আনন্দৰ আতিশয্য
গাঁও, চহৰ, নগৰ আৰু মহানগৰৰ ভিতৰত সবাতোকৈ কাম্য বাসস্থানযোগ্য ঠাই বুলিলে শেষৰটোৰ পক্ষেই বোধহয় অধিক ভোট পোৱা যাব৷ মহানগৰৰ সা-সুবিধাবোৰ আন ঠাইত পোৱা নাযায়৷ কিন্তু, আধুনিক মহানগৰবোৰৰ যি অগণন সমস্যা, সিয়ে কোনো বিচাৰ-বিবেচনাশীল, শান্তিপ্ৰিয় মানুহক সুখী কৰিব নোৱাৰে৷ গুৱাহাটীৰ দৰে মহানগৰবোৰতো বাহিৰে ৰংচং ভিতৰে কোৱাভাতুৰীসদৃশ৷ সম্প্ৰতি অন্যান্য এশ-এবুৰি সমস্যাৰ লগতে গুৱাহাটীৰ অন্যতম প্ৰধান সমস্যা হৈছে উৎসৱ-পাৰ্বণ উদ্যাপনৰ নামত হোৱা হৈ-হাল্লাৰ দ্বাৰা সৃষ্ট শব্দ প্ৰদূষণ৷ ভাৰতৰ বিভিন্ন প্ৰদেশৰ পৰা অহা ভিন্ন ধৰ্মাৱলম্বী লোকৰ উৎসৱ-পাৰ্বণৰ সংখ্যায়ো থলুৱা লোকসকলৰ উৎসৱ-পাৰ্বণৰ সংখ্যা বৃদ্ধি কৰিছে৷ উৎসৱ-পাৰ্বণৰ পৰম্পৰা-সংস্কৃতিৰ অংগ; এই কথা কোনেও উলাই কৰিব নোৱাৰে৷ কিন্তু, নামত পৰম্পৰাৰ ধবজা উৰুৱাই পৰম্পৰাৰ মৰ্যাদা ভৰিৰে মোহাৰি উৎসৱ উদ্যাপনৰ নামত অসহনীয় হুলস্থূলৰ সৃষ্টি কৰাটো কোনোপধ্যে সমৰ্থনযোগ্য হ’ব নোৱাৰে৷ প্ৰদূষণ প্ৰতিৰোধকে ধৰি ৰাজহুৱা শান্তি অক্ষুণ্ণ ৰখাটো প্ৰশাসনৰ এক গুৰুত্বপূৰ্ণ দায়িত্ব৷ কিন্তু, গুৱাহাটীত সেইটো পালন কৰা যেন অনুভৱ নহয়৷ ক্ৰমবৰ্ধমান জনসংখ্যাই গুৱাহাটীত জনবসতিৰ ঘনত্বক ভয়াৱহ পৰিসংখ্যালৈ পৰ্যবসিত কৰিছে৷ ভাৰতৰ জনবসতিৰ ঘনত্ব প্ৰতি বৰ্গকিলোমিটাৰত ৩২৫জন, অসমত ৩৭৮জন; আনহাতে, গুৱাহাটী মহানগৰীৰ জনবসতিৰ ঘনত্ব হৈছে ২৬৯৫.৪৩জন৷ মানুহ অনুপাতে দোকান-পোহাৰ, বজাৰ-সমাৰ আৰু যান-বাহনৰো অনুৰূপ পৰিসংখ্যা৷ উৎসৱ-পাৰ্বণৰো সীমাসংখ্যা নাই৷ উৎসৱ পালনৰ সুনিৰ্দিষ্ট সময় থাকে যদিও মানুহে সেই সীমা নামানে৷ উদাহৰণস্বৰূপে, দীপাৱলীত কোনো কোনো অঞ্চলত সপ্তাহজোৰা ফট্কা ফুটোৱা হয়, তাকো দিন-ৰাতিৰ সীমা নোহোৱাকৈ৷ কাগজে-পত্ৰই প্ৰশাসনৰ বাধা থাকে যদিও বাস্তৱত তাৰ ৰূপায়ণ নহয়৷ অন্যান্য উৎসৱৰ ক্ষেত্ৰতো একেই কথা৷ অলপতে উদ্যাপিত খ্ৰীষ্টমাছ-ইভৰ পাৰ্টী, নৱবৰ্ষৰ পাৰ্টী, উৰুকা– এই তিনিওটাতে মহানগৰীৰ প্ৰায়বোৰ অঞ্চলতে দুপৰনিশালৈ নাচ-গান চলিল৷ মাইকত বজোৱা পাৰ্টী-গানৰ মাজে মাজে আনন্দোল্লাসৰ বিকট চিঞৰবোৰে শান্তিপ্ৰিয় নাগৰিকক বিৰক্ত কৰি তুলিলে৷ কিন্তু, তালৈ কাৰো কেৰেপকে নাই৷ মুকলি ঠাইত দুপৰনিশালৈকে মাইক বজাই হুলস্থূল কৰা হ’লেও কিছু পৰিমাণে সহনীয়, আৱাসিক এলেকাত, মহানাগৰিকৰ ছাঁদৰ ওপৰত পৰম্পৰা-সংস্কৃতি ৰক্ষাৰ নামত পতা এই দুষ্কাৰ্যবোৰ কোনোপধ্যে সহ্য কৰিব পৰাবিধৰ নহয়৷ সামাজিক, ধৰ্মীয় অনুষ্ঠানবোৰৰ কথাতো বাদেই, বহুতে ব্যক্তিগত, পাৰিবাৰিক পাৰ্টীবোৰো এতিয়া ‘ৰূফ-টপ’ত পাতি প্ৰতিৱেশীৰ শান্তি ভংগ কৰিবলৈ কুণ্ঠাবোধ নকৰা হৈছে৷ সভ্য সমাজত এনেবোৰ কাম নচলে৷ হকে-বিহকে মাইক বজাই নিজৰ স্ফূৰ্তি জাহিৰ কৰোঁতাসকলৰ নাগৰিক-সচেতনতাৰ জ্ঞান শূন্য৷ মহানগৰীত গঢ়ি উঠা ফ্লেটবোৰৰ বেছিভাগতেই এনেবোৰ সমস্যাই সচেতন নাগৰিকক বিৰক্ত কৰি তোলে৷ লোকক দেখুৱাই-শুনাই আনন্দ-উৎসৱ পতাৰ বেপৰোৱা মানসিকতাৰে পূৰ্ণ মহানাগৰিকৰ সংখ্যা গুৱাহাটী মহানগৰীত ক্ৰমশঃ বাঢ়ি গৈ আছে৷ ৰাজনীতি নাই বাবে এনেবোৰ কথাই কেতিয়াও ক’তো চৰ্চা-আলোচনাৰো বিষয় হোৱাৰ যোগ্যতা লাভ নকৰে৷ অন্ততঃ মাইক বজোৱা কথাটোকেই যদি ‘প্ৰশাসন’ৰ তৰফৰ পৰা গুৰুত্বসহকাৰে লৈ প্ৰতিৰোধৰ ব্যৱস্থা কৰিলেহেঁতেন! এইবোৰ দেখি-শুনি উঠি অহা প্ৰজন্মই কাণতাল মাৰি যোৱাকৈ চিঞৰ নামাৰিলে মঞ্চত চলি থকা নাচ অথবা গানৰ আনন্দ উপভোগেই কৰিব নোৱৰা হৈছে! মৰণ হৈছে শান্তিপ্ৰিয় মানুহৰ৷ এনেবোৰ ‘বিষয়’ কেতিয়াবালৈ চিন্তা-চৰ্চাৰ বিষয় হিচাপে চিহ্নিত হ’বনে?