আঘোণৰ মাদকতাময় দিনবোৰ

আঘোণ মানেই প্ৰাপ্তিৰ আনন্দ, আশাৰ বতৰা৷ আঘোণৰ সোণোৱালী পথাৰখনে কৃষকক ৰিঙিয়াই মাতে৷ মূৰৰ ঘাম মাটিত পেলাই আঘোণ মাহত কৃষকে সোণগুটি চপাই আনে গোটেই বছৰলৈ৷ আঘোণত কৃষকৰ সপোন পূৰণৰ সময়৷ হাল বোৱা, ধান কটা, মৰণা মৰা সময়ত খেতিয়কৰ মাজত আন্তৰিক সম্বন্ধ গঢ়ি উঠে৷ লখিমীক আদৰাৰ আনন্দত সকলোৱে উদ্বাউল হৈ পৰে৷ মতা-মাইকী, ডেকা-গাভৰু আনকি সৰু ল’ৰা-ছোৱালীৰো  গাত তৎ নোহোৱা হয়৷ পথাৰৰ সৰু সৰু আলিবোৰত বহি কামৰ মাজতে ৰবাব টেঙা কাটি খোৱা, নতুন চাউলৰ ভাপ ওলোৱা পিঠা লালচাহেৰে আনন্দ মনে খোৱা কথাবোৰ বৰকৈ মনত পৰে৷ শীতৰ কুঁৱলীভৰা পথাৰৰ আলিয়ে আলিয়ে দৌৰি দাৱনীবোৰক আলপৈচান ধৰা, হাঁহি-খিকিন্দালিৰে গোটেইখন ৰজনজনাই থকা স্মৃতিয়ে আজিও মন পুলকিত কৰে৷ এসময়ত  পথাৰৰ মাজতে দুই-এডাল অমৰা গছ আছিল৷ এই সময়তে ডালভৰি লাগি থকা অমৰাবোৰ পকি তলভৰি সৰে৷ আমি এজাক লগৰীয়াই দৌৰি দৌৰি গৈ অমৰা বুটলি হাততে লৈ টিপি টিপি তুলতুলীয়া কৰি দাঁতেৰে এটা ফুটা কৰি মুখেৰে চুপি একেবাৰতে ভিতৰৰ ৰসখিনি খাই পেলাওঁ৷ পকা ধানৰ মাজত বাহ লোৱা  টুনী চৰাইবোৰৰ লৰা-লৰি, চুচুক-চামাক চাৱনি দেখি আমি বাহবোৰত পোৱালি আছে নেকি চাবলৈ উদ্বাউল হৈ পৰিছিলোঁ৷ দাৱনীয়ে এৰি যোৱা লেছেৰি বুটলি কাৰ কিমান হয় তাৰেই প্ৰতিযোগিতাত নামি পৰিছিলোঁ৷ মাজে মাজে পথাৰৰ আলিত এন্দুৰৰ গাঁতত থকা ধান কোৰেৰে খান্দি মোনা ভৰাই আনিছিলোঁ৷ সেইবোৰ পাছত মাহঁতে ভালদৰে ধুই ৰ’দত শুকুৱাই চাউল উলিয়াই দিছিল৷ আমি আটাইকেইজনে মিলি ঘৰৰ বস্তু লগ লগাই লগভাত খাইছিলোঁ পৰম তৃপ্তিৰে, আনন্দেৰে৷ পথাৰত থকা সময়ত কেঁচা নৰাৰ পেঁপা বজাই দৌৰোঁতে কিমান যে ধানৰ পাতে ভৰিত কাটি ছিৰাছিৰ কৰিছিল,  তালৈ আমাৰ wnক্ষেপ নাছিল৷ গধূলি ভৰিত পানী দিলে চেক-চেকাইছিল৷ ভয়তে কাকো নকৈছিলোঁ, কিজানিবা পিছদিনা যাবলৈ নিদিয়ে৷ ধাননিৰ মাজত যদি দ পানী থকা ঠাই থাকে, তাত মাছ বিচাৰি আটাইজাকে নামি পৰিছিলোঁ৷ পানীখিনি চৰিয়াৰে সিঁচি বোকাবোৰত মাছ ধৰি যি এটা-দুটা চেং-গৰৈ পাওঁ ঘৰলৈ আহি গোহালিৰ খেৰ-তুহৰ জুইত পুৰি খাইছিলোঁ৷ দ-পানীৰ বাঁওধানৰ মাজত দদাইদেউহঁতে শেলুক, মকুৱাবোৰ বুটলি আনি আমাক দিছিল৷ তাৰ বিনিময়ত দুপৰীয়া ভাত খোৱাৰ পাছত জিৰণি লওঁতে মূৰৰ পকা চুলি উভালিব লগা হৈছিলোঁ৷ পথাৰত ধানৰ মাজত শামুক, কেঁকোৰাৰ লগতে কেতিয়াবা বিষাক্ত সাপৰ গাঁতো আছিল আৰু বহু সময়ত বহু মানুহ সৰ্পদংশনত মৃত্যুবৰণো কৰিবলগা হৈছিল৷ ধান সময় মতে নাকাটিলে সৰি যোৱাৰ আগতে এজাক ডেকা ল’ৰাই সাউৰি দি এঘৰ এঘৰকৈ ধান  কাটি দিছিল৷ সাউৰিৰ দিনটোত গোটেই দিন পথাৰতে জা-জলপান দিব লাগে আৰু এন্ধাৰ হোৱাৰ আগে আগে গৃহস্থৰ ঘৰত হাঁহে-মাহে খাই সন্তুষ্ট হৈছিল৷

গাঁওবোৰত নতুন ধান চপোৱাৰ আগতে ধানৰ আগ লোৱা পৰ্ব এটাও থাকে৷ সেই সময়ত ঘৰে ঘৰে চোতালত তুলসীৰ তলত মচি-কাছি আগলতি কলপাত পাৰি ফুল-তামোল-পাণ দি, চাকি-ধূপ-ধূনা জ্বলাই নতুন খৰাহী আৰু কাঁচিত সেন্দূৰৰ ফোঁট দি এজাক সৰু সৰু ল’ৰা-ছোৱালীৰ স’তে বৰকাঁহ, ঘণ্টা বজাই বজাই পথাৰলৈ যায়৷ পথাৰত গৃহস্থই লখিমীক সেৱা জনাই এমুঠি ধানৰ আগ কাটি  ঘৰলৈ আনন্দ মনে আনে আৰু তুলসী তলত কলপাতত থৈ সেৱা লয়৷ ল’ৰাজাকে গৃহস্থক আশীৰ্বাদ দিয়ে– ধনে-ধানে গৃহস্থৰ ভঁৰাল ভৰি পৰক বুলি৷ তাৰপাছত মাহ-প্ৰসাদ খাই ঘৰা-ঘৰি যায়৷ আকৌ আঘোণৰ মাহতে ন-খোৱা উৎসৱটোও কম নহয়৷ ঘৰে ঘৰে ন ধানৰ মৰণা মাৰি ঢেঁকীত খুন্দি চাউল উলিয়াই মোমাইদেউ, ভিনদেউ আদিক নিমন্ত্ৰণ জনাই ন চাউলৰ ভাত, পুখুৰীৰ মাছ, হাঁহৰ মাংসেৰে উদৰ পূৰাই এসাঁজ খুৱাইহে সন্তুষ্ট হয়৷ এইবোৰ অসমীয়া চহা কৃষিজীৱী সমাজৰ আনন্দ-উৎসৱৰ এৰাব নোৱৰা পৰম্পৰা৷ যাৰ স্মৃতিয়ে আজিও আমাৰ মন-প্ৰাণ পুলকিত কৰে৷

ঘৰলৈ অনা ধানবোৰ চোতালত, বাৰান্দাত গাপ দি থ’লে মহৰ উপদ্ৰৱ বাঢ়ি যায়৷ সেয়ে হ’বলা আঘোণৰ পূৰ্ণিমা তিথিত গাঁৱলীয়া ৰাইজে মহ খেদা পৰ্ব এটা [মহো-হো উৎসৱ] বৰ উলাহ-মালহেৰে আজিও উদ্‌যাপন কৰে৷  ধান চপোৱাৰ পাছত বহু মানুহে পথাৰৰ নৰাবোৰো কাটি  আনিছিল৷ কিছুমানে গৰুক খুৱাবলৈ, কিছুমানে মৰণা মাৰি খেৰৰ পুঁজি বনাই ৰাখিবলৈ আৰু কিছুমানে মাঘ বিহুৰ ভেলা পুঁজি সাজিবলৈ৷ পথাৰত যিবোৰে বহল ভিত্তিত আলু, পটল, তিতাকেৰেলা আদিৰ খেতি কৰে, সেইবোৰত পাৰি দিবলৈও নৰা ব্যৱহাৰ কৰিছিল৷ গধূলি মহ খেদিবলৈ ধোঁৱা দিয়া কামতো  নৰাৰ প্ৰয়োজন হৈছিল৷ দুখীয়া মানুহৰ ঠাণ্ডাৰ দিনত তুলিৰ নাটনি পূৰাবলৈও খেৰ-নৰাৰ ব্যৱহাৰ হৈছিল৷ মুঠতে সোণগুটি ধাননিৰ আদিৰ পৰা অন্তলৈ আটাইৰে প্ৰয়োজনীয়তা অপৰিসীম৷ কৃষিভিত্তিক গাঁৱলীয়া ৰাইজে সেয়েহে ধানকে ধন বুলি জ্ঞান কৰে৷ সেয়েহে কয়– যাৰ নাই ধান, তাৰ নাই মান৷ যাৰ নাই গৰু, তেৱেঁই সবাতকৈ সৰু৷

ফোন ঃ ৯৬১০৮-৬০৫০১