বিহুৰ দিনৰ চিন্তা
ভোগৰ উৎসৱ ভোগালী৷ কৃষিভিত্তিক অসমীয়া সমাজৰ হেঁপাহৰ উৎসৱ ভোগালী বিহু৷ সাধাৰণতে এই সময়ত কৃষকৰ ভঁৰাল বিধে বিধে শস্যৰে ভৰি থাকে৷ আঘোণত ধান দাই পুহৰ ভিতৰত শস্য ভঁৰালত ভৰাই অসমীয়াই ঘৰৰ সামগ্ৰীৰেই বিহুৰ যা-যোগাৰ কৰে৷ কিন্তু সময়ৰ লগে লগে মূলসুঁতিৰ অসমীয়াখিনি ক্ৰমাৎ কৰ্মবিমুখ হৈ আহিছে যদিও উৎসৱ-পাৰ্বণৰ আনন্দ আৰু ভোগ-বিলাস বাঢ়িছে৷ সেয়ে মাঘ বিহুৰ সময়তে নহয়, বছৰৰ বাৰ মাহেই খিলঞ্জীয়া অসমীয়াই খাদ্যশস্যৰ বাবে আনৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰিবলগীয়া হৈছে৷ অৱশ্যে, ইয়াৰ মাজতো দুই-একে শ্ৰম কৰি শস্য উৎপাদন কৰিছে যদিও সেয়া তেনেই তাকৰ৷ কাজেই অধিকাংশ অসমীয়া লোকেই খাদ্যসামগ্ৰীৰ বাবে বজাৰনিৰ্ভৰ হৈ পৰিছে৷ ইফালে, খিলঞ্জীয়া অসমীয়াৰ উৎসৱ-পাৰ্বণক ভিত্তি কৰি এচাম পৰিশ্ৰমী লোকে কৃষিকৰ্ম কৰি, শস্য উৎপাদন কৰি খিলঞ্জীয়া অসমীয়াক খাদ্যসামগ্ৰীৰ যোগান ধৰিছে৷ বজাৰনিৰ্ভৰ অসমীয়াখিনিয়ে বিহুৰ ভোগৰ সামগ্ৰী পিঠা-পনা, লাড়ু, চিৰা-সান্দহ আদি প্ৰস্তুত কৰাৰো সময় নোহোৱা হৈছে৷ আনকি আজিকালি বহুসংখ্যক জীয়ৰী-বোৱাৰীয়ে পিঠা-পনা আদি পুৰিব নাজানে৷ এলেহুৱা অসমীয়াখিনিৰ বাবেই আজি হেঁপাহৰ ভোগালীৰ ভোগৰ সামগ্ৰীখিনিও এচামৰ বাবে ব্যৱসায়ৰ উৎকৃষ্ট পণ্য হৈ পৰিছে৷ কৃষিকৰ্মৰ প্ৰতি অনীহাৰ বাবেই মূলসুঁতিৰ অসমীয়াই এটা মাত্ৰ খেতি কৰিয়েই বাকী সময় খেতিপথাৰ ছন পেলাই থয়৷ যি সময়ত অসমৰে কিছু কিছু অঞ্চলত এচাম কঠোৰ পৰিশ্ৰমী লোকে একেডৰা মাটিত এটাৰ পাছত আনটো খেতি কৰি শস্য উৎপাদন কৰিছে, সেই সময়ত কিন্তু অসমীয়াই অনুৎপাদনমূলক কাৰ্যত ব্যস্ত আছে৷ সামগ্ৰীৰ দিনে দিনে বৃদ্ধি পোৱা আকাশলংঘী দাম দেখিও কষ্ট কৰি খেতি কৰাৰ আগ্ৰহ এচাম লোকৰ নাই৷ তদুপৰি অসমীয়া ডেকাৰ বহুতে আন্দোলন কৰি, বিভিন্ন উৎসৱৰ নামত চান্দা সংগ্ৰহ কৰিয়েই জীৱনৰ মূল্যৱান সময় অপচয় কৰে৷ খেতি-বাতি কৰিবলৈ টান পোৱা অসমীয়াই হাতত মোনা লৈ বজাৰলৈ যাবলৈ কিন্তু সংকোচ নকৰে৷ আনকি অকৰ্মণ্য বহু লোকে পৈতৃক মাটি বিক্ৰী কৰিও বিলাসী জীৱন অতিবাহিত কৰে৷ অসমীয়া যেতিয়ালৈকে কৰ্মঠ নহ’ব, যেতিয়ালৈকে শিক্ষিত অসমীয়াই কৃষিকৰ্মৰ মোল নুবুজিব, তেতিয়ালৈকে অসমীয়াৰ উন্নতি নহ’ব৷ সহজ ধনৰ লোভত আজি অসমীয়া যুৱক-যুৱতীৰ মন-মগজু এনেদৰে ভাৰাক্ৰান্ত যে তেওঁলোকে কষ্ট কৰি উপাৰ্জন কৰাৰ কথা ভাবিবই নোৱাৰে৷ কৃষিকৰ্ম, কৃষি-প্ৰযুক্তি, কৃষি-বাণিজ্যৰ দ্বাৰা কিদৰে অসমীয়া যুৱক-যুৱতী অৰ্থনৈতিক দিশত আগবাঢ়ি যাব পাৰে, তাৰ প্ৰতি অভিভাৱকসকলৰ লগতে বিভিন্ন দল-সংগঠন আৰু চৰকাৰেও যুৱসমাজক উৎসাহিত কৰিব লাগিব৷ কেৱল চৰকাৰী চাকৰিৰ আশাত বহি নাথাকি স্ব-নিয়োজনৰ বাবে যে কৃষিখণ্ড উৎকৃষ্ট স্থলী সেই কথা আজিৰ যুৱসমাজে বুজিব লাগিব৷ বহিঃৰাজ্যত ব্যক্তিগত খণ্ডত ছিকিউৰিটী গাৰ্ড, ছেলছমেন, লিফ্টমেন আদিৰ কাম কৰাতকৈ নিজৰ ৰাজ্যতে কৃষিকৰ্মৰে স্বাৱলম্বী হোৱা দৰকাৰ৷
ইফালে বিভিন্ন আৰ্হিৰ ভেলাঘৰ, মেজি নিৰ্মাণৰ নামত অযথা মূল্যৱান সময় অপচয় কৰি নাচ-গান কৰা অসমীয়াই একেই উৎসাহ-উদ্দীপনা কৃষিকৰ্মত দেখুৱাওক আৰু নিজৰ লগতে অসম তথা অসমীয়াৰ উন্নতি নিশ্চিত কৰক৷ দীৰ্ঘ প্ৰস্তুতিৰে বিভিন্ন আৰ্হিৰ পুৰণি কীৰ্তিচিহ্নৰ আকৃতিৰ ভেলাঘৰ, মেজি সাজি জ্বলাই দি আমি প্ৰকৃততে আমাৰ কীৰ্তিচিহ্নসমূহৰ অবয়ৱকে জ্বলোৱা নাইনে? তদুপৰি এনে আৰ্হিৰ মেজি, ভেলাঘৰ সাজোঁতে যিখিনি ধন অপচয় হয়, তাৰ পৰা কিবা লাভ হয়নে? অসমীয়াই পৰম্পৰা অনুসৰি মেজি, ভেলাঘৰ সাজি নিজৰ কৃষ্টি-সংস্কৃতি পালন কৰাহে যুগুত৷ কৰ’নাৰ বাবে ৰাজ্যৰ বহু লোক সংস্থাপনহীন হৈছে৷ এনে অৱস্থাত কৃষিকৰ্ম আৰু ব্যৱসায়-বাণিজ্যত অসমীয়া যুৱক-যুৱতীয়ে মনোযোগ দিয়া উচিত৷