ৰত্নাকৰ অভিভাৱক

এসময়ত ‘স্বচ্ছ, যুক্তিযুক্ত, বিজ্ঞানসন্মত তথা সময় নিৰ্ধাৰিত নিযুক্তি প্ৰক্ৰিয়া’ৰে ৰাজ্যখনৰ জনসাধাৰণক সেৱা কৰিবলৈ উপযুক্ত শিক্ষাৰে দক্ষতাসম্পন্ন বুলি প্ৰমাণিত [?] হোৱাৰ পাছত ৰাজ্যখনৰ মৰ্যাদাপূৰ্ণ নিয়োগ কতৃৰ্পক্ষ অসম লোকসেৱা আয়োগে এওঁলোকক গুৰুত্বপূৰ্ণ দায়িত্বশীল পদ একোটাত নিযুক্তি দিছিল, যিসকলৰ বাছনিত অনেক আসোঁৱাহ থকা বুলি তথ্য-প্ৰমাণ পোৱাৰ পাছত আজি সেইসকলক জে’ললৈও প্ৰেৰণ কৰা হৈছে৷ সম্প্ৰতি অবৈধভাৱে নিযুক্তি পোৱা বুলি নিশ্চিত হোৱাসকলৰ একাংশই ‘অপৰাধ নিয়ন্ত্ৰণ শাখা’ৰো দায়িত্ব কেইবাবছৰো ধৰি চম্ভালিলে৷ কি বিড়ম্বনা, কেনে প্ৰহসন!বেজৰ নাকতেই খৰ৷ ফুলৰ মালা-গামোচা পিন্ধি  জনসাধাৰণৰ সেৱা কৰিবলৈ ৰাজহুৱাকৈ শপত খাই ৰাজ্যখনৰ গুৰুত্বপূৰ্ণ পদ একোটিত নিযুক্তি পোৱাসকলৰ একাংশ আজি হয় আদালতৰ কাঠগড়াত, নহ’লে জে’লৰ চৌহদত আবদ্ধ৷ এইসকল  তথাকথিত জনসেৱকে নিজৰ কুকৰ্মৰ ফল ভুগিবলগীয়া হৈছে বুলি এক ৰাজহুৱা সন্তুষ্টি চৌপাশে গুঞ্জৰিত হোৱাৰ বিপৰীতে অন্য এক প্ৰশ্ন উত্থাপিত হোৱাৰ গুণ্‌গুণনিও শুনা গৈছে৷ সেইটো হৈছে এয়ে যে এইসকল বিষয়া তেতিয়া নিশ্চয়কৈ বিষয়া নাছিল, চাকৰি-প্ৰাৰ্থীহে আছিল [অৱশ্যে, দুই-এজন অন্য কোনো চাকৰিত নিয়োজিত থাকিবও পাৰে]৷ এই চাকৰি-প্ৰাৰ্থীসকলক ‘বক্ৰপথ’ দেখুওৱাসকল কোন আছিল? যিকোনো প্ৰকাৰে আয়োগৰ পৰীক্ষা তথা বাছনি প্ৰক্ৰিয়া পাৰ হৈ ৰাজ্যৰ উচ্ছ মৰ্যাদাসম্পন্ন পদৰ অধিকাৰী হোৱাৰ দুঃস্বপ্নই এওঁলোকক খেদি ফুৰিছিল নেকি? এওঁলোকৰ শিক্ষা-সংস্কাৰে এওঁলোকক অন্যায়ভাৱে হ’লেও ৰাইজৰ সেৱক হ’বৰ বাবে অনুপ্ৰাণিত কৰিছিল নেকি? বক্ৰপথেৰে লোৱা চাকৰিবোৰৰ বিনিময়ৰ অলিখিত লেনদেনৰ ধন আদায় দিব পৰা ধন-সম্পত্তিৰ গৰাকী আছিল জানো এওঁলোক? এই প্ৰশ্নবোৰৰ উত্তৰ সৰ্বজনবিদিত৷ অভিভাৱকৰ উচ্ছাকাংক্ষাৰ বলি এইসকল আজিৰ দোষী বিষয়া৷ যেনেতেনে হ’লেও সন্তানৰ ভৱিষ্যৎ সুৰক্ষিত-সুনিশ্চিত কৰিবলৈ ‘চেনেল’ বিচাৰি ফুৰা মাক-দেউতাকৰ দুৰ্ভগীয়া সন্তান এওঁলোক৷ এই অভিভাৱকসকলৰ মাজত হয়তো এনে লোকো আছে, যিয়ে নিজক প্ৰতিষ্ঠিত কৰিবলৈ আজীৱন দুখ-কষ্ট সহ্য কৰিছিল, অথচ, অতি স্বাৰ্থপৰভাৱে নিজৰ সন্তানে তেনে কষ্ট পোৱাটো বিচৰা নাছিল৷ অদূৰদৰ্শী, নীতিহীন এইসকল অভিভাৱকৰ মাজত হয়তো এনে লোকো আছে, যিয়ে লোকৰ দুৰ্নীতি দেখি সমালোচনাৰে থকা-সৰকা কৰে অথবা সকলোতে কেৱল  দুৰ্নীতি-অনিয়মহে প্ৰত্যক্ষ কৰে, অথচ নিজে সন্তানৰ বাবে বাছি লোৱা বক্ৰপথক দুৰ্নীতি বুলি নাভাবে৷ হয়তো এনেকুৱা মাক-দেউতাকো একাংশ আছে, যিয়ে নিজৰ চাকৰিকালত কেৱল দুৰ্নীতিকেই কৰিলে, অথচ তাৰ বাবে কেতিয়াও ক’তো জবাবদিহি হ’বলগীয়া নহ’ল৷ দুৰ্নীতি-অনিয়মৰ মাজেৰে নিজৰ চাকৰি জীৱন কটাই দিয়া এইসকল অভিভাৱকৰ মনত হয়তো এইটো কথাই সুদৃঢ়ভাৱে খোপনি পুতি বহিল যে দেশখন-ৰাজ্যখন-সমাজখন এনেদৰেই চলে৷ আচলতে, অভিভাৱকসকলৰ এনে মানসিকতাই সমাজৰ যথেষ্ট ক্ষতি কৰিছে৷ আমাৰ বৃহৎসংখ্যক অভিভাৱকৰেই সন্তানৰ যোগ্যতাৰ ওপৰত বিশ্বাস নাই৷ সেয়েহে, নামভৰ্তিয়েই হওক, চাকৰিয়েই হওক, সকলোতে সন্তানৰ ভৱিষ্যৎ সুৰক্ষাৰ স্বাৰ্থত তেওঁলোকে নীতি-নিয়ম, আইন-কানুন সকলোকে জলাঞ্জলি দিয়ে৷ কিন্তু আমাৰ সমাজখন এনেকুৱা যে এনে অভিভাৱকৰ পক্ষতহে পাৰিলে ওকালতি কৰে৷ সন্তানে যদি পিতৃ-মাতৃক এৰি নিজৰ চাকৰিৰ খাতিৰত দূৰৈত থাকিবলগীয়া হয়, তেন্তে সমাজে নিন্দা-গৰিহণা দিবলৈ যেন সুযোগ বিচাৰি থাকে৷ সংবাদ-পত্ৰ, প্ৰচাৰ মাধ্যমযোগেও এনে সন্তানক ধিক্কাৰ দিবলৈ সকলোৱে উঠিপৰি লাগে৷ কিন্তু, এই যে অভিভাৱকৰ দুৰাকাংক্ষাই সন্তানৰ জীৱনলৈ অমানিশা নমাই আনিলে, তাৰ বাবে ভুলতেও কোনোবাই অভিভাৱকক দোষী সাব্যস্ত কৰিলেনে? অন্যায়-অনীতিৰ মাজেৰে গৈ কেৱল নিজৰ সন্তানৰ ভৱিষ্যৎ ধবংস কৰাই নহয়, তেনে পদ প্ৰাপ্য-অধিকাৰী প্ৰাৰ্থীৰো ভৱিষ্যৎ অন্ধকাৰ কৰিলে৷ ‘চেনেল’ ‘ফিট’ কৰোঁতা মধ্যভোগীসকলতো আছেই৷ কাৰোবাৰ মাটি কাৰোবাৰ নামত ‘নামজাৰী’ কৰি জে’ললৈ যাবলগীয়া হোৱা কৰ্মচাৰীসকলৰ দৰে এইসকল মধ্যভোগী যেনিবা লোকচক্ষুৰ আঁৰতেই আছে এতিয়াও৷ কোনোবাই আঙুলি টোঁৱাই নিদিয়ালৈকে এওঁলোক নিশ্চিত নিৰপৰাধী৷ কিন্তু, প্ৰকৃতাৰ্থত অপৰাধৰ সাম্ৰাজ্যখনত এওঁলোকো একো-একোটা বৰ বৰ খুঁটা৷ এই ঘাইখুঁটাবোৰ লৰচৰ নোহোৱালৈকে-নকৰালৈকে এই কেলেংকাৰী-দুৰ্নীতিৰো আঁৰকাপোৰ নপৰিব৷