কথাবোৰ গমি চাওক
নিশা বিহুৰ মঞ্চত জুবিন গাৰ্গ৷ এনেতে কোনোবা এজন দৌৰি আহি মঞ্চতে জুবিনৰ ভৰিত দীঘল দি পৰিল৷ দৰ্শকৰ মাজত চিঞৰ-বাখৰ, হৈ-চৈ আছিলেই, এতিয়া তাৰ মাত্ৰা বাঢ়িল৷ আয়োজকসকলে টানি-মেলি জুবিন-ভক্তক কোনোমতে আঁতৰাই নিলে৷ অন্য এদিন জুবিন মাজুলীৰ বিহু মঞ্চত৷ হাতৰ ঘড়ীলৈ চাই বিৰক্তিৰে আয়োজকক কৈছে– নিশা বাৰ বজাৰ কথা৷ আয়োজকে আথে-বেথে গণ্যমান্য অভ্যাগতৰ দ্বাৰা জুবিনক গামোচা আৰু সম্বৰ্ধনা-পত্ৰৰে আদৰণি জনালে৷ তাৰপাছতে জুবিনে কৈ গ’ল বহুতো নক’বলগীয়া কথা৷ আনহাতে, দৰ্শকৰূপী চেমনীয়া কিশোৰ-যুৱকসকলৰ কিৰীলি-আৰ্তনাদৰ কাণ-তাল মাৰি ধৰা সমস্বৰ৷ এইকেইদিন এনেধৰণৰ মুখৰোচক কথা আৰু ছবিৰ ভিডিঅ’ ক্লিপেৰে নিউজ চেনেল তথা সামাজিক মাধ্যম উখল-মাখল হৈ আছে৷ আমাৰ মাজৰেই এই কথা-কাণ্ডবোৰ দেখি-শুনি কোনোৱে বিৰক্ত হৈছে, কোনোৱে আমোদ পাইছে আৰু বেছিসংখ্যকেই ‘যি হয়, হৈ থাকক’ বুলি উদাসীন হৈ বহি আছে৷ কিন্তু, বোধহয় এনেদৰে কথাবোৰ নুশুনা-নেদেখাৰ ভাও জুৰি থকাটো ঠিক হোৱা নাই৷ ইংৰাজীত ‘টু হুম ইট মে কনচাৰ্ন’ বুলি জাননী জাৰি কৰাৰ দৰে এখন ৰাজহুৱা জাননী জাৰি কৰাৰ চূড়ান্ত সময় আহি পৰিছে৷ মন কৰিব লাগিব যে যি বিহু প্ৰদৰ্শন কৰি অসমৰ সংস্কৃতিৰ নিদৰ্শন দেখুৱাই ‘গীনিজ বুক অৱ ৱ’ল্ডৰ্ ৰেকৰ্ডছ’ত অসমে প্ৰৱেশ কৰিলে, সেই বিহুৰ নামত আয়োজন কৰা সাংস্কৃতিক সন্ধিয়াবোৰতেই এইবোৰ ঘটিব লাগিছে৷ এই অপ্ৰত্যাশিত অথন্তৰবোৰ বিগত কেইবছৰমান ধৰি ঘটিয়েই আছে৷ তাৰ বাবে কিন্তু এজনকেই জগৰীয়া কৰিলে নহ’ব৷ সমস্ত কৰ্মকাণ্ডৰ দায়িত্ব গাত পাতি ল’ব লাগিব আয়োজকসকলে৷ জাতীয় উৎসৱ উদ্যাপনৰ নামত সাংস্কৃতিক সন্ধিয়াৰ আয়োজন ওৰেৰাতি অনুষ্ঠান চলোৱা বিহু কমিটীৰ প্ৰতিজন কৰ্মকৰ্তাই এনে ভাল-বেয়া সকলো ঘটনাৰ দায়িত্ব কান্ধ পাতি ল’বই লাগিব৷ অসমীয়া সংস্কৃতি ৰক্ষাৰ নামত এক-দুই মাহপৰ্যন্ত ব’হাগী উৎসৱ, ব’হাগী-বিদায় আদি পতাসকলে নিজৰ নিজৰ মঞ্চত কিধৰণৰ ঘটনা ঘটিছে, বিহুবলিয়া দৰ্শকসকলে অনুষ্ঠানৰ সমস্ত ৰূপ-ৰস শুহি বেসুৰা চিঞৰ-বাখৰেৰে কেনেধৰণৰ সাংস্কৃতিক বাৰ্তা বিশ্বৰ সংস্কৃতিপ্ৰেমী দৰ্শক-শ্ৰোতালৈ পঠিয়াব ধৰিছে, এইবোৰ গমি চোৱাৰ প্ৰয়োজনীয়তা আয়োজকসকলে উপলব্ধি কৰিছেনে? সঁচাকৈয়ে ‘অসম দেশৰ বিষম কথা’/ বিহুৰ নামত বিহ-সনা এই কৰ্মকাণ্ডবোৰ চলাই নিয়াসকলে কিধৰণৰ এক বাতাৱৰণ সৃষ্টিত তেওঁলোকে অৰিহণা যোগাই আছে, সেয়া কেতিয়াবা ভাবি চাইছেনে? শিল্পীৰ কথা, চাল-চলনত কোনো শিল্পী-সুলভতা নাই, শিল্প-সংস্কৃতিপ্ৰেমী দৰ্শকৰ কোনো ৰসবোধ নাই, তেন্তে কাৰ স্বাৰ্থত আৰু কিহৰ স্বাৰ্থত এই উৎসৱ উদ্যাপনৰ বহুৱালি? সময়-শক্তি আৰু বৃহৎ পৰিমাণৰ ধনৰ ব্যয়ত পতা এই অনুষ্ঠানবোৰ আমি কেৱল বিনোদনৰ বাবেই পাতিছোঁনে? এইবোৰৰ সাংস্কৃতিক বা বৌদ্ধিক মূল্য কোনে নিৰূপণ কৰিব? সমকালীন চৰ্চা-আলোচনাবোৰত কোন ঠাইৰ কোনখন বিহুৰ ‘বাজেট’ কিমান, কোনজন শিল্পীয়ে ‘কিমান লাখ’ মাননী ল’লে আৰু শেহতীয়াকৈ চৰকাৰে বিহু কমিটীবোৰক কিমান লাখ টকা দিলে ইত্যাদিয়ে ঠাই পোৱা দেখা যায়৷ ‘ঐ নাহৰ, ঐ নাহৰ’, ‘ঐ চেনিমাই’ বুলি কৈ কৈ দৰ্শকলৈ মাইকটো আগবঢ়াই দি ‘আপোনালোকে সহযোগ কৰক’ বুলি একপ্ৰকাৰ আদেশ জাৰি কৰা ‘দিখৌ নৈ এৰিব নোৱাৰা’, ‘জাঁজী নৈ এৰিব নোৱাৰা’ শিল্পীসকলৰ কোনে কিমান নতুন গীত শুনালে, অনুষ্ঠান পৰিৱেশনত কোনে কিধৰণৰ নতুনত্ব আনিলে, অথবা দৰ্শকক গীতেৰে-সুৰেৰে বান্ধি ৰাখিবলৈ কোনে কি কি দক্ষতা দেখুৱালে, সেইবোৰ চৰ্চা-আলোচনা ক’তো শুনা নাযায়৷ লাখ টকাৰে শিল্পী ‘ঠিক’ কৰাৰ সময়ত এনে কোনো কথা-বতৰা দুয়োপক্ষৰ মাজত চলেনে? নে ‘মাননীৰ হিচাপে’ই একমাত্ৰ কথা? এই যে পুৱতিনিশা অনুষ্ঠান সামৰি দুৰ্ঘটনাত পতিত হৈ কতজনে কত ঠাইত প্ৰাণ বিসৰ্জন দিবলগীয়া হ’ল, আয়োজকসকলক এনে কথায়ো আমনি কৰেনে? অসমৰ জাতীয় উৎসৱটোক সমৃদ্ধ কৰাৰ ক্ষেত্ৰত এই বিহুৰ অনুষ্ঠানসমূহে কিধৰণে অৰিহণা আগবঢ়াইছে আৰু তাকে কৰিবলৈ যাওঁতে কি কি অপ্ৰয়োজনীয় তথা অপ্ৰত্যাশিত কথাৰ প্ৰৱেশে জাতিৰ সংস্কৃতিৰ মহিমা লাঘৱ কৰিছে, সেইবোৰ কথাও আয়োজকসকলে পাতক, অন্যথাই সাতবিহু সাতদিনতেই বন্ধ কৰক আৰু বহুৱালিবোৰ এৰাই চলক৷