সময়লৈ বাট চোৱা

আমাৰ সমাজত এনে বহু লোক আছে যি আনৰ নিন্দা, সমালোচনা, ভৎৰ্সনা বা আনক অপকাৰ কৰি ভাল পায়৷ এনে সমালোচনা কৰি তেওঁলোকে নিজকে সকলোৰে যেন পুতৌৰহে পাত্ৰ হৈ পৰে৷ এনে পৰশ্ৰীকাতৰ লোকে নিজকে ধনৱন্ত, ব্যক্তিত্বশালী বুলি নিজৰ গুণৰাশি আনৰ আগত কৈ জহ কৰি ফুৰে৷ আনকি দুখীয়া, নিচলাক ভিক্ষু-ভিক্ষুণী বুলি হাঁহে৷ তেওঁলোকে এটা কথা ভাবি নাচায় যে একালত ৰজাও ভিক্ষাৰী হয় আৰু ভিক্ষাৰীও ৰজা হয়৷ অসমীয়াত এষাৰ কথা আছে, ‘নিন্দে যেয়ে ভুঞ্জে সেয়ে’৷ অৰ্থাৎ কালৰ কুটিল গতিত কাৰ ভাগ্যৰ কি ঘটে কোনেও ক’ব নোৱাৰে৷ তথাপি মানুহে কাকো কেৰেপ নকৰি সমাজত নিষ্ঠুৰ, নৃশংস কাম কৰিহে ভাল পায়৷

তেওঁলোকে এই কথা ভাবি নাচায় যে এদিন নহয় এদিন নিজেও নিষ্ঠুৰতাৰ বলি হ’ব৷ ইতিহাসতো তেনে উদাহৰণ দেখিবলৈ পোৱা যায়৷ ফৰাচী বিপ্লৱৰ সময়ত ৰ’বচপিয়েৰ নামে এজন জননেতাই সন্দেহ কৰি অসংখ্য  নিৰপৰাধী লোকক গিলোটিন নামৰ যন্ত্ৰৰ দ্বাৰা নৃশংসভাৱে শিৰশ্ছেদ কৰাইছিল৷ পৰিণাম স্বৰূপে কিছুদিনৰ পাছত নিজেও গিলোটিনৰ মুখত দুছোৱা হ’ব  লগা হৈছিল৷ সময় বৰ নিষ্ঠুৰ৷ সময়ৰ লগে লগে ডায়েৰীৰ পৃষ্ঠা  সলনি হৈ যায়৷ সেয়ে কয়– ধৈৰ্য ধৰা, সময়লৈ বাট চোৱা, সময়ে দিয়ো চায়, সময়ে নিয়ো চায়৷