ছাত্ৰাৱস্থাত চলিহাই আত্মহত্যা কৰিব খুজিছিল

ছাৰ ছাদুল্লাৰ পৰা ড॰ হিমন্ত বিশ্ব শৰ্মালৈ [১]

অসমৰ জীৱিত লোকসকলৰ ভিতৰত ময়েই বোধকৰোঁ একমাত্ৰ ব্যক্তি যি ছাৰ ছাদুল্লাৰ পৰা আৰম্ভ কৰি ড॰ হিমন্ত বিশ্ব শৰ্মাপৰ্যন্ত পোন্ধৰজন অসমৰ মুখ্যমন্ত্ৰীৰ সান্নিধ্য লাভ কৰাৰ সৌভাগ্য হৈছে৷ ছাৰ ছাদুল্লা চাহাবক মই লগ পাইছিলোঁ ১৯৫০ চনৰ ছেপ্টেম্বৰত৷ তেওঁক লগ পাইছিলোঁ মই জে বি কলেজৰ ইউনিয়ন ছেক্ৰেটাৰী হিচাপে৷ আমাৰ ইউনিয়নৰ ভাইচ প্ৰেছিডেণ্ট আছিল বিচক্ষণ ছাত্ৰ আৰু উচ্ছ কৰ বিষয়া ছফিকুল হুছেইন চৌধুৰী৷ মই সেই সময়ত আচাৰ্য জে বি কৃপালনি, জে চি কুমাৰাপ্পা, আৰ্য নায়কম, হেম বৰুৱা, কুলধৰ চলিহা, অম্বিকাগিৰী ৰায়চৌধুৰী, সাৰদপাণি আৰু ড॰ এৰবাজি প্ৰমুখ্যে ভালেকেইজন বিখ্যাত লোকক আমাৰ কলেজত বক্তৃতা দিবৰ কাৰণে নিমন্ত্ৰণ কৰিছিলোঁ৷ এদিন মোক ছফিকুল হুছেইনে ক’লে যে ছাৰ ছাদুল্লা যোৰহাটলৈ আহি তেওঁৰ মিতিৰ কেৰামত আলী নামৰ বিখ্যাত উকীলজনৰ ঘৰতে আছে৷ ইচ্ছা কৰিলে মই তেওঁক সাক্ষাৎ কৰিব পাৰোঁ৷ মই চিধাচিধি কেৰামত আলীৰ ঘৰলৈ গ’লোঁ আৰু ড্ৰয়িং ৰূমত বহি থকা ছাৰ ছাদুল্লাক প্ৰথমেই লগ পাই নমস্কাৰ জনালোঁ৷ ছাৰ ছাদুল্লাই মোক পিঠিত হাত মোহাৰি বহিবলৈ দি ঘৰ ক’ত সুধিলে৷ মই তেতিয়া মোৰ গাঁওখনৰ কথা কৈ উজনি অসমৰ প্ৰথমজন গ্ৰেজুৱেট আমাৰ গাঁও বালিগাঁৱৰ সুসন্তান বি এ জগন্নাথৰ নামটো ক’লোঁ৷ তেওঁ বালিগাঁও এখন উন্নত গাঁও বুলি জানে বুলি উল্লেখ কৰিলে আৰু মোক অহাৰ উদ্দেশ্যৰ কথা সুধিলে৷ মই তেওঁক আমাৰ কলেজত এটা ভাষণ দিবৰ বাবে অনুৰোধ কৰিলোঁ৷ পিছদিনা এক বজাত তেওঁ আমাৰ কলেজলৈ আহিম বুলি ক’লে আৰু সেই মতে ছফিকুল হুছেইনক লগত লৈ আমাৰ কলেজলৈ আহিল৷ অধ্যক্ষ তুলসী নাৰায়ণ শৰ্মাৰ অনুৰোধক্ৰমে প্ৰায় কেউজন প্ৰফেছৰেই সভাত উপস্থিত থাকিল৷ ছাৰ ছাদুল্লাই ‘প্ৰজাতান্ত্ৰিক ভাৰত আৰু আমাৰ অসম’ শীৰ্ষক এক মনোগ্ৰাহী ভাষণ এঘণ্টাৰো অধিক দি ছাত্ৰ আৰু অধ্যাপকসকলক মোহিত কৰিছিল৷ কথা প্ৰসংগত তেওঁ কৈছিল– ‘চলি নাকান্দিলে কল নাপায়, সেয়েহে স্বাধীন ভাৰতত অসমীয়াই ভালদৰে কান্দি নিজৰ প্ৰাপ্যখিনি আদায় কৰিব পাৰিব লাগিব৷ ছাৰ ছাদুল্লাই ১৯৩৭ চনৰ পৰা ১৯৪৬পৰ্যন্ত তিনিটা কাৰ্যকালৰ বাবে প্ৰধানমন্ত্ৰী আছিল৷ ছাৰ ছাদুল্লাৰ কাৰ্যকালত অসমীয়া মানুহৰ কল্যাণৰ বাবে বিশেষ আঁচনি গ্ৰহণ কৰা নহ’ল, অৱশ্যে Grow more food আঁচনিৰ নামত পূৰ্ববংগৰ পৰা বহু লাখ পমুৱা মুছলমানক আনি নামনি অসম ভৰাই পেলোৱা হ’ল৷ চাহ বাগানেইহে উজনি অসমক ৰক্ষা কৰিলে৷ লোকপ্ৰিয় গোপীনাথ বৰদলৈয়ে পণ্ডিত নেহৰুক ছাৰ ছাদুল্লাৰ প্ৰতিভাৰ স্বীকৃতিস্বৰূপে তেওঁক স্বাধীন ভাৰতৰ সংবিধান প্ৰস্তুত সমিতিৰ এজন মূল সদস্য হিচাপে অন্তৰ্ভুক্ত কৰাৰ বাবে অনুৰোধ কৰাত নেহৰুৱে ছাদুল্লাৰ সেই ১৯৩৯ চনত লোকপ্ৰিয় গোপীনাথ বৰদলৈৰ নেতৃত্বত কংগ্ৰেছ সংযুক্ত মন্ত্ৰীসভাখন গঠন কৰে৷ লোকপ্ৰিয় বৰদলৈ নেতৃত্বাধীন চৰকাৰৰ দিনতেই স্বাধীন অসমৰ প্ৰাথমিক প্ৰয়োজনৰ কেইবাটাও অনুষ্ঠান স্থাপন কৰা হয়৷ এইবোৰৰ ভিতৰত প্ৰথমেই নাম ল’ব লাগিব গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ৷ অসমীয়া ৰাইজে সুদীৰ্ঘ কাল ধৰি এখন সুকীয়া বিশ্ববিদ্যালয়ৰ কাৰণে আন্দোলন কৰি ব্যৰ্থ হ’বলগীয়া হৈছিল৷ তাৰপাছত স্থাপিত প্ৰয়োজনীয় অনুষ্ঠানকেইটা হ’ল– উচ্ছ ন্যায়ালয়, অসম মেডিকেল কলেজ, অসম ইঞ্জিনিয়াৰিং কলেজ, আয়ুৰ্বেদিক কলেজ আৰু মালিগাঁৱত ৰে’লৰ প্ৰধান কাৰ্যালয়৷ প্ৰথম মন্ত্ৰীসভাৰ কাৰ্যকালত ভাৰতৰ ভিতৰত প্ৰথমতে অসমতেই পঞ্চায়ত আইন বলৱৎ হয় আৰু গাঁও উন্নয়নৰ ক্ষেত্ৰত এক বিশিষ্ট পদক্ষেপ আগবঢ়োৱা হয়৷ লোকপ্ৰিয় বৰদলৈ আছিল পাহাৰ-ভৈয়ামৰ ঐক্য আৰু সংহতিৰ প্ৰধান প্ৰবক্তা৷ কেউখন পৰ্বতীয়া জিলাৰ [বৰ্তমান ৰাজ্য] মানুহে লোকপ্ৰিয় গোপীনাথ বৰদলৈক নিজৰ আপোন মানুহ বুলি গণ্য কৰি শ্ৰদ্ধা কৰিছিল৷ মৃত্যুৰ মাত্ৰ কেইদিনমানৰ আগতে তেওঁ লুছাই পাহাৰ জিলা ভ্ৰমণ কৰি  আহিছিল৷ ১৯৪৭ চনৰ নৱেম্বৰত গোলাঘাটত অনুষ্ঠিত অসম ছাত্ৰ কংগ্ৰেছৰ বাৰ্ষিক অধিৱেশন উদ্বোধন কৰিবলৈ আহোঁতে লোকপ্ৰিয় বৰদলৈক মই লগ পাইছিলোঁ আৰু আমাৰ বালিগাঁও ছাত্ৰ কংগ্ৰেছৰ বাৰ্ষিক অধিৱেশনৰ মুখ্য অতিথি হিচাপে উপস্থিত থাকিবলৈ অনুৰোধ কৰিছিলোঁ৷ বৰদলৈয়ে ভাবি চাওঁ বুলি কৈছিল৷ ইতিমধ্যে যোৰহাট জিলা ছাত্ৰ কংগ্ৰেছৰ বাৰ্ষিক অধিৱেশনৰ কাৰণেও তেওঁক নিমন্ত্ৰণ জনোৱা হৈছিল৷ যোৰহাট জিলাৰ সভাপতি বংশী বৰগোহঁাইক [পাছত উইং কমাণ্ডাৰ] বৰদলৈয়ে বালিগাঁৱৰ ল’ৰাকেইটাক যোৰহাটৰ সভাখনতে লগ পাম বুলি কৈছিল৷ সেই মতে যোৰহাটৰ সভাত বৰদলৈয়ে আমাৰ সংগঠনৰ কথা উল্লেখ কৰি আমাক শুভেচ্ছা জনাইছিল৷ লোকপ্ৰিয় বৰদলৈ এজন সাহিত্যিক, কবি আৰু গায়কো আছিল৷ তেওঁ আছিল অতি সৎ আৰু ধৰ্মপৰায়ণ ব্যক্তি৷ কৃতজ্ঞ জাতিয়ে তেওঁক ভাৰতৰত্ন উপাধিৰে বিভূষিত কৰে৷ কেবিনেট মিছনৰ গ্ৰুপিঙৰ প্ৰস্তাৱ ওফৰাই দি বৰদলৈয়ে অসমক পাকিস্তানৰ গৰাহৰ পৰা ৰক্ষা কৰি মহৎ কাম সমাধা কৰি গ’ল৷ অসমৰ লৌহপুৰুষ বিষ্ণুৰাম মেধিক তেওঁ ডিব্ৰুগড়ত অসম মেডিকেল কলেজৰ বিশেষ কেবিনত চিকিৎসাধীন হৈ থাকোঁতে ১৯৫৭ চনৰ ডিচেম্বৰৰ প্ৰথমভাগৰ কোনোবা এটা দিনত লগ পাই নমস্কাৰ জনাইছিল৷ মই সেই সময়ত খদ্দৰ ধুতী-পাঞ্জাবী পিন্ধিছিলোঁ৷ মেধিয়ে মোক কংগ্ৰেছী মানুহ বুলি ভাবিয়েই হঁাহিমুখে আদৰণি জনাইছিল৷ কিন্তু মই মোৰ পৰিচয় জিলা প্ৰচাৰ বিষয়া বুলি কোৱাত তেওঁৰ মাত-কথা আগৰ দৰে কোমল হৈ নাথাকিল৷ কিন্তু মাদ্ৰাজত [তেতিয়াৰ নাম] তেওঁ ৰাজ্যপাল হৈ থাকোঁতে মই যেতিয়া তেওঁক লগ পাইছিলোঁ, তেতিয়া তেওঁৰ ব্যৱহাৰ আছিল সম্পূৰ্ণ সুকীয়া৷ গৱৰ্নৰ ভৱনৰ গাড়ীৰেই মোক নগৰৰ হোটেলৰ পৰা অনা-নিয়া কৰিছিল আৰু এঘণ্টামান মোক চাহ-জলপান খুৱাই অসম সম্পৰ্কে বহু কথাই পাতিছিল৷ শ্ৰীমতী মেধিকো ভৱনৰ ভিতৰৰ কোঠাত সাক্ষাৎ কৰিছিলোঁ৷ তেওঁ তাত শালখন দেখুৱাইছিল৷ মেধি যে এজন মহান অসম ভক্ত লোক সেইদিনাহে মই ভালকৈ গম পাইছিলোঁ৷ মেধিক ড॰ ৰাজেন্দ্ৰ প্ৰসাদ আৰু চৰ্দাৰ পেটেলে বৰ ভাল পাইছিল৷

মেধিৰ পাছত বিমলাপ্ৰসাদ চলিহাই সুদীৰ্ঘকালৰ বাবে অসমৰ মুখ্যমন্ত্ৰীৰ দায়িত্ব গ্ৰহণ কৰে৷ তেওঁ কাৰ্যভাৰ গ্ৰহণ কৰাৰ অলপ দিনৰ পাছতে উজনি অসম ভ্ৰমণৰ কাৰ্যসূচী হাতত লৈছিল৷ মই তেতিয়া ডিব্ৰুগড়ত জিলা প্ৰচাৰ বিষয়া [এতিয়া জনসংযোগ] হিচাপে কাম কৰিছিলোঁ৷ ময়েই মুখ্যমন্ত্ৰীৰ লগত নাহৰকটীয়াৰ পৰা নগাপাহাৰৰ সংলগ্ন কেইখনমান ঠাই, যোৰহাট আৰু গোলাঘাটৰ কেইবাখনো সভাত প্ৰেছ ৰিপ’ৰ্টাৰ হিচাপে উপস্থিত থাকি পিটিআইৰ লগতে আমাৰ হেড অফিচলৈ টেলিগ্ৰাম কৰি বাতৰি পঠাইছিলোঁ৷ কিন্তু তেতিয়া প্ৰতিদিনেই বাতৰি প্ৰকাশ পোৱাৰ সলনি এসপ্তাহমানৰ পাছতহে বাতৰি আছাম ট্ৰিবিউন আৰু ‘নতুন অসমীয়া’ত ওলাইছিল৷ মই ডিব্ৰুগড়ত থকা কালত মুখ্যমন্ত্ৰী চলিহাক দহবাৰমান লগ পাই তেওঁৰ ভ্ৰমণসূচীৰ সভাবোৰৰ বাতৰি পৰিৱেশন কৰিছিলোঁ৷ ভ্ৰমণৰ অন্তত মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে শ্বিলঙলৈ আহি আমাৰ হেড অফিচে প্ৰকাশ কৰা মোৰ প্ৰেছ ৰিলিজবোৰ ভালদৰে পঢ়ি মোৰ সম্পৰ্কে এটা সহানুভূতিশীল ধাৰণা কৰি লৈছিল৷ আমাৰ বিভাগৰে এজন জিলা বিষয়াই ডিব্ৰুগড়লৈ বদলি বিচাৰি মোৰ বিৰুদ্ধে কিছুমান মিছা কথা বৰ্ণনা কৰি ডিব্ৰুগড়ৰ কংগ্ৰেছী নেতা-কৰ্মীৰ হতুৱাই মুখ্যমন্ত্ৰী আৰু আন মন্ত্ৰীক মই এজন কমিউনিষ্ট বুলি কৈ ফুৰিছিল৷ মুখ্যমন্ত্ৰী, দেৱকান্ত বৰুৱা, কামাখ্যা প্ৰসাদ ত্ৰিপাঠী, ৰূপনাথ ব্ৰহ্মই মই ভালদৰে পাব্লিচিটী দিয়াৰ বাবে মোক ভাল পাইছিল৷ দেৱকান্তই কৈছিল– ‘ধীৰেন চক্ৰৱৰ্তীক মই দেৱেশ্বৰ শৰ্মাৰ ঘৰত তেওঁক কলেজত পঢ়ি থকা দিনৰে পৰা জানো৷ তেওঁ যদি কমিউনিষ্ট তেনেহ’লে ময়ো এজন কমিউনিষ্ট৷’ চলিহাই মোৰ বিৰুদ্ধে কোৱা কথাবোৰত কোনো গুৰুত্ব দিয়া নাছিল৷

চলিহা আছিল ভোজনৰসিক ব্যক্তি৷ তেওঁ অসুস্থ থকাৰ বাবে তেওঁৰ পত্নীয়ে [অময়া চলিহা বাইদেউৰ ভায়েক প্ৰয়াত ৰুদ্ৰমণি বৰা এম এ শ্ৰেণীত মোৰ সহপাঠী আছিল] নিৰ্দিষ্ট পৰিমাণৰ ভাত দিবলৈহে ৰান্ধনি ঠাকুৰক কৈছিল৷ চলিহাই কেতিয়াবা ‘ঠাকুৰ ভাত, ঠাকুৰ ভাত’ বুলি চিঞৰি ভাত নাপালে গৰ্জি উঠিছিল৷ ঠাকুৰে যেতিয়া কয়– ছাৰ, বাইদেৱে আৰু দিবলৈ মানা কৰিছে, তেতিয়া চলিহাই গৰ্জি উঠি ‘বাইদেৱে কি মোক সদায় ধৰি ৰাখিব পাৰিব’ বুলি কৈ কাঁহীখন দলিয়াই দিয়ে৷ চলিহাই মহেন্দ্ৰ নাথ ডেকা ফুকন প্ৰমুখ্যে কেইজনমান মানুহক বৰ ভাল পাইছিল৷ ডেকা ফুকন চলিহাৰ ঘৰত এজন স্থায়ী আলহী আছিল৷ তেওঁক তেওঁৰ প্ৰতিভাৰ কাৰণেই চলিহাই বৰ ভাল পাইছিল৷ মই শ্বিলঙত ডেপুটী ডিৰেক্টৰ হিচাপে কাম কৰোঁতে জইণ্ট ডিৰেক্টৰ আছিল নাট্যকাৰ সত্যপ্ৰসাদ বৰুৱা৷ বৰুৱাৰ গাড়ীতেই আমি দুয়ো খুব সঘনেই মুখ্যমন্ত্ৰীৰ বাসভৱনলৈ গৈ তেওঁক ইনফৰ্মেল মুডত লগ পাই বহু কথা পাতোঁ৷ এবাৰ বৰুৱাই ক’লে– ‘ছাৰ, এটা কথা সোধোঁ বেয়া পাব নেকি?’ মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে ক’লে– ‘নাপাওঁ বেয়া, কওক৷’ বৰুৱাই তেতিয়া চলিহাই পঢ়ি থকাৰ সময়তে কলিকতাত কিদৰে আত্মহত্যা কৰিব খুজিছিল বুলি যি কথা প্ৰচাৰ হৈছিল সেই কথা সঁচা নেকি বুলি সুধিছিল৷ চলিহাই তেতিয়া কৈছিল– কথাটো মিছা নহয়, সঁচাই৷ তেতিয়া আমি দুয়োজনে একেলগে সুধিছিলোঁ– ‘ছাৰ, সঁচা কথাটোনো কি?’ তেতিয়া চলিহাই ঘটনাটোৰ বৰ্ণনা দিছিল এইদৰে– আই এ পৰীক্ষা দিব নোৱাৰি তেওঁ হতাশ হৈ পৰিছিল৷ কিন্তু তেতিয়া কলিকতাৰ হোষ্টেলতে আছিল৷ এদিন সন্ধিয়া তেওঁ হতাশাত কিংকৰ্তব্যবিমূঢ় হৈ এখন ট্ৰাম গাড়ীত উঠিল আৰু ট্ৰামখনতেই দুঘণ্টামান এটা মূৰৰ পৰা আনটো মূৰলৈ অহা-যোৱা কৰিলে৷ অৱশেষত ট্ৰামত যাত্ৰী কমি আহিল আৰু তেওঁৰ ওচৰলৈ বগা পোছাক পিন্ধা তেওঁৰ দেউতাকৰ বয়সৰ এজন মানুহ আহি তেওঁৰ কান্ধতে হাতটো থৈ ক’লে– ‘বাচা, তুমি এটা ভুল সিদ্ধান্ত কৰিবলৈ গৈ আছা৷ কিন্তু তুমিতো বহুত কাম কৰিবলগীয়া আছে৷ তুমি ৰাষ্ট˜ৰ দায়িত্ব পালন কৰিব লাগিব৷’ এইবুলি ভদ্ৰলোকজনে যিখিনি তেওঁক ক’লে, সিয়ে তেওঁৰ মনত নতুন উৎসাহ দিলে আৰু তেওঁ ট্ৰামৰ পৰা দৌৰি হোষ্টেললৈ ঢপলিয়াই গ’ল৷ পৰৱৰ্তী কালত তেওঁৰ জীৱন সলনি হ’ল৷ [আগলৈ]

ফোন ঃ ৯৪৩৫১-১২৯৬৮