আকৌ লকডাউন হ’ব নেকি

কৰ’নাৰ ভয়াৱহতা আঁতৰি নৌযাওঁতে আহিছে অমিক্ৰনৰ আতংক৷ ইতিমধ্যে অসমত নতুন এছ অ’ পি জাৰি কৰা হৈছে৷ ৰাজ্যত এতিয়া একপ্ৰকাৰ মিনি লকডাউন চলিছে৷ পৰিস্থিতি বেয়া হ’লে আকৌ সম্পূৰ্ণ লকডাউন দিয়া হ’ব বুলি প্ৰচাৰ হৈ আছে৷

তৃতীয় বিশ্বৰ জনবহুল দেশ এখনত সকলো মানুহে কাম-কাজ, ব্যৱসায় আদি বাদ দি বেছিদিন ঘৰত সোমাই থাকিব লাগিলে দেশৰ অৰ্থনীতিত যে ভালকৈয়ে ‘ঘণ্টি’ বাজিব, সেয়া খাটাং৷ সেই দিশটোত সকলোৱে সজাগ হ’ব লাগিব৷ চৰকাৰী শিক্ষক-কৰ্মচাৰীসকলে  ঘৰত বহি থাকিলেও মাহৰ দৰমহা একাউণ্টত জমা হৈ থাকিব [অন্ততঃ কিছুমাহলৈ]৷ কিন্তু, দিনহাজিৰা কৰি খোৱা মানুহ, শ্ৰমিক, কৃষক, সৰু-সুৰা ব্যৱসায়ী আদিৰ অৱস্থা কি হ’ব সেই কথা চিন্তা কৰাটো বেছি জৰুৰী হৈ পৰিছে৷ গতিকে, সংক্ৰমণ ৰোধ কৰিবলৈ, অৰ্থনীতিৰ গতি ধৰি ৰাখিবলৈ আৰু মানুহৰ অসুবিধা দূৰ কৰিবলৈ চৰকাৰে উপযুক্ত ব্যৱস্থা ল’ব লাগিব৷ এইটোও খাটাং– চৰকাৰে একো কৰিব নোৱাৰে, যদিহে প্ৰতিজন ব্যক্তি, প্ৰতিটো দল-সংগঠন, জাতি-গোষ্ঠী, ধৰ্ম-সম্প্ৰদায়ে নিস্বাৰ্থভাৱে চৰকাৰক সহায় নকৰে৷ 

অসম হ’ল ভাৰতৰ এখন ক্ষুদ্ৰ ৰাজ্য৷ নিজস্ব ৰাজহ অতি কম৷ শেহতীয়া হিচাপ মতে ৰাজ্যিক বাজেটত নিৰ্ধাৰিত ৰাজহৰ ৬৭ শতাংশই আহে কেন্দ্ৰৰ অংশৰ পৰা৷ ইফালে মুঠ ৰাজহৰ ৪৮.৫ শতাংশ ব্যয় হয় কৰ্মচাৰীৰ দৰমহা, পেন্সন আৰু সুদৰ নামত৷ কৃষিখণ্ড অৰ্থনীতিৰ ৰাজহাড় হোৱাৰ পাছতো কৃষি আৰু কৃষকৰ অৱস্থা যথেষ্ট বেয়া৷ চাহিদাৰ তুলনাত সকলো বস্তুৰে যোগান কম হেতুকে ৰাজ্যখন আমদানিৰ ওপৰতে নিৰ্ভৰশীল৷ অসমখন ভোক্তাৰ ৰাজ্য হিচাপে পৰিচিত৷ সম্পদ আৰু সম্ভাৱনা থকাৰ পাছতো প্ৰতিটো ক্ষেত্ৰই পিছপৰা৷ ৰাজ্যখনক আগুৱাই নিয়াৰ বাবে কৰিবলগীয়া কামবোৰ যোৱা সত্তৰ বছৰে কৰা নহ’ল৷

অসমত কি পৰিৱেশ হ’বলৈ গৈ আছে  কোনেও নাজানে৷ এই দুৰ্দিন কেতিয়া শেষ হ’ব সেয়া অনিশ্চিত৷ দুৰ্যোগৰ সময়ত কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰে কিমানদূৰলৈকে সহায় কৰিব পাৰে তাকো অনুমান কৰিব পৰা হোৱা নাই৷ ইফালে সমুখত আছে বানৰ বিভীষিকা আৰুহ্লতাণ্ডৱ, যিয়ে প্ৰতিবছৰে বিধবস্ত কৰি থৈ যায় অসমৰ কৃষি অৰ্থনীতি৷ গতিকে, আগতীয়া সতৰ্কতাৰ প্ৰয়োজন আছে৷ এতিয়া দৃষ্টিভংগী সলনি কৰিব লাগিব৷ আৰ্থিক সংকটৰ মোকাবিলা কৰিবলৈ অসমৰ মানুহ আৰু চৰকাৰে আত্মসমালোচনাত গুৰুত্ব দি নতুন পথৰ সন্ধান কৰিব লাগিব৷ 

আগৰ বিত্তমন্ত্ৰী আৰু বৰ্তমানৰ মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে কোৱা কথাৰ পৰা বুজা গৈছে, পৰিস্থিতি সোনকালে স্বাভাৱিক নহ’লে বিত্তীয় শৃংখলা নিয়ন্ত্ৰণৰ বাহিৰলৈ যাব৷ সামান্য ৰাজহ সংগ্ৰহৰ বিপৰীতে দৰমহা-পেন্সন আৰু সুদৰ বাবদ প্ৰতিমাহেহ্ল আদায় দিবলগীয়া থাকে প্ৰায় ৩৫০০ কোটি টকা৷ অন্য উন্নয়নৰ কথাতো বাদেই, কৰ্মচাৰীক দৰমহা- পেন্সন দি থাকিব পৰা অৱস্থা থাকে নে নাই তাতেই অনি(য়তা আহি পৰিছে৷ ৰাজ্যৰ বাহিৰৰ পৰা আহি বহু লাখ যুৱক-যুৱতী নিবনুৱাৰ সংখ্যাত যোগ হৈছে৷ ডাঙৰ ৰাজ্য-গুজৰাট, মহাৰাষ্ট্ৰ, দিল্লী, পাঞ্জাব আদি মূল ঘাটিতে ভাইৰাছৰ সংক্ৰমণ আৰু অৰ্থনৈতিক বিপৰ্যয় অপ্ৰতিৰোধ্য হৈ আছে৷ গতিকে, কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰৰ নিজৰেই আয় কমি যাব৷ তেনেস্থলত অসমৰ দৰে ৰাজ্যই সন্মুখীন হ’ব লাগিব কঠিন প্ৰত্যাহ৩ানৰ৷

হঠাতে অহা বিপৰ্যয়ৰ ৰূপ আৰু প্ৰভাৱ দেখাৰ পাছত চৰকাৰে নীতি আৰু দৰ্শন সলনি কৰিবই লাগিব৷ এতিয়া নীতি হ’ব লাগিব ‘আঠুৱা চাই ঠেং মেলা৷’ এই নীতি পৰিয়াললৈও লৈ যাব লাগিব৷ আমাৰ সমাজত দুখীয়া মানুহেই বেছি৷ তেওঁলোকৰ কল্যাণৰ বাবে চৰকাৰে যিমান পাৰে কৰিব লাগিব৷ কিন্তু, সকলো বস্তু বিনামূলীয়াকৈ দিয়া হ’ব বুলি সপোন দেখুৱাই থকাৰ ফলত যাতে তেওঁলোক এলেহুৱা, সোৰোপা আৰু কৰ্মবিমুখ হৈ নপৰে, সেই কথাও চাব লাগিব৷ তেওঁলোকক সক্ৰিয়, ব্যস্ত, আত্মবিশ্বাসী আৰু গতিশীল কৰি ৰখাৰ উপায় উদ্ভাৱন কৰিব লাগিব৷ অন্যথা, এটা সময়ত জাতি বুলি গৌৰৱ কৰিবলৈ একোৱে নাথাকিব৷ 

 কৰ’না ভাইৰাছৰ বিশ্ব সংহাৰী ৰূপে সৰু-বৰ সকলো অৰ্থনীতিলৈ কঢ়িয়াইছে অশনি সংকেত৷ গতিকে, সকলোৱে আত্মনিৰ্ভৰশীল হোৱাৰ পথ বিচাৰি উলিয়াব লাগিব৷ অসমৰ গ্ৰাম্য অৰ্থনীতিক বচাব লাগিলে মানুহে লাহ-বিলাহ আৰু এলাহ এৰিব লাগিব৷ গাঁও পঞ্চায়তসমূহ সক্ৰিয় হ’ব লাগিব৷ সামান্য কৃষিভূমিও পেলাই নথৈ ধান-মাহ, শাক-পাচলি উৎপাদনত ব্যৱহাৰ কৰিব লাগিব৷ গাড়ী-মটৰ, ম’বাইলকে ধৰি যন্ত্ৰ মেৰামতিৰ দোকান সকলো গাঁৱত গঢ়ি তুলিব লাগিব৷ জৈৱিক চাহ আৰু জৈৱিক চাউলক জনপ্ৰিয় কৰিব লাগিব৷ ৰেচম উদ্যোগ-বয়ন শিল্পত গুৰুত্ব দি সকলো বস্ত্ৰ তৈয়াৰ কৰিব লাগিব৷ মাছ-মাংস, গাখীৰ, ফল-ফুল উৎপাদনত যথেষ্ট গুৰুত্ব দিব লাগিব৷