পানী, প্ৰকৃতি আৰু কৰ’না
কৰ’নাা আঁতৰিল বুলি যোৱা বছৰৰ এনে সময়ত দেশত একধৰণৰ উৎসৱমুখৰ পৰিৱেশ সৃষ্টি হৈছিল৷ কিন্তু আকৌ দেখা গ’ল যে এই ৰোগৰ দ্বিতীয় ঢৌ অতি শক্তিশালীৰূপে প্ৰকট হোৱাত বিশ্বজোৰা ত্ৰাসৰ সৃষ্টি হ’ল৷ কৰ’নাৰ পৰা সৃষ্টি হোৱা ত্ৰাসৰ পৰিৱেশৰ কথা দোহৰাৰ প্ৰায়োজন নাই, কাৰণ প্ৰায় গোটেই বিশ্ব এই মহামাৰীৰ কবলত পৰাৰ উদাহৰণ স্পষ্ট৷ প্ৰতিবাৰেই ৰূপ সলনি কৰা এই ভাইৰাছ এইবাৰ অমিক্ৰন ৰূপ লৈ মানৱ জাতিৰ বাবে এক সন্ত্ৰাসৰ কাৰণ হৈ আৱিৰ্ভাৱ হৈছে৷ এই ভাইৰাছৰ দ্বাৰা সৃষ্টি হোৱা পৰিৱেশ এক যুদ্ধৰ পৰিৱেশতকৈ কোনোগুণে কম নহয়৷ প্ৰতিষেধক বেজী আদিৰ আৱিষ্কাৰ আৰু আশানুৰূপ প্ৰয়োগ হোৱা সত্ত্বেও ভাইৰাছৰ বিৰুদ্ধে প্ৰয়োজন অনুসৰি থিয় হ’ব পৰাৰ ক্ষেত্ৰত পূৰ্ণ সাফল্য লাভ কৰিব পৰা পৰিস্থিতি চিকিৎসকসকলে আনিব পৰা নাই৷
বিজ্ঞানী আৰু চিকিৎসকসকলে জনোৱা অনুসৰি সামাজিক দূৰত্ব অৰ্থাৎ জনসমাগমৰ পৰা দূৰত্ব বজাই ৰখা আৰু ঘৰে-বাহিৰে পৰিচ্ছন্নতা বজাই ৰখাই হ’ল ইয়াৰ প্ৰধান প্ৰতিষেধক উপায়৷ পৰিচ্ছন্নতাৰ বাবে প্ৰধান প্ৰয়োজন হ’ল পানীৰ৷ কিন্তু দেশ তথা পৃথিৱীৰ বাবে পানী হ’লগৈ এক প্ৰধান সমস্যা৷ আমাৰ অসমৰ চহৰকেইখন তথা ভাৰতৰ বেছিভাগ ডাঙৰ-সৰু চহৰত বৰ্তমান মানুহৰ অভাৱৰ অন্যতম হ’ল পানী৷ এসময়ত এক অতি আৰামদায়ক জলবায়ুৰ চহৰ বুলি খ্যাত বেংগালুৰুত পানীৰ গুৰুতৰ অভাৱ৷ সেই একে পৰিস্থিতি চেন্নাইৰ৷ চিন্তাৰ বিষয় যে এখন নদীপ্ৰধান দেশ হোৱা সত্ত্বেও ভাৰতত প্ৰয়োজনৰ ২৫ শতাংশ পানী ভূমিজলৰ পৰা আহৰণ কৰা হয়৷ পানী যোগান আঁচনিৰ ক্ষেত্ৰত ভাৰতৰ অৱস্থিতি অতি দুৰ্বল৷
জীৱ-বিজ্ঞানীসকল আৰু বিশ্ব স্বাস্থ্য সংস্থাই এই কথা বাৰে বাৰে সোঁৱৰাই দিছে যে এই সংক্ৰমণ হয় হাতৰ আঙুলিৰ যোগেদি আৰু আক্ৰান্ত লোকৰ উশাহৰ যোগেদি, সেয়ে হাতখন পৰাপক্ষত চাফা ৰখাটো আৰু নাক, মুখ, ঢকাৰ ব্যৱস্থা হ’ল মূল দুটা প্ৰতিৰোধী কাৰ্য৷ সকলোতকৈ প্ৰয়োজনীয় কথাটো হ’ল পৰিচ্ছন্নতা; কিন্তু শৰীৰৰ পৰিচ্ছন্নতাৰ ওপৰত গুৰুত্ব টিভি, বাতৰিকাকত আদিযোগে প্ৰচাৰ কৰাটো সহজ হ’লেও এই দিহা মানি চলাটো দেশখনৰ এক বৃহৎসংখ্যকৰ বাবে সিমান সহজ নহয়৷ দেশৰ নগৰ-চহৰৰ আৰু একাংশ গাঁও অঞ্চলৰ লোক এতিয়াও পানীৰ অভাৱত ভোগাটো এক ৰুঢ় সত্য৷
দেশতে হওক বা বিদেশতে হওক সকলোতে পানীৰ প্ৰয়োজন সকলোতকৈ অধিক৷ পানী, যাক জীৱন বুলিও অভিহিত কৰা হয়৷ প্ৰকৃতিৰ বিশাল পানীৰ উৎস থকাৰ পাছতো প্ৰকৃতিয়ে বিনামূলীয়াকৈ পানীৰ ভাণ্ডাৰ জীৱজগতলৈ আগবঢ়োৱা আৰু পৃথিৱীখনৰ চাৰিভাগৰ তিনিভাগ পানীৰে পৰিপূৰ্ণ হোৱা সত্ত্বেও পানীৰ বাবে এক হাহাকাৰ অতীতৰ পৰা চলি আহিছে৷ বৰ্তমান এই সমস্যা ক্ৰমান্বয়ে জটিল হৈ গৈ আছে আৰু জনসংখ্যা বঢ়াৰ লগে লগে এই সমস্যা আৰু বঢ়াৰ আশংকা৷ ২০৪০ চনলৈ পৰিস্থিতি কেনে হ’ব তাৰ কথাও বিশেষজ্ঞসকলে উল্লেখ কৰিছে৷
যিকোনো নিৰ্বাচনী প্ৰচাৰ আৰু নিৰ্বাচনী প্ৰতিশ্ৰুতি বিদু্যৎ, পথ আৰু পানীকেন্দ্ৰিক৷ এই প্ৰতিশ্ৰুতিবোৰ আমি বুজন হোৱাৰ পৰা শুনি আহিছোঁ৷ কিন্তু পথ আৰু বিদু্যতৰ ক্ষেত্ৰত প্ৰতিশ্ৰুতি কিছু হ’লেও পূৰা হোৱা পৰিলক্ষিত হ’লেও পানী আজিও এক অপূৰ্ণ প্ৰতিশ্ৰুতি৷ কাগজে-পত্ৰই গুৱাহাটী-যোৰহাট-তেজপুৰ-বৰপেটা আদিকে ধৰি অসমৰ ৪৫খন চহৰত আৰবান ৱাটাৰ ছাপ্লাই এণ্ড ছিৱাৰেজ ব’ৰ্ডৰ অধীনত পানী যোগান ব্যৱস্থাৰ কথা জনা যায়৷ কিন্তু কোনোখন চহৰতে পানী যোগান আঁচনি সম্পূৰ্ণ জনসংখ্যাৰ প্ৰয়োজন পূৰণ কৰিবলৈ সমৰ্থ নহয়৷ পানীৰ ক্ষেত্ৰত এটা কথা স্পষ্টভাৱে পৰিলক্ষিত যে প্ৰকৃতিয়ে কোনো মূল্য আদায় নোলোৱাকৈ জীৱ-জন্তুৰ বাবে তথা মানৱ জাতিৰ বাবে পৰ্যাপ্ত পৰিমাণে পানীৰ ব্যৱস্থা কৰা সত্ত্বেও আন খাদ্যবস্তুৰ ক্ষেত্ৰত হোৱাৰ দৰে আৰ্থিকভাৱে দুৰ্বলসকলৰ ক্ষেত্ৰত পানীৰ সুলভতা একেবাৰে কম আৰু ই হ’ল এক অতি গুৰুতৰ বাস্তৱ৷ প্ৰকৃতিৰ দয়াত অসমৰ বেছিভাগ চহৰত বা গাঁও অঞ্চলত এতিয়াও দমকল বহুৱাই বা কঁুৱা খান্দি পানী আহৰণ কৰিব পৰা যায়, কিন্তু গুৱাহাটীত পানীৰ সমস্যা অতি গুৰুতৰ৷ ব্যৱসায়িক স্বাৰ্থত বৃহৎ বৃহৎ বহু মহলীয়া অট্টালিকা সজা আৰু গভীৰ নলীনাদ খান্দি পানীৰ ব্যৱস্থা কৰাৰ ফলত কাষৰ-পাঁজৰৰ সাধাৰণ বাসিন্দাৰ পানীৰ ব্যৱস্থা যেনে দমকল, কুঁৱা আদি অকামিলা হৈ পৰিল৷ নগৰৰ পানী যোগান আঁচনিবোৰে পানী যোগানৰ বাবে সামৰি লোৱা জনসংখ্যা পানীৰ প্ৰয়োজন হোৱা জনসংখ্যাৰ তুলনাত বহু কম৷ এনেস্থলত সৰু সৰু গাড়ীৰে ঘৰে ঘৰে পানী যোগান ধৰাটো এক বৃহৎ ব্যৱসায় হৈ উঠিছে আৰু উপায়হীন জনসাধাৰণে উচ্ছ মূল্যত পানী ক্ৰয় কৰি প্ৰয়োজন পূৰাবলৈ বাধ্য হৈছে৷ বৃহৎ ধনৰ যোগেদি অট্টালিকা নিৰ্মাণকাৰীসকলে সাধাৰণ লোকৰ পৰা প্ৰয়োজনীয় পানীখিনিও কাঢ়ি লৈছে৷ এয়া হ’ল প্ৰাকৃতিক সম্পদক ধন সম্পদৰ বলেৰে কুক্ষিগত কৰা এক উদাহৰণ মাত্ৰ৷
গুৱাহাটীৰ বহু আলোচিত আৰু বহু প্ৰতিশ্ৰুত পানী যোগান আঁচনিৰ কথা উল্লেখ নকৰি থাকিব নোৱাৰি৷ তৰুণ গগৈৰ দ্বিতীয় কাৰ্যকালত গুৱাহাটীৰ লোকসকলে পদূলিয়ে পদূলিয়ে পানীৰ সংযোগ লাভ কৰা কথা আছিল৷ গগৈৰ তিনিটা কাৰ্যকালৰ অন্ত পৰিল আৰু তাৰপাছত গুৱাহাটীক স্মাৰ্ট চিটীলৈ ৰূপান্তৰিত কৰাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়া সোণোৱাল চৰকাৰৰো পাঁচ বছৰ শেষ হ’ল৷ ২০২১ত নতুন চৰকাৰ আকৌ আহিল৷ নতুন মুখ্যমন্ত্ৰীৰ নতুন নতুন প্ৰতিশ্ৰুতি আহিল৷ নতুন আশাৰে গুৱাহাটীৰ ৰাইজে পদূলিত পানীৰ যোগানৰ ব্যৱস্থাৰ বাবে বুকুত আশা বান্ধি বাট চালে৷ এই চৰকাৰৰ ৮ মাহ পূৰ্ণ হ’ল, পানী কিন্তু আশা হৈয়েই থাকিল৷
কৰ’না ভাইৰাছৰ দ্বাৰা সৃষ্টি হোৱা অতিমাৰীৰ দৰে দুৰ্যোগবোৰৰ লগত প্ৰকৃতিৰ ওপৰত অবাধ অত্যাচাৰৰ ঘটনা প্ৰত্যক্ষভাৱে জড়িত৷ মানুহৰ প্ৰয়োজনৰ এক সীমা আছে, কিন্তু মানুহৰ লোভ আৰু আক্ৰোশৰ কোনো সীমা নাই৷ বৰ্তমান দিনৰ বহু প্ৰাকৃতিক দুৰ্যোগ, বহু বেমাৰ প্ৰকৃতিক ধবংস কৰি প্ৰাকৃতিক সম্পদ লুট কৰি ধনী হোৱাৰ মানসিকতা আৰু প্ৰৱণতাৰ ফল৷ প্ৰাকৃতিক ভাৰসাম্যৰ অভাৱে বহু সমস্যাৰ সৃষ্টি কৰিছে৷ বেমাৰ, ভাইৰাছৰ আক্ৰমণ আদিৰ দৰে ঘটা ঘটনাবোৰ প্ৰাকৃতিক ভাৰসাম্যৰ ব্যাঘাতৰ বাবে হোৱা বুলি ক’লে ভুল কোৱা নহ’ব৷ বায়ুমণ্ডলত জন্ম হোৱা অধিবিষবোৰৰ কাৰণো প্ৰকৃতিৰ ভাৰসাম্য নোহোৱা হোৱা৷ গছ-গছনি, পাহাৰ আদিৰ ধবংসৰ দ্বাৰা আৰু নানা প্ৰদূষণৰ দ্বাৰা প্ৰাকৃতিক ভাৰসাম্য লৰচৰ হৈছে৷ মানুহৰ ৰোগ প্ৰতিৰোধৰ ক্ষমতা নোহোৱা হোৱাৰ পথত৷ পৃথিৱীৰ সম্পদৰ ওপৰত সকলো মানুহৰ সমান অধিকাৰ সকলোৰে এক ন্যায্য প্ৰাপ্য, কিন্তু সম্পদবোৰ একশ্ৰেণীৰ মানুহৰ হাতত গোট খোৱাৰ দৰে কাৰ্য প্ৰকৃতিবিৰোধী৷ মানুহৰ বৈষয়িক সমৃদ্ধি প্ৰকৃতিৰ কাম্য নহয়৷ প্ৰকৃতিক শোষণ কৰি আহৰণ কৰা সম্পদক কেন্দ্ৰ কৰি গঢ়ি উঠা তথাকথিত সভ্যতাৰ আয়ুস নিৰ্ভৰ কৰে প্ৰকৃতিৰ অনুমোদনৰ ওপৰত৷ প্ৰকৃতিৰ প্ৰতি সন্মান আৰু প্ৰাকৃতিক ভাৰসাম্যৰ ব্যাঘাত জন্মিলেই বেলেগ বেলেগ ধৰণে প্ৰকৃতিয়ে নিজৰ প্ৰতিবাদ সাব্যস্ত কৰে৷ কৰ’না ভাইৰাছৰ ঘটনাও প্ৰকৃতিৰ এনে এক কাৰ্য বুলি হয়তো ক’ব পৰা যায়৷
কৰ’নাৰ এই আক্ৰমণ আৰু ত্ৰাস বিশ্বৰ জনগণৰ বাবে এক শিক্ষাস্বৰূপ৷ প্ৰকৃতি ধবংস কৰি আৰু সম্পদ আহৰণত মত্ত আৰু অতি স্বাৰ্থপৰ এক শ্ৰেণীৰ লোকৰ বাবে পৃথিৱীৰ বেছিভাগ লোকে ভুগিব লগাটো প্ৰকৃতিৰ কাম্য নহয়৷ সেয়ে হ’বলা এই ভাইৰাছ প্ৰকৃতিয়ে প্ৰেৰণ কৰা এক বাৰ্তা আৰু অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ কথা যে ধনী-নিৰ্ধনী সকলো এই অতি মহামাৰীৰ ওচৰত অসহায়৷ আন ৰোগৰ ক্ষেত্ৰত বিত্তৱানসকলে প্ৰচুৰ ধনৰ বলত উন্নত চিকিৎসাৰ দ্বাৰা যিকোনো ৰোগৰ পৰা আৰোগ্য লাভ কৰিব পাৰে, কিন্তু এই মহামাৰীৰ পৰা নহয়৷
কৰ’না অতিমাৰী বিশ্বৰ বাবে অভিশাপ হৈ আহিছে ঠিকেই, কিন্তু ই যেন বিশ্বৰ মানৱ জগতৰ অসমতা দূৰ কৰা এক সমানুপাত সৃষ্টিকাৰী বিস্ময়ৰূপে পৃথিৱীৰ পৰা আঁতৰি যায়৷