৫৫৬২৭]