‘কা’বিৰোধী আন্দোলনৰ এবছৰ

মৃত্য়ু-ভয়ে খেদি ফুৰা এটা প্ৰাণীয়ে বাচিবলৈ যিদৰে অকণমান সুৰক্ষিত স্থানৰ সন্ধান কৰে, ঠিক তেনেদৰে অসমীয়া জাতিয়েও নিজৰ মৃত্যুমুখী যাত্ৰাক প্ৰতিৰোধ কৰিবলৈ জাকি মাৰি ওলাই অহা দিনকেইটাই এটা বছৰ অতিক্ৰম কৰিলে৷ বিজেপি চৰকাৰে নাগৰিকত্ব সংশোধনী আইন-২০১৯ প্ৰণয়ন কৰা কাৰ্যই চিৰদিনৰ বাবে অসমীয়া জাতিৰ মান-মৰ্যাদা, স্বাভিমান ধূলিৰ লগত মিলাই দিলে৷ অসমীয়া জাতিয়ে অতি শুদ্ধভাৱেই অনুভৱ কৰিছিল এই আইনে অসমীয়া ভাষা-সাহিত্য, কৃষ্টি-সংস্কৃতি, ঐতিহ্য-পৰম্পৰাক ধ্বংস কৰিব৷ ইয়াৰ বাবেই সকলো জাতি-ধৰ্ম, বৰ্ণ-সম্প্ৰদায় ঐক্যবদ্ধ হৈ ৰাজপথলৈ ওলাই আহিছিল৷ ২০১৯ চনৰ ৯ ডিচেম্বৰত এই নাগৰিকত্ব সংশোধনী বিধেয়কখন লোকসভাত উত্থাপন কৰাৰ পাছত একেদিনাই সংখ্যাৰ জোৰত বিজেপি চৰকাৰে গৃহীত কৰাইছিল৷ যি সময়ত লোকসভাত এই বিধেয়কখনক লৈ চৰ্চা চলি আছিল, সেই সময়ত অসমৰ সবৰ্স্তৰৰ লোকে ৰাজপথত অৱস্থান কৰিছিল৷ শান্তিপূৰ্ণভাৱে সকলো দল-মত নিবিৰ্শেষে চৰকাৰৰ ওচৰত দাবী জনাবলৈ গণতান্ত্ৰিকভাৱে ৰাইজ সংঘবদ্ধ হৈছিল৷ অসমৰ ইতিহাসত বিভাজিত নেতৃত্বক আওকাণ কৰি ৰাইজে ঐক্যবদ্ধ সংগ্ৰামৰ নিদৰ্শন দেখুৱাইছিল৷ অসমৰ আকাশ-বতাহত এটাই শ্লোগান গুঞ্জৰিত হৈছিল– ‘কেব আমি নামানো’৷ কিন্তু ৰাইজৰ শান্তিপূৰ্ণ প্ৰতিবাদক চৰকাৰে আওকাণ কৰি ৯ ডিচেম্বৰতে লোকসভাত বিধেয়ক গৃহীত কৰিলে৷ অসমৰ ৰাইজে বুজি উঠিল বিজেপি চৰকাৰৰ ওচৰত অসমৰ জনতাৰ আশা-আকাংক্ষাৰ কোনো মূল্য নাই৷ অসমৰ চিঞৰ দিল্লীয়ে নুশুনে৷ আগতেও শুনা নাই, এতিয়াও নুশুনে৷ কিন্তু ৰাইজ ভাগৰি পৰা নাছিল৷ ৰাইজে ৰুদ্ৰমূৰ্তি ধৰি ৰাজপথত অৱস্থান কৰিলে৷ যুগ যুগ দিল্লীৰ বঞ্চনাৰ বিৰুদ্ধে সম্পূৰ্ণ শান্তিপূৰ্ণভাৱে গণতান্ত্ৰিক আন্দোলনৰ সৰ্বোচ্ছ নিদৰ্শন অসমৰ জনতাই দাঙি ধৰিলে৷ বিজেপি-আৰ এছ এছৰ সাম্প্ৰদায়িক ৰাজনীতিক এঘৰীয়া কৰাৰ হুংকাৰ ৰাইজেই দিলে৷ অসমৰ প্ৰশাসন ব্যৱস্থাক সম্পূৰ্ণৰূপে অচল কৰি ৰাইজে দাবী জনালে ‘কেব’ সম্পূৰ্ণৰূপে প্ৰত্যাহাৰ কৰিবলৈ৷ অসমৰ ৰাইজে আশা কৰিছিল অসমৰ জাতীয়তাবাদী নেতা সৰ্বানন্দ সোণোৱালে অন্তত দিল্লীক এই আইন প্ৰণয়ন কৰাৰ পৰা বাৰণ কৰিব৷ কিন্তু এইবোৰ একো নহ’ল৷ বৰঞ্চ সুৰক্ষিত দুৰ্গত সোমাই এওঁলোকে এই আইনৰ পক্ষত থিয় দিলে আৰু কেনেদৰে এই আন্দোলন ধ্বংস কৰিব পাৰি, তাৰ ষড়যন্ত্ৰত নামি পৰিল৷ আন্দোলন যদিও জনতাই কৰিছিল, তথাপি বিভাজিত নেতৃত্বৰ সুযোগ লৈ চৰকাৰে আন্দোলন দমনৰ কৌশল ৰচনা কৰিলে৷ ১১ ডিচেম্বৰত ৰাজ্যসভাতো এই ভয়ংকৰ বিধেয়কখন গৃহীত হোৱাৰ লগে লগে অসমীয়া জাতিৰ সকলো আশা চূৰমাৰ হৈ গৈছিল৷ ৰাইজে চৰকাৰী সান্ধ্য আইন ভংগ কৰি চৰকাৰক প্ৰত্যাহ্বান জনালে৷ কিন্তু একো নৰজিল, চৰকাৰ নাচোৰবান্দা নিজৰ স্থিতিত৷ দিল্লীৰ পৰা আমদানি কৰা হ’ল অনা-অসমীয়া আৰক্ষী বিষয়া৷ লাঠী-গুলীৰে দমনৰ চেষ্টা চলিল৷ ইফালে এই আন্দোলনৰ সবল নেতা অখিল গগৈক গ্ৰেপ্তাৰ কৰা হ’ল৷ অখিল গগৈসহ সহস্ৰাধিক নেতা-কৰ্মীক গ্ৰেপ্তাৰে জনতাক কিছু চিন্তিত কৰি তুলিলে৷ বাহিৰত থকা দল-সংগঠনৰ নেতাই আন্দোলনৰ ৰূপ সলনি কৰিলে৷ চৰকাৰৰ ষড়যন্ত্ৰই কাম দিলে৷ গ্ৰেপ্তাৰৰ সমান্তৰালকৈ হত্যা কৰা হ’ল পাঁচজনকৈ চফল যুৱ-ছাত্ৰক৷ এইবাৰ চৰকাৰ নহয়, ৰাইজ চৰম অনিশ্চয়তাত ভুগিল৷ ৰাইজে নিৰাপত্তা হেৰুৱাই পেলালে৷ আছুৰ দৰে জাতীয় সংগঠনে আন্দোলনটোক শৃংখলাবদ্ধ কৰাৰ নামত ৰাইজৰ আকাংক্ষাক বিপথে লৈ যোৱাৰ অভিযোগ উঠিল৷ লাহে লাহে আন্দোলন সংগীতানুষ্ঠানলৈ পৰ্যৱসিত হ’ল আৰু শক্তিশালী হৈ পৰা আন্দোলনটোৰ আজিৰ কোনো অস্তিত্ব নোহোৱা হ’ল৷ এই বিফল আন্দোলনটোৰ মূল্যায়ন নিশ্চয় ইতিহাসে কৰিব৷ কিন্তু এই আন্দোলনৰ ফলত যে অখিল গগৈ সম্পূৰ্ণ এটা বছৰ জে’লত আবদ্ধ হৈ আছে, সেয়া এতিয়াও অসমৰ ৰাইজৰ বাবে সাঁথৰ হৈয়ে থাকিল৷ লাখ লাখ মানুহে ৰাজপথত আন্দোলন কৰিলে, তাৰ শাস্তি দিয়া হ’ল এজন মানুহক! কিয় বাকী নেতাই অখিলৰ মুক্তিৰ দাবী নজনালে! তাৰ সমিধানো ৰাইজে বিচাৰিব৷ কিন্তু এটা কথা ঠিক যে অসমীয়া জাতীয়তাবাদৰ বিভাজিত নেতৃত্বৰ বাবেই যে অসমীয়া জাতিয়ে বাৰে বাৰে দিল্লীৰ শোষণৰ বলি হৈ আহিছে সি নিশ্চিত৷ এতিয়াও ‘কা’ আন্দোলনৰ ঔৰসত জন্ম পোৱা আঞ্চলিক ৰাজনীতিৰ বিভাজিত শক্তিয়ে যে অসমৰ জনগণৰ আশা-আকাংক্ষাক পূৰণ কৰিব নোৱাৰিব, সিও নিশ্চিত৷ একাংশ মধ্যবিত্ত নেতাৰ ক্ষমতালিপ্সু মনোভাবে জনতাকেই যে পুনৰ প্ৰতাৰণা কৰিব, সেই কথা ৰাইজে বুজি পাইছে৷ সেয়ে অখিলবিহীন কোনো শক্তিকে বিশ্বাস কৰিব বিচৰা নাই ৰাইজে৷