পুলিন পুথাওলৈ আগবঢ়োৱা পূজাভাগি মে-ডাম-মে-ফী
ত্ৰয়োদশ শতিকাৰ ফেঁহুজালিত, কৰ্দৈসিৰীয়া চিৰসেউজ পৰ্বতমালাৰে পৰিবেষ্টিত সৌমাৰখণ্ডৰ সুবিশাল পুণ্যভূমিত সভ্যতা-সংস্কৃতিৰ ক্ৰমবিকাশৰ দুৱাৰডলিত উপনীত হওঁতে যুগমীয়া সম্প্ৰীতিৰ প্ৰতীক বহ্নিমান লৌহিত্যৰ উৰ্বৰা তীৰৰ দৃষ্টিনন্দন বক্ষস্থলৰ নয়নাভিৰাম সুবিশাল বাকৰিত পাটকাইৰ সেওঁতাইদি উদিত হোৱা সূৰুযৰ বৰ্ণালী আভাই চিৰবিনন্দীয়া কৰি ৰখা, নৈসৰ্গিক ৰূপেৰে আচ্ছাদিত এই দেশৰ ভূখণ্ডত সুদূৰ মাউলুঙৰ পৰা আহি ঐতিহ্যমণ্ডিত গৌৰৱোজ্জ্বল সোণালী ইতিহাসৰ ছশ বছৰীয়া ৰাজ শাসনৰ বুনিয়াদ গঢ়োঁতা, মহামিলনৰ প্ৰতীকস্বৰূপ, সুদৃঢ় মনৰ ব্যক্তিসত্তা চাউলুং চ্যুকাফা আৰু সতীৰ্থসকলে সূৰুয উঠা পাটকাইৰ শিখৰত পুষ্প বৰষাই দৃষ্টিনন্দন চিৰসেউজ পাহাৰৰ হেলনীয়াইদি নামি আহিছিল নীল বৰণীয়া সুবিশাল বিমান বৰ লুইতৰ দুবাহুত বিলীন হ’বলৈ৷
ঐক্য, সম্প্ৰীতি, সাম্য-মৈত্ৰীৰ ধবজ্জাবাহক, মানৱতাবাদী মহানুভৱতাৰ ঐশ্বৰ্যৰে মহীয়ান, বৰ অসমৰ স্বপ্নদ্ৰষ্টা, প্ৰথমজন স্বৰ্গদেউ চাউলুং চ্যুকাফাৰ সুনেতৃত্ব, দূৰদৰ্শিতা, সুদক্ষ ৰাজনৈতিক বিচক্ষণতা আৰু কৃষ্টি-সংস্কৃতি-সামাজিক পৰম্পৰাৰে ঐশ্বৰ্যশালী টাই আহোম জনগোষ্ঠী লোকসকলৰ বুকুৰ উমেৰে এই পুণ্যভূমিত বাস কৰা বৰ্ণাঢ্য জাতি-জনগোষ্ঠী, ভিন্ন সম্প্ৰদায়ৰ লোকক একতা, সমন্বয়ৰে বৈচিত্ৰ্যৰ মাজত ঐক্যৰ ডোলেৰে গাঁঠি স্বৰ্ণিল অধ্যায়ৰ পাতনি মেলিছিল৷
১১৯১ খ্ৰীষ্টাব্দত চীন দেশৰ মাউলুঙৰ ৰাজধানী চেনচেঅ’ত পিতৃ চাও চাং নেওৰ ঔৰসত আৰু মাতৃ নাং মুং ব্লক খাম চেনৰ গৰ্ভত জন্মলাভ কৰা নুমলীয়া পুত্ৰ চ্যুকাফাই ১২১৫ খ্ৰীষ্টাব্দত আদৰ্শৱান, বুদ্ধিমতী এনায়েকৰ দিহা-পৰামৰ্শ লৈ পৰিয়ালবৰ্গ, হাতী-ঘোঁৰা দৈৱশক্তিসম্পন্ন হেংদাং, আহোমৰ পতাকা খিংফ্ৰা, অগণন সতীৰ্থ, আঠজন পণ্ডিত, ধৰ্মীয়-সামাজিক অনুষ্ঠান মে-ডাম-মে-ফী পূজাভাগি সম্পন্ন কৰিবলৈ বুৰঞ্জী লেখক ম-মুন-ম-মাই দেওধাইক লগত লৈ মাওলুঙৰ পৰা যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিছিল৷
উদাৰ দৃষ্টিভংগী, এখন ঐশ্বৰ্যশীল সুবিশাল হৃদয় আৰু মন লৈ ন-ৰাজ্য প্ৰতিষ্ঠাৰ দুৰ্বাৰ অপ্ৰতিৰোধ্য সুতীব্ৰ বাসনা বুকুত বান্ধি পিতৃ-মাতৃ, আত্মীয়-স্বজন, স্বদেশ-স্বজাতিৰ পৰা চিৰবিদায় মাগি এক শুভদিনত পশ্চিম দিশে গতি কৰিছিল৷ তদুপৰি কেইখনমান মূল্যৱান বুৰঞ্জীও আনিছিল আৰু আহোঁতে সুদীৰ্ঘ যাত্ৰাপথৰ ঘটনা-পৰিঘটনাসমূহ বুৰঞ্জীবিদসকলক লিখি যাবলৈ নিৰ্দেশ দিছিল৷ তাই-আহোমৰ প্ৰাচীন ৰাজ্য ম্যুংৰিম্যুংৰামৰ শাসন পদ্ধতিৰ বিষয়ে বিশদভাৱে উল্লেখ থকা লাই লীক নামৰ বুৰঞ্জীখনো আনিছিল বুলি ইতিহাসৰ পৰা জানিব পৰা যায়৷ তেৰ বছৰ দুৰ্গম গিৰি-কন্দৰ অতিক্ৰম কৰি হিমালয়ৰ চৌকান গিৰিপথেদি আগবাঢ়ি আহি অৰুণোদয়ৰ পাটকাই পৰ্বতৰ শিখৰক চাউলুং চু্যকাফা আৰু অগণন সতীৰ্থৰ পদৰেণুৰে ৰঞ্জিত কৰি ৰৌদ্ৰোজ্জ্বল প্ৰাণোচ্ছল বতৰত চিৰসেউজ পৰ্বতমালাই আৱৰি থকা ভূখণ্ডত পদাৰ্পণ কৰিছিল ১২২৮ খ্ৰীষ্টাব্দৰ আঘোণৰ নয়নমোহিত সৌন্দৰ্যৰ অভিধাৰে বিভূষিত বিস্ময়াভিভূত বিনন্দীয়া পৰিৱেশত৷
নয়নাভিৰাম সৌন্দৰ্য সুষমাৰে মহীয়ান, প্ৰকৃতিৰ পুণ্যভূমিৰ চিৰবিনন্দীয়া নৈসৰ্গিক ৰূপ-লাৱণ্য দেখি চু্যকাফা আপ্লুত হৈছিল, অভিভূত হৈছিল আৰু স্বতস্ফূৰ্তভাৱে হৃদয়ৰ পৰা নিগৰি আহিছিল এটা প্ৰাণস্পৰ্শী সোণাৰু নাম মুং-ডুন-চুন-খাম৷ মুং-ডুন-চুন-খামত তেতিয়া বৈচিত্ৰ্যময় জাতি-জনগোষ্ঠী মৰাণ, মটক, চুতীয়া, কছাৰী, বৰাহী আদি লোকৰ আধিপত্য বিৰাজ কৰিছিল৷ বৰ অসমৰ স্বপ্নদ্ৰষ্টা, অসীম সাহসী, সুদক্ষ আৰু উদাৰচিতীয়া চাউলুং চ্যুকাফাই তেতিয়াৰ ৰজাসকললৈ হৃদয়ৰ আকুলতাৰে জনোৱা বিনয়ীসুলভ আহ্বানক আতিথ্যৰ নৈবেদ্য আগবঢ়াই স্বাগতম জনাইছিল সুদূৰ মাওলুঙৰ পৰা অহা অতিথি দেৱগণক৷ চ্যুকাফাৰ হৃদয়ৰ মুং-ডুন-চুন-খামৰ স্বৰ্ণময় ভূখণ্ডত বাস কৰা বৰ্ণাঢ্য জাতি-জনগোষ্ঠীসমূহক টাই আহোম লোকসকলে মানৱ প্ৰেমৰ দ্ৰৱন্তীত নোৱাই-ধুৱাই হিৰণ্ময়ী ইতিহাসৰ পাতনিৰে সাতৰাজ সামৰি একৰাজ কৰি এঢাপ এঢাপ কৰি কৃষিভিত্তিক জীৱন কৰ্ষণৰ জৰিয়তে অৰ্থনৈতিক উন্নয়নৰ আলোকেৰে আন্ধাৰ নাশি, ৰজা-প্ৰজাৰ সুখ-শান্তিৰ শংখ-ঘণ্টাৰ নিনাদেৰে জাতিৰ বৰঘৰ ৰজনজনাই তুলিছিল৷ আহোম ৰাজত্বৰ প্ৰভাতি লগনত ভাষা-ধৰ্ম-সংস্কৃতিৰ আভিজাত্যৰে গৰিমামণ্ডিত দেশখনৰ সকলো শ্ৰেণীৰ লোকক চেনেহ-শ্ৰদ্ধাৰে মৌ বৰষা ভাতৃত্ববোধৰ দোলাত দোলাই সম্প্ৰীতিৰ আঁহেৰে আটি আটি বান্ধি চাউলুং চু্যকাফা আৰু পৰৱৰ্তী ৰজাসকলে বীৰ-বীৰাংগনাৰে বিদ্যমান আৰু দিগন্তপৰশা প্ৰগতিমুখী চেতনাৰে পৰিব্যাপ্ত শক্তিশালী, প্ৰভাৱশালী, আদৰ্শৱান অসমীয়া জাতিসত্তা গঢ়ি থৈ গ’ল, এখন প্ৰগতিমুখী সুজলা-সুফলা শস্য-শ্যামলা অসম দেশ গঢ়ি থৈ গ’ল, গঢ়িলে যুগমীয়া ঐতিহ্যৰ সোণালী অধ্যায়, বৈচিত্ৰ্যময় আৰু নিভাঁজ কলা-সংস্কৃতিৰ অনুপম সম্ভাৰৰ উজ্জ্বল গৰিমাগাথাৰে উপচি থকা এক সম্ভ্ৰান্ত সোণসেৰীয়া সাংস্কৃতিক সত্তা৷
জাতিভেদ প্ৰৱণতাবিহীন, বৰ্ণ-বৈষম্যহীন মনোভাবাপন্ন টাই আহোম লোকসকলে ঐক্য সমন্বয়ৰ সোপানেদি আগুৱাই ১২৫৩ খ্ৰীষ্টাব্দত চৰাইদেউত আহোম ৰাজ্যৰ স্থায়ী ৰাজধানী পাতি, ৰাজশাসনৰ ৰঙা দলিচা পাৰি, হিৰণ্ময়ী ইতিহাসৰ পাতনিৰে অংকুৰণ ঘটালে ৬০০ বছৰীয়া নিৰৱচ্ছিন্ন গৌৰৱোজ্জ্বল আহোম ৰাজত্বৰ৷ বৰ লুইতৰ মহাশক্তিৰে মহীয়ান, পৈণত প্ৰশাসক, প্ৰবল আত্মপ্ৰত্যয়, সকলোৰে প্ৰতি থকা সমভাৱাপন্ন মন, উদাৰ দৃষ্টিভংগীৰ চিন্তা-চেতনাৰে পৰিব্যাপ্ত মনৰ বিচক্ষণীয় ৰাজনীতিজ্ঞ চাউলুং চু্যকাফাই বৈশিষ্ট্যপূৰ্ণ জনগাঁথনিৰে উপবিষ্ট, ভাষা-ধৰ্ম-সংস্কৃতিৰ আভিজাত্যৰে সৌন্দৰ্যমণ্ডিত দেশখনৰ শ্যামলীমা বুকুত যুগমীয়া ঐতিহ্যৰ স্বৰ্ণিল অধ্যায়ৰ সূচনা কৰি ১২৬৮ খ্ৰীষ্টাব্দলৈকে দেশ শাসন কৰিছিল৷
টাই আহোম জনগোষ্ঠীৰ লোকসকলৰ স্বকীয় পৰম্পৰা, ধৰ্ম, দৰ্শন, ঐশ্বৰ্যশীল সামাজিক ৰীতি-নীতিৰে উপৰিপুৰুষসকলৰ সৈতে অশাৰীৰিক যোগসূত্ৰ স্থাপন কৰি দেশ, জাতি, ৰজা, প্ৰজা জনগণৰ সামূহিক কুশল মংগল কামনাৰে খেক-লাই বিধিমতে পৱিত্ৰ বেদীত দেৱগণক পূজা-অৰ্চনা কৰি তেওঁলোকৰ পৰা আশীৰ্বাদ বিচাৰে উত্তৰ পুৰুষে৷
ইতিহাসে সোঁৱৰায় স্বৰ্গৰ ৰজা লেংদনে দুই নাতি খুনলুং আৰু খুনলাই সোণৰ জখলাৰে স্বৰ্গৰাজ্য ম্যুংফীৰ পৰা পৃথিৱী ম্যুংখাঙলৈ নামি অহাৰ সময়ত জাছিংফাই উপদেশ দিছিল– ম্যুংখাঙত দেশ শাসন কৰোঁতে উপৰিপুৰুষক পূজা-অৰ্চনা কৰিবা, তেতিয়াহে দেশ, ৰজা, প্ৰজাৰ প্ৰগতি হ’ব, শান্তি বিৰাজ কৰিব, জাতিৰ বৈৰী নিপাত যাব৷ এওঁলোকেই সৰগৰ পৰা মৰ্ত্যলৈ এই পৱিত্ৰ পূজাভাগি আনিছিল বুলি বিশ্বাস কৰা হয়৷
মে মানে তৰ্পণ কৰা, ডাম মানে মৃতক বা উপৰিপুৰুষ, ফী মানে দেৱতা৷ প্ৰত্যেক বছৰে ৩১ জানুৱাৰীত সমূহীয়াকৈ উদ্যাপন কৰা মে-ডাম-মে-ফী উৎসৱ বা ধৰ্মীয় পুণ্য পূজাভাগি লোকবিশ্বাস বা ইতিহাসৰ স্বৰ্ণিল পৃষ্ঠা অনুসৰি চাউলুং চ্যুকাফাৰ সতীৰ্থসহ মাওলুঙৰ পৰা আহোঁতে লগত লৈ আহিছিল এই পৃষ্ঠভূমিলৈ৷ আহোম স্বৰ্গদেউসকলে শুভ কামৰ আৰম্ভণিতে বা বিজয় উল্লাস বা জাতিৰ অপায়-অমংগল, বিপদ-বিঘিনি বিনাশ কৰিবলৈ এই পৱিত্ৰ আধ্যাত্মিক পূজা মে-ডাম-মে-ফী পূজা অনুষ্ঠিত কৰে৷ টাই আহোমৰ পৰিধি নেওচি এই উৎসৱ সাম্প্ৰতিক কালত সমন্বয়ৰ জাতীয় উৎসৱলৈ পৰ্যবসিত হৈছে য’ত সমাজৰ সকলো শ্ৰেণীৰ লোকে আনন্দ-উল্লাসেৰে অংশগ্ৰহণ কৰে৷ ইয়াত প্ৰধানকৈ এখন আঠকোণীয়া অস্থায়ী হ-ফী বা মন্দিৰ আঠজন নিৰাকাৰ ফী বা দেৱতাক শ্ৰদ্ধা-ভক্তি-কৃতজ্ঞতাৰ নৈবেদ্য আগবঢ়াই সুনিৰ্মল মনেৰে উপৰিপুৰুষক সেৱা জনায়৷ পৰম্পৰাৰ ঐক্যতানেৰে বেদীত আধ্যাত্মিক ধ্যান-ধাৰণাৰে দেৱগণক প্ৰাৰ্থনা কৰে– সুউচ্ছ নীলিম আকাশৰ পৰা, বৈকুণ্ঠৰ বৃন্দাবনৰ পৰা আশিস যাচিবলৈ, সমাজ-জাতিৰ উত্তৰণৰ এসাগৰ আশা লৈ, জাতিৰ বৈৰীক ধবংস কৰি দেশৰ ঐক্য-সম্প্ৰীতিৰ কৌটিকলীয়া বোৱঁতী সুঁতিক নিৰবধি ব’বলৈ, জাতীয় জীৱনৰ গৰিমাৰাশিক সূৰুযসম উজলাই ৰাখিবলৈ৷
এই উৎসৱত টাই আহোম জনগোষ্ঠীৰ ঙি-ডাম-খাম অংকিত ধৰ্মধবজ্জা উত্তোলন কৰা হয়৷ পূজাৰ স্থানত আহোমৰ ধৰ্মপুথি পাক-পেন-কাক স্থাপন কৰা হয়৷ সাম্প্ৰতিক কালত বহু ঠাইত স্বৰ্গদেউ চু্যকাফাৰ কাৰণে এভাগি মেহেঙা বা শৰাই আগবঢ়োৱা পৰিলক্ষিত হৈছে৷ মে-ডাম-মে-ফীৰ ধৰ্মীয় আধ্যাত্মিক কৰ্মভাগি পৰম্পৰাগত ৰীতি-নীতি অনুসৰি মহন, দেওধাই আৰু বাইলুংসকলে সম্পাদন কৰে৷ ঘৰুৱাভাৱেও এই পূজা পালন কৰে আৰু তেওঁলোকে পাঁচখন পৱিত্ৰ মাইহাং আগবঢ়াই পিতৃপুৰুক উপাসনা কৰে৷ তদুপৰি পৰমপিতা পৰমেশ্বৰকো ভক্তিৰে প্ৰাৰ্থনা কৰে৷ মানুহৰ বিশ্বাস মৃতকে শুভদৃষ্টি ৰাখিলে সৰ্পয়ো নুখুঁটে, যমেও কু-দৃষ্টি নাৰাখে, ভগা নৌকাতো পাৰ হ’ব পাৰে৷ মৃতকসকলক ঘাইকৈ চাৰি প্ৰকাৰৰ দেৱতাত ভাগ কৰা হয়৷ ঘাই ডাম, চি-ৰেণ-ডাম, জাকৰুৱা ডাম, ন-ডাম আৰু জাকৰুৱা ডাম বাদ দি বাকী ডামক গৃহ ডাম বুলি জনাজাত৷
অলেখ গুণনিধিৰে মহিমামণ্ডিত চ্যুকাফাই মাওলুঙৰ পৰা পশ্চিমদিশে অহাৰ বাটত ইৰাৱতী নৈ পাৰ হৈ আৰু দৈ কাও ৰং পাৰ হোৱাৰ পাছত মূল আদি উপাস্য দেৱতা ফালৰু লেংদন আৰু আন দেৱতাসকলৰ আশিস বিচাৰি যথাক্ৰমে দুবাৰ মে-ডাম-মে-ফী উদ্যাপন কৰিছিল৷ ১২৫৩ খ্ৰীষ্টাব্দত চৰাইদেউত স্থায়ী ৰাজধানী স্থাপন কৰাৰ সময়ত এই উৎসৱ ৰাজকীয় আড়ম্বৰতাৰে অনুষ্ঠিত কৰিছিল৷ পৰৱৰ্তীকালত চু্যকাফাৰ অনুগামী আহোম স্বৰ্গদেউসকলেও তেওঁৰ পদাংক অনুসৰণ কৰি চুহুংমুং বা দিহিঙ্গীয়া ৰজাই [১৪৯৭-১৫৩৯] চুতীয়া আৰু কছাৰীসকলক যুদ্ধত পৰাস্ত কৰি, গড়গঞা ৰজাই [১৫৩৯-১৫৫২] কছাৰী আৰু মোগলক পৰাস্ত কৰি খোৰা ৰজাই [১৫৫২-১৬০৩] কোঁচসকলক পৰাজয় কৰি আৰু স্বৰ্গদেউ প্ৰতাপ সিংহই [১৬০৩-১৬৪১] মোগলৰ লগত যুঁজ দিবলৈ উপৰিপুৰুষ, দেৱতাসকলৰ আশিস বিচাৰি এই উৎসৱ ধুমধামেৰে পালন কৰিছিল৷ স্বৰ্গদেউ জয়ধবজ সিংহই অৱশ্যে এই পূজা অৱহেলা কৰি নানা যাতনা ভুঞ্জিব লগা হৈছিল আৰু বিদেশী শত্ৰু মোগলৰ লগত পৰাভূত হৈছিল৷ তেওঁৰ মৃত্যুৰ পাছত ভায়েক চক্ৰধবজ সিংহ ৰাজপাটত উঠিয়েই মে-ডাম-মে-ফী ধুমধামেৰে উদ্যাপন কৰি দেৱতাগণৰ আশিসধন্য হৈ দেশখনৰ হেৰুৱা ঐতিহ্য পুনৰ ঘূৰি অহাত জিলমিল জোনাকৰ আভাৰে দেশ জিলিকাই তুলিবলৈ সক্ষম হৈছিল৷ তেওঁৰ দিনতেই ঔৰংজেৱৰ নিৰ্দেশত ৰামসিংহৰ নেতৃত্বত অহা হাজাৰ হাজাৰ মোগল সৈন্যৰ আগ্ৰাসনক ৰোধ কৰি আৰু অৱশেষত ১৬৭১ খ্ৰীষ্টাব্দত শৰাইঘাটৰ যাউতিযুগীয়া বুৰঞ্জীপ্ৰসিদ্ধ ৰণত মোগলক বৰ্ণনাতীতভাৱে বিধবস্ত কৰি নিজ দেশলৈ ঘূৰাই পঠালে৷ প্ৰবল আত্মসন্মানবোধ থকা, সদাসচেতন সুদক্ষ প্ৰশাসক চক্ৰধবজ সিংহই ঔৰংজেৱৰ ৰাজকীয় উপহাৰ শিৰপাৱ আৰু সাজপাৰ ঘূৰাই পঠাইছিল এইবুলি কৈ– মোৰ পুলিন পুথাও কোনেও মোগলৰ সাজ পিন্ধা নাছিল, ময়ো এই মোগলৰ বসন পৰিধান নকৰোঁ কেতিয়াও৷ তেওঁ বীৰ লাচিত বৰফুকনক আহোম সেনাৰ সেনাপতি পাতিলে আৰু ৰাজধানীৰ পৰা যুদ্ধৰ তদাৰক কৰিছিল৷ শৰাইঘাটৰ ৰণৰ অপৰিসীম বীৰত্ব আৰু শক্তিৰ অম্লান ঐতিহ্যৰ প্ৰতীক, জাতিৰ গৰিমা, যিগৰাকী বীৰৰ নাম উচ্ছাৰণ কৰিলে জাতীয় ধমনীত প্ৰৱাহিত শোণিত উথলি উঠে, দেহৰ প্ৰতি ৰক্ত কণিকাত স্বদেশপ্ৰেম উদ্বেলিত হয়, সেইজন জাতীয় বীৰপুৰুষ লাচিত বৰফুকনে অসীম শক্তি, ত্যাগ, সাহস, উদ্যমেৰে শৰাইঘাটৰ ৰণত যুদ্ধ কৰি মোগলক পৰাস্ত কৰি কাললৈ খিয়াতি ৰাখিলে, অসমীয়া জাতিৰ শিৰৰ মুকুট জিলিকাই তুলিলে৷ লাচিত বৰফুকনৰ দৰে স্বৰ্গদেউ চুপিমফাৰ দুহিতা আহোম ৰমণী মূলা গাভৰু বা নাং-চাং-চেম-খাম, আহোম ৰাজ্যৰ গৌৰৱোজ্জ্বল সোণালী ইতিহাসৰ চানেকি বহনকাৰী তেতিয়াৰ ৰাজধানী শিৱসাগৰৰ নিকটৱৰ্তী মাদুৰীৰ যশস্যী সন্তান তথা ৰাজশাসনৰ আধিপত্যৰ আভিজাত্যৰে মহিমামণ্ডিত লাইথেপেনা বৰগোঁহাইৰ জী– সমগ্ৰ নাৰীসত্তাৰ সীমাহীন মনোবলৰ মাহাত্ম্য, অপৰিসীম দেশভক্তি-পতিভক্তিৰ নিৰ্মল প্ৰতীক, জাতিৰ বুকুৰ আপোন, হেঁপাহৰ জোনাক মহাসতী জয়মতী, ৰজা জয়ধবজ সিংহৰ শোণিত বহনকাৰী ৰমণী গাভৰুৰ দৰে মহীয়সী বীৰাংগনাই জাতিৰ বাবে অনন্য অৱদান আগবঢ়াই, অপৰিসীম ত্যাগ স্বীকাৰ কৰি জাতিৰ গৌৰৱ উজ্জীৱিত কৰি থৈ গ’ল শতিকা শতিকালৈ৷
আহোমৰ স্বকীয় পৰম্পৰাৰে উদ্যাপিত মে-ডাম-মে-ফীৰ দৰে পৱিত্ৰ অনুষ্ঠানৰ লগত লিপিট খাই আছে পূৰ্বপুৰুষৰ আত্মাৰ সৈতে উত্তৰ পুৰুষৰ জীৱনৰ বুনিয়াদ, মানৱৰ নিৰ্মল বিশ্বাস, প্ৰবল চেতনা আৰু শক্তি৷ এই সামাজিক, আধ্যাত্মিক, ধৰ্মীয় অনুষ্ঠানবোৰ অসমীয়া জাতিৰ কৃষ্টি-সংস্কৃতিৰ, সমন্বয়- সম্প্ৰীতিৰ, শৌৰ্য-বীৰ্যৰ প্ৰতীক, যাৰ জৰিয়তে জাতিৰ হৃদয়ত চেনেহ-শ্ৰদ্ধা একাত্মীয়তাৰ প্ৰাচুৰ্য ওপজে৷ এনে মহান সংস্কৃতিৰ বৰ ভেটিতেই অংকুৰণ হওক স্বকীয় পৰম্পৰা, কলা-কৃষ্টিৰ নিভাঁজ অনুপম সংস্কৃতিৰ গজালি আৰু এই সূক্ষ্ম অংকুৰণেই এদিন মহাসংস্কৃতিলৈ ৰূপান্তৰ হ’ব৷
পুলিন পুথাওসকলৰ আশীৰ্বাদ লৈ এইখন অসমৰ পুণ্যতীৰ্থত জন্মগ্ৰহণ কৰাৰ সাৰ্থকতা প্ৰতিপন্ন কৰোঁ আহক তেওঁলোকৰ উত্তৰসূৰীয়ে৷ জাতি-মাটি-ভেটি, ভাষা-সাহিত্য-সংস্কৃতিৰ ভেটিটো বিপদাপন্ন হোৱা যেন অনুভূত হ’লে তেওঁলোকৰ আশিস শিৰত লৈ ধৰাত কটকটীয়াকৈ একেলগে খোপনি ধৰোঁ আহক৷ এই পৃষ্ঠভূমিত চু্যকাফাৰ আদৰ্শৰ দ্বাৰা অনুপ্ৰাণিত হৈ অসমীয়া জাতিয়ে কৰ্মস্পৃহাৰ প্ৰৱণতা জাগ্ৰত কৰি দেশ-জাতিৰ কল্যাণ আৰু উত্তৰণৰ হকে সকলোৱে নিস্বাৰ্থভাৱে সেৱা আগবঢ়াই যাওঁ আহক৷ উত্তৰ প্ৰজন্মৰ হাতত অৰ্পণ কৰি থৈ যোৱা গৌৰৱোজ্জ্বল ঐতিহ্যৰ চানেকি ৰজাদিনীয়া কীৰ্তিচিহ্নসমূহ উজলাই ৰাখোঁ আহক৷
ফোনঃ ৯৮৫৪০-০২২৪৪