ৰাজনীতিত মিথ্যাচাৰ

শ্ৰীনৰেন্দ্ৰ মোদীয়ে ২০১৪ খ্ৰীষ্টাব্দৰ নিবাৰ্চনৰ আগত যিবোৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দাঙি ধৰিছিল আৰু জনসাধাৰণৰ মন আকৰ্ষণ কৰিছিল, সেইবোৰ প্ৰতিশ্ৰুতি তেওঁ প্ৰধানমন্ত্ৰী হোৱাৰ পাঁচ বছৰৰ পাছত ২০১৯ খ্ৰীষ্টাব্দৰ নিবাৰ্চনৰ সময়ত পাহৰি গ’ল৷ আকৌ নতুন প্ৰতিশ্ৰুতি উদাত্ত কণ্ঠৰে ঘোষণা কৰিলে৷ আমাৰ গৰিষ্ঠসংখ্যক মানুহৰ যে স্মৃতিশক্তি কম সেই কথা প্ৰমাণিত হ’ল– প্ৰথমবাৰৰ প্ৰতিশ্ৰুতি ৰক্ষা নকৰা সত্ত্বেও দ্বিতীয়বাৰ দিয়া নতুন প্ৰতিশ্ৰুতিত বিশ্বাস কৰি নিৰংকুশ সংখ্যাগৰিষ্ঠতাৰে বিজেপিক জয়যুক্ত কৰাৰ যোগেদি৷ কেৱল সৰ্বভাৰতীয় ক্ষেত্ৰতে নহয়, অসমৰ দৰে অংগৰাজ্যসমূহৰ ক্ষেত্ৰতো তেনেভাৱেই মিছা প্ৰতিশ্ৰুতিৰে জনসাধাৰণক আকৰ্ষণ কৰি অসমতো বিজেপি-শাসন প্ৰতিষ্ঠা কৰিলে৷ অসমক দিয়া ২০১৬ খ্ৰীষ্টাব্দৰ প্ৰতিশ্ৰুতিসমূহ তেওঁ ক’ত কাৰ্যকৰী কৰিলে? বাংলাদেশী বহিষ্কৰণৰ কথা বাদেই, অসমক দেশৰ ইঞ্জিন বুলি কৈ আমাৰ এই অঞ্চলটোলৈ তেওঁ পাঁচ বছৰত বহুবাৰ আহিল৷ আমাৰ কাগজকল, চেনীকল সচল কৰি তুলিব বুলি, ব্ৰহ্মপুত্ৰ নিয়ন্ত্ৰণৰ বিজ্ঞানসন্মত ব্যৱস্থা গ্ৰহণ কৰিব বুলি, ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ দুয়োপাৰে এক্সপ্ৰেছ হাইৱে’ গঢ়ি তুলিব বুলি, অসম চুক্তিৰ ছয় নম্বৰ দফা আখৰে আখৰে পালন কৰিব বুলি, ছয় জনসম্প্ৰদায়ক জনজাতিৰ স্বীকৃতি দিব বুলি, অসমৰ সবাৰ্ংগীন উন্নয়ন আৰু বিকাশৰ ব্যৱস্থা কৰিব বুলি যিবোৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিছিল সেইবোৰৰ কোনোটো পূৰণ কৰিলে?  

কংগ্ৰেছ চৰকাৰৰ দিনত সোৱণশিৰি বান্ধৰ বিৰোধিতা কৰা বিজেপিয়ে এতিয়া নৰেন্দ্ৰ মোদীৰ দিনত সেই বান্ধৰ কাম পূৰ্ণোদ্যমে আগবঢ়াই নিয়াৰ ওপৰত সবাৰ্ধিক গুৰুত্ব দিছে৷ ডিঙিত গামোচা লৈ অসম প্ৰেমৰ পৰিচয় দান কৰা প্ৰধানমন্ত্ৰী মোদীয়ে অসমৰ বানপানী-গৰাখহনীয়া ৰোধ কৰাৰ বাবে আৰু ক্ষতিগ্ৰস্তসকলক ক্ষতিপূৰণ দিয়াৰ বাবে কি ব্যৱস্থা গ্ৰহণ কৰিলে? প্ৰেছমেলৰ মুখামুখি নোহোৱা শ্ৰীমোদীয়ে প্ৰত্যেক মাহত ‘মন কী বাত’ অনুষ্ঠানৰ যোগেদি তেওঁৰ মনৰ কথা প্ৰচাৰ কৰি আহিছে৷ কিন্তু জনসাধাৰণৰ মনৰ কথা শুনিবলৈ তেওঁৰ ইচ্ছা আৰু আগ্ৰহ ক’ত? গণতন্ত্ৰৰ জয়গান গোৱা মোদী চৰকাৰে বিমুদ্ৰাকৰণৰ যোগেদি দেশে-বিদেশে জমা ৰখা ভাৰতীয় মানুহৰ ক’লা ধন বাজেয়াপ্ত কৰিব বুলি আশা দি জনসাধাৰণক নগুৰ-নাগতি কৰিলে৷ কিন্তু জমা ক’লা ধনৰ এটা টকাও ৰাজকোষলৈ নাহিল৷ এই ঘটনাৰ পৰা জনসাধাৰণে বুজিলে যে দেশে-বিদেশে এনেভাৱে থকা কোটিপতিসকলৰ ক’লা টকা বগা কৰি তেওঁবিলাকক সহায় কৰিবলৈকে মোদীয়ে এই আঁচনি লৈছিল৷ পূৰ্বে আমি জি এছ টিৰ কথা প্ৰসংগক্ৰমে কৈছিলোঁ যে দেশৰ সকলো মানুহে একেটা দামত সকলো বস্তু পাবৰ বাবে জি এছ টি প্ৰৱৰ্তন কৰা বুলি কোৱা কথাষাৰো আছিল ওলোটা ধৰণৰ৷ ৰাইজে প্ৰতিটো বস্তুত জি এছ টি দি আহিছে, কিন্তু তাৰ দ্বাৰা গ্ৰাহকসকল উপকৃত হোৱা বুলি কেনেকৈ প্ৰমাণ কৰিব পাৰি? আনহাতে প্ৰতিটো ব্যৱহাৰ্য সামগ্ৰীৰ দাম দিনকদিনে বাঢ়ি আহিছে৷ আমাৰ গাঁৱে-ভূঞে, নগৰে-চহৰে থকা দিনে আৰ্জি দিনে খোৱা পৰিয়ালবোৰে দাইল, আলু, পিঁয়াজ কেতিয়াবা এসাঁজ খাবলৈ পোৱাটো সৌভাগ্যৰ কথা বুলি ভাবে৷ এসময়ত চাহ বিক্ৰী কৰা বুলি গৌৰৱ কৰা মোদীয়ে ভাৰতবৰ্ষৰ গৰিষ্ঠসংখ্যক এনে অৱস্থাৰ জনসাধাৰণৰ কথা ভাবিবলৈ অৱসৰ পাইছেনে?

আমাৰ দেশত মানুহে তিনিটা স্তৰত ধৰ্ম আচৰণ কৰে৷ সাধাৰণ খাটি খোৱা কৃষক-বনুৱাৰ বাবে ধৰ্ম এটি ঔষধৰ দৰে৷ নিজৰ দুখ-কষ্ট পাহৰিবলৈ আৰু অদৃশ্য ঐশী শক্তিৰ পৰা আশীবাৰ্দস্বৰূপ সহায় পাবলৈ বিশ্বাসেৰে ধৰ্ম পালন কৰে৷ দ্বিতীয় স্তৰৰ মানুহে কিবা লাভৰ আশাত বা প্ৰাপ্তিৰ আশাত ধমাৰ্চৰণ কৰে, তীৰ্থ কৰিবলৈ যায়৷ তৃতীয় স্তৰৰ মানুহে হয় ধৰ্মক ব্যৱসায়ৰ মাধ্যম কৰি লয়, নহয় ৰাজনৈতিক লাভৰ বাবে ধৰ্ম কৰাৰ ভাও দিয়ে৷ এই এটাও স্তৰত নপৰা তত্ত্বজ্ঞ জ্ঞানীসকলে ধৰ্মৰ আঁৰত থকা বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডৰ সৃষ্টি, স্থিতি, লয়ৰ অদৃশ্য শক্তি ক্ষুদ্ৰতম বিষয়ৰ পৰা অকল্পনীয় বৃহত্তম বিষয়লৈকে জৈৱ-অজৈৱ সকলোতে ব্যাপক্ত হৈ থকাৰ সত্য উপলব্ধি কৰে৷ বিজেপি দলৰ দৰে লোকসকলে নিজেই বিচাৰ কৰক তেওঁবিলাক কোনটো স্তৰত পৰে৷ 

নদী পূজন, ভূমি পূজন, মন্দিৰ নিমাৰ্ণ, ৰঙা বা গেৰুৱা বসন পৰিধান, ফোঁট-লগুণ-জঁটা-ত্ৰিশূল-কমণ্ডলু ধাৰণ এইবিলাকৰ যোগেদি বিজেপিয়ে ধাৰ্মিক বুলি নিজকে প্ৰতিপন্ন কৰিব খুজিছে৷ কিন্তু এটা কথা মনত ৰখা উচিৎ যে কোনো প্ৰকৃত ধাৰ্মিক লোকেই ঘৃণা, হিংসা, অস্পৃশ্যতা আৰু ধৰ্মান্ধতাত প্ৰশ্ৰয় দিব নোৱাৰে৷ অথচ বিজেপি দলে এইবোৰক প্ৰশ্ৰয় দিয়েই নিজকে ধাৰ্মিক বুলি জনসাধাৰণক প্ৰত্যয় নিয়াবলৈ যত্ন কৰিছে৷ তেওঁলোক প্ৰকৃত ধাৰ্মিক হোৱা হ’লে মিছা প্ৰতিশ্ৰুতি নিদিলেহেঁতেন, হিন্দু ধৰ্মৰ বাহিৰে বেলেগৰ প্ৰতি বিশেষকৈ ইছলাম ধৰ্মৰ প্ৰতি বিদ্বেষৰ ভাব নল’লেহেঁতেন, ধাৰ্মিক হোৱা হ’লে নিজৰ দল শক্তিশালী কৰিবলৈ আন দলৰ সদস্যক পদ-ক্ষমতা আৰু অৰ্থৰ ভেটি নিদিলেহেঁতেন, নিবাৰ্চনৰ সময়ত বিৰোধী দলসমূহক অত্যন্ত ক্ৰুদ্ধ আৰু অশালীন ভাষাৰে আক্ৰমণ নকৰিলেহেঁতেন৷ যাৰ সমদৃষ্টি নাই তেওঁ ধাৰ্মিক হ’ব কেনেকৈ? প্ৰকৃত ধাৰ্মিক বুজাবলৈ গেৰুৱা বসন পিন্ধাৰ কোনো প্ৰয়োজন নাই৷ এই আটাইবোৰ কাম কৰি সাধাৰণ মানুহক তেওঁলোকে মোহাচ্ছন্ন কৰিব খোজে৷ ভেটি দি তেওঁবিলাকে ভোট কিনিব খোজে৷ এইটো ধাৰ্মিকতাৰ, সততাৰ লক্ষণনে? এওঁলোকে ধৰ্মকো নিবাৰ্চনৰ ব্যৱসায়ত মূলধন হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰিছে৷ ইয়াতকৈ ডাঙৰ অপৰাধ কি থাকিব পাৰে? কংগ্ৰেছৰ দিনত যিমান অসৎ লোকৰ সৃষ্টি হৈছিল তাৰ অনেক অনেক গুণতকৈ বেছি অসৎ লোক এতিয়া সৃষ্টি হৈছে৷ এইটো সমগ্ৰ দেশৰ বাবে আটাইতকৈ বেছি দূভাৰ্গ্যজনক ঘটনা৷ বহুবছৰৰ আগতে পোপে মানুহক স্বৰ্গলৈ যাবৰ বাবে প্ৰমাণ-পত্ৰ দিয়াৰ লগত ইয়াৰ কি পাৰ্থক্য আছে? এতিয়া আমি সেই অৱস্থালৈকে বোধকৰোঁ আগবাঢ়ি গৈ আছোঁ! 

এষাৰ কথা আছে যে কিছুদিনৰ বাবে কিছু মানুহক মূৰ্খ সজাব পাৰি৷ কিন্তু চিৰদিনৰ বাবে সকলো মানুহক মূৰ্খ সজাব নোৱাৰি৷ মনৰ কূটবুদ্ধি আৰু শাৰীৰিক ক্ষমতাৰে কোনো মানুহে যিদৰে সাময়িকভাৱে ৰণ জিকিলেও শেষ ৰণ জিকিব নোৱাৰে, ঠিক একেষাৰ কথা ৰাজনৈতিক নেতা আৰু দলৰ ক্ষেত্ৰতো খাটে৷ সৎ মনোবল থকা মানুহ কেতিয়াও অহংকাৰী নহয়, হ’ব নোৱাৰে৷ কিন্তু যিসকলে অসততা, মিথ্যাচাৰ আৰা শাৰীৰিক শক্তিকে যুদ্ধ জয়ৰ অস্ত্ৰ বুলি ভাবে, সময় লাগিলেও তেওঁলোকৰ গৰ্ব সৎসকলেই খৰ্ব কৰি আহিছে৷ ভাৰতীয় ধৰ্মই, ইতিহাসে, কাব্য-মহাকাব্যই এই সত্যটো চকুত পৰাকৈ দেখুৱাই আহিছে৷ এই সত্যটো অহংকাৰত অন্ধসকলৰ চকুত নপৰে৷ অসমত এতিয়া তেনে এক অন্ধকাৰৰ মাজত মানুহে পোহৰৰ সন্ধান কৰিছে৷ শত্ৰুৰ শত্ৰুক সাময়িক বন্ধু হিচাপে লৈয়ো ৰাজ্যখনলৈ পোহৰ আনিবলৈ যত্ন কৰিবই লাগিব৷ কেৱল চাব লাগিব যাতে অসমৰ জাতি-বৰ্ণ-ধৰ্ম-ভাষা নিৰ্বিশেষে সকলোৰে সহযোগত নতুন দিনৰ পোহৰ আনিব পৰা জোঁৰদাল জ্বলাব পাৰি৷ তাকে কৰোঁতে যাক, য’ত, যেনেকৈ ৰাখিব ৰাখে তেনেকৈ ৰাখিয়েই পোহৰৰ জোঁৰদাল হাতত তুলি ল’ব লাগিব৷ তেতিয়াহে ৰাজনীতিৰ মিথ্যাচাৰৰ অন্ত পৰিব৷