যিখন চিনেমা কেতিয়াও কৰা নহয়
শেষ নিশালৈ ষ্টুডিঅ’ত কাম কৰি জুবিন গাৰ্গ নিজৰ ৰূমত শুবলৈ গৈছিল৷ দেৰিকৈ শোৱা অভ্যাসৰ কথা সকলোৱে জানে বাবে বহু দেৰিলৈ কথাটো কোনেও মন কৰা নাছিল৷ কিন্তু ৰাতি গোলাঘাটত থকা অনুষ্ঠানৰ বাবে যাত্ৰা কৰাৰ যেতিয়া সময় আহিল, তেতিয়া সকলোৱে মন কৰিলে জুবিন ৰূমত নাই৷ ক’ত গ’ল জুবিন? মোবাইল ছুইটছ অফ৷ গাড়ীখনো আছে৷ খেয়ালী মনৰ মানুহজন ক’ত গুছি গ’ল? য’ত যেনেকৈ পাৰি খবৰ কৰা হ’ল- কোনেও নাজানে জুবিন ক’ত? কেনচেল কৰা হ’ল গোলাঘাটৰ অনুষ্ঠান৷ চৌপাশে সমালোচনাৰ জোৱাৰ৷ কোনোৱে ক’লে মদ খাই পাগলটো ক’ৰবাত শুই আছে চাগে৷ কোনোৱে ক’লে-মানুহটো ইমান আনপ্ৰফেচনেল কিয়? কিন্তু কথাবোৰ একে হৈ নাথাকিল৷ ঘটনাটোৱে যেতিয়া তৃতীয় দিন অতিক্ৰম কৰিলে পৰিস্থিতি ক্ৰমাৎ সন্দেহজনক হৈ পৰিল৷ উৎকণ্ঠাই সৃষ্টি কৰা প্ৰশ্নবোৰে মানুহবোৰক উত্তেজিত কৰি তুলিলে৷ উত্তাল হৈ উঠিল পৰিস্থিতি৷ ক’ত আছে জুবিন গাৰ্গ? এয়া অপহৰণ নেকি? চৰকাৰ, পুলিচ-প্ৰশাসনক জবাবদিহি কৰি সোচ্ছাৰ হৈ উঠিল জন-গণ৷ এই ৰাজ্যত যদি জুবিন গাৰ্গ নিৰাপদ নহয়, তেন্তে কোন নিৰাপদ?
তিনিদিন গৈ এসপ্তাহ হ’ল৷ আৰক্ষীৰ তদন্ত, ৰাইজৰ প্ৰতিবাদ, বিৰোধীৰ সমালোচনা, সামাজিক মাধ্যমত ব্যৰ্থ চৰকাৰক ভৎৰ্সনা উগ্ৰ নেতিজনৰ৷ পুলিচ-চোৰাংচোৱাৰ নেৰানেপেৰা চেষ্টাৰ পিছতো হাতলৈ বাৰে বাৰে আহি থাকিল কেৱল ব্যৰ্থতা৷ উত্তৰ নাই কাৰোৰে হাতত৷ এয়া যদি অপহৰণ, কোনে কিয় কৰিলে এই কাম? কিয়নো এতিয়ালৈ পৰিয়াল বা চৰকাৰ কাৰো ওচৰলৈ অহা নাই মুক্তিপণৰ চৰ্ত৷
পৰিস্থিতি জটিল-বিষম হৈ গৈ থাকিল৷ চৰকাৰে ডিপ্ল’মেটিক কথাৰে পৰিস্থিতি এটা পৰ্যায়লৈ নিয়ন্ত্ৰণ কৰাৰ চেষ্টা কৰি থাকিল৷ বিভিন্নজনক গ্ৰেপ্তাৰ কৰা হ’ল৷ কিন্তু নাই৷ কোনো ক্লু নাই৷ গ্ৰেপ্তাৰ কৰাবোৰক এজন এজনকৈ মুকলি কৰি দিবলৈ বাধ্য হ’ল৷ আকৌ নতুন গ্ৰেপ্তাৰ৷ আকৌ মুকলি৷ আকৌ নতুন কাৰোবাক গ্ৰেপ্তাৰ? সোধ-পোছ, ন্যায়িক জিম্মা, ইত্যাদি৷ চৰকাৰে জোৰা-তাপলি মাৰি থাকিল পৰিস্থিতি মোকাবিলা কৰিবলৈ৷
এনেদৰেই ঘটনাটোৱে প্ৰায় এমাহ চুবলৈ যাওঁতেই খবৰ আহিল-কাকপথাৰ, ৰংজুলি, বকলিয়াঘাট, জোনাই, চেঙাত এজাক যুৱক-যুৱতীয়ে আত্মজাহ দিয়াৰ কথা ঘোষণা কৰিছে৷ তেওঁলোকৰ চৰকাৰলৈ স্পষ্ট বাৰ্তা-’৪৮ ঘণ্টাৰ ভিতৰত জুবিনদাৰ সন্ধান উলিয়াই দিয়ক, অন্যথা........ আতংকিত মুখ্যমন্ত্ৰীৰ আৰক্ষীলৈ কাঢ়া নিৰ্দেশ-সকলোৰে ওপৰত যেন শেনচকু ৰাখে৷ এনেদৰে গুণা-গথাৰ মাজেৰে ঘটনাটোৱে ৩২দিন অতিক্ৰম কৰাৰ দিনাই দোক-মোকালিতে জু-ৰোড তিনিআলিত দেখা গ’ল জুবিন গাৰ্গক৷ ফুটপাথত চাহ দোকানী এজনৰ পৰা লাল চাহ আৰু টেকেলী মুখত দিয়া পিঠা খাই থকা জুবিনক প্ৰথম মন কৰিলে ঝাড়ু দিয়া এগৰাকী মহিলাই৷ আৰে এইজন দেখোন জুবিন৷ তেতিয়াহে চাহ দোকানীজনে মন কৰিলে তেওঁৰ সন্মুখত কোন৷ মৰ্ণিং ৱাক কৰিবলৈ অহা মানুহবোৰ, হকাৰ, পুৱাৰ প্ৰথম ট্ৰেইনখন ধৰিম বুলি অহা মানুহবোৰ, শেষ নিশা ৰেপিড’ চলাম বুলি আধা টোপনি সামৰি ওলাই অহা ল’ৰাবোৰ সকলোৱে চিনি পালে- এয়া জুবিন৷ বেৰি ধৰিলে মুহূৰ্ততে সকলোৱে- ‘দাদা আপুনি ইমানদিন ক’ত আছিল?’
পুৱাই পুৱাই প্ৰশ্ন সুধি মাথা নাখাবি৷ এটা কথাই জানি থ– I am back.
মুহূৰ্ততে শদিয়াৰ নাতি ল’ৰাক হেৰুৱাই দুখত থকা আইতাজনীয়েও খবৰ পালে, জুবিন উভতি আহিল৷ আইতাৰ মুখত বহুদিনৰ পিছত এডাল হাঁহিৰ ৰেখা৷ হঠাৎ নোহোৱা হৈ উভতি অহাৰ দিনা কেলেণ্ডাৰে কৈছিল ১৮ নৱেম্বৰ বুলি৷ বাৰটা ব’হাগৰ উছাহেৰে উদ্যাপন হ’ল জুবিনৰ জন্মদিন শদিয়াৰ পৰা ধুবৰীলৈ৷ পাগলটো উভতি আহিল৷
দুপৰীয়া সাংবাদিকৰ আগত ক’লে-কিছুদিন অকলে থাকিবৰ মন গৈছিল৷ এতিয়া উভতি আহিছোঁ৷ বাকী থকা কামবোৰ কমপ্লিট কৰিম৷ মোক লগ পাব আকৌ আগৰ দৰেই৷ ক্ষমা কৰিব, যোৱা দিনবোৰত আপোনালোকক দিয়া কষ্টখিনিৰ বাবে৷ এই জিৰণিখিনি মোৰ প্ৰয়োজন আছিল৷
১৯ তাৰিখে জুবিন ওলাই গ’ল পুৱাই কাৰ্বি পাহাৰলৈ৷ কুঁৱলীৰ মাজত শিল এচটাত বহি শুনিলে ভূমিপুত্ৰসকলৰ মনৰ কথা৷ তেওঁলোকে ক’লে, পুঁজিপতিয়ে মাটি দখল কৰাৰ কথা৷ জুবিনে ক’লে এই আগ্ৰাসন ৰোধ কৰাৰ কথা৷ হেজাৰ হেজাৰ পাহাৰীয়া মানুহৰ কাষত থিয় হৈ ক’লে- ‘এই মাটি আমাৰ৷ এই ভূমিত কোনো পুঁজিপতিৰ পাপী খোজ পৰিব নিদিওঁ৷’ জুবিনৰ কণ্ঠত কেৱল পাহাৰখনেই নহয়, সাৰ পাই উঠিল সমগ্ৰ অসম৷ ডিব্ৰুগড়ৰ পৰা পৱন সোণোৱালেও ক’লে- আমি একেলগে আছোঁ৷ মৰিগাঁৱৰ পৰা দিলীপ পাটৰেও ক’লে- আমি একেলগে আছোঁ, বৰপেটাৰ পৰা আব্দুল হালিমেও ক’লে- আমি একেলগে আছোঁ৷
কিছুদিন পাহাৰে পাহাৰে ঘূৰি জুবিন উভতি আহিল গুৱাহাটীলৈ৷ চিধাই গ’ল জি এম চিলৈ৷ তদাৰক কৰিলে চৰকাৰী চিকিৎসা৷ জুবিন যোৱাৰ খবৰ পাই সাংবাদিকেৰে ভৰি পৰিল জি এম চি প্ৰাঙ্গণ৷ জুবিনে ক’লে- ‘কোনো মন্ত্ৰীৰ বেমাৰ হ’লে জি এম চিত চিকিৎসা কৰিবলৈ আহিব নে? এখন দেশত দুই ধৰণৰ চিকিৎসা কিয়? এটা ধনীৰ আনটো দুখীয়াৰ৷ শিক্ষা, স্বাস্থ্য, ন্যায় সকলোৰে বাবে ফ্ৰী হ’ব লাগে বুলি চিঞৰি উঠি জুবিনে ক’লে- ‘এনে ব্যৱস্থা কৰি দিব নোৱৰা কোনো দলক আমাক শাসন কৰাৰ অধিকাৰ দিব নালাগে৷’
জুবিনে কোৱা কথাবোৰ কলেজৰ কমনৰুমত প্ৰফেচৰবোৰেও পাতিছে, গোটৰ মিটিঙত মহিলাবোৰৰ আড্ডাৰ বিষয় জুবিনে কোৱা কথাবোৰ, ষ্টেডিয়ামৰ গেলেৰীত ক্ৰিকেট খেলিব অহা ল’ৰাবোৰেও পাতিছে জুবিনৰ কথাবোৰ৷
কিছুদিন জুবিনে জিৰণি লৈছে৷ কিতাপ পঢ়িছে৷ আড্ডা দিছে৷ চিনেমা চাইছে৷ নতুন গান এটাৰ কাম কৰিলে৷ শুইছে৷ আড্ডা দিছে৷ গান গাইছে৷ শুইছে৷
কিছুদিনৰ জিৰণিৰ অন্ত পেলাই জুবিনে আৰম্ভ কৰিলে অসম ভ্ৰমণ৷ কেনেকৈ জীয়াই থাকিব আমাৰ ভাষা৷ আমাৰ শিপা কেনেকৈ হৈ থাকিব মজবুত? গাঁৱে-চহৰে জুবিনে আয়োজন কৰিলে কৰ্মশালা৷ সৰু সৰু ল’ৰা-ছোৱালীবোৰে শিকিছে জ্যোতিপ্ৰসাদ-বিষ্ণুৰাভাৰ গান৷ ফুটবল এটা লৈ খেলপথাৰে-খেলপথাৰে থিয় হৈ জুবিনে চিঞৰি উঠিল- SAY NO TO DRUGS. প্ৰতিজন অনুৰাগীক কৈ গ’ল- ‘তহঁতে নিজেই একো একোজন সৈনিক হ৷ নিজেও নাখাবি, লগৰবোৰকো খাব নিদিবি৷ বাধা দে সেই পিশাচহঁতৰ প্ৰজন্ম ধবংস কৰা বিষাক্ত বেহা৷ জুবিনৰ পিছফালে মানুহবোৰ যোগ হৈছে৷ হিন্দু, মুছলমান, মিচিং, ৰাভা, কাৰ্বি, বড়ো, তিৱা, মৰাণ, মটক, আহোম সকলো৷ সকলো মানে সকলো৷ কিশোৰ-সদ্যযৌৱনপ্ৰাপ্ত ভৱিষ্যতবোৰক জুবিনে কৈছে- ‘এটাই জীৱন, সৰ্বোচ্চ প্ৰতিভাৰে বিকশিত হোৱা৷’
জুবিন থমকি ৰোৱা নাই৷ গছবোৰৰ বাবে, প্ৰিয় নৈ, বিলবোৰৰ বাবে, পথাৰবোৰৰ বাবে জুবিনে কথা কৈছে৷ গান গাইছে৷
জুবিনে ৰৈ থকা নাই৷ ধৰ্মীয় ভণ্ডামীৰ বিৰুদ্ধে জুবিনে চিঞৰি উঠিছে- ‘হিন্দু, মুছলমান নহয়, তহঁত মানুহ হ৷ সামন্ত প্ৰভুসকলৰ বিৰুদ্ধে গৰ্জনমুখৰ জুবিন-কোনো বাবা বা মৌলবী নহয়, বিজ্ঞানেহে আমাক পোহৰ দেখাব৷ মানুহক ভাগ ভাগ কৰিব অহা ৰাজনীতিৰ বিৰুদ্ধে জুবিনৰ হুংকাৰ- ‘আমাক ভাঙিব আহিবি, তহঁত নিজে ভাঙি যাবি৷ গাঁৱে গাঁৱে বন্ধ হৈ থকা পুথিভঁৰালবোৰ খুলি হাতত বিষ্ণুৰাভাৰ ৰচনাৱলী লৈ এজাক যুৱক-যুৱতীৰ মাজত জুবিন৷
দিন গৈ আছে৷ মানুহ বাঢ়ি আছে৷ ৰজাৰ টোপনি কমিছে৷ ধনী মানুহক কিনিব পৰা ধনী মানুহবোৰৰ ভয় বাঢ়িছে৷ সিহঁতে বুজি উঠিছে জুবিন এনেদৰে গৈ থাকিলে সিহঁতৰ বনবাস সমাগত৷ জুবিনক ৰখাব লাগিব৷ আলোচনা চলে ৰজা, আমোলা, বুদ্ধিজীৱী, নিউজ চেনেলৰ সম্পাদকৰ-কিদৰে ৰোধ কৰিব পাৰি জুবিনৰ অশ্বমেধ যাত্ৰা৷ জুবিনলৈ প্ৰস্তাৱ আহে- চিকমিক পোহৰৰ মাতাল এখন পৃথিৱীৰ৷ কিন্তু জুবিনে বিচাৰি যায় ধনশিৰিৰ আকাশৰ জোনাক৷ বন্ধনহীন জুবিন এতিয়া যে পৃথিৱীৰ প্ৰেমত আবদ্ধ৷ চুক্তিয়ে সামৰিব নোৱৰা এটা প্ৰস্তাৱ৷
জুবিনক কি কৰা যায়? কম্পিত সিংহাসনত বহি থকা ৰজাই ভাবে- হত্যা নে গ্ৰেপ্তাৰ৷ বিপদ দুয়োফালেই৷ হিটলাৰৰ দৰে ৰজাই নিজৰ মূৰত পিষ্টল নলগাই জুবিনক গ্ৰেপ্তাৰৰ নিৰ্দেশ দিলে৷ অভিযোগৰ এটা সাধুকথাৰে জুবিনক বন্দী কৰা হ’ল৷
আৰু তাৰ পিছত৷ সাগৰৰ বুকুত যেন জুই লাগিল৷ ঢৌবোৰ জুই হৈ ৰাজপথলৈ ওলাই আহিল৷ মানুহ আৰু মানুহ৷ আকাশ-পাতাল কঁপাই মানুহবোৰে চিঞৰিলে- ‘জুবিনক মুক্তি দিয়ক৷’ সেই চিঞৰটো গৈ ৰজাৰ কাণত পৰিল- ‘আমাক মুক্তি দিয়ক৷’ এটা বিপ্লৱৰ যেন প্ৰস্তাৱনা৷ বিষ্ণুৰাভাৰ সপোনৰ অসমখন গঢ়িবলৈ যেন প্ৰথমটো খোজ৷ লাখ লাখ মানুহৰ যাত্ৰা ৰাজধানীলৈ৷ আমাক ৰজা নালাগে৷ কাৰাগাৰত জুবিন, বাহিৰত জনসমুদ্ৰ৷
তেতিয়াই হঠাৎ উৰি যোৱা চৰাই এটাৰ পম খেদি, দূৰ বহুদূৰ অতিক্ৰমী অসম আৰু মেঘালয়ৰ সীমান্তৰ পাহাৰীয়া বিল এটাত আমাৰ চকু ৰৈ গ’ল৷ কাঠৰ বগা চকী এখনত বহি শান্ত-সমাহিত এজন যুৱকে বৰশী বাই আছে৷ এওঁ কোন? আৰে এইজন দেখোন জুবিন৷ এওঁ যদি জুবিন গাৰ্গ তেতিয়া হ’লে কাৰাগাৰত বন্দী হৈ থকাজন কোন?
[আজিলৈ থাকক৷ পিছত কেতিয়াবা ক’ম৷ এয়া আছিল জুবিন গাৰ্গক লৈ মই ভবা এখন চিনেমাৰ আংশিক কাহিনী৷ চিনেমাখনৰ কথা পাতিছিলোঁ আমি৷ কেতিয়াবা কৰিম বুলি৷ কিন্তু......]