নিবনুৱাই সংস্থাপনৰ পথ নিজেই সৃষ্টি কৰক

আমি যিদৰে তোষামোদৰ কচৰৎ কৰি অহা নাই, তেনেদৰে কেৱল বিৰোধৰ বাবেই বিৰোধিতা কৰিবলৈও শিকা নাই৷ সমস্যা দেখি ৰাজহুৱা স্বাৰ্থজনিত দিশবোৰত সমাধানৰ প্ৰকল্প নিৰ্মাণৰ মহৎ কৰ্মত চৰকাৰে ইতিবাচক ভূমিকা লোৱাৰ প্ৰয়োজন যিদৰে অনস্বীকাৰ্য বুলি কৈ আহিছোঁ, ঠিক তেনেদৰে ভোট দিলোঁ চৰকাৰ পাতিছোঁ ভাবেৰে সকলো দায়িত্ব কেৱল চৰকাৰক দি নিজে কেৱল গালি পাৰা আৰু আন্দোলন কৰাৰ দায়িত্ব ল’লে জনতাকো নুশুৱায়৷ কাৰণ সমস্যা যিমানেই দীৰ্ঘকালীন হয়, সিমানেই আনুষংগিক কাৰকৰ সংখ্যা বৃদ্ধি পায় আৰু সাধাৰণতে এই কাৰকসমূহে সমগ্ৰ ব্যৱস্থাটোক চুই যোৱা দেখা যায়৷ গতিকে এনে সমস্যাৰ সমাধানকল্পে প্ৰযোজ্য ব্যৱস্থাপনাত ৰজা-প্ৰজা সকলোৰে সহযোগিতা দৰকাৰ৷

বিগত সময়ত প্ৰায় সকলো চৰকাৰৰ দিনতে যোগান বিভাগৰ ব্যৰ্থতা অন্যতম সমস্যা হৈ ৰৈছে৷  শেহতীয়াকৈ নতুন যোগানমন্ত্ৰীয়ে কাৰ্যভাৰ লোৱাৰ পাছতো একেবোৰ কথাই ওলাইছে৷ ক’ভিড সংকটৰ এই ক্ষণত বহিঃৰাজ্যৰ আমদানি সমস্যা, থলুৱা উৎপাদনৰ তথৈবচ অৱস্থাও আন কাৰকৰ লগত যোগ হৈছে৷ প্ৰায়বোৰ অত্যাৱশ্যকীয় সামগ্ৰীৰ ক্ষেত্ৰতে মধ্যভোগীৰ দৌৰাত্ম্য আৰু পাইকাৰি ব্যৱসায়ীৰ অধিক লাভৰ অংকটো আছেই৷ বলিৰ পঠা হয় খুচুৰা বিক্ৰেতা! দাম নাবাঢ়ি হ’ব কি? লকডাউনত প্ৰসংগক্ৰমে কিছু কথা দৃষ্টিগোচৰ হ’ল৷ যিসকলে ভালধৰণে বহুজাতিক কোম্পানীত সংস্থাপিত সেইসকলৰ কথা বাদ দি অধিকাংশ অসমীয়া ডেকাই  চাৰি-পাঁচ হাজাৰ, সাত-আঠ হাজাৰ টকাত বহিঃৰাজ্যত কোম্পানীৰ চাকৰি কৰিছে৷ বহিঃৰাজ্যৰ মানুহে কিন্তু অসমলৈ আহি নাপিত হৈছে৷ পাণদোকান দিছে৷ স্বতন্ত্ৰ জীৱন৷ অধিক আয়৷ কৰ্মসন্তুষ্টি৷ আত্মপ্ৰতাৰণা কৰা নাই অথবা লকডাউনে জুৰুলা কৰিলেও ইঠাইৰ পৰা সিঠাইলৈ গৈ শূন্য হৈ পুনৰ উভতি আহিবলগা হোৱা নাই৷ সেই অসমৰ ল’ৰাখিনি যিয়ে বহিঃৰাজ্যলৈ গৈ অলপ দৰমহাতে  খাটিছে অথবা লকডাউনত চাকৰি হেৰুৱাই উভতি আহিছে, তেওঁলোক সকলো কম-বেছি পৰিমাণে শিক্ষিত৷ গাঁৱৰ  প্ৰতিঘৰ মানুহৰ সামান্য হ’লেও খেতি মাটি আছে, নাথাকিলেও আধিয়া লোৱা অথবা চৰকাৰৰ সাহায্যৰ সুবিধাৰে এই ল’ৰাখিনিয়ে যদি নূ্যনতম প্ৰয়োজনীয় শাক-পাচলি, আলু, পিঁয়াজ আদিৰ খেতি আদি কৰিলেহেঁতেন, তেন্তে উৎপাদন বৃদ্ধি হোৱাৰ লগতে সতেজ খাদ্য মধ্যভোগী অবিহনে কম মূল্যত বজাৰত দিব পৰা গ’লহেঁতেন৷ কিন্তু সৰুৰে পৰাই আমাক শিকোৱা হয় চাকৰি নহ’লে জীৱন বেকাৰ, শিক্ষা অসাৰ৷ এনে এক ধাৰণাত বন্দী আমাৰ সমাজব্যৱস্থা৷ কথাবোৰ নতুনকৈ ভবাৰ সময় সমাগত৷ শেহতীয়া লকডাউনত অসমীয়া ল’ৰাই মুৰ্গী কাটিছে৷ শাক-পাচলিৰ বেপাৰ কৰিছে৷ ভাল খবৰ৷ এই ধাৰা চলি থাকিব লাগে৷ অৱশ্যে, আঙুলি মূৰত গণিব পৰা দুই-এজনে মীন পালন, শাক-পাচলিৰ ব্যৱসায় আদি আগৰে পৰাই কৰি আহিছে৷ সেই সংখ্যা বৃদ্ধি হৈ এনে পৰ্যায় পাব লাগে যাতে আত্মসংস্থাপনৰ ভিৰত অসমত চাকৰি বিচৰাৰ মাত্ৰা ক্ৰমশঃ কমি আহে৷ আচলতে এনে এক প্ৰক্ৰিয়াৰ বিকশিত ৰূপে প্ৰদেশখনৰ সামুহিক প্ৰগতিক সুলভ কৰি তোলে৷ কেৱল চৰকাৰলৈ কিয় বাট চাওঁ৷ চৰকাৰেও কৰক, ৰাইজেও দায়িত্ব লওক৷ আহক সকলো প্ৰগতিৰ অংশীদাৰ হওক৷ জীয়ৰী-বোৱাৰীৰ আত্মসহায়ক গোটবোৰ ঋণ লৈ ঋণ ওভটাই আৰু ঋণ ল’ব পৰা হওক৷ হাঁহ-কুকুৰা, ছাগলী, গাহৰিৰ ফাৰ্ম উভৈনদী হৈ পৰক৷ এয়াও একপ্ৰকাৰ বিপ্লৱেই৷ বন্দুক-বেয়নেটৰ খোঁচ নোখোৱাকৈ, কোনো আত্মজাহ যাব নলগাকৈ কেৱল আৰু কেৱল জাতীয় উত্তৰণ আৰু স্বাৱলম্বিতাৰ মহামন্ত্ৰেৰে ঘৰে ঘৰে সকলোৱে হ’ব পাৰে এনে মহত্ত্বম প্ৰয়াসৰ অংশীদাৰ৷ আমাৰ অসমতে বসতি কৰা পূৰ্ববংগীয় মেহনতী জাতিটোৱে কাহানিবাই এই কচৰৎ আৰম্ভ কৰিছে৷ অভাৱেই আৱিষ্কাৰৰ মূল৷ নিৰ্মোহ চৰ্চাৰ তাগিদাত এনে সত্য আমি উপেক্ষা কৰি নহয় বিশ্লেষণ কৰি আগুৱাব লাগিব৷ তাঁতশালৰ খটক খটক শব্দৰে ৰজনজনাই থাকক অসমৰ গ্ৰাম্যজীৱন৷ অসমৰ গামোচা-জাপি, কাঁহ-পিতল বিদেশলৈ ৰপ্তানি হওক৷ এনেবোৰ সম্ভাৱনাৰ সফলতাই স্বয়ংক্ৰিয়ভাৱে অসমৰ অৰ্থনীতিত প্ৰগতিৰ বাৰ্তা কঢ়িয়াব৷ ৰাজহাড় পোন অসমীয়া জাতি সেই কথা কেৱল শ্লোগানবাজিত নহয় হাতে-কামে প্ৰমাণ কৰিব নোৱাৰিলে অথবা কেৱল চৰকাৰক গালি পাৰি আলাদ্দিনৰ চাকি পাম ভাবিলে অনাগত দিনত প্ৰয়াত ভূপেনদাৰ অনুমানৰ দৰেই অসমীয়া অসমতে ভগনীয়া হৈ পৰিব৷ প্ৰত্যাহ৩ান বৰ কঠিন৷ আশাৰ বাৰ্তা এয়া যে ৰাইজে হিমন্ত বিশ্ব শৰ্মাৰ নেতৃত্বত এখন সবল চৰকাৰ দিছপুৰলৈ পঠিয়াইছে৷

প্ৰসংগতঃ আজিও অসমৰ আশী-নব্বৈ শতাংশ অভিভাৱকৰ দৃষ্টিভংগী চাকৰি কেন্দ্ৰিক৷ আনকি বহু কৃষক পিতৃয়েও সন্তানক খেতিৰ প্ৰতি মনোনিৱেশৰ তাগিদা নিদিয়ে অথবা অসমীয়া ব্যৱসায়ী পিতৃৰো বহুতেই সন্তানে ব্যৱসায়ত নামি কিমানদূৰ আগবাঢ়িব সেই দিশত দ্বিধাগ্ৰস্ত৷ বহুক্ষেত্ৰত জ্যেষ্ঠজনৰ অনুপ্ৰেৰণাৰ অভাৱ আৰু উৎসাহহীনতাও নতুন প্ৰজন্মৰ অনীহা আৰু মনোবল হ্ৰাসৰ কাৰক৷ বিশেষকৈ নব্বৈ দশক আৰু বিংশ শতিকাত যেতিয়াৰ পৰা চৰকাৰী চাকৰিৰ বিপৰীতে এনে মানসিক দ্বিধাগ্ৰস্ততা-কেৰিয়াৰকেন্দ্ৰিক জটিলতা সৃষ্টি হৈছিল, তেতিয়াই দৰাচলতে ব্ৰেইন-ড্ৰেইনৰ সমস্যায়ো গা কৰি উঠিছিল৷ শিক্ষিত যুৱকৰ বহুতেই বহিঃৰাজ্যলৈ ঢাপলি মেলিছিল৷ দেখাক দেখি আন বহুতেই বহিঃৰাজ্যলৈ গৈ ছিকিউৰিটী গাৰ্ডৰ চাকৰিত ওঠৰ ঘণ্টা দি আঠ হাজাৰ উপাৰ্জনত ব্যস্ত হৈছিল৷ বিপৰীতে ঘৰতে পৰি ৰোৱা পৈতৃক মাটিটুকুৰা অপুষ্টিত ভুগি ক্ৰমশঃ উৰ্বৰা শক্তি হেৰুওৱাৰ উপক্ৰম হৈছিল৷ যুৱক পুত্ৰৰ অনুপস্থিতিত কোনো থলুৱাৰ মাটি কম দামত কিনি কোনো সন্দেহজনক ব্যক্তিবিশেষে নিজে ৰমৰমীয়া খেতি কৰিবলৈ ধৰিলে৷ ভেজাল ৰাসায়নিক সাৰ পাচলিত মাৰি অসমীয়াক খুৱাই থাকিল আন কোনোবাই৷ এনেদৰেই অসমীয়াৰ দুৰ্বলতাৰ সুযোগ লৈ অসমৰ কৃষিভূমি আগ্ৰাসনৰ প্ৰক্ৰিয়াও আৰম্ভ হ’ল৷ নাঙল  ধৰিবলৈ লাজ পোৱা অসমীয়া ডেকাৰ মনস্তাত্ত্বিক সংঘাত চলি থকাৰ সমান্তৰালকৈ চলি থাকিল বহু অচিনাকি লোকৰ পথাৰ আৰু বজাৰ দখলৰ প্ৰক্ৰিয়া৷ এইসকল নতুন মুখৰ আমদানিত আনকি অস্বস্তিত পৰিল অসমৰ অসমীয়া মাৰোৱাৰী-বিহাৰী আদি ব্যৱসায়জীৱী ব্যক্তি সকলো৷ বাঢ়ি গ’ল আমদানিজাত সামগ্ৰী৷  অৱশ্যে, এই চৰাদামত বস্তু বিক্ৰীৰ লগত জড়িত আন এটা দিশ হৈছে মধ্যভোগীৰ দৌৰাত্ম্য৷ খেতি কৰিব-ব্যৱসায় কৰিব নিশিকা অথবা আগ্ৰহ নোহোৱা এচাম অসমীয়াই কিন্তু ভালদৰে শিকি ল’লে মধ্যভোগী হৈ ডকা-হকা দি ছিণ্ডিকেটগিৰিৰ কৌশল৷ কি ছিণ্ডিকেট নাই অসমত? ভূতৰ ওপৰত দানহ পৰাদি আছে চান্দা আৰু বন্ধ সংস্কৃতি৷ মুঠতে অসমত থাকিলে বাবাহঁতক ৰাতিটোৰ ভিতৰতে ধনী হোৱাৰ চাবিকাঠী লাগে৷ সেয়া যদি নহয় অসমত নাথাকে তেওঁলোক৷ বহিঃৰাজ্যৰ হাৱা-পানীতহে মন-মগজু টিকিব৷ এয়াই একশ্ৰেণীৰ মানসিকতা৷ উৎপাদন সীমিত৷ বাহিৰৰ পৰা কেৱল অত্যাৱশ্যকীয় সামগ্ৰীয়েই বছৰি বহু হাজাৰ কোটিৰ আমদানি কৰিবলগীয়া হয়৷ অথচ অসম বোলে কৃষিপ্ৰধান ৰাজ্য! বস্তুৰ দাম বাঢ়িছে৷ নি(য় অসুবিধা হৈছে৷ কিন্তু এই দাম বঢ়াৰ লগত জড়িত সমস্যাটো আজিৰ নহয় অথবা এমাহত কোনো মশ্বীহায়ো এই সমস্যা সঠিক আৰু সম্পূৰ্ণকৈ সমাধান কৰিব নোৱাৰে৷ অৱশ্যে, এই দিশত পৰিকল্পিত প্ৰয়াসৰ নিশ্চয় প্ৰয়োজন আছে৷

হয়, আজি মিঠাতেল, কাইলৈ পিঁয়াজৰ দামক লৈ সমালোচনা হৈছে৷ চৰকাৰক টিভি ষ্টুডিঅ’ত, সামাজিক মঞ্চত গালি পৰাও কলাত পৰিণত হৈছে৷ ঠিক সেইদৰে আন এচাম ব্যস্ত থাকিবলগীয়া হৈছে আত্মসুৰক্ষাত৷ এনেকৈ আহিব জানো সু-সমাধান? বাস্তৱমুখী চিন্তাৰে পথাৰ আৰু বজাৰ অসমীয়াই নিজৰ দখলত ৰাখিবলৈ চেষ্টা নকৰিলে কেৱল ওফাইদাং মাৰি বহিৰাগতই অসমীয়াক কোবাই ব্যৱসায় কৰিছে বুলি ৰাউচি জুৰি থাকিলে অথবা বিয়োগোম বুদ্ধিজীৱীয়ে অসমীয়া ডেকাক উচটাই থাকিলে সমাধান নোলায়৷ যিখন প্ৰদেশত স্কুল ড্ৰপ আউট এতিয়াও বৃহৎ সমস্যা, যিখন ঠাইত ব্ৰেইন-ড্ৰেইন এক ফেছন, চান্দাৰ ধাণ্ডাত কোঙা এটা সক্ষম প্ৰজন্ম, সেই ঠাইত বিকাশ সূচাংকসমূহে সঠিক মান আহৰণ সম্ভৱনে? কেৱল চৰকাৰেই কিয় বাৰে বাৰে পৰীক্ষাগাৰত উঠিব লাগে? জনসাধাৰণেও একে পৰীক্ষাই দি আছে৷ অসমৰ যুৱপ্ৰজন্মৰ বহুতেই নিচা সেৱন আৰু নীলাছবি দৰ্শনৰ সুযোগ-সুবিধা ঠিকেই ল’লে বা পালে, সমান্তৰালকৈ কিন্তু আৰ্থ-সামাজিক সমস্যা সমাধানত জাতিটোৰ ৰাজহাড়স্বৰূপ যুৱক-যুৱতীৰ ভূমিকা সম্পৰ্কে সচেতনতা সৃষ্টিত সমাজৰ গুৰিধৰোঁতাসকল ক’ৰবাত ব্যৰ্থ হৈছে৷ ৰজা-প্ৰজা সকলোৱে ঐক্যবদ্ধ প্ৰয়াস কৰিব লাগিব৷ সকলোৱে নিজৰ দায়িত্ব বুজি আগবাঢ়িলে অসম আগবাঢ়িব৷ অসম চৰকাৰৰ চাকৰিকেইটাকে কেৱল লক্ষ্য কৰি খোৱা-কামোৰা কৰি গালি-গালাজ কৰি থকাতকৈ আত্মনিৰ্ভৰশীলতাও যে একপ্ৰকাৰ সংস্থাপন, সেই দিশতো শিক্ষিতসকলে চিন্তা কৰিব পাৰে৷ অসমত ন ন উদ্যোগ স্থাপন হ’ব লাগে৷ বাদ-বিবাদ পৰিহৰি যিধৰণেই নহওক পুৰণি বন্ধ হৈ থকাবোৰ খুলিব লাগে৷ থলুৱাৰ নিয়োগ নিশ্চিত হ’ব লাগে৷ চাকৰি যদি কৰিম বুলি ভাবিছেই, তেন্তে সঠিক অনুশীলনেৰে সৰ্বভাৰতীয় পৰীক্ষাত জিলিকি উঠাৰ দিহা কৰিব লাগে৷ নিজে সংস্থাপিত হোৱাৰ লগতে দুই-চাৰিজনক সংস্থাপন দিয়াৰ কৰ্মমুখী ধ্যান-ধাৰণাৰে নিজকে গঢ়ি তোলক৷