জুবিন আৰু পেৰাছ’চিয়েল সম্পৰ্ক

জুবিনৰ অনুপস্থিতিয়ে অসমৰ প্ৰত্যেকজন মানুহকে বিষাদিত কৰিছিল৷  এতিয়াও বহু মানুহ বিষাদিত কেৱল কিছু লোকক এৰি, যিসকলে ৰাজনৈতিক লাভৰ চিন্তাত দিন-ৰাতি একাকাৰ কৰিছে আৰু তেওঁলোকৰ সমৰ্থকসকল যাক পাৰ্টিছেন বা ৰাজনৈতিক পক্ষপাতি বুলি কোৱা হয়৷ এতিয়া ৰাষ্ট˜ীয় সংবাদ পত্ৰ, ইউটিউবাৰৰ ভিডিঅ’বোৰতো জুবিনৰেই প্ৰসংগ৷ তেওঁলোকৰ বেছিভাগেই একো বিষাদ অনুভৱ কৰা নাই, কাৰণ জুবিনৰ লগত তেওঁলোকৰ একো আত্মিক সম্পৰ্ক নাছিল৷ তেওঁলোকৰ বহুতে জুবিন জীয়াই থাকোঁতে জুবিনক গুৰুত্বও দিয়া নাছিল৷ এই আত্মিক সম্পৰ্ক কিন্তু আছিল প্ৰত্যেকজন অসমীয়াৰ জুবিনৰ লগত৷ এই সম্পৰ্ক এক পেৰাছ’চিয়েল সম্পৰ্ক আৰু তেওঁৰ অবৰ্তমানে দিয়া দুখৰ আঁৰতো আছে এই পেৰাছ’চিয়েল বিষাদ৷ মানুহে চেলিব্ৰিটীৰ লগত একপক্ষীয় বন্ধন গঢ়ি তোলে; যেতিয়া তেওঁলোকৰ অকাল মৃত্যু হয়, তেতিয়া এই বন্ধনটো ভাগি যায়৷ এই শোক নিজৰ প্ৰিয়জনক হেৰুওৱাৰ দৰেই আৰু এই বিষয়ে গৱেষক হৰ্টন এণ্ড ৱ’লৰ গৱেষণাত আৰু নতুন পৰ্যালোচনাত সবিশেষ পোৱা যায়৷ অসমীয়া মানুহৰ বাবে জুবিন সংস্কৃতি, ভাষা আৰু গৌৰৱৰ প্ৰতীক আছিল, সেয়ে তেওঁক হেৰুৱাই পেলোৱাৰ অৰ্থ হৈছে আমি আমাৰ নিজৰ অসমীয়া অস্তিত্বটোকেই যেন হেৰুৱাই পেলাইছোঁ৷ এই দুখবোধ কেৱল ব্যক্তিগত নহয়, ই সামূহিক৷ এই দুখবোধ কেৱল মানসিক নহয়৷ সামাজিক পীড়া শাৰীৰিক পীড়াৰ দৰেই৷  চেলিব্ৰিটীৰ সফলতা আৰু জীৱন সংগ্ৰাম, মূল্যবোধত মানুহে নিজকে দেখা পায়৷ জুবিনে যেতিয়া কৈছিল– মই মুক্ত, বান্ধোনত থকা নতুন প্ৰজন্মই তাত নিজৰ প্ৰতিবিম্ব দেখা পাইছিল৷ ৰাজকুমাৰী ডায়েনাৰ লগতো বহু মানুহে এনে সম্পৰ্ক গঢ়ি তুলিছিল আৰু তেওঁৰ মৃত্যুত শোক প্ৰকাশ কৰিছিল৷ তেওঁ ৰাজকীয় পৰম্পৰা ভংগ কৰিছিল৷ বহুতৰ বাবে তেওঁ মৰমৰ প্ৰতীক আছিল, যদিওবা তেওঁ ৰাজপৰিয়ালৰ পৰাই আহিছিল৷ মানুহে সেয়ে হয়তো তেওঁক নিজৰ মাজৰ এজন বুলি ভাবিবলৈ লৈছিল, ঠিক জুবিনৰ দৰেই৷ তেওঁৰ মৃত্যু অপ্ৰত্যাশিত আছিল, প্ৰতিৰোধযোগ্য আছিল, সেয়ে শোক আৰু দোষৰ তীব্ৰতাও বেছি হৈছিল৷ বাকিংহাম পেলেচ বিষাদিত লোকেৰে লোকাৰণ্য হৈছিল৷ আচলতে ডায়েনাৰ ৰজাঘৰীয়াৰে থকা সম্পৰ্কৰ বাবে তেওঁক মানুহে ভাল পোৱা নাছিল, কিন্তু মানুহৰ মাজলৈ যাব পৰা গুণৰ বাবেহে হয়তো ভাল পাইছিল৷ জুবিনৰ ব্যক্তিত্বতো আমি এইটো দিশ দেখিছোঁ৷ সমালোচনা কৰাই তেওঁক ঈৰ্ষা কৰি সমালোচনা কৰি গ’ল, তেওঁ ভ্ৰূক্ষেপ নকৰিলে আৰু মানুহৰ মাজতেই থাকিল৷

মাইকেল জেকছনেও তিনিটা দশক ৰাজত্ব কৰিছিল মানুহৰ মনত৷ কৃষ্ণাংগসকলক তেওঁ মঞ্চত প্ৰতিনিধিত্ব কৰিছিল৷ নৃত্যক এক ভাষাৰ দৰে তেওঁ ব্যৱহাৰ কৰিছিল৷ বহুতৰ বাবে সেয়ে তেওঁ হৈ পৰিছিল এক ব্যক্তিগত পৰিচয়ৰ দৰে৷ তেওঁৰ অনুৰাগীসকলে তেওঁৰ মৃত্যুত কৈছিল, ‘আমাৰ শৈশৱৰো যেন মৃত্যু হ’ল’৷ 

পেৰাছ’চিয়েল বিষাদ আৰু সম্পৰ্ক কাল্পনিক নহয়, কিন্তু একপক্ষীয়৷ জুবিন গাৰ্গেও তিনিটা দশক নিৰৱছিন্নভাৱে অসমীয়া মানুহৰ লগত জড়িত হৈ থাকিল৷ মানুহ অপেক্ষাত থাকে কেতিয়া জুবিনৰ নতুন এলবাম ওলাব৷ তেনেকৈয়ে হয়তো এই পেৰাছ’চিয়েল সম্পৰ্কটো আৰু গভীৰ হৈছিল৷ ভব্য-গব্য মানুহৰ লগতে তেওঁৰ লগত একাত্ম হ’ব পাৰিছিল বোকা নৃত্য কৰা ল’ৰাসকলেও৷ এই দুখ-কষ্ট দীঘলীয়া হৈ গৈ আছে, কাৰণ অসমীয়া মানুহে আজিও নাজানে সেই মৃত্যু কেনেকৈ হৈছিল৷ জুবিন গাৰ্গে জখলা বগোৱাটো আছিল এক ষ্টেজ গিমিক৷ কিন্তু এতিয়া এক নিৰ্লজ্জ ৰাজনৈতিক গিমিক ৰাইজে দেখি আহিছে, য’ত জুবিন গাৰ্গক লৈও কেৱল ৰাজনীতি হৈ আহিছে৷ কোৱা বাহুল্য, এই লোকসকলে এই পেৰাছ’চিয়েল বিষাদৰ লেশমাত্ৰও অনুভৱ নাই কৰা, কৰিছে কেৱল অ-ৰাজনৈতিক মানুহে, যাৰ জীৱন উজলাই ৰাখিছিল জুবিনৰ গানবোৰে৷