দৰদী শিল্পী জ্যোতিষ ভট্টাচাৰ্য

সংগীতৰ ক্ষেত্ৰখনত এক অপূৰ্ব সমাহাৰেৰে যিজন ব্যক্তিয়ে তেওঁৰ অনবদ্য অৱদান আগবঢ়াই গ’ল, সেইজন সকলোৰে পৰিচিত প্ৰিয় গায়ক জ্যোতিষ ভট্টাচাৰ্য৷ তেওঁৰ গীত শুনিলে সকলো শ্ৰোতাৰ মনত মিঠা আলোড়নৰ সৃষ্টি হয়৷ ১৯৩৭ চনৰ ১৩ ছেপ্টেম্বৰত ডিব্ৰুগড় চহৰৰ এক সংগীতপ্ৰেমী পৰিয়ালত জন্মগ্ৰহণ কৰা শিল্পীজনৰ পিতৃৰ নাম গুণেশ ভট্টাচাৰ্য আৰু মাতৃ কামাখ্যা দেৱী৷ মাতৃৰ কণ্ঠই শৈশৱতে সংগীতৰ প্ৰতি ভালপোৱা অংকুৰিত হ’বলৈ সহায় কৰিছিল৷ ককায়েক সুৰেশ ভট্টাচাৰ্যক গুৰুৱে তবলা, বেহেলা শিক্ষা দি থকা সময়ত জ্যোতিষ ভট্টাচাৰ্যই দেখি-শুনি সেইবোৰ আয়ত্ত কৰিছিল৷ পাছত তেওঁ  ডিব্ৰুগড়ৰ একালৰ প্ৰসিদ্ধ সংগীতজ্ঞ প্ৰয়াত কনক চন্দ্ৰ দাসৰ ভাতৃ প্ৰয়াত ৰমেশ দাসৰ তত্ত্বাৱধানত সংগীত শিক্ষা গ্ৰহণ কৰে৷ পৰৱৰ্তী সময়ত তেওঁৰ সংগীতৰ গুৰু আছিল ঢাকাৰ পৰা অহা গোপাল বেনাৰ্জী৷ শিৱসাগৰৰ সেউজীয়া সমাজৰ দ্বাৰা সদৌ অসম ভিত্তিত আয়োজিত সংগীত প্ৰতিযোগিতাত প্ৰথম আনুষ্ঠানিকভাৱে গীত পৰিৱেশন কৰে৷সাত-আঠ বছৰ বয়সৰ পৰা গান গাবলৈ আৰম্ভ কৰা ভট্টাচাৰ্যই স্থানীয় আৰু ৰাজ্যিক পৰ্যায়ৰ বিভিন্ন সংগীত প্ৰতিযোগিতা, স্কুল-কলেজৰ বাৰ্ষিক প্ৰতিযোগিতাৰ লগতে সদৌ অসম সংগীত প্ৰতিযোগিতাত শ্ৰেষ্ঠ বঁটা লাভ কৰিবলৈ সক্ষম হয়৷ দিল্লীত অনুষ্ঠিত সৰ্বভাৰতীয় যুৱ মহোৎসৱত গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ হৈ আধুনিক গীতত যোগদান কৰি যথেষ্ট সমাদৰ লাভ কৰিছিল৷ একাগ্ৰতাৰে সংগীতৰ চৰ্চাত লাগি পৰা শিল্পীজনে কমদিনৰ ভিতৰতে শ্ৰোতাৰ অন্তৰত স্থান লাভ কৰে৷ জনপ্ৰিয় সংগীত সাধকজনে ডিব্ৰুগড়ৰ কানৈ মহাবিদ্যালয়ত পঢ়ি থকা দিনত শিক্ষাগুৰু গীতিকাৰ তফজ্জুল আলিৰ সান্নিধ্যলৈ আহি তেওঁৰ বহুত গানত কণ্ঠ নিগৰালে আৰু ভালেমান গানত সুৰ কৰি অমৰ হৈ ৰ’ল৷১৯৫৪ চনত গুৱাহাটী আকাশবাণীৰ সুগম সংগীতৰ বিশেষ অনুষ্ঠান ‘সুৰৰ শৰাই’ত প্ৰথমবাৰৰ বাবে তেওঁ গাইছিল পদ্ম বৰকটকীয়ে লিখা ‘মোৰ কবিতাৰ কঁপনি তোলে কাৰ কণ্ঠৰ সুৰে’আৰু প্ৰশান্ত বৰুৱাৰ ‘পৰশমণিৰ পৰশ বিচাৰি ভুল যে কৰিলি তই’৷ ইয়াৰ পাছত তেওঁ পিছলৈ উভতি চাব লগা নহ’ল৷ তেওঁৰ সংগীতে শ্ৰোতাৰ অন্তৰত এক সুকীয়া আসন লাভ কৰিবলৈ সক্ষম হয়৷ এইজন শিল্পীয়ে গীতৰ উপৰি হাৰমনিয়াম, তবলা, ভায়’লিন আদি বাদ্যযন্ত্ৰতো সুনিপুণ আছিল৷ তেওঁৰ কোমল মিঠা অনুভূতিপূৰ্ণ গীতবোৰ কাণত পৰাৰ লগে লগে শান্ত-সমাহিত গুৰুগম্ভীৰ ব্যক্তিৰ মূৰ্তি মানসপটত ভাঁহি উঠে৷ স্পষ্ট নিখুঁত উচ্ছাৰণে গীতবোৰক আৰু মোহনীয় কৰি তোলে৷ অসমীয়া সংগীত জগতখনত সেই সময়ৰ প্ৰতিষ্ঠিত শিল্পী ড॰ ভূপেন হাজৰিকা, বীৰেণ দত্ত, খগেন মহন্ত, দিলীপ শৰ্মা আদি অনেকজনৰ লগত তেওঁৰ কণ্ঠৰ মিল নাছিল৷ এক দৰদী কণ্ঠই শ্ৰোতাক প্ৰতিমুহূৰ্ততে আনমনা কৰি হিয়া-মন স্পৰ্শ কৰিছিল– এতিয়াও কৰি আছে৷ শিল্পীজনৰ সাৰ্থক গীত নৱকান্ত বৰুৱাৰ ‘মই এটি দিনৰ জোনাকী বহি আছোঁ শুকান ঘাঁহত’,নিজে সুৰ দি পৰিৱেশন কৰিছিল৷ ইয়াৰ উপৰি ‘চম্পাৱতী তোমাৰ ঘাটত চপালোঁহি নাও’, ‘খেয়ালী মোৰ মনৰ আকাশ’, ‘নামটি তোমাৰ সুৰুযমুখী’, ‘যোৱাৰ পৰত সৰা শেৱালি বুটলি’, ‘আজি পলাশ ফুলালে বনে বনে’, ‘মনে মোৰ কিনো বেদনাতে’, ‘সাঁতুৰি আহিলোঁ স্বপ্নৰ নদী’, ‘মই শৰতৰ বাতৰি আনিছো’, ‘হেৰোৱা দিনৰ সোণালী সপোন’ ইত্যাদি কালজয়ী গীতে শিল্পীৰ কণ্ঠত সুমধুৰ সুৰৰ নিজৰা বোৱাইছিল৷১৯৭৪ চনৰ পৰা আকাশবাণী ডিব্ৰুগড় কেন্দ্ৰৰ সুগম সংগীতৰ বিশেষ অনুষ্ঠানৰ প্ৰথম শিল্পী আছিল জ্যোতিষ ভট্টাচাৰ্য৷ প্ৰথমটো গীত আছিল হীৰেন গোহাঁইৰ ‘জানিছিলোঁ তুমি আহিবা’, দ্বিতীয়টো আছিল হেমন্ত গোস্বামীৰ ‘এতিয়া বহু নিশা’, সুৰ শিল্পীৰ নিজৰ৷য়১৯৭০ চনত ডিব্ৰুগড় জৰ্জ স্কুলৰ শিক্ষকতা চাকৰিৰ পৰা আহি ডিব্ৰুগড় আকাশবাণী কেন্দ্ৰৰ চাকৰিত যোগদান কৰে ভট্টাচাৰ্যই৷ ১৯৮২ চনত সংগীত বিভাগৰ প্ৰযোজকৰ দায়িত্বভাৰ গ্ৰহণ কৰে৷ কৰ্মৰত অৱস্থাতেই অতুলনীয় দৰদী কণ্ঠৰ অধিকাৰী শিল্পীজনে ১৯৯১ চনৰ ২৩ ছেপ্টেম্বৰত চিৰদিনৰ কাৰণে অকালতে হেৰাই গ’ল৷ শিল্পীজনৰ সুমধুৰ কণ্ঠ সকলোৰে মাজত জীয়াই আছে আৰু থাকিব৷ নতুনচাম শিল্পীয়ে এইজন শিল্পীক চিনি পোৱা আৰু জীয়াই ৰখা প্ৰয়োজন৷