জ্ঞানৰ অংকুৰণ প্ৰতিটো শিশুৰ কাৰণে নিজ বাসগৃহত হয় জীৱনৰ আৱেষ্টনীত৷ মাতৃৰ কোলাত পৃথিৱীখন দেখা পোৱা শিশুৱে পৰৱৰ্তী সময়ত বিদ্যালয়ত পাঠ্যপুথিৰ মাজেৰে লাভ কৰে বিশ্বদৰ্শন৷ বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডৰ গ্ৰহ, নক্ষত্ৰৰ লগত পৰিচিত হোৱা এটা শিশুৱে অনুভৱ কৰিব শিকে জীৱনৰ মূল্য৷ শিক্ষা আৰু জ্ঞানৰ দৰ্শনৰে জীৱনৰ নামত আগবাঢ়ি যোৱা এটি শিশুৰ কাৰণে প্ৰয়োজন হয় বহুতো পাঠ্যপুথি বহিৰ্ভূত জ্ঞানৰ৷ আশীৰ দশকলৈকে অসমৰ প্ৰাথমিক শিক্ষাত আছিল এটা বিষয়, নাম নীতি শিক্ষা৷ অংক, ইংৰাজী, বিজ্ঞান, বুৰঞ্জী আৰু মাতৃভাষাৰ উপৰি বাধ্যতামূলক এই বিষয়টোৰ শ্ৰেণীসমূহত ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক দিয়া হৈছিল অনেক নীতিৰ জ্ঞান৷ এজন অচিনাকী ব্যক্তিৰ প্ৰতি দেখুৱাবলগা ব্যৱহাৰ, সমাজৰ দৰিদ্ৰজনৰ প্ৰতি থকা দয়াৰ মনোভাৱ, পথৰ ওপৰত চলাচল কৰোঁতে ল’বলগা সাৱধানতা সমাজত পৰিষ্কাৰ-পৰিচ্চন্নতাৰ প্ৰতি থকা নাগৰিকৰ দায়ৱদ্ধতা, সভ্যতা, নীতি ইত্যাদি অনেক নীতিৰ কথাৰে সমৃদ্ধ আছিল নীতি শিক্ষাৰ সেই পুথিখন৷ কিন্তু পৰিতাপৰ কথা যে আধুনিক শিক্ষা ব্যৱস্থাত পাঠ্যপুথিৰ মাজৰ পৰা হেৰাই যোৱা নীতি শিক্ষা পাঠ্যপুথিখনৰ অভাৱত ভাৰাক্ৰান্ত আমাৰ সমাজ৷ নীতি শিক্ষাৰ সেই জ্ঞানৰ পৰা আঁতৰাই ৰখা নৱ প্ৰজন্মৰ বহুতো নাগৰিকৰ কাৰণে নিজ বাসগৃহত চৰ্চিত নহয় নীতিশিক্ষাৰ কথা৷ আধুনিক পিতৃ-মাতৃৰ পৰা নীতিশিক্ষা নোপোৱা যুৱক-যুৱতীৰ একাংশ আজি কক্ষচ্যুত হৈছে জীৱনৰ পথত৷ অসমৰ প্ৰতিখন চহৰ বা নগৰত নাগৰিকে সন্মুখীন হোৱা প্ৰধান সমস্যাটো হৈছে ট্ৰেফিক সমস্যা৷ গুৱাহাটী মহানগৰত ট্ৰেফিক আইন কঠোৰভাৱে ৰূপায়ণ কৰাৰ পাছতো সমাধান হোৱা নাই যান-বাহনৰ চলাচলৰ সমস্যা৷ গুৱাহাটীক বাদ দি যদিহে ৰাজ্যৰ বাকী টাউনসমূহলৈ চোৱা হয়, ট্ৰেফিক সমস্যাতে দেখা পোৱা যায় মানৱৰ অনেক অৱদান৷ পথৰ ওপৰতে বাহন ৰাখি চালক বা গৰাকী ব্যস্ত বজাৰত, সৰু সৰু পথৰ ওপৰত ডাঙৰ ডাঙৰ ট্ৰাকৰ অৱস্থান, পথৰ ওপৰত দোকান খোলা, পদূলিৰ বাহিৰত (পথত) পেণ্ডেল দি বিবাহ কাৰ্য সম্পাদন কৰা আদি কাৰ্যই চলাচলত সমস্যাৰ সৃষ্টি কৰে টাউনৰ পথসমূহত৷ পৰিতাপৰ কথা যে এনেবোৰ কাৰ্যৰ পৰা বিৰত নাথাকে সমাজৰ শিক্ষিত নাগৰিক৷ অসমৰ পথত দুৰ্ঘটনাৰ সন্মুখীন হোৱা বাহনৰ যাত্ৰীসকলৰ থাকে তিতা অভিজ্ঞতা৷ কোনো এক স্থানত দুৰ্ঘটনাত পতিত হৈ অজ্ঞান হোৱা ব্যক্তিজনে জ্ঞান ঘূৰাই পোৱাৰ পাছত বিচাৰি নাপায় দেহত থকা সোণ-ৰূপৰ অলংকাৰ বা পকেটৰ মানী বেগটো৷ পথৰ কাষত বাগৰি পৰা খাদ্য সামগ্ৰী কঢ়িওৱা ট্ৰাকৰ সামগ্ৰী হৰলুকি হয় আৰক্ষীৰ আগমনৰ পূৰ্বে৷ এনেবোৰ কাৰ্য সম্পাদন কৰা ব্যক্তিসকলৰ অধিকাংশই শিক্ষাৰ পোহৰ পোৱা তথাকথিত জ্ঞানী ব্যক্তি৷ অচিনাকি স্থানত বিপদত পৰা ব্যক্তি-পৰিয়ালক সহায় কৰা ব্যক্তি কাচিৎহে দেখা পোৱা যায় আমাৰ সমাজত৷  শিক্ষাৰ পথাৰখনত নীতি বহিৰ্ভূত কৰ্ম কৰা অনেক ব্যক্তিৰ বাতৰি সঘনে দেখা পোৱা যায় সামাজিক মাধ্যমত৷ শিক্ষকক গুৰুস্থান দিয়া বিদ্যালয়ৰ ছাত্ৰী লাঞ্চিত হ’বলগা হৈছে একাংশ কু-চৰিত্ৰৰ শিক্ষকৰ হাতত৷ নিযুক্তিৰ নামত দৰিদ্ৰ নিবনুৱাৰ পৰা পইচা লোৱা শিক্ষিত নেতাৰ প্ৰতাৰণাত অন্ধকাৰ নামি আহিছে বহুতো পৰিয়াললৈ৷ এটা বিনামূলীয়া চৰকাৰী বাসগৃহৰ আবেদন লৈ ঘণ্টাৰ পাছত ঘণ্টা মন্ত্ৰী-বিধায়কৰ পদূলিত অপেক্ষাৰত দৰিদ্ৰজনৰ হৃদয়ৰ জুইকুৰা দেখা নেপায় জনপ্ৰতিনিধি সকলে৷ এখন সৰু দোকানৰ মালিক অথচ জনপ্ৰতিনিধি হোৱাৰ পাছত কেনেকৈ বৃহৎ শ্ব’পিং মলৰ মালিক হ’ব পাৰে, পদূলিত একালত থকা পুৰণা বাহনখনৰ স্থানত দুই-তিনিখন বিলাসী বাহনৰ মালিক কেনেকৈ হ’ল, তাৰ উত্তৰ নাই জনপ্ৰতিনিধিৰ৷ চৰকাৰী চিকিৎসালয়ত বিচনাৰ অভাৱত মজিয়াত আশ্ৰয় লোৱা দৰিদ্ৰজনৰ কাৰণে এখন বিচনা, জীৱনদায়িনী ঔষধৰ অভাৱৰ উত্তৰ আজিও নাই চৰকাৰৰ হাতত৷ ৰাজ্যৰ চৰকাৰী খণ্ডত কৰ্মৰত একাংশ বিষয়া-কৰ্মচাৰীয়ে কেনেকৈ বৃহৎ মূল্যৰ সম্পত্তি আহৰণ কৰিব পাৰে, দুন¹তি কৰি হাত দঙা কৰ্মচাৰীৰ বাসগৃহত উদ্ধাৰ হোৱা লক্ষ লক্ষ টকাৰ প্ৰকৃত গৰাকী কোন, দুৰ্নীতি কৰি কাৰাগাৰত কটোৱা কৰ্মচাৰী কেনেকৈ দোষমুক্ত হয় তাৰ উত্তৰ পোৱা নাযায় সমাজত৷ এনেবোৰ ঘটনাৰ আঁৰত থাকে নীতিজ্ঞানৰ অভাৱ৷ ধন আহৰণৰ প্ৰতিযোগিতাৰ বজাৰখনত লুণ্ঠিত হৈছে সাধাৰণ ৰাইজ৷ কোনে কাক বুজাব – এখনেই পৃথিৱী৷ নীতিশিক্ষাৰ অভাৱে কুলষিত কৰিছে মানুহৰ স্বভাৱৰ৷ প্ৰয়োজন হৈছে সত্তৰ দশকত বন্ধ কৰা নীতিশিক্ষাৰ সেই পাঠ্যপুথিখনৰ৷