পুলিচ নেদেখা এখন গাঁও

আমাৰ অসম বিশেষঃ বৰখামতি৷ লখিমপুৰ জিলাৰ নাৰায়ণপুৰ ৰাজহ চক্ৰৰ অন্তৰ্গত এখন আদৰ্শ গাঁও৷ এই গাঁওখন এতিয়া দেশৰ অপৰাধমুক্ত গাঁও হিচাপে চিহ্নিত হৈ আহিছে৷ তাৎপৰ্যপূৰ্ণ কথা যে, এই গাঁওখনৰ পৰাই এতিয়া নিকটৱৰ্তী শ্ৰীভূঞা, গোসাঁই পুখুৰী, বৰপথাৰ, দেওতোলা, টিপলিং আদি গাঁৱলৈ খামটিসকলৰ একাংশ পৰিয়াল সিঁচৰতি হৈছে৷ শষ্য-মৎস্যৰে ভৰপুৰ সেউজীয়া গাঁওখনৰ বিষয়ে জানিবলৈ আমি কাষ চাপিছিলোঁ গাঁওখনৰ প্ৰসিদ্ধ বৌদ্ধ বিহাৰটোৰ পাঠেক [খামটি ভাষাত চাওচেলে] চাও তেৱম নাম চুমৰ৷ গাঁওখনৰ বৰ্ষীয়ান ব্যক্তিজনে কয় যে নাৰায়ণপুৰৰ পানবাৰী গাঁও পঞ্চায়তৰ অন্তৰ্গত এই বৰখামটি গাঁওখন ১৮৪৩ চনতে প্ৰতিষ্ঠা হৈছিল৷ শদিয়াৰ পৰা ব্ৰিটিছে এই লোকসকলক আন্দামান [কলিয়াপানী] নিকোবৰত নিৰ্বাসন দিবলৈ নিয়াৰ সময়ত [ব্ৰহ্মপুত্ৰৰে ভতিয়াই] কোনো হৃদয়বান ভাৰতীয় নাবিকে তেওঁলোকক উত্তৰ পাৰে কলাবাৰীত এৰি গৈছিল৷ কালক্ৰমত কলাবাৰীৰ পৰা খামটিসকলে উজাই আহি ১৮৪৩ চনতে এই খামটি গাঁওখন স্থাপন কৰে৷ সেই সময়তে ১৮৪৩ চনত গাঁওখনৰ এই প্ৰসিদ্ধ বৌদ্ধ বিহাৰটো [যিটো বৰ্তমান অতি প্ৰখ্যাত মন্দিৰ হিচাপে পৰিচিত] প্ৰতিষ্ঠা কৰা হৈছিল৷ বুদ্ধ গয়াৰ পৰা অনা এজোপা বুদ্ধি বৃক্ষৰ তলত এতিয়া সকলোৱে উপাসনা কৰাৰ কথাও চাওচেলে ব্যক্ত কৰে৷ পূৰ্বতে প্ৰায় শতাধিক পৰিয়ালে বাস কৰা গাঁওখনৰ একাংশ লোক এতিয়া অৰুণাচলৰ নামচাই জিলালৈ ধাৱিত হোৱাত অৰ্ধশতাধিক পৰিয়ালহে গাঁওখনত আছে৷ কৃষিজীৱি, অতি শান্তিপ্ৰিয় এই গাঁওখনত আজিলৈকে কোনো হাই-কাজিয়া, কেচ-মোকৰ্ডমা নোহোৱাৰ বাবে অতীজৰে পৰা এই গাঁওখনত আৰক্ষী থিয় হ’ব লগা পৰিস্থিতিৰ উদ্ভৱ হোৱা নাই৷ দেশৰ অপৰাধমুক্ত তথা মৰিডিক্ৰং নৈৰ পাৰত বাস কৰা এই গাঁওখনৰ বাসিন্দাসকলে কাষৰীয়া বিভিন্ন জাতি-জনগোষ্ঠীৰ লগত অতীজৰে পৰা সম্প্ৰীতিৰে বাস কৰি আহিছে৷ এই গাঁওখনত স্থাপিত অতি প্ৰসিদ্ধ বৌদ্ধ বিহাৰটো [অতি আটকধুনীয়া] দৰ্শন কৰিবলৈ অসমৰে নহয় ভাৰতৰ বিভিন্ন প্ৰান্তৰ পৰাও দৰ্শনাৰ্থী আহে৷ প্ৰতিবছৰে বৌদ্ধ পূৰ্ণিমাত গাঁওখনত এক উৎসৱমুখৰো পৰিৱেশৰ সৃষ্টি হয়৷ এই সেউজীয়া গাঁওখনত আজিপৰ্যন্ত আৰক্ষী উপস্থিত নোহোৱাতো গাঁওবাসীৰ বাবে গৌৰৱৰ বিষয় হিচাপে অনুভৱ কৰে৷ সাধৰণতে অসমীয়া ভাষাত কথা-বতৰা পতা এই লোকসকলে নিজৰ জনগোষ্ঠীৰ মাজত তাই, খামটি ভাষাতে কথা-বতৰা পাতে৷ পৰম্পৰা অনুসৰি চাংকেন বা ব’হাগ বিহুত খামটিসকলে বৌদ্ধ বিহাৰটোত থকা বৌদ্ধমূৰ্তিসমূহ স্নান কৰি পৱিত্ৰ কৰাতো তেওঁলোকৰ পৰম্পৰা৷ সাধাৰণতে চাংঘৰত বাস কৰি ভালপোৱা গাঁওখনৰ কিছুলোকে এতিয়া পকীৰেও তেওঁলোকৰ গৃহসমূহ নিৰ্মাণ কৰিছে৷ অৰুণাচলৰ নামচাই জিলাৰ লগত সঘন যোগাযোগ থকা এই বৰখামটি গাঁৱৰ প্ৰায়ভাগ লোকেই সেই জিলাৰ লোকৰ লগত বিৱাহপাশত আৱদ্ধ হৈ অহাৰ উপৰি বহু পৰিয়াল এতিয়াও বৰখামটিৰ পৰা নামচাইত গৈ নিগাজিকৈ থাকিবলৈ লৈছে৷ উল্লেখনীয় কথা যে, পূৰ্বতে এই গাঁওখনত তাই, খামটি ভাষাতে নাটক, ভাওনা আদিও পতা হৈছিল যদিও কালক্ৰমত সেয়া লোপ পাব ধৰিছে৷ স্বাস্থ্যসন্মত টূপঘৰত [চাংঘৰৰে এক বিশেষ আকৃতি]বাস কৰি ভালপোৱা এই খামটিসকলৰ প্ৰিয় খাদ্য হৈছে ভাপত দিয়া চাউলৰ ভাত বা সিদ্ধ আহাৰ৷ পৰিতাপৰ কথা যে অতি শান্তিপ্ৰিয় এই গাঁওখনৰ সভ্যতা-সংস্কৃতি-ভাষা আদি কালৰ গ্ৰাসত পৰি লোপ পাবলৈ ধৰিছে বুলি চাংকেন তেৱম নামচুমে খেদ প্ৰকাশ কৰে৷