আৱেগত সৃষ্ট আমাৰ জাতীয় নায়কৰ প্ৰকৃত ৰূপ

কেইদিনমানৰ পৰা জাতীয়তাবাদী সংগঠনৰ এজন নেতা আৰক্ষীৰ ভয়ত পলাই ফুৰিছিল৷ শেহত পিছে গ্ৰেপ্তাৰ হ’ল৷ দুদিনমান আগলৈকে অসমৰ অভিভাৱক যেন দেখুৱাবলৈ যোৱা ভণ্ড জাতীয়তাবাদী নেতাজন অপহৰণৰ দৰে অনৈতিক কাৰ্যত অভিযুক্ত৷ ভণ্ড জাতীয়তাবাদীজন দুদিন পাছত পাহৰণিৰ গৰ্ভত হেৰাই যাব৷ কিন্তু ঘটনাটোৱে অসমৰ এক অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ সামাজিক দিশক উন্মোচিত কৰিছে, যিটোৰ বিশে¡ষণ আমাৰ বাবে অতি প্ৰয়োজন৷ অসমত জন্ম হোৱা ভিন্ন জাতীয় সংগঠনৰ লক্ষ্য-উদ্দেশ্য ভিন ভিন হ’লেও সৰহসংখ্যকৰে কিন্তু উমৈহতীয়া উদ্দেশ্য বিদেশী বিতাৰণ আৰু জাতীয় অস্তিত্ব সংৰক্ষণ৷ বিদেশী বিতাৰণ নীতিৰে আৰম্ভ হোৱা বহু জাতীয় সংগঠনৰ বহু নেতা-পালিনেতাই পৰৱৰ্তী সময়ত জাতিৰ বাবে কি কি কৰিছে আমি সকলোৱে দেখি আহিছোঁ৷ তাৰ পাছতো উল্লিখিত জাতীয় সংগঠনৰ নেতাজনৰ দৰে কিছুমান উদণ্ডক আমাৰ সমাজখনেই নায়ক বনাই আহিছোঁ৷ সমস্যাৰ ৰাজনীতিকৰণ বা জাতীয়তাবাদী সত্তাৰ প্ৰতিবাদী গণবিক্ষোভৰ বাবে যে আমি কিমান পিছুৱাই গ’লোঁ তাক আনে নুবুজিলেও জুয়ে পোৰা তিৰাশীৰ প্ৰত্যক্ষদৰ্শীসকলে ভালকৈয়ে বুজি পায়৷ অসমত বিদেশীৰ সমস্যা আজিৰ নহয়; পৰিৱৰ্তে ই একশ বছৰীয়া পৰিক্ৰমা৷ ১৯৪৭ চনত স্বাধীনতাৰ ঠিক পূৰ্বে বিৰিঞ্চি কুমাৰ বৰুৱাৰ দৰে পণ্ডিতে তেওঁৰ ভাষণ প্ৰসংগত কৈছিল, ‘Culturally, racially and linguistically, every non-Assamese is a foreigner in Assam’৷ অৰ্থাৎ একেখন দেশৰ ভিতৰৰ লোককো প্ৰকাশ্যে বিদেশী বুলি কোৱা হৈছিল৷ ১৯২৫ চনতেই অম্বিকাগিৰী ৰায়চৌধুৰীৰ ‘চেতনা’ত প্ৰকাশ পোৱা জ্ঞাননাথ বৰাৰ ‘আসামত বিদেশী’ গ্ৰন্থখনতো সেই সময়ৰ অসমত আৰম্ভ হোৱা বিদেশী সমস্যাটোৰ এখন সুন্দৰ ছবি পোৱা যায়৷ বৰাৰ ‘আসামত বিদেশী’ গ্ৰন্থখনে জাতীয়তাবাদী দৃষ্টিকোণৰ পৰা সেই সময়ৰ অসমত বিদেশী সমস্যাটোৰ সুন্দৰ আভাস দিয়ে৷ গ্ৰন্থখন পঢ়িলে গম পোৱা যায় কিদৰে বিদেশীৰ সমস্যা সেই সময়ৰ জাতীয়তাবাদীৰ বাবে চৰম প্ৰত্যাহ৩ান হৈ পৰিছিল৷ গ্ৰন্থখনত উল্লেখ অনুসৰি ব্ৰিটিছে অসম দখল কৰাৰ সময়ত ৰাজ্যখনত ব্যৱসায়-বাণিজ্যৰ অৱস্থা আছিল তথৈবচ৷ বাণিজ্যিক অনগ্ৰসৰতাৰ সুযোগ লৈয়েই বহিৰাগত ব্যৱসায়ীয়ে অসমত বেপাৰ-বণিজ আৰম্ভ কৰে৷ এইচাম বেপাৰীৰ ভিতৰত মাৰোৱাৰীসকলেই আছিল প্ৰধান৷ ১৮৩১ চনতেই প্ৰকাশ পোৱা পেম্বাৰটন প্ৰতিবেদনৰ পৰা জানিব পৰা অনুসৰি শদিয়াত সেই সময়ত চাৰিজন মাৰোৱাৰী ব্যৱসায়ী আছিল [B Pemberton Report on the Eastern Front of British India, Gauhati, ১৯৬৬, ৭৪]৷ গ্ৰন্থখনৰ সম্পাদিত সংস্কৰণত উল্লিখিত তথ্য অনুসৰি মে’কোচে হেনো ১৮৩৭ চনতেই লিখিছিল যে অসমীয়া মানুহৰ বেপাৰ-বণিজ্যৰ প্ৰতি উদাসীনতা আৰু অজ্ঞতাৰ অচিলা লৈয়েই অসমত মাৰোৱাৰীসকলে বিস্তাৰ কৰিছে [’cosh, Topography of Assam, New Delhi,  ৬৩]৷ ১৮৩৯ চনত শিৱসাগৰত মাৰোৱাৰী ব্যৱসায়ীৰ দোকান আছিল ২০খন৷ ১৮৫৩ চনত সেই দোকানৰ সংখ্যা ৮৪খনলৈ বৃদ্ধি হয়৷ Millৰ Report on Province of Assamত উল্লিখিত তথ্য অনুসৰি সেই সময়তেই অসমত বাঙালী ব্যৱসায়ীয়ে ব্যৱসায়ৰ প্ৰসাৰতা বৃদ্ধিত বিশেষ ভূমিকা লৈছিল৷ ১৮৫৩ চনতেই খিলঞ্জীয়া অসমীয়াৰ ঘাটিস্বৰূপ শিৱসাগৰ জিলাত বাঙালীৰ দোকান আছিল ৬২খন৷ তথ্যখিনিয়ে এটা কথা স্পষ্ট ৰূপত প্ৰমাণ কৰে যে বিদেশীৰ সমস্যা একশ বছৰীয়া পৰিক্ৰমা৷ কিন্তু অতিকৈ তাৎপৰ্যৰ কথাটো হ’ল– আজি শ বছৰে এই সমস্যাৰ প্ৰকোপ কমত চাৰি দিনক দিনে বাঢ়িবহে ধৰিছে৷ জাতীয়তাবাদৰ মাত্ৰা যিমানেই তীক্ষ্ণ হৈ নুঠক কিয় বিদেশী সমস্যাৰ লগত মোকাবিলা কৰিব পৰাকৈ জাতিটোক কিন্তু আজিও সক্ষম কৰি তুলিব পৰা নগ’ল৷ তাৰ পৰিৱৰ্তে জাতীয়তাবাদৰ নামত এচামৰ মাজত চলিল ৰাজনৈতিক আখৰা৷ বিভিন্ন সম্প্ৰদায়ৰ মাজত জাতীয়তাবাদৰ অচিলা লৈ এচাম স্বাৰ্থান্বেষীয়ে অংকুৰিত কৰিলে সাম্প্ৰদায়িক বিদ্বেষ৷ এই বিদ্বেষৰ আলম লৈ চলিল ৰাজনৈতিক যুদ্ধ আৰু এই যুদ্ধত ৰাজনৈতিক চাতুৰ্যতাৰে ‘ভাষা’ক ঢাল হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰি বহুসংখ্যকে কিন্তু বিগত সময়ত বিজয়ৰ মুখো দেখিলে, কিন্তু কথা হ’ল ইমানৰ পাছতো জানো এই সমস্যাৰ কিবা স্থায়ী সমাধান পাইছোঁ? কেৱল কিছুমান সহজ-সৰল মানুহৰ সৰলতাৰ সুযোগ লৈ চামে চামে নেতা হৈ বিধানসভা, লোকসভাৰ মজিয়া শুৱনি কৰিছে৷ তেওঁলোক বিভিন্ন সংগঠনৰ নেতা হৈ থাকোঁতে যিবোৰ বিষয়ক লৈ প্ৰতিবাদ কৰিছিল, বন্ধ দিছিল, আজি তেওঁলোক গাদীত বহাৰ পাছত বেলেগে সেই একেইবোৰ বিষয়ক লৈয়েই প্ৰতিবাদ কৰিছে, বন্ধ দিছেজ্ব আৰু কিছুদিনৰ পাছত যেতিয়া এতিয়াৰ নেতাসকল গাদীত বহিব, তেতিয়া পাছৰ প্ৰজন্মৰ নেতাই সেই একেইবোৰ বিষয়বস্তুকে লৈ আকৌ প্ৰতিবাদ কৰিব, বন্ধ দিব আৰু এসময়ত গৈ নেতাগিৰি কৰি গাদীত বহিব৷ মুঠতে প্ৰক্ৰিয়াটো চলি থাকিব৷ সমস্যা কিন্তু একেবোৰেই, মাত্ৰ সময়ে সময়ে মানুহ সলনি হয়৷ আৰু দুৰ্ভাগ্যজনকভাৱে নেতা-পালিনেতাৰ এই চক্ৰবেহুত ভূলুণ্ঠিত হৈছে সাধাৰণ জনতা৷