স্বাস্থ্য সেৱা

স্বাস্থ্যই পৰম ধন৷ সুস্বাস্থ্যৰ অধিকাৰী হ’লেহে কৰ্মোদ্যম বাঢ়ে আৰু আৰ্থিক উন্নয়নতো প্ৰভাৱ পৰে৷ ভগ্ন স্বাস্থ্যৰ লোক প্ৰায়েই হতাশাত ভোগে৷ স্বাস্থ্য ভালে ৰাখিবলৈ পুষ্টিদায়ক খাদ্য, পৰিষ্কাৰ-পৰিচ্ছন্নতাৰ উপৰি সুচিকিৎসাৰ ব্যৱস্থা অতি জৰুৰী৷ ভাৰতৰ অধিকাংশ লোকৰ আয়েৰে যিহেতু পৰিয়াল পোহপাল কোনোমতেহে দিয়ে, সেইসকল লোকৰ, বিশেষকৈ নিম্ন মধ্যবিত্ত আৰু মধ্যবিত্ত শ্ৰেণীটোৱে যেতিয়া কোনো ৰোগত আক্ৰান্ত হয়, তেতিয়া সেইসকলে চকুৰে ধোঁৱা-কোৱা দেখে৷ দাৰিদ্ৰ্য সীমাৰেখাৰ তলৰ লোকে চৰকাৰী বিভিন্ন সা-সুবিধা লাভ কৰে যদিও এইসকলেও চিকিৎসাৰ নামত যমৰ যন্ত্ৰণা ভোগ কৰিব লগা হয়৷ মূলতঃ ভাৰতত ৰোগী অনুপাতে চিকিৎসক কম হোৱাৰ পৰিপ্ৰেক্ষিতত জনসাধাৰণে চিকিৎসাৰ নামত দুৰ্ভোগ ভুগিবলগীয়া হয়৷ বিগত বৰ্ষৰ জানুৱাৰীত প্ৰকাশ পোৱা অৰ্থনৈতিক সমীক্ষাৰ প্ৰতিবেদন অনুসৰি ভাৰতত প্ৰতি ১,৪৫৬জন লোকৰ বিপৰীতে চিকিৎসক আছে মাত্ৰ এজন৷ বিশ্ব স্বাস্থ্য সংস্থাৰ মতে প্ৰতি এহাজাৰজনৰ বিপৰীতে চিকিৎসক থাকিব লাগে এজন৷ কিন্তু সেই সংখ্যাতকৈ বেছি হোৱাৰ কাৰণে ভাৰতৰ জনসাধাৰণে চিকিৎসাৰ নামত দুৰ্ভোগ ভুগিব লগা হৈছে৷ হয়তো এই সমস্যাৰ প্ৰতি লক্ষ্য ৰাখিয়েই নৰেন্দ্ৰ মোদীৰ প্ৰধানমন্ত্ৰিত্বৰ কাৰ্যকালত বিগত পাঁচ বছৰত দেশত ১৪১খন নতুন চিকিৎসা মহাবিদ্যালয় স্থাপনৰ বাবে অনুমোদন দিছে৷ এয়া নিশ্চয় ইতিবাচক খবৰ৷ অসমতো সৰ্বানন্দ সোণোৱাল নেতৃত্বাধীন চৰকাৰৰ দিনত কেইবাখনো চিকিৎসা মহাবিদ্যালয়ৰ আধাৰশিলা স্থাপন কৰিছে৷ ৰাজ্যত চিকিৎসা মহাবিদ্যালয়ৰ সংখ্যা যিমানে বাঢ়িব, সিমানে চিকিৎসা বিজ্ঞানৰ ডিগ্ৰী লোৱা যুৱক-যুৱতী বাঢ়িব৷ চিকিৎসকৰ সংখ্যা বাঢ়িলে চিকিৎসা সেৱাৰ ক্ষেত্ৰত জনসাধাৰণ উপকৃত হ’ব৷ কিন্তু যিসকল শিক্ষাৰ্থী এই চিকিৎসা মহাবিদ্যালয়ৰ পৰা উত্তীৰ্ণ হ’ব, সেইসকলে যদি উপযুক্ত শিক্ষা লাভ নকৰে, তেন্তে তেওঁলোকৰ চিকিৎসা গ্ৰহণ কৰা লোক গিনিপিগত পৰিণত হোৱাৰো আশংকা আছে৷ নিঃসন্দেহে চিকিৎসা মহাবিদ্যালয়ৰ সংখ্যা বঢ়োৱাটো চৰকাৰৰ জনহিতকৰ কাৰ্য৷ কিন্তু চিকিৎসা মহাবিদ্যালয় স্থাপন কৰাৰ সমান্তৰালভাৱে সেইবোৰ চিকিৎসা মহাবিদ্যালয়ৰ আন্তঃগাঁথনি মজবুত কৰাটো অতিকে জৰুৰী৷ ইয়াৰ লগতে চিকিৎসা মহাবিদ্যালয়সমূহত প্ৰয়োজন অনুপাতে নাৰ্ছকে ধৰি আন চিকিৎসাকৰ্মী নিযুক্তি দিয়াটো অতি জৰুৰী৷ চিকিৎসা বিদ্যাৰ লগত জড়িত লোকসকল নিজৰ ক্ষেত্ৰখনত দক্ষ হ’লেহে জনসাধাৰণে সু-চিকিৎসা লাভ কৰিব পাৰিব৷ যি সময়ত বিশ্বত কৃত্ৰিম বুদ্ধিমত্তাৰে চিকিৎসাৰ ব্যৱস্থা কৰা হৈছে, সেই সময়ত আন্তঃগাঁথনি অবিহনে চিকিৎসালয় স্থাপন কৰিলে, জনসাধাৰণ কিমান উপকৃত হ’ব, সেয়া সময়েহে ক’ব৷ উল্লেখ্য, ৰাজ্যৰ দুখীয়া, মধ্যবিত্ত শ্ৰেণীৰ লোকে ৰোগত আক্ৰান্ত হ’লে ধনৰ অভাৱৰ বাবেই আজিও প্ৰথমে জৰা-ফুঁকাকে প্ৰাধান্য দিয়ে৷ জনসাধাৰণৰ বাবে চিকিৎসা ব্যয় যিহেতু বলে নোৱৰা শিল, সেয়ে তেওঁলোকক সু-চিকিৎসা প্ৰদান কৰিবলৈ হ’লে প্ৰতিখন চিকিৎসালয়, স্বাস্থ্যকেন্দ্ৰৰ মান উন্নত কৰিব লাগিব আৰু  চিকিৎসকসকলৰো অৰ্থৰ লালসাৰ পৰিৱৰ্তে মানৱ সেৱাৰ মনোভাব লাগিব৷ ৰাজ্যৰ হৃৎপিণ্ডস্বৰূপ গুৱাহাটীত অৱস্থিত গুৱাহাটী চিকিৎসা মহাবিদ্যালয়তো উন্নতমানৰ আন্তঃগাঁথনিৰ অভাৱ বুলি সময়ে সময়ে অভিযোগ শুনা যায়৷ হয়তো এইবোৰৰ সুযোগ লৈয়েই গঢ় লৈ উঠিছে ব্যক্তিগত খণ্ডৰ বহু চিকিৎসালয়৷  আনহাতে, ৰাজ্যৰ বহু জিলাৰ হাস্পতালত ব্লাড বেংক, উন্নতমানৰ পৰীক্ষাগাৰ, চিকিৎসা সঁজুলিৰ অভাৱ৷ তদুপৰি চৰকাৰী চিকিৎসালয়সমূহত চিকিৎসকে চিকিৎসা সেৱা আগবঢ়োৱাৰ পৰিৱৰ্তে ব্যক্তিগত খণ্ডৰ চিকিৎসালয়তহে চিকিৎসা সেৱা আগবঢ়াব বিচাৰে৷ জনসাধাৰণৰ কল্যাণৰ হেতু প্ৰতিখন জিলাৰ চিকিৎসালয়সমূহ উন্নত সা-সঁজুলি, প্ৰয়োজন অনুপাতে চিকিৎসক, চিকিৎসাকৰ্মীৰ ব্যৱস্থা কৰিলে নিশ্চয় জনসাধাৰণ উপকৃত হ’ব৷