এজন পেলেষ্টাইনী যুৱকৰ কাহিনী

মানুহৰ জীৱনবোধৰ সৈতে নৈতিকতাৰ এটা অবিচ্ছেদ্য আৰু গুৰুত্বপূৰ্ণ সম্পৰ্ক আছে৷ মানুহৰ সাধনা হ’ল মনুষ্যত্ব অৰ্জনৰ সাধনা৷ এই সাধনাৰ লক্ষ্য এনে কিছু বিশেষ গুণাৱলী অৰ্জন যি মানুহক ভাল-বেয়া, ন্যায়-অন্যায়, উচিত-অনুচিত বিচাৰ কৰাৰ শক্তি দিয়ে আৰু বেয়া, অনুচিত কাৰ্যক পৰিহাৰ কৰি নৈতিক আদৰ্শৰ অনুৱৰ্তী কৰি তোলে৷ এই নৈতিক মূল্যবোধৰ আশ্ৰয়তেই গঢ়ি উঠিছে মানৱ সমাজ৷ মানুহৰ জীৱনৰ ভাল-বেয়া, উৎকৰ্ষ-অপকৰ্ষ বিচাৰৰ মান হৈ থিয় দি ৰৈছে নৈতিক মূল্যবোধ৷ অতি দুখৰ বিষয় যে আজি একৈছ শতিকাৰ দুৱাৰডলিত থিয় হৈ মানুহ মূল্যবোধৰ সংকটত পীড়িত৷ বিভিন্ন ঠাইত আৰু দেশত নৈতিক মূল্যবোধৰ ক্ষেত্ৰত ব্যাপক অৱক্ষয়ৰ লক্ষণ আজি প্ৰকট৷ সীমাহীন দুৰ্নীতিয়ে সৰ্বস্তৰত গ্ৰাস কৰিছে সমাজ জীৱনক৷ নীতিহীন, বিবেকহীন মানুহ সমাজত সদম্ভে ঘূৰি ফুৰিছে আৰু ন্যায়নীতিৰ কণ্ঠ ৰোধ কৰিবলৈ উঠিপৰি লাগিছে৷ সমাজত এতিয়া অবৈধ পন্থা আৰু দুৰ্নীতিৰ মাধ্যমেৰে অৰ্থ, প্ৰতিপত্তি, ভোট আদায়ৰ এক অনভিপ্ৰেত অস্থিৰ প্ৰতিযোগিতা আৰম্ভ হৈছে৷ ফলত নৈতিক অৱক্ষয় সংক্ৰামক ভাইৰাছৰ দৰে সমাজ জীৱনৰ সকলোতে বিস্তৃত হৈ পৰিছে৷

তথাপি মাজে-সময়ে পৃথিৱীৰ বিভিন্ন ঠাইত ঘটা কিছুমান ভাল লগা ঘটনাই মানৱতা যে এতিয়াও জীয়াই আছে সেই কথা মনত পেলাই দিয়ে৷ এনেবোৰ ঘটনাই আমাক সোঁৱৰাই দিয়ে যে দয়া, সহমৰ্মিতা, ধৈৰ্য, কৃতজ্ঞতা আদি গুণ এতিয়াও অনেক লোকৰ অন্তৰত জীয়াই আছে আৰু এইবোৰ গুণেই প্ৰাণীজগতৰ মাজত মানৱজাতিক হয়তো শ্ৰেষ্ঠ প্ৰতিপন্ন কৰি ৰাখিছে৷

ইয়াত লিখিবলৈ লোৱা কাহিনীটো ডাঃ মহম্মদ খানী নামৰ এজন ডাক্তৰৰ স্মৃতিচাৰণ গ্ৰন্থৰ পৰা লোৱা হৈছে৷ ডাঃ খানী আছিল এজন আমেৰিকাৰ নাগৰিক আৰু এবাৰ পেলেষ্টাইনলৈ যাওঁতে তেওঁ লাভ কৰা সৰু অভিজ্ঞতা এটাৰ কথা স্মৃতিচাৰণ গ্ৰন্থখনত লিখিছে৷ তেওঁ নিজৰ কাহিনী আৰম্ভ কৰিছে এইদৰে ঃ

এদিন মই বিশেষ কাম এটাৰ বাবে চহৰলৈ ওলাই আহি এঠাইত গাড়ীখন কিছু সময়ৰ বাবে ৰখাই ড্ৰাইভিং ছীটতে বহি আছিলোঁ৷ এনেতে প্ৰায় ১৬ বছৰীয়া ল’ৰা এজন মোৰ ফালে আগুৱাই আহি সুধিলে ঃ 

ঃ ছাৰ, আপোনাৰ গাড়ীৰ আইনাকেইখন পৰিষ্কাৰ কৰি দিব পাৰোঁনে?

ল’ৰাজনলৈ মোৰ কিবা এটা মৰম লাগিল আৰু মই তেওঁক গাড়ীৰ সন্মুখৰ আৰু পাছৰ আইনাকেইখন পৰিষ্কাৰ কৰিবলৈ দিলোঁ৷ ল’ৰাজনে বৰ ধুনীয়াকৈ গাড়ীৰ আইনাকেইখন ধুই চাফা কৰি দিলে৷ মই তেওঁক এখন ২০ ডলাৰৰ নোট দিলোঁ৷ ল’ৰাজন বৰ আচৰিত হ’ল আৰু অবাক হৈ মোক সুধিলে–

ঃ ছাৰ, আপুনি আমেৰিকাত থাকে নেকি?

ঃ অ’, মই তাতে থাকোঁ৷ 

ঃ মই এই ২০ ডলাৰৰ পৰিৱৰ্তে আপোনাৰ পৰা আমেৰিকাৰ বিশ্ববিদ্যালয়বোৰৰ বিষয়ে কিছু কথা জানিব পাৰোঁনে?

মই নম্ৰ স্বভাৱৰ আৰু পঢ়া-শুনাৰ প্ৰতি ধাউতি থকা ল’ৰাজনক ওচৰলৈ মাতি আনি কথা-বতৰা পাতিবলৈ ধৰিলোঁ৷ আমাৰ কথাৰ শেষৰ ফালে ল’ৰাজনক সুধিলোঁ–

ঃ তুমি বাটে-পথে কিয় গাড়ী চাফা কৰা কাম কৰি ফুৰিছা?

ঃ আপোনাৰ কথা নুবুজিলোঁ, ছাৰ/

ঃ তুমি পঢ়া-শুনাত এজন চোকা ল’ৰা, এইবোৰ কাম কৰি কিয় সময় অপব্যয় কৰিছা?

ঃ মই চাৰি বছৰ থাকোঁতেই মোৰ আব্বা ঢুকাইছে৷ মায়ে মানুহৰ ঘৰে ঘৰে বন কৰে৷ মই আৰু ভণ্টী দুয়ো বাহিৰত সৰু-সুৰা দুই-এটা কাম কৰি অলপ পইচা গোটাবলৈ চেষ্টা কৰোঁ৷ আমি যিখিনি পাওঁ তাৰে পঢ়া-শুনাখিনি চলাই যাওঁ৷ মই শুনিছোঁ আমেৰিকাৰ বিশ্ববিদ্যালয়বোৰে মেধাৱী ছাত্ৰক লিখা-পঢ়া কৰিবলৈ স্কলাৰশ্বিপ দিয়ে৷ মোৰো আমেৰিকাত পঢ়িবলৈ বৰ ইচ্ছা, কিন্তু তাত মোক সহায় কৰিবলৈ কোনো নাই৷

দুপৰীয়া আহাৰৰ সময় হৈ আহিছিল৷ ল’ৰাজনৰ শুকান মুখখন দেখি বেয়া লাগিল, পুৱাৰে পৰা তেওঁৰ পেটত নি(য় একো খাদ্য পৰা নাই৷ মই ল’ৰাজনক ক’লোঁ–

ঃ আহাঁ, আমি প্ৰথমে সেই হোটেলখনত কিবা এটা আহাৰ কৰি লওঁ৷

ঃ ছাৰ, মই এটা চৰ্ততহে আপোনাৰ সৈতে খাব পাৰোঁ৷

ঃ কি চৰ্ত?

ঃ বিনিময়ত মই আপোনাৰ গাড়ীৰ বাকীকেইখন আইনাও চাফা কৰি দিম৷

মই কোনো কথা নবঢ়াই ল’ৰাজনক তেওঁ বিচৰা মতে কামখিনি শেষ কৰিবলৈ দি অৱশেষত হোটেলত সোমালোঁ৷ খাবলৈ অৰ্ডাৰ দিয়াৰ সময়ত ল’ৰাজনে ৱেইটাৰজনক তেওঁৰ ভাগৰ আহাৰখিনি পাৰ্চেল কৰিবলৈ দিলে৷ তেওঁ ঘৰলৈ গৈ মাক আৰু ভনীয়েকৰ সৈতে ভগাইহে খাব৷ ৱেইটাৰৰ সৈতে কথা পাতোঁতে লক্ষ্য কৰিলোঁ ল’ৰাজনৰ ইংৰাজী ভাষাত অসামান্য দখল আছে৷

এটা সময়ত আমি ইজনে সিজনৰ পৰা বিদায় ল’লোঁ৷  ঠিক হ’ল ল’ৰাজনে তেওঁৰ যাৱতীয় সকলো কাগজ-পাতি মোৰ হাতত গতাব আৰু মই আমেৰিকাৰ কলেজত তেওঁৰ নামভৰ্তিৰ বাবে চেষ্টা কৰিম৷ এইদৰে দীৰ্ঘ ছমাহৰ পাছত মই ল’ৰাজনক আমেৰিকালৈ আনি এখন ভাল কলেজত এডমিছন দিয়াবলৈ সক্ষম হ’লোঁ৷ তেওঁ নিজৰ মেধা আৰু অধ্যৱসায়ৰ জৰিয়তে কেইবছৰমানৰ ভিতৰতে নিজকে আধুনিক প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ এজন লেখত ল’বলগীয়া ইঞ্জিনিয়াৰ হিচাপে প্ৰতিষ্ঠা কৰে৷ নিউয়ৰ্ক টাইমছত তেওঁৰ খবৰ সবিস্তাৰে প্ৰচাৰ হোৱাৰ লগে লগে গোটেই বিশ্বতে হৈ-চৈ লাগে৷ তেওঁৰ ঈৰ্ষণীয় সফলতাত মই আৰু পত্নীও অতিশয় আনন্দিত হ’লোঁ৷ ইয়াৰ পাছত আমি মনে মনে কাম এটা কৰোঁ৷ তেওঁক একো নজনোৱাকৈ তেওঁৰ মাক আৰু ভনীয়েকৰ ভিছা যোগাৰ কৰি এদিন আমি তেওঁলোকক আমেৰিকালৈ লৈ আনিলোঁ৷ এয়া আছিল তেওঁৰ বাবে এটা ডাঙৰ ছাৰপ্ৰাইজ৷ তেওঁ বিস্ময়ত বোবা হৈ পৰিল, আনকি মাক আৰু ভনীয়েকক দেখি কান্দিবলৈকো পাহৰিলে৷ তেতিয়ালৈকে তেওঁ শ্ৰেষ্ঠ শিক্ষকসকলৰ মাজত নিজৰ আসন এখন দখল কৰিবলৈ সক্ষম হৈছিল৷

ইয়াৰ পাছৰ এদিনৰ কথা৷ সেইদিনা পুৱা মই ঘৰতে আছিলোঁ৷ খিৰিকীৰে ঘৰৰ বাহিৰলৈ এনেয়ে চাই পঠিওৱাত ঘটনা এটা দেখি বিস্ময়ত হতবাক হ’লোঁ৷ মই দেখা পাওঁ সেই ল’ৰাজনে ঘৰৰ বাহিৰত থকা মোৰ গাড়ীখনৰ আইনাবোৰ পৰিষ্কাৰ কৰিবলৈ ধৰিছে৷ মই লগে লগে বাহিৰলৈ ওলাই গৈ তেওঁক বাধা দিলোঁ আৰু ক’লোঁ ঃ ‘এইবোৰ কি কৰিছা, বন্ধ কৰা/ তোমাক এইবোৰ কামে এতিয়া শোভা নাপায়/’ তেওঁ অশ্ৰুসিক্ত নয়নেৰে মোক ক’লে ঃ ‘ছাৰ, মোক বাধা নিদিব৷ মোক নিজৰ কামখিনি কৰিবলৈ দিয়ক যাতে মই মোৰ প্ৰকৃত পৰিচয় পাহৰি নাযাওঁ৷ মই সদায় মনত ৰাখিব বিচাৰোঁ মই কি আছিলোঁ আৰু আজি কি হ’লোঁ আৰু আপুনি মোৰ কাৰণে কি কৰিছে/ এইজন যুৱকেই হ’ল ডাঃ মহম্মদ খানীয়ে পেলেষ্টাইনৰ বাটত আকস্মিকভাৱে লগ পোৱা ফৰিদ আব্দুল আলী, যি নিজকে হাৰ্ভাৰ্ড বিশ্ববিদ্যালয়ৰ এজন তৰুণ অধ্যাপকৰূপে প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল৷