Logo
image

তপতজুৰিৰ ট্ৰেজেডী

এটা সময় আছিল যেতিয়া মানুহে প্ৰকৃতিৰ পৰা শিক্ষা লৈছিল৷ শিক্ষা-দীক্ষাৰ অগ্ৰগতিয়ে মানুহক এনে এটা পৰ্যায়লৈ লৈ গৈছে যে মানুহ এতিয়া প্ৰকৃতিক জয় কৰিবলৈ অগ্ৰসৰ হৈছে৷ প্ৰকৃতিৰ ওপৰত চলিছে ধবংসযজ্ঞ৷ জনসংখ্যা বৃদ্ধি, বিজ্ঞান আৰু প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ চমকপ্ৰদ অগ্ৰগতিৰ ফলত মানুহৰ বৰ্ধিত চাহিদা প্ৰকৃতিয়ে পূৰণ কৰিব নোৱৰা হ’ল, আৰু তাৰ ফলতেই দেখা গৈছে পৃথিৱীৰ জলবায়ুৰ পৰিৱৰ্তন৷ উদ্বেগজনকভাৱে বৃদ্ধি পাইছে গোলকীয় উষ্ণতা, সংঘটিত হৈছে নানা প্ৰাকৃতিক দুৰ্যোগ৷ কেৱল সেয়াই নহয়, মানৱ জাতি উন্নতিৰ পথত ধাৱমান হোৱাৰ সময়ত ধৰাৰ আন জীৱকুলৰ প্ৰতি আহিছে অশনি সংকেত৷ অলপতে নগাঁৱৰ কন্দলি প্ৰস্তাৱিত সংৰক্ষিত বনাঞ্চলৰ অন্তৰ্গত তপতজুৰি পাহাৰত ১৮টাকৈ বন্যহস্তীৰ কৰুণ মৃত্যুৰ ঘটনাই পুনৰবাৰ এই কথা সোঁৱৰাই দিছে৷ তপতজুৰি পাহাৰত বজ্ৰপাতৰ ফলত হাতীকেইটাৰ মৃত্যু হোৱা বুলি চৰকাৰী প্ৰতিবেদনত ক’ব বিচৰা হৈছে যদিও সেই যুক্তি মানি ল’ব বিচৰা নাই প্ৰকৃতিপ্ৰেমী সংগঠনবোৰৰ লগতে বনপ্ৰাণী বিশেষজ্ঞসকলে; আৰু বিশেষজ্ঞৰ দ্বাৰা তাৰ নিৰপেক্ষ  তদন্তৰো দাবী জনোৱা হৈছে৷ বহুতেই হয়তো  যুক্তি দৰ্শাব যে বজ্ৰপাতত এনেধৰণে বন্যহস্তীৰ মৃত্যুৰ ঘটনা এয়া প্ৰথম নহয়৷ ২০০৭ চনত পশ্চিম বংগৰ বুক্সা ব্যাঘ্ৰ প্ৰকল্পত অনুৰূপ ঘটনাত পাঁচটা হাতীৰ মৃত্যু হৈছিল৷ তাৰ পূৰ্বে ২০০৪ চনতো কেৰালাত এনে ঘটনা ঘটিছিল৷ শ্ৰীলংকা আৰু থাইলেণ্ডতো এনেধৰণে হাতীৰ মৃত্যু হোৱাৰ উদাহৰণ আছে৷ কেৱল হাতীয়েই নহয়, বিশ্বৰ আন ঠাইৰ বনাঞ্চলত বজ্ৰাহত হৈ আন বন্যপ্ৰাণীৰ মৃত্যুৰো উদাহৰণ আছে৷ কিন্তু সেইবোৰ ঘটনাৰ সৈতে তপতজুৰি পাহাৰৰ বন্যহস্তীৰ মৃত্যুৰ ঘটনাক তুলনা কৰিব নোৱাৰি৷ ইয়াৰ পূৰ্বে বজ্ৰপাতত ইমানসংখ্যক হাতীৰ মৃত্যুৰ বিষয়ে জনা নাযায়৷ যদি সঁচাকৈয়ে বজ্ৰপাতত হাতীকেইটাৰ মৃত্যু হৈছিল, তেন্তে মৃতদেহকেইটাৰ ওচৰে-পাঁজৰে তাৰ চিন নিশ্চয় পোৱা গ’লহেঁতেন [যেনে গছৰ পাত আৰু ঠাল-ঠেঙুলি জ্বলাৰ]৷ সেইবাবেই হাতীকেইটাৰ মৃত্যু অস্বাভাৱিক বুলি কোৱা হৈছে৷ বিহ দি হত্যা কৰাৰো অভিযোগ উত্থাপন হৈছে৷ এনেধৰণৰ অভিযোগৰ উচিত তদন্ত চলাই সকলোৰে সন্দেহ দূৰ কৰাৰ দায়িত্ব চৰকাৰৰ৷

বিশ্বৰ মুঠ এছীয় হাতীৰ ৫৫ৰ পৰা ৬০ শতাংশ পোৱা যায় ভাৰতত৷ আনহাতে, ২০১৭ চনৰ গণনা অনুসৰি অসমত আছে চাৰে পাঁচ হাজাৰতকৈ অধিক হাতী৷ হস্তীকুলক সুৰক্ষা দিয়াৰো দায়িত্ব চৰকাৰৰ৷ মানুহৰ বেদখলৰ বাবে বনাঞ্চল সংকুচিত হোৱাৰ ফলত হস্তী-মানুহৰ সংঘাতো ক্ৰমাৎ বৃদ্ধি পাইছে৷ প্ৰকৃতিপ্ৰেমী সংগঠনবোৰে হাতী সংৰক্ষণৰ বাবে বিশেষ ব্যৱস্থা লোৱাৰ দাবী তুলি আহিছে৷ ভাৰত চৰকাৰে ১৯৯২ চনতে হস্তী প্ৰকল্পৰ কথা ঘোষণা কৰিছিল যদিও ব্যাঘ্ৰ প্ৰকল্পৰ দৰে হস্তী প্ৰকল্পয়ো গুৰুত্ব পোৱা নাই৷ যিটো অঞ্চলত বন্য হস্তীকেইটাৰ মৃতদেহ পোৱা গৈছিল, সেই অঞ্চলত প্ৰভাৱশালী কোনো ব্যৱসায়ীক  অবৈধভাৱে উদ্যোগ স্থাপনৰ অনুমতি দিয়া হৈছে নেকি, আৰু সেইবাবেই পৰিকল্পিতভাৱে হাতীকেইটাক বধ কৰা হ’ল নেকি– এন বহুতো প্ৰশ্ন সৰ্বসাধাৰণৰ মনত উদয় হৈছে৷ তেনে প্ৰশ্নৰ অৱতাৰণা হোৱাটো অস্বাভাৱিকো নহয়৷ কিয়নো ৰাজ্যখনত  মন্ত্ৰী, চৰকাৰী বিষয়া-আমোলাৰ পৃষ্ঠপোষকতাত নীতি-বহিৰ্ভূতভাৱে সংৰক্ষিত বনাঞ্চলৰ মাটি বেদখল কৰাৰ ঘটনা ঘটিয়েই আছে৷ ১৮টাকৈ বন্য হস্তীৰ মৃত্যুৰ ঘটনাক কেন্দ্ৰ কৰি কেৱল অসমতে নহয়, দেশজুৰি চৰ্চা আৰম্ভ হৈছে৷ যদি সঁচাকৈয় হাতীকেইটাক বধ কৰা হৈছে, তেন্তে অপৰাধীয়ে কঠোৰ শাস্তি পাব লাগে৷ ক্ষমতাৰ গইনা লৈ কোনো যাতে সাৰি যাব নোৱাৰে, সেয়াও নিশ্চিত কৰিব লাগিব নতুনকৈ দায়িত্ব লোৱা চৰকাৰখনে৷ তপতজুৰি পাহাৰত মৃত হাতীকেইটাৰ স্মৃতিসৌধ নিৰ্মাণৰো প্ৰস্তাৱ দিয়া হৈছে৷ স্মৃতিসৌধ নিৰ্মাণ পাছৰ কথা, প্ৰথমে তপতজুৰি পাহাৰৰ লগতে অসমৰ সকলোবোৰ বনাঞ্চল সংৰক্ষণৰ ব্যৱস্থা কৰিব লাগে৷ যিবোৰ প্ৰস্তাৱিত সংৰক্ষিত বনাঞ্চল আছে, সেইবোৰ  সংৰক্ষিত বনাঞ্চল ঘোষণা কৰি বন্যপ্ৰাণীক সুৰক্ষা দিব লাগে৷ হস্তীদণ্ডীবোৰ বন বিভাগে নিৰ্ধাৰণ কৰি বন্য হস্তীৰ আহ-যাহত যাতে প্ৰতিবন্ধকতাৰ সৃষ্টি নহয়, তাৰো ব্যৱস্থা কৰিব লাগে৷ পৰিৱেশ সংৰক্ষণৰ ক্ষেত্ৰত ভাৰত   বহু পিছ পৰি আছে৷ জীৱ-বৈচিত্ৰ্যৰে ভৰপূৰ দেশখনে অপৰিকল্পিত উদ্যোগীকৰণ আৰু নগৰীকৰণৰ ফলত  লাহে লাহে হেৰুৱাবলগীয়া হৈছে সেউজ বনাঞ্চলৰ লগতে জলভূমি৷  বনাঞ্চল আৰু বন্যপ্ৰাণীক সুৰক্ষা দিব পাৰিলেহে সুৰক্ষিত হ’ব জীৱ-বৈচিত্ৰ্য৷