ৰাজ্য তথা দেশৰ উন্নয়নৰ বাবে ৰাইজৰ দ্বাৰা নিৰ্বাচিত জনপ্ৰতিনিধিসকলে কাম কৰিলেহে জনসাধাৰণৰ জীৱনৰ মান উন্নত হয়৷ কিন্তু বৰ্তমান জনপ্ৰতিনিধি, শাসকীয় দলৰ নেতাই জনতাৰ সেৱা কৰাতকৈ কিদৰে শাসন ক্ষমতাত থাকি সোঁৱে-বাঁৱে ধন কোৰোণাৰে চপাব পাৰে, তাৰ প্ৰতিহে অধিক মনোনিৱেশ কৰে৷ এতিয়া ৰাজনীতি সেৱা নহৈ লাভজনক ব্যৱসায়হে হৈছে৷ শাসকীয় দলৰ ৰাজনীতিকৰ বাবেই দেশৰ জনতাই ত্ৰাহি মধুসূদন সুঁৱৰিব লগা হৈছে৷ প্ৰতিটো দলেই স্বাধীনতাৰ পাছৰে পৰা ভাৰতৰ পৰা ‘গৰিবী হটাও’ শ্লোগান দি নানা আঁচনি গ্ৰহণ কৰি আহিছে যদিও আজিও দেশত বহু লোকে  দুবেলা দুমুঠি যোগাৰ কৰাত অসমৰ্থ৷ জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ লগতে নানা উন্নয়নমূলক কাৰ্যৰ বাবে কৃষিভূমি অধিগ্ৰহণ কৰাৰ ফলত দেশত কৃষিভূমিৰ পৰিমাণ কমি আহিছে৷ তদুপৰি জলবায়ু পৰিৱৰ্তন, অতিবৃষ্টি, অনাবৃষ্টি, কীট-পতংগৰ আক্ৰমণৰ বাবেও শস্যৰ উৎপাদন হ্ৰাস পাইছে৷ ২০১৪ চনৰ লোকসভা নিৰ্বাচনৰ পূৰ্বে মোদীয়ে কৃষকৰ উপাৰ্জন ২০২২ চনৰ ভিতৰত দুগুণ কৰিম বুলি প্ৰতিশ্ৰুতি দিছিল৷ কিন্তু কাৰ্যতঃ কৃষকৰ উপাৰ্জন দুগুণ হ’লনে? এই সময়তে দেখোন কৃষকে মোদী চৰকাৰৰ বিৰুদ্ধে বিদ্ৰোহ কৰিব লগা হ’ল৷ মোদী চৰকাৰৰ কাৰ্যকালত প্ৰকাশ পোৱা বৈশ্বিক ক্ষুধা সূচকাংকত ভাৰতৰ স্থান বিশ্বৰ ১২৫খন দেশৰ ভিতৰত ১১১৷ এনে অৱস্থাত ভাৰতক বিশ্বৰ ছুপাৰ পাৱাৰ, বিশ্বগুৰুৰ আসনত প্ৰতিষ্ঠিত কৰোৱাটো সম্ভৱ হ’বনে? যিখন দেশৰ মুঠ জনসংখ্যাৰ প্ৰায় ৫৬ শতাংশ লোকেই বিনামূলীয়া চৰকাৰী চাউল খাই আছে, সেইখন দেশ  আৰ্থিক দিশত কিমান উন্নত সেয়া সহজেই অনুয়েম৷ এতিয়াৰ ৰাজনীতিকে এচাম লোকক বিনামূলীয়া চাউল, বিনা কষ্টই মাহে মাহে ধন দি হিতাধিকাৰীৰ নামত ভোটবেংক সৃষ্টি কৰিবহে বিচাৰিছে৷ বছৰি হিতাধিকাৰীৰ সংখ্যা বাঢ়ি যোৱাটো উন্নয়নৰ লক্ষণনে?

ইফালে, অসমৰ ৩২.০৭ শতাংশ লোকেই বিনামূলীয়া চৰকাৰী চাউলৰ ওপৰত নিৰ্ভৰশীল৷ পৰিতাপৰ কথা যে, ২০২৩ চনৰ তথ্য অনুসৰি, ভাৰতৰ দৰিদ্ৰ ৰাজ্যসমূহৰ ভিতৰত অসমৰ স্থান ষষ্ঠ৷ ইয়াৰ পাছতো মুখ্যমন্ত্ৰী ড॰  হিমন্ত বিশ্ব শৰ্মাই সঘনাই কৈ থকা ‘ভাৰতৰ পাঁচখন শ্ৰেষ্ঠ ৰাজ্যৰ এখন’ কৰাব পাৰিবনে?

নীতি আয়োগৰ এক প্ৰতিবেদন অনুসৰি, অসমৰ ৪৬.৮৭ লাখ মানুহ বহুমাত্ৰিক দৰিদ্ৰতাৰ আওতাত পৰিছে৷ আনহাতে, ৰাজ্য চৰকাৰৰ ফালৰ পৰা প্ৰকাশ পোৱা তথ্য অনুসৰি, হাইলাকান্দি জিলাত বহুমাত্ৰিক দৰিদ্ৰতা ৩৬.২২ শতাংশ, কৰিমগঞ্জত ৩২.৯৩ শতাংশ, কাছাৰত ৩০.৫৮ শতাংশ, ধুবুৰীত ২৬.০২ শতাংশ, দৰঙত ২৩.৬৫ শতাংশ, মৰিগাঁৱত ২২.৪৬ শতাংশ, নগাঁৱত ২০.৮৪ শতাংশ, ওদালগুৰিত ১৯.১৬ শতাংশ, শোণিতপুৰত ১৯.৯৪ শতাংশ, বৰপেটাত ১৯.১২ শতাংশ, কোক্‌ৰাঝাৰত ১৮.৯২ শতাংশ, গোৱালপাৰাত  ১৮.৩৪ শতাংশ, তিনিচুকীয়াত ১৭.৬৬ শতাংশ, বঙাইগাঁৱত ১৭.৩৯ শতাংশ, চিৰাঙত ১৬.৭৯ শতাংশ, কাৰ্বি আংলঙত ১৬.২০ শতাংশ, বাগ্‌সাত ১৫.৬০ শতাংশ, গোলাঘাটত ১৪.৬০ শতাংশ, লখিমপুৰত ১৪.০৬ শতাংশ, ধেমাজিত ১৩.৭৩ শতাংশ, ডিমা হাছাওত ১৩.৬২ শতাংশ, কামৰূপ(গ্ৰাম্য)ত ১২.৭১ শতাংশ, ডিব্ৰুগড়ত ১২.২৬ শতাংশ, যোৰহাটত ১১.৪৯ শতাংশ, নলবাৰীত ১১.২৪ শতাংশ, কামৰূপ(মহানগৰ)ত ১০.২৮ শতাংশ আৰু শিৱসাগৰত প্ত.৬৩ শতাংশ৷ এনে অৱস্থাত দুখীয়া লোকৰ সংখ্যা কিদৰে কমাব পাৰি তাৰ বাবে উৎপাদনমুখী ব্যৱস্থাত জনসাধাৰণক চৰকাৰে নিয়োগ কৰাব পাৰিব লাগিছিল৷ কিন্তু  ইয়াৰ পৰিৱৰ্তে চৰকাৰে নতুনকৈ বিনামূলায়া আঁচনিত সামৰি লোৱা লোকৰ সংখ্যা বৃদ্ধিয়ে কি সূচায়?  চৰকাৰে ৰাজ্যৰ জনতাৰ উন্নয়নৰ বাবে উদ্যোগ-প্ৰতিষ্ঠান স্থাপনত মনোনিৱেশ কৰাৰ উপৰি কৃষিকাৰ্যৰ উন্নয়ন, জলসিঞ্চনৰ ব্যৱস্থাৰ উন্নয়ন, ৰাজহুৱা শিক্ষা ব্যৱস্থাৰ উন্নয়নত গুৰুত্ব দিব লাগিছিল৷ কিন্তু এইবোৰত গুৰুত্ব দিয়াৰ পৰিৱৰ্তে চৰকাৰে ধাৰ-ঋণ লৈ কেৱল হিতাধিকাৰী আঁচনিৰে এচাম লোকক প্ৰলোভিত কৰি শাসন ক্ষমতাত বৰ্তি থকাৰহে কৌশল ৰচনা কৰিছে৷  ঋণৰ ধন অনুৎপাদনমূলক কাৰ্যত ব্যৱহাৰে ৰাজ্যৰ জনসাধাৰণৰ ওপৰত ঋণৰ বোজা বৃদ্ধিহে কৰিব৷ ৰাজ্যৰ জনসাধাৰণেও কিদৰে নিজৰ উপাৰ্জন বৃদ্ধি কৰি জীৱন-ধাৰণৰ মান উন্নত কৰিব পাৰে  তাৰ প্ৰতি গুৰুত্ব দিয়া উচিত৷