এজন উচ্ছ ৰুচিৰ চিন্তাবিদ-শিক্ষক

এটা অঞ্চলৰ সৰ্বাংগীণ উন্নতিৰ হকে একোজন স্থিতপ্ৰজ্ঞ, নিঃস্বাৰ্থ, উৎসৰ্গিত বিশেষ ব্যক্তিৰ জন্ম হয় সেই অঞ্চলত৷ ১৯১৪ চনৰ ৬ অক্টোবৰত বৃহত্তৰ তিতাবৰ অঞ্চল আশিস¸ধন্য হৈছিল চক্ৰেশ্বৰ শইকীয়া নামধাৰী তেনে এজন বিশেষ ব্যক্তিৰ জন্মৰে৷ ১৯৩৪ চনত প্ৰথম বিভাগত মেট্ৰিক পৰীক্ষাত উত্তীৰ্ণ হৈ প্ৰাইভেটকৈ স্নাতক আৰু ১৯৪৫ চনত কাৰাগাৰৰ পৰাই অসমীয়া বিষয়ত স্নাতকোত্তৰ পৰীক্ষা দি কলিকতা বিশ্ববিদ্যালয়ৰ পৰা উত্তীৰ্ণ হৈছিল৷ কটন কলেজ আৰু জে বি কলেজৰ পৰা অধ্যাপক পদৰ বাবে পোৱা নিমন্ত্ৰণ গ্ৰহণ নকৰি কেৱল তিতাবৰৰ উন্নতিৰ কথা চিন্তা কৰিয়ে তিতাবৰতে ৰৈ গ’ল৷ তিতাবৰৰ আগশাৰীৰ শিক্ষানুস্থান জনতা কলেজ, বি টি কলেজ আৰু বেছিক ট্ৰেইনিং কলেজৰ [তিনিওখনেই সদ্যবিলুপ্ত] বিভিন্ন কাৰ্যত সংযুক্ত হোৱাৰ উপৰি গোমতী দেৱী বালিকা বিদ্যালয়, শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ বিদ্যাপীঠ, টাউন হাইস্কুল আদি স্থাপন আৰু উন্নীতকৰণত ছাৰ ওতপ্ৰোতভাৱে জড়িত আছিল৷ তিতাবৰবাসীলৈ তেওঁৰ সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ বৰঙণি হ’ল নন্দনাথ শইকীয়া কলেজ প্ৰতিষ্ঠা৷ সেইখন কলেজৰ প্ৰতিষ্ঠাপক অধ্যক্ষৰূপে ১৯৫৯-৭৬ কালছোৱাত গুৰুদায়িত্ব পালন কৰাৰ পূৰ্বে মিহিৰাম শইকীয়া হাইস্কুলৰ প্ৰধান শিক্ষক হিচাপে সুদীৰ্ঘ ১৪ বছৰ [১৯৫২-৬৬] সেৱা আগবঢ়ায়৷

হাইস্কুলৰ প্ৰধান শিক্ষক হিচাপে নেতৃত্ব দি ছাৰে সপ্তম মানৰ পৰা নৱম শ্ৰেণীৰ সুস্থ-সবল ইচ্ছুক ২০০ ছাত্ৰৰে গঠন কৰিছিল ‘শ্ৰমিক বাহিনী’৷ ২০ দিনৰ অন্তৰে অন্তৰে প্ৰতিদিনে ইয়াৰে ১০জন ছাত্ৰই শ্ৰমদান কৰিব লাগিছিল স্কুলৰ কাৰ্যালয়ৰ পৰা আৰম্ভ কৰি সাতটা শ্ৰেণীকোঠা নিৰ্মাণৰ বাবে৷ ছাত্ৰসকলক শাৰীৰিক শ্ৰমৰ মূল্যাংকন আৰু আত্মনিৰ্ভৰশীলতাৰ শিক্ষাদানেই আছিল এই আঁচনিৰ মুখ্য উদ্দেশ্য৷ ১৯৫৪ চনত অসমৰ তদানীন্তন শিক্ষামন্ত্ৰী অমিয় কুমাৰ দাসে এই কাৰ্যৰ ভূয়সী প্ৰশংসা কৰিছিল৷ তদুপৰি কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰে ছাৰক দিল্লীলৈ নিমন্ত্ৰণ কৰি এই আঁচনিৰ সবিশেষ বুজ লৈছিল৷ উল্লেখ্য, এই ভৱনটোৰ নাম ৰখা হ’ল ‘ছাত্ৰ ভৱন’৷ চক্ৰ ছাৰৰ জন্মশতবাৰ্ষিকীৰ লগত সংগতি ৰাখি ছাৰৰো অৱদান স্মৰণীয় কৰি পাছত এই ভৱনটো ‘চক্ৰেশ্বৰ শইকীয়া ছাত্ৰ ভৱন’ নামেৰে নামকৰণ কৰা হয়৷

ছাৰৰ নেতৃত্বত সম্পন্ন কৰা দ্বিতীয় ব্যতিক্ৰমী কামটো হয় ১৯৬৫ চনত৷ ১৯৫৯ত প্ৰথমে ‘তিতাবৰ কলেজ’ আৰু পাছত ‘নন্দনাথ শইকীয়া কলেজ’ নামেৰে তিতাবৰ অঞ্চলটোৰ একমাত্ৰ কলেজখন প্ৰতিষ্ঠিত হৈছিল চক্ৰ ছাৰপ্ৰমুখ্যে স্থানীয় কেইজনমান হিতৈষী লোকৰ উদ্যোগ আৰু বহুজনৰ অক্লান্ত পৰিশ্ৰম আৰু ত্যাগৰ বিনিময়ত৷ 

তিতাবৰ অঞ্চলত ‘ভাৰত ত্যাগ’ আন্দোলনৰো নেতৃত্ব দিছিল ছাৰে৷ স্বাধীনতা সংগ্ৰামৰ এজন অগ্ৰণী যুজাঁৰু হিচাপে কাৰাবৰণ কৰি ২৬ মাহৰ ১৬ মাহেই কটাইছিল ছিলেটত৷  কাৰাগাৰত থাকোঁতেই লগ পাইছিল গোপীনাথ বৰদলৈ, ফখৰুদ্দিন আলী আহমদ, বিমলা প্ৰসাদ চলিহাৰ দৰে বিশিষ্ট ৰাজনীতিবিদসকলক৷ স্বাধীন ভাৰতৰ ত্ৰিৰংগ পতাকা ‘৪৭ৰ ১৫ আগষ্টৰ পুৱা প্ৰথমবাৰৰ বাবে তিতাবৰ থানাত উত্তোলন কৰা লোকজন আছিল শইকীয়া ছাৰ৷ ১৯৮১-৯১ৰ সময়ছোৱাত ছাৰৰ ওপৰত ন্যস্ত আছিল যোৰহাট জিলা মুক্তিযুজাঁৰু সন্মিলনৰ সভাপতিত্ব৷ সততা আৰু একনিষ্ঠতাৰ বাবেই নিশ্চয় তেওঁ ১৯৮৫ৰ পৰা ১৯৮৮লৈকে ভাৰতীয় জনতা পাৰ্টীৰ অসম শাখাৰ সভাপতিৰ পদত অধিষ্ঠিত আছিল৷ 

সাহিত্য চৰ্চাৰ ক্ষেত্ৰতো চক্ৰেশ্বৰ শইকীয়া ছাৰ আছিল উচ্ছ ৰুচি আৰু চিন্তাধাৰাৰ ব্যক্তি৷ ধুবুৰীৰ বাঙালী মাধ্যমৰ স্কুলত ছাত্ৰ হৈ থাকোঁতেই  তেওঁ ‘অসমীয়া ছাত্ৰ সমাজ’ প্ৰতিষ্ঠা কৰি হাতেলিখা আলোচনী ‘অসম জেউতি’ উলিয়াইছিল৷ ‘মৌলানা আবুল কালাম আজাদ’ আৰু ‘স্বাধীনতা সংগ্ৰাম আৰু ৰাজনৈতিক পৰিক্ৰমা’ তেওঁৰ ৰচিত দুখন অমূল্য গ্ৰন্থ৷ ১৯৪৯ চনত তেওঁ ‘কৃষক’ নামৰ মাহেকীয়া আলোচনীৰ প্ৰকাশ আৰু সম্পাদনা কৰিছিল৷ ১৯৭১ত তিতাবৰত অনুস্থিত অসম সাহিত্য সভাৰ ৪২সংখ্যক অধিৱেশনখনৰ অভ্যৰ্থনা সমিতিৰ সভাপতিৰ দায়িত্বতো আছিল ছাৰ৷

এইজন পুৰোধা ব্যক্তিয়ে জীৱনৰ শেষ মুহূৰ্ততো মিহিৰাম শইকীয়া উচ্ছ মাধ্যমিক স্কুলৰ সভাত সভাপতিত্ব কৰি অহাৰ পাছদিনা ১৯৯১ৰ ২৪ ফেব্ৰুৱাৰীত ৭৭ বছৰ বয়সত মৃত্যুবৰণ কৰে৷

চক্ৰেশ্বৰ শইকীয়া ছাৰৰ অফুৰন্ত উদ্যম, যোগাত্মক চিন্তাধাৰা, অদম্য সাংগঠনিক দক্ষতা, মানসিক দৃঢ়তা, সাহস আৰু সততা সমাজ সেৱাৰ প্ৰতি আকৃষ্ট আৰু ব্ৰতী আজিৰ যুৱক-যুৱতীৰ বাবে নিশ্চয়কৈ অনুপ্ৰেৰণাৰ উৎস৷