দেশত গণতন্ত্ৰ চলিছেনে

দেশৰ জনতা এতিয়া এনে এটা  পৰিস্থিতিৰ মাজত সোমাই পৰিছে যে চৰকাৰক  কামৰ সমালোচনা কৰিবলৈও বহুবাৰ ভাবিব লগা হৈছে৷ দেশত এনে এক শংকা বিয়পি পৰিছে যে চৰকাৰৰ বিৰুদ্ধাচৰণ কৰিলেই যেন অপৰাধ৷ জনতাৰ সাংবিধানিক অধিকাৰ দৈনিক খৰ্ব হ’ব ধৰিছে৷ আইন-আদালত আদি যেন চৰকাৰী নিৰ্দেশত চলিছে৷  ন্যায় বিচাৰ ক্ৰমে যেন দুষ্প্ৰাপ্য হৈ পৰিছে৷ ধনী আৰু প্ৰভাৱশালী লোকে ডাঙৰ  অপৰাধ কৰিলেও এতিয়া মাফ হৈ যায় কিন্তু মধ্যবিত্ত, দুখীয়া বা দাল-দৰিদ্ৰই লঘু অপৰাধতে  গুৰু শাস্তি লাভ কৰিবলগা হয়৷ আজি কিছুদিন আগেয়ে দিল্লী উচ্চতম ন্যায়ালয়ৰ এগৰাকীৰ বিচাৰপতিৰ ঘৰত জুই লগাত জুই নুমুৱাবলৈ আহা অগ্নিনিৰ্বাপাক  বাহিনীয়ে ঘৰটোত কোটি কোটি টকা আৱিষ্কাৰ কৰিলে৷  কথাটো তৎক্ষণাৎ ৰাজহুৱাও হ’ল৷ কিন্তু চৰকাৰ বা ন্যায়ালয়ে উক্ত ন্যায়ধীশ গৰাকীক অবৈধ ধন ঘৰত মজুত ৰখাৰ অপৰাধত আইনী ব্যৱস্থা লোৱা দূৰৈৰ কথা,  ন্যায়ধীশ গৰাকীক কৰ্মৰ পৰাও বিৰত ৰখা দেখা নগ’ল৷ ইয়াৰ বিপৰীতে অন্য এখন আদালতলৈহে  তেওঁক বদলি কৰা দেখা গ’ল৷ একেই ঘটনা যদি কোনো মধ্যবিত্ত বা চৰকাৰ বিৰোধী লোকৰ বা কোনো বিৰোধী ৰাজনৈতিক দলৰ লোকৰ ক্ষেত্ৰত ঘটিলহেঁতেন, তেন্তে ন্যায়ধীশগৰকীৰ দৰে একেই ব্যৱস্থা গ্ৰহণ কৰা হলহেঁতেননে? নিশ্চয় নহয়৷ কঠোৰৰ পৰা কঠোৰ শাস্তি প্ৰদান কৰা হলহেঁতেন৷ কিন্তু কিয় এই বৈষম্য ? ই এক বিৰাট প্ৰশ্ন হৈ উঠলি উঠিছে ৷ লগতে অন্য এটা প্ৰশ্নই  সকলোকে  ভাবাই তুলিছে– দমে দমে অবৈধ ধন ঘৰত মজুত ৰাখিব পৰা এজন ন্যায়ধীশৰ বিচাৰৰ ৰায়দান নিৰপেক্ষ আৰু সত্যৰ ওপৰত প্ৰতিষ্ঠিত বুলি ক’ব পাৰিনে?  আকৌ প্ৰশ্ন জাগে এই দেশত ন্যায়ৰো  বেচা-কিনা হয় নেকি? কিন্তু  এইবোৰ প্ৰশ্ন চৰকাৰক কোনে সুধিব৷  দেশৰ এতিয়া পৰিস্থিতি এনেকুৱা যে প্ৰশ্ন কৰিলেই সাংবাদিক, জনতা  আইনী ব্যৱস্থাৰ সম্মুখীন হ’বলগা হয়৷ কিন্তু সেইসকল সাংবাদিক, জনতা  সদায়ে চৰকাৰৰ প্ৰিয়ভাজন, যিসকলে চৰকাৰৰ বহতীয়া হৈ দিনে-নিশাই চৰকাৰৰ গুণ-গান কৰাত ব্যস্ত৷  তেন্তে  দেশৰ প্ৰকৃত ছবিখন ৰাইজৰ আগত কোনে দাঙি ধৰিব?  সংবাদ মাধ্যমসমূহক দেশৰ প্ৰহৰী হিচাপে বিবেচনা কৰা হয়৷কিন্তু বৰ্তমান ভাৰতবৰ্ষত এনে এটা পৰিৱেশৰ সৃষ্টি হৈছে যে চৰকাৰক সমালোচনা কৰা সংবাদ মাধ্যমৰ স্বাধীনতাৰ বিষয়টো  উদ্বেগৰ ভিতৰত সোমাই  পৰিছে  আৰু  সাংবাদিকসকলৰ প্ৰতিও ভাবুকি  আহিছে আৰু  সেইবিলাকক অন্য   বিচিত্ৰ দৃষ্টিভংগীৰে চোৱা হৈছে৷ লগতে প্ৰায়বোৰ মূলধাৰাৰ সংবাদ মাধ্যমক শাসকে নিজৰ সুবিধাৰ্থে ব্যৱহাৰ কৰি আহিছে বুলিও সবত্ৰে অভিযোগ উঠিছে৷ এইবোৰ সংবাদ মাধ্যমৰ যোগেদি এনে এটা নেৰেটিভ তৈয়াৰ কৰা হৈছে যে চৰকাৰে যি কৰিছে সেয়াই  সত্য আৰু যিয়ে চৰকাৰৰ  বেয়া কামত বাধা দিছে বা চৰকাৰক সমালোচনা কৰিছে সেইসকল  দেশৰ উন্নতিৰ অন্তৰায়৷ ইয়াৰ দ্বাৰা এক ভ্ৰম বিয়পাই দিয়া হৈছে৷ দেশৰ ন্যায় ব্যৱস্থা গণতন্ত্ৰৰ মেৰুদণ্ড স্বৰূপ৷ কিন্তু স্বাধীনতাৰ পৰৱৰ্তী কালত ন্যায় ব্যৱস্থাক শাসক পক্ষই নিজৰ ক্ষমতা আৰু ব্যুৎপত্তিৰ বাবে এনেদৰে ব্যৱহাৰ কৰা দেখা গৈছে যে জনতাৰ ন্যায়িক স্বাধীনতাও বহু সময়ত বিঘ্নিত হৈছে৷ ইন্দিৰা গান্ধীৰ দিনত প্ৰৱৰ্তন হোৱা জৰুৰীকালীন ব্যৱস্থাই  ন্যায়িক স্বাধীনতাক  সমুলঞ্চে বিনাশ কৰিছিল৷ বৰ্তমানৰ চৰকাৰৰ দিনটো প্ৰায় একেই ব্যৱস্থা অব্যাহত আছে৷ এক অঘোষিত জৰুৰীকালীন ব্যৱস্থা আজিও বিদ্যমান৷ দেশৰ বহু নেতা, লেখক, সমালোচক, প্ৰতিবাদী জেলত বন্দী হ’বলগা হৈছে৷ ই ভাৰতৰ দৰে এখন গণতান্ত্ৰিক দেশৰ সুস্থ চৰিত্ৰ কেতিয়াও হ’ব নোৱাৰে৷   দেশৰ আইনী  ব্যৱস্থাৰ ওপৰত জনতাৰ বিশ্বাস ক্ৰমে কমি আহিছে৷ বিনা দোষত বহু লোকে কাৰাবাস খাটিব লগা হৈছে ৷ বছৰৰ পাছত বছৰ জেলত থকাৰ পাছত দোষী প্ৰমাণ নোহোৱাত বহু ৰাজনৈতিক নেতা, সমাজকৰ্মীয়ে পলমকৈ ন্যায় পোৱালৈ চাই দেশৰ ন্যায় ব্যৱস্থাও যে শাসকৰ প্ৰভাৱত পৰিছে সেয়া সহজে অনুমান কৰিব পাৰি৷ এতিয়া  কোনো ৰাজনীতিক নেতাক লৈ কৌতুক কৰাও এক অপৰাধ৷ চাৰিওফালে যেন এক শংকাময় পৰিৱেশ৷ মুখ ফুটাই কথা ক’বলৈ ভয় এতিয়া৷ দেশৰ সৰ্ব্বোচ্চ ন্যায়লয়ে পুলিচ প্ৰশাসনক জনতাৰ সংবিধানিক অধিকাৰ খৰ্ব কৰি যিমানেই হৰাশাস্তি নকৰিবলৈ সঁকিয়াইছে সিমানেই যেন বেছি হৰাশাস্তি কৰিছে ৷ কাৰণ পুলিচ প্ৰশাসন ন্যালায়ৰ নিৰ্দেশত নচলে চলে চৰকাৰৰ নিৰ্দেশত৷ এয়া কিন্তু জনতাৰ দ্বাৰা নিৰ্বাচিত  এখন৷ গণতান্ত্ৰিক চৰকাৰৰ চৰিত্ৰ নহয় এখন  একনায়কত্ববাদী, স্বেচ্ছাচাৰী চৰকাৰৰহে চৰিত্ৰ ৷