নাগৰিকত্ব (সংশোধনী) আইনখনক লৈ জাতিটোৰ মাজত আজি যি ভাষিক সংকট আহি পৰিছে, জাতিটোৰ বাবে সি এক নতুন কথা নহয়৷ ব্ৰিটিছৰ অধিকাৰভুক্ত হোৱাৰ পাছৰ পৰাই অসমলৈ ভাৰতৰ বিভিন্ন প্ৰান্তৰ বহু লোকৰ আগমন ঘটিছিল৷ তেওঁলোকৰ কিছু কিছুৱে নিজাকৈ অহাৰ পৰিৱৰ্তে সৰহসংখ্যকক ব্ৰিটিছ চৰকাৰে নিজৰ প্ৰশাসনৰ কাম-কাজ সুচাৰুৰূপে পৰিচালিত কৰিবৰ বাবে আমদানি কৰিছিল৷ তাৰে ভিতৰত ব্ৰিটিছে বেছিকৈ প্ৰাধান্য দিছিল কৰ্মপটু জাতি হিচাপে খ্যাত বাঙালীক৷ চৰকাৰী কাৰ্যালয়সমূহত বাঙালী কৰ্মচাৰীক নিযুক্তি দিয়াৰ লগতে শিক্ষাৰ মাধ্যম বাংলা হোৱাৰ হেতু বিদ্যালয়সমূহতো বাংলা শিক্ষকৰ সংখ্যা বাঢ়িছিল৷ চাহ খেতিয়কসকলেও নানা কৌশলেৰে আমদানি কৰিছিল বণুৱাৰ দল৷ সেই সময়ত বেহা-বেপাৰৰ উদ্দেশ্যেও অসমলৈ বহিৰাগতৰ প্ৰব্ৰজন হৈছিল যদিও ঔপনিৱেশিক প্ৰশাসনে নানা প্ৰকাৰে চৰকাৰী ধনৰ ভঁৰাল টনকিয়াল কৰাৰ উদ্দেশ্যে কষ্টসহিষ্ণু খেতিয়কৰ প্ৰব্ৰজনত উৎসাহ যোগাইছিল৷ ঔপনিৱেশিক প্ৰশাসনৰ এনে বিদেশীপ্ৰীতি স্থিতিৰ ফলত অসমীয়া খিলঞ্জীয়া মানুহখিনি ঘাইকৈ তিনিটা দিশত ক্ষতিগ্ৰস্ত হৈছিল– চাকৰি, বাণিজ্য আৰু কৃষি৷ এই তিনিপ্ৰকাৰৰ ক্ষতিয়ে খিলঞ্জীয়া অসমীয়াৰ অৰ্থনৈতিক স্বাৱলম্বিতাত আঘাত হনাৰ ফলত জাতীয়তাবাদৰ উদাৰনৈতিক চৰিত্ৰ কিছু দুৰ্বল হৈ পৰিল আৰু কালক্ৰমত অনাঅসমীয়া বহিৰাগতৰ প্ৰতি খিলঞ্জীয়াৰ প্ৰকাশ্য বিৰাগ তথা বিদ্বেষে ক্ষেত্ৰবিশেষে গা কৰি উঠিল৷ বিগত শতিকাৰ তৃতীয় আৰু চতুৰ্থ দশকত বিদেশীৰ সমস্যাটোৱেই অসমীয়া জাতীয়তাবাদীৰ দৃষ্টিত আটাইতকৈ ডাঙৰ সমস্যা আছিল৷ সেই সময়ৰ বহু পণ্ডিতৰ লেখাত ইয়াৰ উমান পোৱা যায়৷ বিদেশীৰ সংজ্ঞাক লৈও আঁকোৰগোজ আছিল তেতিয়াৰ জাতীয়তাবাদী৷ ১৯৪৭ চনত স্বাধীনতাৰ ঠিক পূৰ্বে, বিৰিঞ্চি কুমাৰ বৰুৱাৰ দৰে পণ্ডিতেও তেওঁৰ ভাষণ প্ৰসংগত কৈছিল ‘Culturally, racially and linguistically, every non-Assamese is a foreigner in Assam’৷ অৰ্থাৎ একেখন দেশৰ ভিতৰৰ লোককো প্ৰকাশ্যে বিদেশী বুলি কোৱা হৈছিল৷ ১৯২৫ চনতেই অম্বিকাগিৰী ৰায়চৌধুৰীৰ ‘চেতনা’ত প্ৰকাশ পোৱা জ্ঞাননাথ বৰাৰ ‘আসামত বিদেশী’ গ্ৰন্থখনতো সেই সময়ৰ অসমত আৰম্ভ হোৱা বিদেশী সমস্যাটোৰ এখন সুন্দৰ ছবি পোৱা যায়৷ বৰাৰ ‘আসামত বিদেশী’ গ্ৰন্থখনে জাতীয়তাবাদী দৃষ্টিকোণৰ পৰা সেই সময়ৰ অসমত বিদেশী সমস্যাটোৰ সুন্দৰ আভাস দিয়ে৷ 

সেয়েহে ক’ব পাৰি যে অসমত বিদেশীৰ সমস্যা আজিৰ নহয়জ্ব পৰিৱৰ্তে ই একশ বছৰীয়া পৰিক্ৰমা৷ কিন্তু অতিকৈ তাৎপৰ্যৰ কথাটো হ’ল, আজি শ বছৰে এই সমস্যাৰ প্ৰকোপ কমাত চাৰি দিনক দিনে বাঢ়িবহে ধৰিছে৷  জাতীয়তাবাদৰ মাত্ৰা যিমানেই তীক্ষ্ণ হৈ নুঠক কিয় বিদেশী সমস্যাৰ লগত মোকাবিলা কৰিব পৰাকৈ জাতিটোক কিন্তু আজিও সক্ষম কৰি তুলিব পৰা নগ’ল৷ তাৰ পৰিৱৰ্তে জাতীয়তাবাদৰ নামত এচামৰ মাজত চলিল ৰাজনৈতিক আখৰা৷ বিভিন্ন সপ্ৰদায়ৰ মাজত জাতীয়তাবাদৰ অচিলা লৈ এচাম স্বাৰ্থান্বেষীয়ে অংকুৰিত কৰিলে সাম্প্ৰদায়িক বিদ্বেষ৷ এই বিদ্বেষৰ আলম লৈ চলিল ৰাজনৈতিক যুদ্ধ আৰু এই যুদ্ধত ৰাজনৈতিক চাতুৰ্যতাৰে ‘ভাষা’ক ঢাল হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰি বহুসংখ্যকে কিন্তু বিগত সময়ত বিজয়ৰ মুখো দেখিলে৷ কিন্তু কথা হ’ল, ইমানৰ পাছতো জানো এই সমস্যাৰ কিবা স্থায়ী সমাধান পাইছোঁ? কেৱল কিছুমান সহজ-সৰল মানুহৰ সৰলতাৰ সুযোগ লৈ চামে চামে নেতা হৈ বিধানসভা, লোকসভাৰ মজিয়া শুৱনি কৰিছে৷ তেওঁলোক বিভিন্ন সংগঠনৰ নেতা হৈ থাকোঁতে যিবোৰবিষয়ক লৈ প্ৰতিবাদ কৰিছিল, বন্ধ দিছিল আজি তেওঁলোক গাদীত বহাৰ পাছত বেলেগে সেই একেই বিষয়ক লৈয়েই প্ৰতিবাদ কৰিছে, বন্ধ দিছে, আৰু কিছুদিনৰ পাছত যেতিয়া এতিয়াৰ নেতাসকল গাদীত বহিব, তেতিয়া পিছৰ প্ৰজন্মৰ নেতাই সেই একেইবোৰ বিষয়বস্তুকে লৈ আকৌ প্ৰতিবাদ কৰিব, বন্ধ দিব আৰু এসময়ত গৈ নেতাগিৰি কৰি কৰি গাদীত বহিব৷ মুঠতে প্ৰক্ৰিয়াটো চলি থাকিব৷ সমস্যা কিন্তু একেবোৰেই, মাত্ৰ সময়ে সময়ে মানুহ সলনি হয়৷ আৰু দুৰ্ভাগ্যজনকভাৱে নেতা-পালিনেতাৰ এই চক্ৰবেহুখনত ভূলুণ্ঠিত হৈছোঁ আমি সাধাৰণ জনতা৷