খিলঞ্জীয়াৰ মাটি ৰক্ষা আৰু ভূমি বন্ধক বেংক

অসমৰ প্ৰায় সকলো ঠাইতে, বিশেষকৈ ৰাজ্যৰ নগৰ আৰু চহৰবোৰত, আৰু প্ৰধান ঘাইপথসমূহৰ দুয়োফালে খিলঞ্জীয়া লোক কিছুমানে বৃহৎ পৰিমাণে মাটি বহিৰাগত লোকক বিক্ৰী কৰাৰ প্ৰৱণতা দেখি বিভিন্ন মাধ্যমত বহুতে উদ্বেগ প্ৰকাশ কৰিছে যদিও তাৰ একো ফল এতিয়ালৈ দেখা নাই৷ কিছুমান অঞ্চলত যেনে, জালুকবাৰীৰ পৰা টিহুলৈ আৰু জালুকবাৰীৰ পৰা কুকুৰমাৰালৈ পথৰ দুয়োপাৰে পাঁচশ মিটাৰপৰ্যন্ত মাটি কৃষি শ্ৰেণীৰ হ’লেও এতিয়া কৃষি যাৰ পেছা নহয়, তেনে লোকক বেচাত কোনো বাধা নাই৷ যোৱা দহ বছৰমানৰ পৰা দেখা গৈছে আমাৰ ৰাজ্যত খিলঞ্জীয়া লোকৰ মাটি ব্যাপক হাৰত বহিৰাগত লোকলৈ হস্তান্তৰিত হৈছে৷ অৱশ্যে, অনুসূচিত এলেকা আৰু জনজাতীয় বেল্ট আৰু ব্লকত চৰকাৰী বাধাৰ বাবে মাটি এইদৰে হস্তান্তৰিত হ’ব নোৱাৰে৷ যোৱা ষাঠি বছৰমানত গুৱাহাটী মহানগৰতে ঠাইবিশেষে মাটিৰ মূল্য বিঘাইপতি এক হাজাৰ গুণৰ পৰা পাঁচ হাজাৰ গুণপৰ্যন্ত বৃদ্ধি পাইছে৷ আজি মাটি বেচা লোকসকলে ভাবি চাইছেনে যে অহা ত্ৰিছ বছৰ পাছত যেতিয়া মাটিৰ মূল্য পঞ্চাছ গুণ হ’ব, তেতিয়া আজি মাটি বেচোঁতাসকলৰ কিমান লোকচান হ’ব৷ ১৮৬৭ চনত ৰাছিয়াই আজিৰ আমেৰিকা যুক্তৰাজ্যৰ আলস্কা প্ৰদেশখনৰ ১৫ লাখ বৰ্গ কিলোমিটাৰ মাটি মাত্ৰ ৭২ লাখ ডলাৰত আমেৰিকাক বিক্ৰী কৰিছিল৷ এটা সৰু অংক কৰিলে দেখা যাব যে ৰাছিয়াই আমেৰিকা যুক্তৰাজ্যক আলস্কাৰ মাটি প্ৰতিবিঘাত মাত্ৰ ৫৫ পইচাতহে  বিক্ৰী কৰিছিল৷ আলস্কা প্ৰদেশখন বিশাল অৰণ্যৰে ভৰা, য’ত আছে যথেষ্ট মূল্যৱান কাঠ৷ তদুপৰি আলস্কাৰ মাটিৰ তলত আছে পেট্ৰ’লিয়ামৰ খাৰুৱা তেল আৰু প্ৰাকৃতিক গেছৰ বিশাল ভাণ্ডাৰ৷ এতিয়া বোধকৰোঁ আলস্কাৰ মাটি এক বিঘাৰ মূল্য ভাৰতীয় টকাত দহ লাখৰ কম নহ’ব৷ আমাৰ যিসকল খিলঞ্জীয়া লোকে ত্ৰিছ, চল্লিছ বছৰমান আগতে গুৱাহাটী, নলবাৰী, বৰপেটা ৰোড, বঙাইগাঁও, যোৰহাট, নগাঁও, তেজপুৰ আদি নগৰত আৰু তাৰ আশে-পাশে নিজৰ মাটি বহিৰাগতক বেচিছিল, তেওঁলোকে ভাবি চাব পাৰে সেই বিক্ৰী হোৱা মাটিবোৰৰ মূল্য আজি কিমান৷ঈশ্বৰে অসমৰ খিলঞ্জীয়া লোকসকলৰ বাবে ক’তো নতুনকৈ মাটি সৃষ্টি কৰি থকা নাই৷ নিজৰ মাটি বহিৰাগতক বেচি বেচি যেতিয়া অসমৰ অধিকাংশ খিলঞ্জীয়া লোক ভূমিহীন হ’ব, তেতিয়া ল’ৰা-ছোৱালীক লৈ থাকিবলৈ তেওঁলোকে ক’ত মাটি পাব? যিসকলে বিভিন্ন প্ৰকাৰৰ দুৰ্নীতি, দালালী আৰু ছিণ্ডিকেটৰ দ্বাৰা হাজাৰ হাজাৰ কোটি টকা গোটাইছে, তেওঁলোকে মুম্বাই, দিল্লী, বেংগালুৰুৰ উপৰি লণ্ডন, নিউয়ৰ্ক, ডুবাই আৰু ছিংগাপুৰতো মাটি, ঘৰ কিনিব পাৰিব৷ সেই কাৰণে এতিয়া জাতি ৰক্ষাৰ বাবে এইটো অতিকৈ প্ৰয়োজনীয় যে আমাৰ খিলঞ্জীয়া লোকসকলে মাটি বহিৰাগত লোকক বেচা উচিত নহয়৷কেতিয়াবা ল’ৰা-ছোৱালীৰ বিয়া, পঢ়াশুনা বা পৰিয়ালৰ কাৰোবাৰ টান অসুখ হ’লে চিকিৎসাৰ বাবে ধনৰ প্ৰয়োজন হ’লে মানুহে মাটি বেচিবলৈ বাধ্য হয়৷ এই সমস্যা দূৰ কৰিব পাৰি যদি মাটি, ভেটি, জাতি ৰক্ষাৰ কথা কোৱা চৰকাৰে তৎক্ষণাৎ কেইখন ফ্লাই-অভাৰ বনোৱা আৰু ডাঙৰ ৰভা পাতি সভা পতা বন্ধ কৰি অন্ততঃ দুই হাজাৰ কোটি টকামানেৰে অসমত এটা ৰাজ্যিক  ভূমি বন্ধক বেংক স্থাপন কৰে আৰু ইয়াৰ শাখা প্ৰত্যেক মহকুমাৰ সদৰত স্থাপন কৰে৷ যেতিয়া কোনোবাই ওপৰত কোৱা কাৰণ বা অন্য কাৰণতো মাটি বেচিবলগীয়া হয়, তেতিয়া মাটি নেবেচি মাটি ৰাজ্যিক ভূমি বন্ধক বেংকত বন্ধকত থৈ লগা ধন উলিয়াই ল’ব পাৰে৷ বেংকৰ পৰা এনেদৰে লোৱা টকাৰ বাবে ৰাজ্য চৰকাৰে বছৰি আঠ বা দহ শতাংশ হাৰত সুত আদায় কৰিব পাৰে৷ বন্ধকত থোৱা মাটিৰ মালিকীস্বত্ব মাটিৰ গৰাকীৰ  থাকিব আৰু তাত খেতি, ব্যৱসায় আদি কৰি ধন উপাৰ্জন কৰি উপাৰ্জিত ধনৰ এটা অংশৰে মূলৰ একাংশ আৰু সুত আদায় দিব পাৰিব৷ এনে কৰিলে খিলঞ্জীয়া লোকে মাটি চিৰদিনৰ বাবে হেৰুৱাই নেপেলায়৷ ৰাজ্যৰ সকলো ৰাজনৈতিক দল আৰু খিলঞ্জীয়া লোকৰ স্বাৰ্থত মাত মতা সকলো সংগঠন আৰু অনুষ্ঠানে ৰাজ্য চৰকাৰক এনে ভূমি বন্ধক বেংক স্থাপন কৰিবলৈ জোৰ দিব  নোৱাৰেনে? এনে কোনোবাই নকৰিলে তেওঁলোক খিলঞ্জীয়া লোকৰ সপক্ষে নহয় বুলি ভাবিব পৰা যায়নে?খিলঞ্জীয়া লোকৰ ভূমি ৰক্ষা কৰাৰ আন এটা উপায় হৈছে ৰাজ্যৰ এতিয়ালৈ অনুসূচিত জাতি বা জনজাতি বুলি ঘোষণা এইপৰ্যন্ত নকৰা জনগোষ্ঠীসকলক সংৰক্ষিত জাতি বুলি অসম ভূমি আৰু ৰাজহ অধিনিয়মৰ দশম অধ্যায়ৰ বিধানমতে ঘোষণা কৰিব লাগে, আৰু প্ৰধানকৈ এনে সুৰক্ষিত বুলি ঘোষণা কৰা লোক বাস কৰা অঞ্চল সুৰক্ষিত বেল্ট বুলি ঘোষণা কৰিব লাগে, যাতে বহিৰাগত লোকে তাত মাটি কিনিব নোৱাৰে৷ এইদৰে সুৰক্ষিত বুলি ঘোষণা কৰিবলগীয়া জনগোষ্ঠীসমূহ হ’ল কোঁচ, আহোম, মৰাণ, মটক, চুতীয়া, অসমীয়া বামুণ, কলিতা, কায়স্থ, কেওট, নাথ-যোগী, অসমীয়া শিখ, অসমীয়া মুছলমান, অসমীয়া বুদ্ধিষ্ট, অসমীয়া খ্ৰীষ্টান, হাজং আদি৷ সময়ত বা এতিয়াই ইয়াৰ কিছুমানক বা সকলোকে ৰাজ্যৰ খিলঞ্জীয়াৰ স্বাৰ্থত অনুসূচিত জনজাতি বুলি ঘোষণা কৰিব লাগে৷ অন্যথা অহা বিছ বছৰমান পাছত অসমত অসমৰ খিলঞ্জীয়া লোকৰ আধিপত্য একেবাৰে নাথাকিব পাৰে৷ সকলো খিলঞ্জীয়া লোক একগোট হৈ অন্ততঃ ৰাজ্যিক ভূমি বন্ধক বেংক স্থাপনৰ বাবে দাবী উত্থাপন কৰাটো অতিকৈ প্ৰয়োজন হৈ পৰিছে৷