কৰ’না কৰ’না কৰি আৰু কিমানদিন
এবছৰ ধৰি কৰ’নাই বিশ্বৰ লগতে আমাৰ দেশত সন্ত্ৰাস চলালে৷ এতিয়া কৰ’নাৰ দ্বিতীয় ঢৌ চলিছ৷ প্ৰতিদিনে সংক্ৰমিত ৰোগীৰ সংখ্যা বাঢ়িব ধৰিছে৷ আনেকি, ভেক্চিন লোৱা মানুহো দ্বিতীয়বাৰ আক্ৰান্ত হৈছে৷ এতিয়া বুজিব পৰা গৈছে– কৰ’না সম্পূৰ্ণৰূপে সহজে আতৰি নাযায়৷ কৰ’নামুক্ত সমাজৰ চিন্তা প্ৰায় অবাস্তৱ হৈ পৰিছে৷ কৰ’নাৰ সৈতে সহৱস্থানৰ বিকল্প নাই অৰ্থাৎ কৰনা’ও থাকিব মানুহো থাকিব৷ কঠিন বাস্তৱটো হ’ল মানুহে সদ্যহতে কৰ’নাৰ সৈতে সহাৱস্থান কৰিবই লাগিব৷
যোৱা বছৰটোত মানুহক চাৰিমাহ ধৰি লকডাউনত ৰখা হ’ল৷ তাৰ পাছতো বহু মাহ গ’ল৷ নিয়ন্ত্ৰণৰ বাবে ৰণনীতি প্ৰস্তুত কৰাৰ কাৰণে এয়া যথেষ্ট আছিল৷ তাৰ পাছতো এতিয়া প্ৰশ্ন উঠিছে আকৌ লকডউন দিয়া হ’ব নেকি? মানুহে আৰু কিমান দিন লকডাউনত থাকিব লাগিব? আন কাম-কাজ বাদ দি মানুহে কৰ’না কৰ’না বুলি আৰু কিমান দিন কটাব লাগিব? লকডাউনে অৰ্থনীতি বিপৰ্যস্ত কৰিছে৷ লকডাউনৰ ফলত কাম-কাজ স্থবিৰ হৈ পৰিছে, এচাম লোকৰ উপাৰ্জন নোহোৱা হৈছে৷ দীঘলীয়া সময়ৰ বাবে স্কুল-কলেজ বন্ধ হৈ পৰাৰ ফলত ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ অপূৰণীয় ক্ষতি হৈছে আৰু বহুতৰ বাবে ভৱিষ্যৎ অন্ধকাৰ হৈ পৰিছে৷ চৰকাৰী চাকৰিয়ালৰ বাদে লাখ লাখ মানুহ উপাৰ্জনহীন হৈ পৰিছে৷ কাম-কাজ নকৰা, ব্যৱসায় নকৰা, শ্ৰম নকৰা, খেতি নকৰা, হাজিৰা নকৰা, ঠেলা-ৰিক্সা নচলোৱা বা পঢ়া-শুনা নকৰা পৰিৱেশ অনিৰ্দিষ্ট কাললৈ চলি থাকিব নোৱাৰে৷ সকলোৱে স্বাভাৱিক জীৱন যাত্ৰালৈ ঘূৰি যাবই লাগিব৷
ভেক্চিনৰ কথা কোৱা হ’ল৷ ভেক্চিন ওলাল, বহুত মানুহে ভেক্চিন ল’লে৷ তাৰ পাছতো কৰ’না আছে৷ তাৰমানে কৰ’না হয়তো বহুদিনলৈ থাকিব যেনেকৈ সৰুআইৰ ভেকচিন ওলোৱাৰ পাছত, শিশুক বাধ্যতামূলক এই ভেক্চিন দি থকাৰ পাছতো সৰুআই নিৰ্মূল হোৱা নাই৷ যেনেকৈ ব্যাপক প্ৰচাৰৰ জৰিয়তে পলিঅ’ৰ ভেক্চিন দি থকাত কমিছে যদিও পৃথিৱীৰ পৰা আজিও পলিঅ’ সম্পূৰ্ণ নিৰ্মূল হোৱা নাই৷ একেদৰে কৰ’নাৰ ভেকচিন ওলালেও, মানুহে ভেক্চিন ল’লেও বছৰ বছৰ ধৰি কৰ’না সমাজত থাকিব৷ সময়ৰ লগে-লগে কেৱল মানুহৰ ৰোগ প্ৰতিৰোধ ক্ষমতা বাঢ়িব আৰু ভাইৰাছবিধৰ ৰোগ সৃষ্টি কৰা ক্ষমতা কমি আহিব৷
উপযুক্ত তথ্য নাথাকিলেও অনুমান কৰিব পাৰি চিকিৎসকসকল কৰ’নাৰ চিকিৎসাত ব্যস্ত থাকোঁতে অন্য ৰোগত আক্ৰান্ত হাজাৰ-বিজাৰ লোক উপযুক্ত চিকিৎসাৰ পৰা বঞ্চিত হৈছে৷ নিয়মিত দৰৱ খাই থকা বহু লোক হয়তো প্ৰয়োজনীয় দৰৱৰ পৰা বঞ্চিত হৈছে৷ হয়তো কৰ’নাত মৃত্যু হোৱা লোকতকৈ এশ গুণে অধিক লোকৰ মৃত্যু হৈছে চিকিৎসাৰ অভাৱত৷ হয়তো চিকিৎসাৰ অভাৱত হাৰ্টৰ ৰোগী, কৰ্কট ৰোগী বহুতৰ মৃত্যু হৈছে৷
তেনে কাৰণতে মানুহে নিজৰ কাম-বন, খেতি-বাতি, উদ্যোগ, চাকৰি-বাকৰি, ব্যৱসায়-বাণিজ্য, পঢ়া-শুনা সকলো বাদ দি কৰ’না কৰ’না বুলি ব্যস্ত থাকিব নোৱাৰে৷ যিকোনো মূল্যৰ বিনিময়ত স্বাভাৱিক জীৱন যাত্ৰা বৰ্তাই ৰাখিব লাগিব৷