নতুন দৃষ্টিৰে সুখ বুটলিবলৈ...
পাৰ হৈ গ’ল আন এটা বছৰ আৰু এয়া সময় নতুন সংকল্প আৰু নতুন আশাৰে নৱবৰ্ষক আদৰাৰ৷ বছৰটোত সঠিক আৰু নতুন দৃষ্টিভংগীৰে চোৱাৰ সংকল্প লৈ আগবাঢ়ি যাব পাৰিলে, পুৰণা হতাশাযুক্ত সকলো উপাদানক একাষৰীয়া কৰি তাৰ হানিকাৰক দিশটোক পাহৰি শান্তিৰ দিশে আমি আগবাঢ়িব পাৰিম৷
সম্প্ৰতি আটাইতকৈ সুখী মানুহ কোন বুলি যদি সোধা যায়, উত্তৰত সহজেই ক’ব পাৰি যে যিসকল লোক আত্মনিৰ্ভৰশীল আৰু নিজৰ সকলো সৰু-বৰ কামত ব্যস্ত থাকি সৰু সৰু আনন্দ লভিব পাৰে, সেইসকল লোকেই সুখী৷
এই সংসাৰত প্ৰতিজন মানুহৰে জীৱন বেলেগ, জীৱন ধাৰণৰ পদ্ধতি ভিন্ন, চিন্তাধাৰা আৰু পৰিস্থিতিও বেলেগ, তেনেক্ষেত্ৰত বেলেগৰ কথাত লাগি নিজৰ সময় নষ্ট কৰাৰ দৰে মূৰ্খামিৰ কাম বোধহয় পৃথিৱীত আন একো নাই৷ তাতকৈ নিজা কামত কিদৰে আগুৱাই গৈ থাকিব পাৰি তাত গুৰুত্ব দিব লাগে৷
মনত ৰখা ভাল যে যিমান আনৰ পৰা আশা কৰিব, তাত কেৱল হতাশাহে প্ৰাপ্ত হ’ব৷ য’ত আশা নাই তাত আশাহত হোৱাৰ সম্ভাৱনাও নাই৷ নিজৰ মতে, নিজা কৰ্মত মনোনিৱেশ কৰি জীয়াই থকাৰ অভ্যাস কৰাটো ভাল আৰু সজ কথা৷
জীৱনৰ বাটত সকলো লাভ কৰা বুলি বোধ এটা হোৱাৰ পাছতো যেতিয়া এক শূন্যতাই লগ নেৰে, সকলো থাকিও আৰু অহৰহ মানুহৰ আবেষ্টনীৰে পৰিৱেষ্টিত হৈও কিছুমান লোকে কিন্তু নিঃসংগতাক কঢ়িয়াই ফুৰে৷ তেনে মানুহৰ সংখ্যা ক্ৰমাৎ যেন বৃদ্ধি পাবলৈ ধৰিছে৷
লিউয়িছ মামফ’ডে তেওঁৰ Discipline for Daily Life নামৰ ৰচনাত মানুহ কেনেকৈ স্বাৱলম্বী হ’ব লাগে, কিদৰে নিজক ব্যস্ত কৰি সুখৰ মুকুতা বুটলিব লাগে, সেই কথা অতি সুন্দৰ আৰু বিশদভাৱে উল্লেখ কৰিছিল৷ বিভিন্ন উদাহৰণৰ সহায়ত তেওঁ বুজাবলৈ গৈ মামফ’ৰ্ডে এজন ইটালিয়ান কাউণ্টৰ কথা উল্লেখ কৰিছিল৷
লিউয়িছ মামফ’ৰ্ডে তেওঁৰ অতি জ্ঞানগৰ্ভ ৰচনাখনত আৰু লিখিছিল– ‘সকলো শিক্ষাৰ প্ৰধান লক্ষ্য হ’ব লাগিব মানুহক স্বাৱলম্বী কৰা৷ মানুহ স্বাধীন হোৱাৰ প্ৰথম চৰ্তটো হ’ল– এজন মানুহে স্বাভাৱিক সুস্থ অৱস্থাত জীৱন ধাৰণৰ কাৰণে কৰিবলগীয়া প্ৰতিটো কাম নিজেই কৰিব পাৰিব লাগিব৷ তাৰ কাৰণে তেওঁ আন কোনো মানুহৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰিব নালাগিব৷ এজন আদৰ্শ মানুহ হ’বলৈ হ’লে তেওঁ সম্পূৰ্ণভাৱে আত্মনিৰ্ভৰশীল হ’বলৈ শিকিব লাগিব৷’
সহজ কথাত, নিজৰ সম্পৰ্কত আমি যিধৰণে ভাবোঁ সেইটো হৈছে আত্মমৰ্যাদাবোধ৷ আৰু এই আত্মবোধেই অন্যজনৰ লগত কিদৰে সম্পৰ্ক এটা বজাই ৰাখিব লাগে, তাক দিকনিদৰ্শন কৰে৷
বহুক্ষেত্ৰত দেখা যায় আমি নিজেই নিজক বুজি নাপাওঁ আৰু কি বিচাৰোঁ সেই সম্পৰ্কত সঠিককৈ বোধ নাথাকে৷ গতিকে স্বাভাৱিকতে অন্য এজনৰ লগত এটা সম্পৰ্ক কিভাৱে আগবঢ়াই নিব লাগে, তাক লৈও সন্দিহান হৈ দোধোৰমোধোৰত পৰোঁ৷
প্ৰথম কথা হৈছে, আত্মবোধ আৰু নিজক চিনি পোৱা৷ নিজৰ সম্পৰ্কে আমাৰ ধাৰণাই আমাৰ সকলো কৰ্মক, পাৰস্পৰিক সম্পৰ্ক আপোনজনৰ লগত, মা-দেউতাৰ প্ৰতি কৰ্তব্য, আমাৰ দায়িত্ববোধক আনকি জীৱনৰ চৰিতাৰ্থতা লাভপৰ্যন্ত সকলো দিশকেই প্ৰভাৱিত কৰে৷
উন্নত আত্মসন্মানবোধে সুখী, পৰিতৃপ্ত আৰু অভীষ্ট লাভৰ উদ্যোগী জীৱন-যাপন সম্ভৱ কৰি তোলে৷ নিজৰ যথাৰ্থ গুৰুত্ব সম্পৰ্কে সচেতন নহ’লে আত্মসন্মানবোধ কেতিয়াও নাবাঢ়ে৷ আত্মসন্মানবোধ লুকাই থাকে পৰনিৰ্ভৰশীল নোহোৱাকৈ যেতিয়া আপুনি আপোনাৰ সমষ্ট কাম নিজে কৰিবলৈ সক্ষম হ’ব৷ জোতাৰ ফিতাডাল মৰাৰ পৰা আৰম্ভ কৰি ৰাতি শুবলৈ যোৱালৈকে সকলো কাম৷
যেতিয়া জাৰ্মানী আৰু ইটালীত হিটলাৰ আৰু মুছোলিনিৰ একনায়কত্ববাদী শাসন প্ৰতিষ্ঠিত হৈছিল, তেতিয়া সেই দুখন দেশৰ বহু গুণী-জ্ঞানী মানুহ আমেৰিকালৈ পলাই আহিছিল৷ তেওঁলোকৰ মাজৰে এজন হৈছে ইটালিয়ান কাউণ্ট৷ ইটালীৰ পৰা পলাই গৈ আমেৰিকাত আশ্ৰয় লৈ তেওঁ এখন ডাঙৰ হোটেলত আছিল৷ যিহেতু হোটেলত সদায় থকা সম্ভৱ নহয়, সেইবাবে তেওঁ এটা ভাড়াঘৰ ল’বলৈ বাধ্য হ’ল৷ কিন্তু কেৱল ঘৰ পালেইতো নহ’ব, তেওঁক সেৱা-শুশ্ৰূষা কৰিবলৈ ভৃত্যৰ প্ৰয়োজন হ’ব৷ ভৃত্যৰ সন্ধানত তেওঁ বহু কষ্ট কৰিও সফল হ’ব নোৱাৰিলে, বৰঞ্চ তেওঁ সবিস্ময়ে আৱিষ্কাৰ কৰিছিল যে ভৃত্য হ’বলৈ ৰাজি হোৱা মানুহ আচলতে আমেৰিকাত বিচাৰি পোৱা অসম্ভৱ৷
কাউণ্টজনৰ ইটালীৰ প্ৰাসাদত প্ৰায় শতাধিক ভৃত্য ভৰি আছিল৷ তেওঁৰ সমষ্ট কাম যেনে জোতাৰ ফিতা মাৰি দিয়াৰ পৰা চোলাৰ বুটাম পিন্ধাই দিয়ালৈকে তেওঁৰ ভৃত্যসকলে প্ৰতিটো কাম কৰিছিল৷
দৈনন্দিন জীৱনৰ সৰু-বৰ প্ৰতিটো কামৰ কাৰণে তেওঁ ভৃত্যসকলৰ ওপৰত সম্পূৰ্ণ নিৰ্ভৰশীল আছিল৷ কিন্তু যেতিয়া ভাৰাঘৰত থাকিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল, উপায়হীন হৈ তেওঁ নিজৰ ৰন্ধা-বঢ়া, বাচন ধোৱা, ঘৰ চাফা কৰা, জোতাত ৰং দিয়া আদি প্ৰতিটো কাম কৰিব লগা হৈছিল নিজে৷ তেওঁৰ খুব কষ্ট হৈছিল৷
কিয়নো এনে এটা কঠিন জীৱনত সমূলঞ্চে অভ্যস্ত নাছিল তেওঁ আৰু স্বাভাৱিকতেই কিছু সময় লাগিছিল৷ লাহে লাহে যেতিয়া এই সকলো কাম কৰাৰ অভ্যাস সম্পূৰ্ণৰূপে আয়ত্ত কৰিবলৈ সক্ষম হৈছিল, তেতিয়া তেওঁ আৱিষ্কাৰ কৰিলে যে স্বাৱলম্বী হোৱাতকৈ ডাঙৰ সুখ মানুহৰ আন একো নাই৷ অৱশেষত তেওঁ এদিন অকপটভাৱে ঘোষণা কৰিলে– স্বাধীন হোৱাৰ কি সুখ সেই কথা মই এতিয়াহে বুজি পাইছোঁ৷
হোমেন বৰগোহাঞিয়ে এই সম্পৰ্কত অতি সুন্দৰকৈ তেওঁৰ কাহিনীৰ আলমত তেওঁৰ পৰা অনুপ্ৰেৰণা পাই কৈছিল যে, ‘মই দাবী কৰিব খোজোঁ যে লিউয়িছ মামফ’ৰ্ডে কোৱা অৰ্থত মই নিজে এজন সম্পূৰ্ণ আত্মনিৰ্ভৰশীল মানুহ’৷
মামফ’ৰ্ডৰ এটি এটি আখৰ তেওঁ বোধগম্য কৰিব পাৰিছিল আৰু সগৰ্বে ঘোষণা কৰিছিল যে স্বসত্তাৰ জাগৰণে স্ব-স্বাধীনতাৰ বাট মুকলি কৰে আৰু সেই ৰাস্তাৰে বাট বুলিলে জীৱনৰ পাঠবোৰ সুখপাঠ্য হৈ উঠে৷
চতুৰ্দশ দালাই লামাই [বৰ্তমান] ‘মানুহ’ সম্পৰ্কত মত দিয়া এষাৰ কথা নি(য় নৱবৰ্ষৰ প্ৰাক্মুহূৰ্তত প্ৰাসংগিক হ’ব৷ তেওঁ কৈছিল– ‘মানুহে ধন আহৰণৰ কাৰণে নিজৰ স্বাস্থ্যকে উছৰ্গা কৰে, পাছত স্বাস্থ্য ঘূৰাই পাবৰ বাবে ধন খৰচ কৰে৷ আকৌ ভৱিষ্যতৰ বাবে উৎকণ্ঠিত যে বৰ্তমানক উপভোগ কৰিব নোৱাৰে৷ ফলস্বৰূপে তেওঁ বৰ্তমান কিম্বা ভৱিষ্যৎ একোতে স্থিতি লাভ কৰিব নোৱাৰে৷ তেওঁ এনেধৰণে বাস কৰে যেন তেওঁৰ মৃত্যু কোনোদিনেই নহ’ব, প্ৰকৃতাৰ্থত জীয়াই নথকাকৈয়ে তেওঁৰ মৃত্যু হয়৷’
গতিকে জীয়াই নথকাকৈ যি জীৱন কটাই আছে, তেওঁলোকে চেষ্টা কৰাৰ সময় আহি পৰিছে যে জীয়াই থকা দিনকেইটা মৃত লোকৰ দৰে নহয়, উদ্যাপন কৰি জীয়াব লাগে৷ নৱবৰ্ষত এই সংকল্পৰে জীৱনৰ প্ৰতিটো পল অনুপম বুলি ভাবি, ইয়াৰ সুষমা বুটলি আমি উপভোগ কৰিব লাগে৷