গুৱাহাটীৰ সৌন্দৰ্যবৰ্ধন
গুৱাহাটীত নতুনকৈ নিৰ্মাণ কৰা ফ্লাইঅ’ভাৰকেইখনৰ উদ্দেশ্য যিয়েই নহওক কিয়, দেখিবলৈ সুন্দৰ হৈছে৷ বৃহদাকাৰৰ স্তম্ভসদৃশ খুঁটাসমূহত অংকন কৰা ৰং-বিৰঙৰ ছবিসমূহে যেন সোণত সুৱগা চৰাইছে৷ মহানাগৰিকসকলে তামোল-পাণৰ পিক্ পেলাই যাতে এই সৌন্দৰ্য ম্লান কৰিব নোৱাৰে, তাৰ বাবেও সকীয়নি দিয়া হৈছে৷ অৱশ্যে, মহানাগৰিকসকল যিহে বেপৰোৱা, আইন-কানুন, কতৃৰ্পক্ষৰ নিৰ্দেশনা– এইবোৰলৈ কেৰেপকে নকৰে৷ দীপাৱলীত দিয়া উচ্ছতম ন্যায়ালয়ৰ নিৰ্দেশ আৰু গুৱাহাটী মেট্ৰ’পলিটান কতৃৰ্পক্ষৰ নিশা আঠ বজাৰ পৰা দহ বজাপৰ্যন্তহে আতচবাজী জ্বলোৱাৰ নিৰ্দেশনা ক’ৰবাত পৰি থাকিল আৰু ওৰেনিশা শব্দ আৰু বায়ু প্ৰদূষিত কৰি মহানাগৰিকৰ আনন্দ-উৎসৱ চলি থাকিল৷ সোপাঢিলা নহৈ কিছু কঠোৰ হোৱাহেঁতেন, প্ৰশাসনৰ দৃষ্টান্তমূলক শাস্তিৰ ব্যৱস্থা কৰাহেঁতেন প্ৰশাসনৰ নিৰ্দেশনামা ‘ফ্লপ’ নহ’লহেঁতেন৷ পদপথত বেহা চলাই ঘৰ-পৰিয়ালক পোহপাল দি থকা দুৰ্বল ব্যৱসায়ীসকলক ‘উঠ’ বুলিয়েই উঠাই দিয়া প্ৰশাসনৰ ‘দম’ সঠিক সময় আৰু স্থানত কিয় বিকল হৈ থাকে, সেইটো এটা নুবুজা সাঁথৰ৷ সি যিয়েই নহওক, মহানগৰীৰ সৌন্দৰ্যবৰ্ধনৰ ক্ষেত্ৰত চৰকাৰ তথা মহানগৰ প্ৰশাসনৰ তৎপৰতা দেখি সচেতন ৰাইজে নিশ্চয়কৈ সুখী হৈছে৷ কিন্তু, সৌন্দৰ্যৰ ধাৰণাটো একক নহয়৷ নতুনকৈ ঘৰ এটা সাজি চূণ-তেল-পেইণ্ট লগোৱাই চৌহদটো যদি লেতেৰা কৰি থোৱা হয়, আচবাব-পত্ৰবোৰ যদি অ’ত-ত’ত আলাই-আথানি হৈ পৰি থাকে, তেতিয়া সৌন্দৰ্যই তাত মুখথেকেচা খায়৷ সম্প্ৰতি, গুৱাহাটীৰো একেই অৱস্থা৷ এনে হোৱাৰ এটা প্ৰধান কাৰণ হৈছে কোনো স্থানত দ’ম হৈ থকা জাবৰবোৰ৷ জাবৰৰ দ’ম অৱশ্যেই এটা পুৰণি সমস্যা৷ গুৱাহাটীৰ জাবৰ নিষ্কাশনৰ সৈতে পৌৰ নিগম, গুৱাহাটী মহানগৰ উন্নয়ন প্ৰাধিকৰণ, মহানগৰ উন্নয়ন আৰু পৰিকল্পনা বিভাগ আদি চৰকাৰী-বেচৰকাৰী নিগম-সংস্থাবোৰৰ মাজৰ যি প্ৰকল্প-পৰিকল্পনা, হিচাপ-নিকাচৰ সম্পৰ্ক, তাক বৃত্তটোৰ বাহিৰত থাকি অনুমান কৰিব নোৱাৰি৷ গতিকে, সেই বিষয়ত মনে মনে থকাই ভাল৷ শেহতীয়াকৈ গুৱাহাটীত ‘ট্ৰেফিক-ছিগনেল পইণ্ট’বোৰত গাড়ীবোৰ ৰৈ যোৱাৰ লগে লগেই ভিন্ন বয়সৰ মহিলা, শিশু দৌৰি আহি পইচা বিচাৰি হাত মেলি দিয়া দৃশ্য অতি সহজলভ্য হৈ পৰিছে৷ সুন্দৰ ফ্লাইঅ’ভাৰ, ৰং-বিৰঙৰ ছবিৰ লগত খাপ নোখোৱা এক দৃষ্টিকটু ছবি৷ মহানগৰ উন্নয়ন প্ৰাধিকৰণ মন্ত্ৰীজনৰ কথা-বাৰ্তাবোৰ বৰ চিকুণ, পৰিপাটী; এই অপৰিপাটী দৃশ্যবোৰ দেখি কিবা এটা ব্যৱস্থা ল’বলৈ তেওঁৰ মন যোৱা নাইনে? আন এটা দৃশ্য, যিটোৱে মহানগৰীৰ প্ৰাণস্বৰূপ ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ নান্দনিক শোভা লাঘৱ কৰিছে, সেইটো হৈছে শুক্ৰেশ্বৰ মন্দিৰৰ ফুটপাথত, ৰাস্তাৰ দুয়োকাষে শাৰী পাতি বহি-শুই, ৰান্ধি-বাঢ়ি খাই থকা এচাম লোক৷ ৰুগীয়া, মানসিক-বিকাৰগ্ৰস্ত, নে এলেহুৱা, অঘৰীসকলৰ সেই অৱস্থান– তাকো মহানগৰীৰ মাজ-মজিয়াত তেনেদৰে থকাটো কাৰোবাৰ বাঞ্ছনীয়নে? কিছু বছৰ আগতে কেৱল শুক্ৰেশ্বৰ মন্দিৰৰ দিশটোত পদপথত কিছুসংখ্যক লোক তেনেদৰে আছিল৷ কোনো কোনোৱে ঘৰুৱা অথবা ৰাজহুৱা সকাম-নিকামৰ এৰেহাখিনি নি তেওঁলোকৰ মাজত বিলাইছিল, কোনোৱে আকৌ পুণ্য অৰ্জনৰ হাবিয়াসত এসাঁজ ভাত অথবা কাপোৰ দান হিচাপে আগবঢ়াইছিল৷ মাজতে বিভিন্ন অসামাজিক কাম-কাজো এইখিনিতেই ঘটাৰ বাতৰিও ওলাইছিল৷ এই মানুহখিনি কিছু সময়ৰ বাবে উক্ত স্থানৰ পৰা নোহোৱাও হৈছিল৷ সম্প্ৰতি, শাৰী দীঘলীয়া হৈছে, মানুহৰ সংখ্যাও বাঢ়িছে৷ মহানগৰীৰ সৌন্দৰ্যবৰ্ধনৰ বাবে লোৱা প্ৰকল্প-পৰিকল্পনাত এনেবোৰ কথাও অন্তৰ্ভুক্ত হ’ব নালাগে নেকি? বাস্তৱৰ কেনভাছত অঁকা এই ছবিবোৰ ফ্লাইঅ’ভাৰ অথবা পথৰ কাষৰ ৱালবোৰত অঁকা ছবিতকৈ অধিক প্ৰভাৱশালী৷ গুৱাহাটীৰ স্থানীয় লোকতকৈ বাহিৰৰ পৰা অহা মানুহৰ মনত এইবোৰ ছবিয়েহে অধিক ৰেখাপাত কৰিব আৰু কতৃৰ্পক্ষৰ প্ৰতি এক প্ৰতিকূল মনোভাব লৈ ঘূৰি যাব৷ চৰকাৰ, মহানগৰ উন্নয়ন প্ৰাধিকৰণে এইসকলৰ বাবে বিকল্প কোনো পুনৰ সংস্থাপনৰ কথা চিন্তা কৰিব নোৱাৰেনে? আচলতে হাতত ক্ষমতা থকাৰ পাছতো কোনো সংবেদনশীল, কতৃৰ্ত্বশীল নেতা-প্ৰশাসকৰ বাবে এনে স্পৰ্শকাতৰ বিষয়বোৰ উপেক্ষা কৰাটো সম্ভৱ নহয়৷