মাঘৰ বিহুত খোৱা-লোৱাৰ ধুম উঠে৷  গাঁৱৰ পৰা গুৱাহাটীলৈ উঠি অহা ঢেকী-পিঠা-লাড়ু-দৈ-চিৰা-গুড় আদিৰে ভোগালী মেলাই মানুহক দীৰ্ঘদিনৰ বাবে মুগ্ধ কৰি ৰাখে৷ এইবোৰৰ লগতে কিলোৱেপতি পোন্ধৰশ-দুহাজাৰ টকীয়া বিয়াগোম চিতল মাছৰ দৰে যেন মাঘৰ বিহুৰ মান-মৰ্যাদা আকাশসম কৰি তোলে৷ এইবোৰৰ জোকাৰণি মাৰ নৌযাওঁতেই ৰাষ্ট্ৰীয় বাতৰিকাকতত খবৰ আহিল বোলে ‘বিশ্বৰ সৰ্বোত্তম খাদ্য-চহৰৰ’ তালিকাত হেনো ভাৰতৰো পাঁচখন চহৰৰ নাম অন্তৰ্ভুক্ত হৈছে৷ আন উপাদানৰ লগতে খাদ্যও হৈছে সংস্কৃতিৰ এটা অবিচ্ছেদ্য অংশ৷ খাদ্যই একো একোখন ঠাইৰ বা জাতি-সম্প্ৰদায়ৰ পৰিচয় বিশ্বৰ আগত ডাঙি ধৰে৷ দেশ-বিদেশ ভ্ৰমি ফুৰাসকলেও সততে যি ঠাইলৈ যায় তাৰেই পৰম্পৰাগত থলুৱা খাদ্য খাবলৈ ভাল পায়৷ থলুৱা খাদ্য হৈছে পৰ্যটন উদ্যোগৰো এক অত্যাৱশ্যকীয় উপাদান৷ ‘ট্ৰেভেল গ্ল’বেল, ইট লোকেল’ বুলি এষাৰ জনপ্ৰিয় প্ৰবচনেই আছে৷ সম্প্ৰতি, অসমীয়া খাদ্যসমূহৰ দুই-এপদো ৰাষ্ট্ৰীয় আৰু আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় স্তৰত জনপ্ৰিয় হৈ উঠিছে৷ এইক্ষেত্ৰত ‘চেনেল’সমূহে পতা ৰন্ধন প্ৰতিযোগিতাত ভাগ লৈ পুৰস্কাৰ লভিবলৈ সক্ষম হোৱা অসমীয়া যুৱক-যুৱতীসকলৰো ভূমিকা প্ৰশংসনীয়৷ অসমীয়া মানুহে সাধাৰণতে পৰম্পৰাগতভাৱে জলপান হিচাপে খোৱা কোমল চাউল, দৈ, গুড়, পিঠা, লাড়ু আৰু মূল আহাৰৰ লগত খোৱা ভাত, মাছৰ টেঙা, খাৰৰ লগতেবিভিন্ন তৰহৰ শাক-পাচলিসমূহ যথেষ্ট খাদ্য-মূল্যসমৃদ্ধ আৰু স্বাস্থ্যসন্মত৷ অসমীয়া খাদ্যত ব্যৱহূত আদা-নহৰু-তেজপাত, জালুক-লং আদি মচলা তথা মুখ্য পানীয় চাহ হৈছে ঔষধিগুণযুক্ত খাদ্য৷ অৱশ্যে, অলপতে ‘টেষ্ট এটলাছ’ৰ দ্বাৰা মনোনীত বিশ্বৰ উৎকৃষ্ট খাদ্য চহৰৰ তালিকাত ভাৰতৰ যিকেইখন চহৰৰ নাম উল্লেখ কৰা হৈছে, তাত অসমৰ কোনো চহৰ, ৰেস্তোৰাঁ বা খাদ্যদ্ৰব্যৰ নাম নাই৷ ভাৰতৰ যিকেইখন চহৰে এই তালিকাত ঠাই পাইছে, সেইকেইখন হ’ল– মুম্বাই, হায়দৰাবাদ, নতুন দিল্লী, চেন্নাই আৰু লক্ষ্ণৌ৷ প্ৰখ্যাত ভাপা ইলিচ, ৰসগোল্লা আৰু মিষ্টি দৈৰ বাবে প্ৰখ্যাত কলকাতা অথবা বাৰেৰহণীয়া নিৰামিষ খাদ্যসম্ভাৰৰ বাবে প্ৰখ্যাত জয়পুৰৰ নামো এশখন চহৰৰ নামযুক্ত তালিকাত সন্নিবিষ্ট হোৱা নাই৷ মুম্বাই আৰু হায়দৰাবাদে ৫০খন চহৰৰ ভিতৰতে স্থান পাইছে৷ মুম্বাইৰ প্ৰখ্যাত বড়া পাৱ, বিভিন্ন প্ৰকাৰৰ চাট্‌, গোলগপ্পা আদিৰ বাবে আৰু হায়দৰাবাদ প্ৰখ্যাত বিৰিয়ানিৰ বাবে৷ ‘টেষ্ট এটলাছ’ৰ দ্বাৰা অসমৰ দুখন ৰেস্তোৰাঁ থলুৱা খাদ্যৰ বাবে প্ৰখ্যাত বুলি উল্লেখ কৰিছে৷ সেই দুখন হৈছে গুৱাহাটীৰ ‘পেৰাডাইজ’ আৰু যোৰহাটৰ ‘চৌকা’৷ বিশ্বৰ খাদ্যৰসিকসকলৰ বাবে দেশে-দেশে সমীক্ষা চলাই বিভিন্ন ঠাইৰ পৰম্পৰাগত থলুৱা অনন্য খাদ্যৰ তালিকা প্ৰস্তুত কৰি অনলাইনযোগে সেইবোৰ প্ৰচাৰ কৰাই ‘টেষ্ট এটলাছ’ৰ প্ৰধান কাম৷ আপাতদৃষ্টিত ই বিশেষ একো গুৰুত্বপূৰ্ণ কাম যেন নালাগিলেও বিশ্বৰ বিভিন্ন ঠাইৰ খাদ্য-সংস্কৃতিৰ ৰসাল তথা স্বাস্থ্যকৰ চৰ্চা-আলোচনা কৰাৰ বাবে ই এক সুবিধা বা মঞ্চ আগবঢ়াইছে৷ ভোগালীৰ দিনকেইটাতেই অন্ততঃ আমাৰ চেনেলকেইটায়ো যদি খাদ্য বিশেষজ্ঞকে ধৰি থলুৱা খাদ্য-সম্ভাৰৰ বিষয়ে জ্ঞান থকা ব্যক্তিসকলক মাতি অলপ পদ্ধতিগতভাৱে অসমৰ থলুৱা খাদ্যসম্ভাৰকো বিশ্ব-জুহাললৈ বাট দেখুৱাই লৈ যোৱাত অকণমান সুবিধা কৰি দিলেহেঁতেন৷ ইতিমধ্যে আমাৰ খোৱা-বোৱাই লোকৰ দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰিছেই৷ অসমৰ পাৰৰ মাংসৰ জোল, মাছৰ টেঙা, পিটিকা, হাঁহ-কোমোৰা, কলডিল-মাছ, কুকুৰা, ঢেকীয়া শাক, গাহৰি, লাইশাক, পাতেৰে মেৰিওৱা ভাপত দিয়া মাছ, দৈ-চিৰা-গুড় আৰু খোলা-চপৰীয়া পিঠা– এই দহবিধ খাদ্যই ৰাষ্ট্ৰীয় স্তৰৰ বাৰ্তালোচনীত পৰম্পৰাগত সুস্বাদু খাদ্য বুলি প্ৰশংসিত হৈছেই৷ যদিও প্ৰশংসা বুটলিছে, তথাপি এটা কথা ঠিক যে এইবোৰ খাদ্যৰ বাণিজ্যিক ‘বিশেষীকৰণ’ হোৱা নাই৷ অসমৰ ৰেস্তোৰাঁত দৈ-কোমল চাউল-গুড়ৰ জলপান বিচাৰিলে বাহিৰৰ লোক নিৰাশহে হ’ব, তাৰ পৰিৱৰ্তে দোছা-ইড্‌লী, চাওমিন, পৰঠা আদি প্ৰায় সৰ্বত্ৰ পোৱা যাব৷ আমি হয়তো তাতেই মাৰ খাই যাবলগীয়া হয়৷ এইবোৰ কথাও পতা হওক৷