নিৰ্বাচনৰ অংক : বৰাক-ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ সংঘাত আৰু অসমীয়া জাতীয় সত্তা

অসম ৰাজ্যৰ দক্ষিণ কোণত অৱস্থিত তিনিখন প্ৰশাসনিক জিলা ক্ৰমে কাছাৰ, হাইলাকান্দি আৰু কৰিমগঞ্জক লৈয়েই গঠিত হৈছে বৰাক উপত্যকা৷ ব্ৰিটিছৰ দিনত কাছাৰ আৰু হাইলাকান্দি জিলা দুখন বৃহৎ কাছাৰ জিলাৰ অন্তৰ্ভুক্ত হৈ থকাৰ লগতে কৰিমগঞ্জ আছিল বৰ্তমানৰ বাংলাদেশৰ উত্তৰ-পূব অংশৰ চিলেট সংমণ্ডলৰ এখন জিলা৷ ১৯৪৭ চনত কৰিমগঞ্জ পূৰ্বৰ পূব পাকিস্তানৰ [বতৰ্মান বাংলাদেশ] চিলেট সংমণ্ডলৰ পৰা আঁতৰি আহি ভাৰতৰ অসম প্ৰদেশৰ অন্তৰ্ভুক্ত হয় আৰু তেতিয়াৰ পৰাই বাংলাভাষী লোকৰ আধিপত্য থকা এই বৰাক উপত্যকা অসমৰ এক অবিচ্ছেদ্য অংগ হৈ পৰে৷ এটা কথা অপ্ৰিয় হ’লেও সত্য যে এই ব্ৰহ্মপুত্ৰ আৰু বৰাক দুয়োখন উপত্যকা একেখন প্ৰদেশৰে অন্তৰ্ভুক্ত হোৱা সত্ত্বেও দুয়োখন উপত্যকাৰ মানুহৰ মনৰ এক স্পষ্ট ব্যৱধান কালজুৰি বৰ্তি আছে৷ ইয়াৰ মূলতেই হ’ল ‘ভাষা’৷ ব্ৰহ্মপুত্ৰ উপত্যকাৰ গৰিষ্ঠসংখ্যক লোক অসমীয়াভাষী হোৱাৰ বিপৰীতে বৰাকৰ প্ৰায় সকলো লোকেই বাংলাভাষী৷ ই অতি স্বাভাৱিক৷ পূৰ্বৰ পূব পাকিস্তানৰ অংশ এই বৰাক উপত্যকা বাঙালী অধ্যুসিত হোৱাৰ বাবে তাত বাংলা মাতৃভাষা হোৱাৰ লগতে প্ৰধান ভাষা হোৱাটো স্বাভাৱিক৷ কিন্তু বিভিন্ন সময়ত ‘অসম’ আৰু ‘অসমীয়া’ৰ স্বাভিমানৰ প্ৰসংগই মূৰ দাঙি উঠাৰ ফলত ব্ৰহ্মপুত্ৰ উপত্যকাৰ ৰাইজে এই কথাটো সহজভাৱে ল’ব নোৱাৰে৷ ব্ৰহ্মপুত্ৰ উপত্যকাত থকা প্ৰায়বোৰ বাঙালী লোকে অসমীয়া জনাৰ বিপৰীতে বৰাকৰ কিন্তু বহুসংখ্যক লোকেই অসমীয়া নাজানে৷ অসমৰ অন্তৰ্ভুক্ত হৈও বৰাকৰ লোকসকলৰ অসমীয়া ভাষাৰ প্ৰতি থকা উদাসীনতাই ব্ৰহ্মপুত্ৰ উপত্যকাৰ বহুসংখ্যক লোকক ক্ষুণ্ণ কৰি তোলে৷ বিশেষকৈ হিন্দু বাংলাদেশী সংস্থাপনৰ বিষয়টো ৰাজনীতিকৰণ হোৱাৰ পাছৰে পৰা অসমীয়াভাষী লোকসকলে নিজৰ মাতৃভাষাৰ সংকটপূৰ্ণ ভৱিষ্যতৰ কথা ভাবি চিন্তিত হৈ পৰিছে৷ লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা, হেমচন্দ্ৰ গোস্বামী আদি পুৰোধা ব্যক্তিসকলৰ অক্লান্ত প্ৰচেষ্টাত গঢ় লৈ উঠা অসমীয়া ভাষাটোৰ মৃত্যুমুখী যাত্ৰাই সকলোকে শংকিত কৰাৰ লগতে বৰাক ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ মাজত মানসিক ব্যৱধানো বৃদ্ধি কৰিবলৈ ধৰিছে৷ কিন্তু কথা হ’ল– এনেধৰণৰ পৰিস্থিতি দুয়োখন উপত্যকাৰ বাবেই অত্যন্ত দুৰ্ভাগ্যজনক৷ বৰ্তমানৰ এই বিশ্বায়নৰ যুগত নিজৰ মাজতেই কাজিয়া কৰি আমি দেশবাসীৰ আগত লজ্জিত হোৱাৰ বাদে আন একো হোৱা নাই৷ বৰাক ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ মাজৰ ফাঁটটো বহলাবলৈ কিছুসংখ্যক লোকে যি চেষ্টা অব্যাহত ৰাখে, সি সময়ে সময়ে সমগ্ৰ অসমবাসীকে দেশৰ ওচৰত লজ্জিত কৰি তোলে৷ প্ৰদীপ দত্ত ৰয়, সুস্মিতা দেৱ, শিলাদিত্যৰ দৰে ৰাজনৈতিক নেতাৰ প্ৰৰোচনাত পৰি আমি পাহৰি গ’লে নহ’ব যে সামগ্ৰিকভাৱে আমি অসমীয়া৷ মনৰ মাজৰ এই কৌটিকলীয়া ব্যৱধান নাইকিয়া কৰিবৰ বাবে দুয়োপক্ষই সমানে আগবাঢ়িব লাগিব৷ বৰাক- ব্ৰ্ৰহ্মপুত্ৰৰ সংঘাত প্ৰকাৰান্তৰে দুয়োখন উপত্যকাত অসমীয়া-বাঙালীৰ সংঘাতলৈ পৰ্যবসিত হৈ পৰে৷ এই সংঘাতৰ যোগেদি কালজুৰি ৰাজনৈতিক স্বাৰ্থান্বেষীসকল নিজৰ উদ্দেশ্যত প্ৰায় সফল৷ বাংলাপ্ৰীতি দেখাব পাৰিলেই লোকসভা নিৰ্বাচনবোৰত পশ্চিম বংগ [৪২খন], ওড়িশা [৮খন], অসম [২খন] আৰু বিহাৰ[৪খন]ত ৫৬খন লোকসভা আসন সুৰক্ষিত কৰিব পাৰিব৷ দশকজুৰি চলি আহিছে এনেবোৰ অংক৷ এই ৰাজনৈতিক অংকটো নুবুজি আমি ভাই ভাই দুটা জাতিয়ে নিজৰ মাজত কাজিয়া কৰি মৰোঁ৷ সমগ্ৰ অসমীয়া জাতিসত্তাটোৱে অসমৰ বিভিন্ন খিলঞ্জীয়া জাতিক একেলগে প্ৰতিনিধিত্ব কৰে৷ কাৰোবাৰ ৰাজনৈতিক পাশাখেলৰ অংশীদাৰ হোৱাৰ আগতে সকলোৱো কথাবোৰ দকৈ ভাবি চোৱা দৰকাৰ৷