জাত্যভিমানৰ কৰাল গ্ৰাসত সমাজ

দুবছৰমান আগতে এটা খবৰে অসমৰ সংবাদ শিৰোনাম দখল কৰিছিল৷ খবৰটো আছিল গহপুৰৰ এজন যুৱকক শংকৰ সংঘৰ আঞ্চলিক সমিতিয়ে গাহৰি পোহাৰ বাবে এঘৰীয়া কৰিছিল৷ কিছুদিনৰ আগতে দৰঙৰ এজন ব্ৰাহ্মণ যুৱকে অব্ৰাহ্মণ ছোৱালী বিয়া পতাৰ বাবে তেওঁক তেওঁৰ পিতৃৰ আদ্যশ্ৰাদ্ধ কৰিবলৈ দিয়া হোৱা নাছিল৷ মাত্ৰ কেইদিনমান আগতে তেনে এটা খবৰ আকৌ দেখিলোঁ৷ সংবাদ মাধ্যমত অহাৰ বাবে এই দুটা ঘটনা সমগ্ৰ ৰাজ্যবাসীয়ে গম পাইছিল যদিও এনে অলেখ ঘটনা আৰু ভুক্তভোগী আমাৰ সমাজত আছে৷ আঠ হাজাৰ বছৰীয়া বৰ্ণিল ইতিহাসে ভাৰতীয় সভ্যতা আৰু সংস্কৃতিৰ যি শক্তিশালী ভেটি বৰ্ণনা কৰি গৈছে, তাৰ পৰাই অনুমান কৰিব পাৰি যে আমি ভাৰতীয়সকল এক অভিজাত সংস্কৃতিৰ গৰাকী৷ খ্ৰীষ্টাব্দ চতুৰ্থ শতিকামানৰ পৰা লুইতৰ দুয়োকাষে গঢ় লৈ উঠা সভ্যতাই অসমবাসীকো এক সুন্দৰ সংস্কৃতিৱান পৰিৱেশৰ লগত অভ্যস্ত কৰি তোলে৷ পৰম্পৰা, বিশ্বাস আৰু সংস্কৃতি এই জাতিটোৰ জীৱনধাৰা৷ ৰীতি-নীতি, লোকবিশ্বাস আৰু পৰম্পৰাই যিদৰে জাতিটোৰ ধবজাবাহক হৈ থিয় দি আহিছে, তাৰ পৰিৱৰ্তে কিছুমান ৰীতি-নীতি আৰু লোকবিশ্বাসে কিন্তু কালক্ৰমত জাতিটোৰ সংকীৰ্ণ মানসিকতাৰ পৰিচায়কহে হৈ পৰিছে৷ যদিও বিজ্ঞান-প্ৰযুক্তিৰ নব্য নতুন আৱিষ্কাৰে মানুহক এটা আধুনিক আৰু সৰলীকৃত জীৱন-যাপন উপহাৰ দিবলৈ চেষ্টা চলাই আহিছে, তথাপি কিছুমান কোটিকলীয়া অবৈজ্ঞানিক চিন্তাধাৰাৰে পৰিচালিত হৈ আজিৰ সভ্য আৰু আধুনিক সমাজৰ কিছুমান লোকে নিজকে অন্ধবিশ্বাসৰ পিতনিত পুতি পেলাইছে৷ বিশেষকৈ সমাজ সংস্কাৰৰ নামত গঢ় লৈ উঠা কিছুমান ধৰ্মীয় অনুষ্ঠানে এনে অন্ধবিশ্বাস, কুসংস্কাৰ আৰু অবৈজ্ঞানিক পৰম্পৰাক উদগনি যোগাই আহিছে৷ পৰম্পৰা আৰু বিশ্বাসৰ নামত বৈজ্ঞানিক দৃষ্টিভংগীৰ নাম দি কিছুমান আচহুৱা আৰু অদ্ভুত কৰ্মকাণ্ডক প্ৰচাৰ কৰাত এনেবোৰ ধৰ্মীয় অনুষ্ঠানেই আগভাগ লয়৷ কিছুদিনৰ পৰা সৰ্বত্ৰ চৰ্চা লাভ কৰা কিছুমান কৰ্মকাণ্ডই জনসাধাৰণৰ লগতে ধৰ্মীয় অনুষ্ঠানৰ বৰমূৰীয়াৰ আদিম মানিসকতাৰ পৰিচয় দিছে৷ খুব কম সময়ৰ ব্যৱধানত উন্নত হোৱা জীৱনধাৰণৰ মান, দিনে দিনে হ্ৰাস পাই অহা নিৰক্ষৰতায়ো এনে কিছুমান মানুহৰ ৰুগ্ন মানসিকতাক সুস্থ কৰিব পৰা নাই৷ জাত্যভিমানৰ নামত মৃত পিতৃ-মাতৃৰ কৰ্মৰ পৰা পুত্ৰক আঁতৰাই ৰখাটো বা ধৰ্মৰ নামত সুস্থ আৰু সমাজৰ প্ৰতি অক্ষতিকাৰক জীৱিকাত প্ৰতিবন্ধকতা অনাটো কোনখন সভ্য সমাজৰ লক্ষণ হ’ব পাৰে? পৰম্পৰাৰ নামত কিছুমান নিৰীহ প্ৰাণীৰ মাজত যুঁজ লগাই, ৰক্ত বোৱাই যি আনন্দ লাভ কৰে, সিয়ে এক সুস্থ সংস্কৃতিৰ বাৰ্তাবাহক হ’ব নোৱাৰে৷ নিৰীহ প্ৰাণীক বলি দি যিয়ে নিজৰ মংগল কামনা কৰিব পাৰে, সিও সুস্থ মানসিকতাৰ পৰিচায়ক হ’ব নোৱাৰে৷ অন্ধবিশ্বাসৰ পিতনিত পোত খাবলৈ ধৰা আজিৰ বহুতেই ডাইনী হত্যাৰ নামত ঘৃণনীয়তাৰ চৰম সীমা অতিক্ৰম কৰিছে৷ হাতে হাতে স্মাৰ্ট ফোন লোৱা নৱপ্ৰজন্মৰ এনে মানসিকতাই কি আধুনিক যুগৰ উত্তৰণ ঘটাব? তদুপৰি গণতন্ত্ৰৰ নামত কিছুমান বৰ নীচ মানসিকতাৰ ব্যক্তিৰ ধৰ্মীয় উন্মাদনায়ো সকলোকে  চিন্তিত কৰি তোলে৷ তথ্য-প্ৰযুক্তিৰে সমৃদ্ধ দেশত ধৰ্মীয় বিতৰ্কই কিদৰে শিৰোনাম দখল কৰিব পাৰে ভাবি আচৰিত লাগে৷ ধৰ্মীয় প্ৰসংগত কিছুমান বক্তা আৰু লেখকৰ সূক্ষ্ম বিশ্লেষণে এটা কথাৰ প্ৰমাণ কৰে যে বৰ্তমানৰ সমাজখনে [বিশেষকৈ অসমত] সুস্থ বৌদ্ধিক বিতৰ্কৰ দীনতাত ভুগিছে৷ জাতাভিমান আৰু ধৰ্মীয় সংকীৰ্ণতা কিছুমান তথাকথিত স্বাভিমানিৰ অলংকাৰ হৈ পৰিছে৷ সময় থাকোঁতেই যদি ৰাইজ আৰু সমাজ সচেতন নহয়, ধৰ্মৰ নামত ধৰ্মীয় অনুষ্ঠানত চলা কিছুমান অদ্ভুত ৰীতি-নীতিয়ে এদিন জাতি আৰু সমাজ ভাঙি খণ্ড-বিখণ্ড কৰিব৷