নিবনুৱাৰে ভৰি থকা ৰাজ্যখনত যেতিয়া কেইটামান পদত নিযুক্তিৰ বাবে বিজ্ঞাপন প্ৰকাশ পায়, তেতিয়া লাখ লাখ চাকৰি প্ৰাৰ্থীয়ে অযুত আশা লৈ আৱেদন কৰে৷ প্ৰতিবছৰে যিমান ল’ৰা-ছোৱালীয়ে স্নাতক-স্নাতকোত্তৰ আৰু কাৰিকৰী তথা বৃত্তিমুখী শিক্ষাৰে শিক্ষিত হৈ চাকৰি বিচাৰে, সেইসকলৰ নগণ্যসংখ্যকেহে চৰকাৰী চাকৰি লাভ কৰে৷ অধিকাংশই নিবনুৱা হৈ থাকে৷ ফলত নিবনুৱাৰ সংখ্যা বছৰি বাঢ়ি যায়৷ এনে অৱস্থাত ৰাজ্যখনত নিযুক্তি দিবলগীয়া পদত বহিঃৰাজ্যৰ প্ৰাৰ্থীক আৱেদনৰ সুযোগ দিলে ৰাজ্যখনৰ নিবনুৱাৰ বাবে প্ৰতিযোগিতা আৰু কঠিন হ’ব৷ যিদৰে বিভিন্ন ৰাজ্যই তেওঁলোকৰ ৰাজ্যত চৰকাৰী পদবীত মকৰলৰ ক্ষেত্ৰত মাতৃভাষা জনাটো বাধ্যতামূলক কৰিছে, তেনেদৰে অসমতো ব্যৱস্থা গ্ৰহণ কৰা দৰকাৰ৷ অসমত ব্ৰহ্মপুত্ৰ উপত্যকাৰ সকলো পদত নিযুক্তিৰ ক্ষেত্ৰত যদি অসমীয়া ভাষা, বৰাক উপত্যকাত বাংলা ভাষা আৰু বিটিআৰত বড়ো ভাষাৰ এখন প্ৰশ্নকাকতত উত্তীৰ্ণ হোৱাটো বাধ্যতামূলক কৰা হয়, তেন্তে অসমৰ যুৱক-যুৱতীয়ে চৰকাৰী চাকৰিত নিযুক্তিৰ সুবিধা লাভ কৰিব৷ কিন্তু ইয়াৰ বিপৰীতে চৰকাৰে কৌশলেৰে অসম লোকসেৱা আয়োগৰ দ্বাৰা পৰিচালিত বিভিন্ন পদৰ পৰীক্ষাকে ধৰি আন বৰ্গৰ পদৰ ক্ষেত্ৰতো অসমীয়া ভাষাৰ পৰীক্ষা উঠাই দি বহিঃৰাজ্যৰ চাকৰিপ্ৰাৰ্থীৰ বাবে ৰাজ্যৰ দুৱাৰ খুলি দিলে৷

শেহতীয়াকৈ ৰাজ্যৰ বিভিন্ন মহাবিদ্যালয়ত নিযুক্তি দিবলগীয়া শিক্ষকৰ পদকে ধৰি আন পদতো স্থায়ী বাসিন্দাৰ প্ৰমাণ-পত্ৰৰ প্ৰয়োজন নাই বুলি জাননী প্ৰকাশ কৰাত ৰাজ্যৰ বিভিন্ন দল-সংগঠন ইয়াৰ প্ৰতিবাদত সৰৱ হৈ উঠিছে৷ 

মূল বিষয়টো অৱশ্যে স্থায়ী বাসিন্দাৰ প্ৰমাণ-পত্ৰ নহয়, বিষয়টো হ’ল শিক্ষক-এপিএছচিৰ পৰা আৰম্ভ কৰি পৰীক্ষা প্ৰক্ৰিয়াৰ পৰা সুকৌশলেৰে অসমীয়া ভাষা বাদ দিয়াটোহে৷

প্ৰথম কথা, উচ্ছ শিক্ষা সঞ্চালকালয়ে মুখ্যমন্ত্ৰী বা শিক্ষামন্ত্ৰীৰ অজ্ঞাতে স্থায়ী বাসিন্দাৰ প্ৰমাণ-পত্ৰৰ প্ৰয়োজন নাই বুলি জাননী প্ৰকাশ কৰিছে বুলি বিশ্বাস নহয়৷ যদি সঁচাই কৰিছে, তেন্তে ৰাজ্যত সাংঘাতিক নৈৰাজ্য চলিছে৷ এগৰাকী বিষয়ায়েই তেন্তে এনে সংবেদনশীল জাননী উলিয়াই চৰকাৰক বিপদত পেলাব পাৰে৷ সংশ্লিষ্ট সঞ্চালিকাগৰাকীৰ বিৰুদ্ধে কি ব্যৱস্থা লোৱা হ’ল? ইমান সময়ে অপসাৰিত হ’ল নেকি?

দ্বিতীয়তে, স্থায়ী বাসিন্দাৰ প্ৰমাণ-পত্ৰ নহয়, যেতিয়াই এপিএছচি আদি পৰীক্ষাৰ পৰা অসমীয়া আঁতৰাই দিয়া হ’ল, তেতিয়াই বহিঃৰাজ্যৰ প্ৰাৰ্থীৰ বাবে অসমলৈ ফ্লাড গেট খুলি দিয়া হ’ল৷ সেই হঠকাৰী সিদ্ধান্তৰ প্ৰতিবাদ তেতিয়া অসমৰ দল-সংগঠনে কঠোৰ স্থিতি লৈ নকৰিলে কিয়? এতিয়া ইনাই-বিনাই লাভ নাই৷ কিন্তু আইন বা সংবিধান মতে চাকৰিত স্থায়ী বাসিন্দাৰ প্ৰমাণ-পত্ৰ বাধ্যতামূলক কৰিব নোৱাৰি৷ দেশৰ যিকোনো ঠাইতে  ভাৰতীয় লোকে চাকৰিৰ বাবে আৱেদন কৰাটো সংবিধানপ্ৰদত্ত অধিকাৰ৷ ইতিমধ্যে ইয়াৰ বিৰোধিতা কৰি ক’ৰ্টত বহুতে মুখথেকেচা খাইছে৷ 

 মূল কথাটো হ’ল, অসমত অসমীয়া বা মাতৃভাষা বাধ্যতামূলক হওক৷ সেই কথাটো কোনোৱে স্পষ্টকৈ নকয়৷ মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে কৈছে, মহাবিদ্যালয়সমূহে প্ৰাৰ্থীক স্থানীয় ভাষা জনাটো নিশ্চিত কৰক৷ কিন্তু অসমত স্থানীয় ভাষা কি? বৰাকত বাংলা, হাফলঙত হিন্দী, গোসাঁইগাঁৱত বড়ো...৷

অসমৰ নিযুক্তিসমূহত অসমীয়া বিষয়ৰ পৰীক্ষা বা অসমীয়া ভাষা জনাটো বাধ্যতামূলক বুলি চৰকাৰেইনো মুখ ফুটাই নকয় কিয়? যদিহে ৰাজ্য চৰকাৰে ৰাজ্যখনৰ নিবনুৱাৰ সংস্থাপনৰ বাট বন্ধ কৰিব নিবিচাৰে, তেন্তে অসমৰ সকলো চৰকাৰী চাকৰিত নিযুক্তিৰ বাবে অসমীয়া বা মাতৃভাষা (ব্ৰহ্মপুত্ৰ উপত্যকাত অসমীয়া, বৰাকত বাংলা আৰু বিটিআৰত বড়ো)ৰ কাকতত উত্তীৰ্ণ হোৱাটো বাধ্যতামূলক কৰিব লাগে৷ অন্যথা জাতি-মাটি-ভেটি ৰক্ষাৰ কথা কোৱা চৰকাৰৰ দিনতে অসমীয়াই সৰ্বস্ব হেৰুৱাব৷