জীয়াই থাকোঁ আহক

কেতিয়াবা মনটোৱে বৰ অশান্তি কৰে, বুকুখন ক’ৰবাত বিষায়, সকলো থকাৰ পাছতো নিজকে ক’ৰবাত অকলশৰীয়া যেন অনুভৱ হয়৷ তেতিয়াই অজস্ৰ ভিৰৰ মাজৰ পৰা একাকীত্বক আজুৰি আনি জিৰাবলৈ মন যায়– সকলোৰে অলক্ষিতে এখন নিজস্ব পৃথিৱীত৷  য’ত নিজেই নিজৰ লগত মন খুলি হাঁহিব পাৰি, মন খুলি কান্দিব পাৰি, কথা পাতিব পাৰি৷ হয়তো প্ৰত্যেকৰে জীৱনৰ এনেকুৱা কিছুমান মুহূৰ্ত পাৰ হৈ গৈছে য’ত অনুভৱ কৰিব পাৰিছে সেই বিশেষ সময়কণত আপোনাৰ সৈতে আৰু আন কোনো নাছিল৷ আৰু সেই তেতিয়াও একমাত্ৰ আপুনি আপোনাৰ বাবে আছিল সাহস হৈ৷ আচলতে এই একাকীত্বৰ ধাৰণাটো বৰ অদ্ভুত৷ নিজৰ লগত কিছুপৰ কটালেহে অনুভৱ হয় নিজস্বতা কিমান আপোন, কিমান ব্যক্তিগত৷

সুখ-দুখৰ সমষ্টিয়েই জীৱন৷  বহু সময়ত এনেকুৱা অনুভৱ হয় যে জীৱনটোৱে ইচ্ছা কৰিয়েই আগবাঢ়িব খোজা নাই৷ যেন ইচ্ছা কৰিয়েই নিতাল মাৰিছে কিছু পৰলৈ৷ যেন থমকি ৰৈছে অতীতৰ কোনোবা হেৰোৱা সুঁতিত৷ য’ৰ পৰা আপুনি ইচ্ছা কৰিয়েও ওলাই আহিব পৰা নাই৷

অৱশ্যে, আমি জীয়াই থাকিবলৈ নিবিচৰা নহয়৷ জীয়াই থাকিবলৈ আমি প্ৰত্যেকেই বিচাৰোঁ নিজৰ ফৰ্মূলা মতে৷ আমি নিজকে মানসিকভাৱে যিমান শক্তিশালী নেদেখুৱালেও ক’ৰবাত ক’ৰবাত ব্যৰ্থতাই বাৰুকৈয়ে আঘাত কৰে৷

নিজক ভাল পাবলৈও লাগিব এক শক্তিশালী মন৷ নহ’লে আপুনি সততে উজুটি খাই পৰিব৷ আপুনি এনেকুৱা এক শক্তিশালী মনৰ অধিকাৰী হ’ব লাগিব য’ত বাহিৰৰ ধুমুহাজাক যিমান ডাঙৰকৈ আহিলেও আপোনাক উফৰাই পেলাব নোৱাৰে৷ য’ত বাহিৰৰ ৰ’দকণ যিমান চোকা হ’লেও আপুনি ভাগৰি নপৰে৷ শেষত এয়াই কওঁ– ব্যস্ততাৰ মাজতো, ভিৰৰ মাজতো নিজক সময় দিয়ক, চৌপাশৰ ভাল লগাবোৰ নিজৰ বাবে সাঁচি ৰাখক, নিজৰ বাবে আকৌ এবাৰ নিজকে ভাল পাবলৈ শিকক৷