উৎসৱৰ প্ৰাক্ক্ষণত
কেইদিনমান আগতে হাস্পতালত আমাৰ ইউনিটত ভৰ্তি হৈ থকা ৰোগীসকলক চাবৰ বাবে ৱাৰ্ড ৰাউণ্ড দি আছিলোঁ৷ লগত ইউনিটৰ জুনিয়ৰ ডাক্তৰসকল৷ অ’ভাৰীৰ কেঞ্চাৰৰ বাবে কেম’থেৰাপী পাই থকা মহিলা এগৰাকীৰ বিছনাৰ কাষত ৰৈ তেওঁৰ কুশলবাৰ্তা সোধাৰ সময়ত তেওঁ মুখত হাঁহি এটা লৈ ক’লে,‘ছাৰ, ব’হাগ বিহুৰকেইদিনত মোৰ কেম’ৰ দিন নেপেলাব৷ সেই সাতদিন মই ঘৰত থাকিম৷’মই ধেমালি কৰি সুধিলোঁ,‘বিহুতনো ঘৰত আপুনি কি কৰিব?’মহিলাগৰাকীৰ ওচৰতে অনবৰত ছাঁৰ দৰে লাগি থকা জীয়েকে ক’লে,‘ছাৰ,এসময়ত মায়ে খুব ভাল বিহু নাচিছিল৷ আৰু মায়ে খুব ভালকৈ ৰান্ধিব জানে৷ প্ৰতিবছৰে বিহুত আমাৰ মিতিৰ-কুটুম সকলো লগ হয় গাঁৱৰ ঘৰত আৰু মায়ে সকলোকে ৰান্ধি খুৱায়৷ সেয়েহে মায়ে বিহুৰ সাতদিন কেম’থেৰাপী নলওঁ বুলি কৈছে৷’কথাকেইষাৰ কওঁতে ছোৱালীজনীৰ মাতটো শেষৰফালে থোকা-থুকি হৈছিল৷ কিন্তু ৰোগীগৰাকীৰ মুখৰ হাঁহিটো লাগি আছিল৷ একৈছ দিনৰ অন্তৰে অন্তৰে পাব লগা কেম’থেৰাপীৰ সময় জুনিয়ৰ ডাক্তৰসকলক ইফাল-সিফাল কৰি মিলাই দিবলৈ কৈছিলোঁ৷ মহিলাগৰাকীৰ মুখত কৃতজ্ঞতাৰ হাঁহিটো পুনৰ দেখিবলৈ পালোঁ৷ ডাক্তৰ হিচাপে সিমানতে কথাটোৰ অন্ত পেলাব পাৰিলোঁহেঁতেন৷ কিন্তু মোৰ মনলৈ আহিল মৃত্যুমুখী মহিলাগৰাকীৰ ব’হাগ বিহুটোৰ প্ৰতি কি আকৰ্ষণক্ক অনুভৱ কৰিলোঁ– উৎসৱ কেনেকৈ মানুহৰ আশা আৰু আনন্দৰ উৎস হ’ব পাৰে৷ উৎসৱে মানুহক জীয়াই থকাৰ হেঁপাহ বঢ়ায়৷ কথাটো যেন মহিলাগৰাকীৰ অনুৰোধটোৱে বৈজ্ঞানিকভাৱে প্ৰমাণ কৰিলে৷ ব’হাগ অসমৰ জাতীয় জীৱনৰ এক অস্তিত্ব৷ ধনী-দুখীয়া, চহৰীয়া-গাঁৱলীয়া, জাতি-ধৰ্ম নিৰ্বিশেষে ব’হাগে মানুহৰ মনলৈ কঢ়িয়াই আনে উৎসৱৰ অনুভূতি৷ বিহু মানুহৰ মাজত ভেদাভেদ সৃষ্টি কৰা ধৰ্মীয় উৎসৱ নহয়৷ ব’হাগ প্ৰকৃতিৰ বন্দনা৷ মানুহৰ জয়গান৷ অসমৰ মাটিত বাস কৰা সকলোৱেই, অসমক ভাল পোৱা সকলোৱেই, অসমৰ বায়ু-পানী-খাদ্যৰে জীৱন নিৰ্বাহ কৰা সকলোৱেই বিহু উদ্যাপন কৰিলে সুখ আৰু সমৃদ্ধি বাঢ়িব৷ শান্তিপূৰ্ণ সহৱস্থানৰ কাৰণেও সকলোৱেই বিহু উদ্যাপন কৰা মংগল৷ আমাৰ হাস্পতালৰ ৰোগীগৰাকীয়ে কোৱাৰ দৰেই ব’হাগ উদ্যাপনে আমাক আত্মীয়-সজ্জন, ভালপোৱা, ভাললগা মানুহবোৰৰ স’তে মিলনৰ সুবিধা কৰি দিয়ে৷ ব’হাগে আমাক আত্মপৰিচয় দিয়াৰ সুযোগ দিয়ে৷ আমাৰ যান্ত্ৰিক জীৱনযাত্ৰাৰ ব্যস্ততাৰ পৰা খন্তেক আঁতৰি আহি জীৱনক পুনৰ বুজি পোৱাৰ সুবিধা দিয়ে৷ জাতীয় উৎসৱ পালনৰ দ্বাৰা আমি আমাৰ ঐতিহ্য আৰু সংস্কৃতি উত্তৰপুৰুষৰ আগত প্ৰদৰ্শন কৰিব পাৰোঁ৷ নিজৰ ভাষা-সংস্কৃতিৰ ঐতিহ্য উত্তৰপুৰুষে কঢ়িয়াই লৈ যোৱাৰ বাট দেখুৱাব পাৰোঁ৷ বিহু উদ্যাপনৰ দ্বাৰা আমি প্ৰকৃতিৰ পৰিৱেশৰ বেছি নিকট হ’ব পাৰোঁ৷ অসমৰ জাতীয় জীৱনৰ পৰা বহুত কিবা-কিবি হেৰাই গৈছে৷ ভাষাটোৰ দুৰ্দশা হৈছে৷ ঐতিহ্য আৰু সংস্কৃতিৰ অস্তিত্বৰ প্ৰশ্ন উত্থাপন হৈছে৷ গীত-মাতবোৰ পাহৰণিৰ গৰ্ভত হেৰাই যোৱাৰ উপক্ৰম হৈছে৷ বেলেগ ভাষাৰ আধিপত্য চলিছে৷ ভিন্ন সংস্কৃতিৰ আগ্ৰাসনত আমাৰ সাতামপুৰুষীয়া বিহুৰ অস্তিত্ব লুপ্ত হোৱাৰ পৰিৱেশ আহি পৰিছে৷ সেয়েহে ব’হাগৰ প্ৰথম সাতদিন আমি কেৱল অসমৰ গীত-মাত, লোক-সংস্কৃতি, ভিন ভিন জাতি-উপজাতিৰ কৃষ্টি-সংস্কৃতিৰ চৰ্চা কৰা বাঞ্ছনীয়৷ অসমৰ ভূখণ্ডৰ বাহিৰে আন ঠাইৰ গীত-মাত-নৃত্য এই সাতদিনত চৰ্চা নকৰিলেও চলে৷ এইখিনিতে এটা কথা মনত পৰিছে৷ এবাৰ ভূপেন হাজৰিকাই বিহুৰ মঞ্চত অনুষ্ঠান পৰিৱেশন কৰি থাকোঁতে দৰ্শকৰ মাজৰ পৰা কোনোবাই হেনো হিন্দী গান শুনিবৰ বাবে চিঞৰিছিল৷ খঙত অগ্নিশৰ্মা হৈ ভূপেন হাজৰিকাই চিঞৰি উঠিছিল,‘কোন সেয়া? বিহুৰ মঞ্চত হিন্দী নহ’ব৷ হিন্দীগান যদি শুনিব বিচাৰিছা বম্বেলৈ যোৱা৷’বিহু অসমীয়াৰ বান্ধ ভঙা উন্মাদনা৷ চান্দাৰ আতিশয্য হ’ব নালাগে৷ অৱশ্যে, বিত্তৱানসকলে উৎসৱ পালনৰ কাৰণে স্বেচ্ছাৰে দান-বৰঙণি দিয়াটো কৰ্তব্য৷ অসমীয়াৰ বৰ্তমান উদ্ভৱ হোৱা পৰিচয়ৰ সংকটৰ সময়ত জাতিটোক ভালপোৱাসকলে গভীৰভাৱে চিন্তা কৰাৰ সময় সমাগত৷ অৱশ্যে, উৎসৱ পালন বেছি দীঘলীয়া হ’লে তাৰ সৌন্দৰ্য ম্লান হয়৷ ছক্ৰেটিছে কোৱাৰ দৰে,‘বেতাৰ টু ডু এ লিটল ৱেল দ্যেন গ্ৰেট ডীল বেডলী৷’কেৱল সাতদিনমান জাতিটো লগ হ’ব লাগে জাতি-বৰ্ণ-ধৰ্ম নিৰ্বিশেষে৷ বিহু আমাৰ জাতিটোৰ সভ্যতাৰ এটা অংশ৷ ব’হাগ প্ৰাচুৰ্যৰ দিন, ব’হাগ ঐশ্বৰ্যৰ দিন৷ ব’হাগ মনুষ্যত্বৰ দিন, ব’হাগ নতুনত্বৰ উপলব্ধি, ব’হাগ অসমীয়াৰ নন্দনতত্ত্ব, অসমীয়াৰ কবিত্ব৷ ব’হাগ উদ্যাপন অসমীয়াৰ অধিকাৰ আৰু শক্তি৷