গো সুৰক্ষা আইনঃ হিন্দুত্ববাদী নে অসমীয়া গণতান্ত্ৰিক চেতনা

আকৌ এখন আইনৰ কথা চৰ্চা হৈছে৷ গো সুৰক্ষা আইন৷ আইনখনৰ শিৰোনামটো আকৰ্ষণীয়৷ অন্ততঃ গেৰুৱা দলে শাসন কৰা আন ৰাজ্যৰ দৰে গো-হত্যা নিষিদ্ধ আইন বুলি উল্লেখ কৰা নাই৷ কিন্তু অসমত গো সুৰক্ষা আইন এখনৰ প্ৰয়োজন আছেনে? অসমত গৰু অসুৰক্ষিত হৈছে নেকি? নতুন আইন এখন প্ৰস্তুত কৰিবলৈ যোৱাৰ আগতে আমি এই কথাটো বিবেচনা কৰিব লাগিব৷ অসমৰ সমাজ জীৱনত গৰুৰ স্থান কি? আচলতে গৰু অসমীয়া সংস্কৃতিৰ অবিচ্চেদ্য অংগ৷ কৃষকে গৰুৰ দ্বাৰাই নিজৰ জীৱিকা অৰ্জন কৰে৷ কৃষকে যিদৰে গৰুৰে হাল বাই শস্য উৎপাদন কৰে, সেইদৰে গৰুক আন্তৰিকতাৰে লালন-পালন কৰে৷ আনহে নালাগে গোহালিত যাতে মহ-ডাঁহে গৰুক অশান্তি কৰিব নোৱাৰে, তাৰ বাবে জাগ দিয়া বা আঁঠুৱা তৰি আৰামত ৰাখে৷ সেইদৰে গাখীৰ দিয়া গাইজনীৰো বৰ আন্তৰিকতাৰে যতন লয়৷ কৃষিজীৱী পৰিয়ালৰ দিনটোৰ অৰ্ধেক সময় গৰুৰ লালন-পালনতে অতিবাহিত হয়৷ ভাৰতৰ আন ৰাজ্যত যিদৰে গো-পালকৰ এটা বিশেষ পেছা বিদ্যমান, অসমত কিন্তু গো-পালন কৃষিৰ লগত সংপৃক্ত হৈ আছে৷ বছৰৰ আৰম্ভণিও অসমীয়া সমাজে গৰু বিহুৰে কৰে৷ কৃষিজীৱী অসমীয়া সমাজে গৰুক মাহ-হালধিৰে নুৱাই-ধুৱাই গৰুৰ মংগল কামনা কৰে৷ নতুন পঘাৰে বান্ধে, দীঘলতি, মাখিয়তি ব্যৱহাৰ কৰি গৰুক এক সুকীয়া সন্মান দিয়ে৷ গৰু বিহুৰ দিনা গধূলি গৰুক পিঠা খুওৱাৰ পাছতহে মানুহে পিছদিনা নিজৰ বিহু পাতে৷ গৰুক এই সন্মান বা মৰ্যাদা দিয়াৰ বেলিকা কিন্তু অসমীয়া মানুহৰ বাবে গৰু অৰ্থনৈতিক স্বাৱলম্বিতাৰ এক উপাদানৰূপে ব্যৱহৃত হৈ আহিছে৷ কৃষিজীৱী পৰিয়ালে পোহনীয়া দমৰা বা চেউৰীজনী বিক্ৰী কৰি বিহু-সংক্ৰান্তিত পৰিয়ালৰ নতুন কাপোৰ বা গৃহ মেৰামতি কৰে৷ মাংগলিক কৰ্ম, শ্ৰাদ্ধ, বিয়া আদিৰ খৰচ গৰু বিক্ৰী কৰিয়েই উলিয়ায়৷ এনে অৱস্থাত যদি গো সুৰক্ষাৰ নামত স্থানীয় বজাৰখনত গৰু বিক্ৰী কৰিব নোৱৰা হয়, তেন্তে মানুহে গৰু কিয় পুহিব? বিধানসভাত ৰাজ্যপালে দিয়া বক্তব্যত বা তাৰ পাছৰ চৰ্চাত দেখা গৈছে যে ৰাজ্যৰ বাহিৰলৈ যাতে গৰু লৈ যাব নোৱাৰে তাৰ ব্যৱস্থা কৰিব৷ কিন্তু গৰুৰ যদি বেহা-বেপাৰ বন্ধ হৈ যায়, তেন্তে অসমৰ দুখীয়া মানুহৰ উপাৰ্জন কি হ’ব? যেতিয়া গৰু পোহাৰ আৱশ্যকতা নোহোৱা হ’ব, তেতিয়া গৰু সুৰক্ষা হ’ব নে ই অসুৰক্ষিত হৈ পৰিব? অসমীয়া মানুহে কোনোদিন গৰুক গো-মাতা বুলি কৈ পোৱা নাই, কিন্তু গৰুৰ মাকৰ দৰেই যতন লয়৷ যিসকলে উগ্ৰ হিন্দুত্ববাদী শ্লোগানেৰে গৰুক মাতা বুলি কয়, সেইবোৰ ৰাজ্যত গৰু এতিয়া সংকটত পৰিছে৷

চৰকাৰৰ মনসা হ’ল গো হত্যা বন্ধ কৰিব লাগে আৰু ইয়াৰ জৰিয়তে ইছলামধৰ্মীসকলৰ খাদ্যাভ্যাসত আঘাত কৰা৷ কিন্তু এইটোও ঠিক যে গো হত্যা বন্ধ হ’লে অসমীয়া সংস্কৃতিও জীয়াই নাথাকিব৷ বিহুৰ অবিচ্চেদ্য অংগ ঢোলটো চাবলৈ গৰুৰ ছাল পাবলৈ নোহোৱা হ’ব৷ আজি স্বাধীনতাৰ ৭৪ বছৰে গৰুক লৈ কোনো সুৰক্ষা দিয়াৰ বাবেই হওক বা আন কাৰণতে হওক কোনো আইন বনোৱাৰ প্ৰয়োজন হোৱা নাছিল৷ তেতিয়াতো গৰু অসুৰক্ষিত হোৱা নাছিল৷ গৰুক যদি পৱিত্ৰ বুলি ধৰা হয়, বাকীবোৰ অপৱিত্ৰ নেকি? বৰাহ, মৎস্য আদিওতো হিন্দুৰ উপাস্য দেৱতা৷ জীৱ মাত্ৰেই এই সকলো জীৱ-বৈচিত্ৰ্যৰ অংশ৷ কিন্তু খাদ্য-শৃংখলৰ কথাও পাহৰি গ’লে নহ’ব৷ গৰুৰ উপযোগিতা যিমানে বাঢ়িব, সিমানে ইয়াৰ লালন-পালন বাঢি.ব৷ অন্যথা বৃদ্ধাশ্ৰম খোলাৰ দৰে গো আশ্ৰম খুলি চৰকাৰী সাহায্য বা দান-বৰঙণিৰে গো-পালন কৰিব লাগিব৷

এইখন ভাৰতৰ পৰা বছৰি ৪২ হাজাৰ কোটি টকাৰ গো মাংস ৰপ্তানি হয় আৰু ৫২ হাজাৰ কোটি টকাৰ গৰুৰ ছাল ৰপ্তানি হয়৷ এই ব্যৱসায়ত কিন্তু অধিকসংখ্যকেই হিন্দু মানুহ জড়িত হৈ আছে৷

আন এটা দিশলৈ চালে গৰু অসুৰক্ষিত হৈছে, কাৰণ চৰকাৰে হাজাৰ হাজাৰ বিঘা চৰকাৰী গো-চৰণীয়া ভূমি ৰামদেৱৰ দৰে গেৰুৱা পুঁজিপতিক, কোনো সৌৰশক্তি উৎপাদনকাৰী কোম্পানীক দিছে, ফলত গৰু চৰিবলৈ ঠাই নোহোৱা হৈছে৷ গৰু অসুৰক্ষিত হৈছে, কাৰণ চৰকাৰে কৃষি যান্ত্ৰিকীকৰণৰ নামত কৃষকৰ মাজত ট্ৰেক্টৰ, পাৱাৰটিলাৰ বিতৰণৰ বাবে গৰুৰ উপযোগিতা কমি আহিছে৷ সেয়ে কৃষকৰ মাজত গো সুৰক্ষিত কৰিবলৈ হ’লে চৰকাৰী অনুদানেৰে গৰু বিতৰণ কৰক৷ গৰুৰ গোবৰৰ পৰা সাৰ হ’ব আৰু আমাৰ কৃষিভূমিও সুৰক্ষিত হ’ব৷ গৰু সংকটত পৰিছে, কাৰণ কৃষকৰ উৎপাদিত শস্যৰ দাম হ্ৰাস পোৱাত কৃষকে খেতি কৰিবলৈ এৰিছে৷ যেতিয়াই কৃষক সুৰক্ষিত হ’ব, তেতিয়াই অসমৰ গৰুও সুৰক্ষিত হৈ থাকিব৷ উত্তৰ ভাৰতীয় ব্ৰাহ্মণ্যবাদী উগ্ৰ হিন্দুত্ববাদী চিন্তাৰে অসমৰ গৰুৰ সুৰক্ষাৰ দিশটো চালে নহ’ব৷ আজি যুগ যুগ ধৰি যিদৰে অসমত গৰু সুৰক্ষিত হৈ আহিছে, ভৱিষ্যতলৈও সুৰক্ষিত হৈ থাকিব৷ মাত্ৰ চৰকাৰে নিশ্চিত কৰক যাতে বজাৰবোৰ বন্ধ নহয়৷ গৰু ব্যৱসায়ীক যাতে আক্ৰমণ কৰা নহয়৷ অসমীয়া সমাজত গৰু-ছাগলীৰ ক্ষেত্ৰত আপ্তবাক্য আছে ‘খাই বন হাগে ধন’৷ সেয়ে নতুন চৰকাৰখনে সাম্প্ৰদায়িক দৃষ্টিৰে আইন প্ৰণয়নৰ আগতে এইবোৰ দিশ বিবেচনা কৰিব বুলি ৰাইজে আশা কৰে৷