ঈশ্বৰৰ কেতিয়াও মৃত্যু হ’ব নোৱাৰে
মোৰ বয়স তেতিয়া ১৭ বছৰ৷ প্ৰথমবাৰৰ বাবে ফুটবলৰ ৰাজপুত্ৰ ডিয়েগো মাৰাডোনাৰ খেল চোৱাৰ সুযোগ পাইছিলোঁ ১৯৮৬ চনৰ বিশ্বকাপ ফুটবলত৷ বিপক্ষৰ ডিফেণ্ডাৰৰ টেক্ল অনায়াসে অতিক্ৰমী যোৱা দৃশ্য এতিয়াও ভাহি থাকে স্মৃতিপটত৷ মাৰাডোনাৰ বাঁওভৰিৰ যাদু দেখি মন্ত্ৰমুগ্ধ হৈ পৰিছিলোঁ৷ মোৰ দৰে হয়তো আন বহুতেই মাৰাডোনাক চায়েই ফুটবল খেলিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল৷ মাৰাডোনাই প্ৰমাণ কৰি দেখুৱাইছিল যে ফুটবলত এজন ব্যক্তিয়ে একক প্ৰচেষ্টাৰেই দল এটাক সাফল্যৰ শিখৰলৈ লৈ যাব পাৰে৷ দলক নেতৃত্ব দিয়াৰ কি যেন অসাধাৰণ ক্ষমতা! যিজন ফুটবলাৰৰ খেল দেখি এদিন আৰ্জেণ্টিনাৰ সমৰ্থক হৈ পৰিছিলোঁ, তেওঁক ওচৰৰ পৰা চোৱাৰ সুযোগ পোৱাটো মোৰ বাবে আছিল কল্পনাৰো অতীত৷ কিন্তু সেই সপোন বাস্তৱায়িত হৈছিল আঠ বছৰ পূৰ্বে৷ কেৰালা ভ্ৰমণলৈ আহিছিল আৰ্জেণ্টাইন ফুটবল ছুপাৰষ্টাৰজন৷ কুন্নুড়ত অনুষ্ঠিত সেই অনুষ্ঠানলৈ মোকো আমন্ত্ৰণ জনোৱা হৈছিল৷ সপোনৰ নায়কক কাষৰ পৰা চোৱাৰ সুযোগ পাম বুলি ভাবি শিহৰিত হৈ উঠিছিলোঁ৷ কিন্তু অনুষ্ঠানটোৰ দিন যিমানেই কাষ চাপি আহিছিল, মনত শংকাৰো সৃষ্টি হৈছিল, বিশ্বৰ অন্যতম শ্ৰেষ্ঠ ফুটবলাৰজনৰ কাষলৈ গৈ তেওঁৰ সৈতে ফটো উঠাৰ সৌভাগ্য পাম নে? মনত শংকা লৈয়েই কাষ চাপিছিলোঁ মাৰাডোনাৰ৷ দুভাষীয়ে চিনাকি কৰাই দিয়াৰ পাছত মোক সাৱটি ধৰিছিল তেওঁ৷ মোৰ বাবে সেয়া আছিল অবিশ্বাস্য৷ এনে ভাব হৈছিল যেন মই সপোনহে দেখিছিলোঁ৷ ইচ্ছা থকা সত্ত্বেও মাৰাডোনাৰ সৈতে কথা পাতিব পৰা নাছিলোঁ৷ সমস্যাটো আছিল ভাষাৰ৷ তাৰকাজনৰ পিনে একেথৰে চাই থকা সময়তে কোনোবা এজনে তেওঁৰ হাতত তুলি দিছিল এটা ফুটবল৷ এটি শিশুৰ দৰে বলটো থপিয়াই আনিছিল মাৰাডোনাই৷ মোৰ বাবে আৰু এটা আশ্চৰ্যৰ মুহূৰ্ত৷ স্বপ্নৰ নায়কজনে মোক মাতি পঠিয়ালে তেওঁৰ কাষলৈ৷ তাৰ পাছত মঞ্চতে মোৰ সৈতে আৰম্ভ কৰিলে ফুটবলৰ সৈতে খেল৷ এবাৰ যদি বলটো তেওঁৰ মূৰত, পিছ মূহূৰ্তত ভৰিত৷ এটা মুহূৰ্তৰ বাবেও বলটো মাটিত পৰিবলৈ দিয়া নাছিল৷
মাৰাডোনা কেৰালাত আছিল তিনিদিন৷ কিন্তু মোৰ পুনৰাবাৰ তেওঁক সাক্ষাৎ কৰাৰ সৌভাগ্য নহ’ল৷ তাত অৱশ্যে আক্ষেপ কৰিবলগীয়া একো নাছিল৷ ফুটবলৰ ঈশ্বৰে মোক সাৱটি ধৰিছিল, মোৰ সৈতে খেলিছিল, ফটো উঠিছিল...৷ সেয়াই আছিল মোৰ বাবে চৰম প্ৰাপ্তি৷ মাৰাডোনাৰ কেৰালা ভ্ৰমণৰ প্ৰসংগ উত্থাপন কৰিলে আন এটা কথা উল্লেখ নকৰিলে ভুল হ’ব৷ মাৰাডোনাৰ বাবে আয়োজন কৰা বিশেষ অনুষ্ঠানটোত তেওঁৰ বাবে প্ৰস্তুত কৰা হৈছিল এটা বিশেষ কেক৷ এখন ফুটবল খেলপথাৰ আৰু তাৰ ওপৰত এটা বলৰ আৰ্হিত প্ৰস্তুত কৰা হৈছিল কেকটো৷ কিন্তু মাৰাডোনাক যেতিয়া কেকটো কাটিবলৈ অনুৰোধ জনোৱা হৈছিল, তেওঁ পোনচাটে অস্বীকাৰ কৰিছিল৷ সকলোৰে অনুৰোধ উপেক্ষা কৰিব নোৱাৰি মাৰাডোনাই কেৱল কেকটোৰ সামান্য এটা অংশ কাটিছিল৷ এয়াই আছিল ডিয়েগো মাৰাডোনা৷ হ’ব পাৰে বিতৰ্ক তেওঁৰ ফুটবল জীৱনৰ সংগী৷ ইংলেণ্ডৰ বিৰুদ্ধে তেওঁৰ ‘হেণ্ড অৱ গড’ক কেন্দ্ৰ কৰি সৃষ্টি হৈছিল তুমূল বিতৰ্কৰ৷ তথাপিও তেওঁৰ প্ৰতি থকা মোৰ অনুৰাগ তিলমাত্ৰও কম হোৱা নাই৷ বহুতেই কয় মাৰাডোনা বিশ্বৰ অন্যতম শ্ৰেষ্ঠ ফুটবলাৰ৷ মোৰ বাবে কিন্তু সৰ্বকালৰ শ্ৰেষ্ঠ ফুটবলাৰ৷ ফুটবলৰ প্ৰতি তেওঁৰ আৱেগ আছিল অসাধাৰণ আৰু সেই আৱেগেই আমাৰ দৰে আন বহুজনক ফুটবলৰ অধিক কাষ চপাই নিছিল৷
বিশ্বাসেই কৰিব পৰা নাছিলোঁ কথাটো শুনি৷ বুধবাৰে দুপৰীয়াও ম’বাইলত মাৰাডোনাৰ ফুটবলৰ ক্লিপিং চাইছিলোঁ৷ আৰু ৰাতি পালোঁ সেই দুঃসংবাদ৷ বিনাদ্বিধাই ক’ব পাৰো যে মোৰ বাবে মাৰাডোনা আছিল ঈশ্বৰ আৰু ঈশ্বৰৰ কেতিয়াও মৃত্যু নহয়৷ মাৰাডোনা আজি নাই সঁচা, কিন্তু ফুটবলপ্ৰেমীৰ মনত তেওঁ সদায় জীয়াই থাকিব৷