ৰাজনীতিৰ অলিয়ে-গলিয়ে [২]
মন্ত্ৰী-ৰাজনৈতিক নেতাসকলে যিমানেই দপ্দপাই নাথাকক, ভাৰতৰ আমোলাতন্ত্ৰ বিশ্বৰ ভিতৰতে এক শক্তিশালী ছীষ্টেম৷ ই হোৱাক নোহোৱা কৰিব পাৰে, নোহোৱাক হোৱা কৰিব পাৰে৷ কোনে যে কৈছিল– Bureaucracy is the art of making the possible impossible.
অসমৰ দৰে ৰাজ্যত, য’ত ৰাজনৈতিক নেতৃত্ব দুৰ্বল, তাত আমোলাতন্ত্ৰ অধিক বেপৰোৱা হৈ উঠিব পাৰে৷ মই কেইবাজনো মুখ্যমন্ত্ৰী বা প্ৰভাৱশালী মন্ত্ৰীক সুধি চাইছোঁ, আপোনালোক আমোলাৰ ওপৰত, বিশেষকৈ বহিঃৰাজ্যৰ পৰা অহা আইএএছ বিষয়াসকলৰ ওপৰত ইমান নিৰ্ভৰশীল কিয়? তেওঁলোকৰতো আমাৰ ৰাজ্যখনক লৈ কোনো আৱেগ নাই, তেওঁলোক চৰকাৰৰ কৰ্মকাণ্ডৰ পৰিণতিৰ বাবে জবাবদিহি হ’ব নালাগে? ইলেকচন আপোনালোকেহে খেলিব লাগিব, আমোলাসকলেতো নেখেলে৷ তেওঁলোকে সুযোগ বুজি ডেপুটেচনত দিল্লীলৈ গুচি যাব বা পৰৱৰ্তী চৰকাৰৰ সৈতে বুজাবুজি কৰি ল’ব! তেন্তে কিয় এই আমোলা-অতিনিৰ্ভৰতা? Bureaucrats and Politicians are different people, work of Bureaucrats makes us hate politicians? নেতা-মন্ত্ৰীসকলৰ উত্তৰ সাধাৰণতে এনে হয়– ৰাজ্যৰ বাহিৰৰ এই আমোলাসকল অতি দক্ষ৷ তেওঁলোকৰ কেন্দ্ৰৰ সৈতে থকা বিভিন্ন চেনেলৰ জৰিয়তে ৰাজ্যৰ ফাণ্ড আদি অনাত সুবিধা৷ মন্ত্ৰীসকলৰ সময়ৰ অভাৱ, ভীষণ ব্যস্ততা৷ আমাৰ আমোলাসকলে ফাইল-পত্ৰ বিশদভাৱে পঢ়ি তেওঁলোকক সাজু কৰি দিব পাৰে৷ কথাখিনি অৱশ্যেই অৰ্ধসত্য৷
হোমেন বৰগোহাঞিৰ মৃত্যুৰ খবৰ পাইছিলোঁ নিচেই পুৱা৷ দিগন্ত দাস আৰু অমল দাসে অগাপিছাকৈ মোক ফোন কৰিলে– হাউছিঙৰ ঘৰৰ মজিয়াত পৰি আছি নিষ্পন্দ হোমেন বৰগোহাঞি৷ হাস্পতাললৈ নিয়াৰ পূৰ্বে তেখেতক মৃত ঘোষণা কৰা হৈছিল৷
তেতিয়া ভৰপক ক’ভিড৷ পুৱা বৰগোহাঞিৰ পৰিয়ালে যিমান সম্ভৱ সোনকালে নৱগ্ৰহত সৎকাৰৰ যো-জা কৰিবলৈ ল’লে৷ কথা বিষম দেখি আমি দিছপুৰৰ সৈতে যোগাযোগ কৰিলোঁ৷ মুখ্যমন্ত্ৰী দিছপুৰত নাছিল৷ জনতা ভৱনৰ শীৰ্ষ বিষয়া দুজনমানৰ সৈতে কথা পাতি বুজিলোঁ ৰাজ্যৰ বাহিৰৰ আইএএছ বিষয়াকেইজনৰ হোমেন বৰগোহাঞি সন্দৰ্ভত কোনো ধাৰণাই নাই৷ অথচ তেওঁলোকে যোৱা ১২-১৫ বছৰ অসমতে কাম কৰি আছে! কিন্তু সমগ্ৰ জীৱন সাহিত্য-সাংবাদিকতাত উৎসৰ্গিত হোমেন বৰগোহাঞিক এইদৰে বিদায় দিব পাৰিনে? সাধাৰণ ৰাইজকতো শেষ শ্ৰদ্ধা অৰ্পণৰ শেষ সুবিধাকণ দিয়া উচিত৷ বহু বুজোৱা সত্ত্বেও কোনো ফল নধৰিল, তেওঁলোকৰ মতে পৰিয়ালে এতিয়াই শেষকৃত্যৰ সিদ্ধান্ত লৈছে যেতিয়া উপায় নাই৷ ক’ভিড প্ৰট’কলৰ কথাও আছে৷ শেষত শেষকৃত্য সন্দৰ্ভত মুখ্যমন্ত্ৰীলৈ বাৰ্তা প্ৰেৰণ কৰা হ’ল৷ মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে মানি ল’লে যে হোমেন বৰগোহাঞিৰ শৱদেহ কলাক্ষেত্ৰত ৰাইজৰ শেষ দৰ্শনৰ বাবে ৰখা হওক৷ মুখ্যমন্ত্ৰীৰ নিৰ্দেশৰ লগে লগে সেই আমোলাকেইজন অতি তৎপৰ হৈ পৰিল, হোমেন বৰগোহাঞিক কেনে মৰ্যাদা দিয়া উচিত হ’ব, গুগ্ল-উইকিপিডিয়াত চাই হ’লেও সৰবজান হৈ পৰিল!
অসমৰ ক্ষেত্ৰতহে এনে হ’ব পাৰে৷ কলকাতাত সুনীল গংগোপাধ্যায় কোন বা শংখ ঘোষ কোন সেই কথা বাহিৰৰ পৰা অহা কৰ্মৰত আমোলাক শিকাব নালাগে, তেওঁলোক সেয়া জানিবলৈ বাধ্য৷ এচাম আত্মকেন্দ্ৰিক, কেৰিয়াৰসৰ্বস্ব বহিৰাগত আমোলাই অসমক বাৰে বাৰে শোষণ-নিষ্পেষণ কৰি গৈছে, দুৰ্নীতিৰ গুৰুতৰ অভিযোগ তেওঁলোকৰ বিৰুদ্ধে থাকিলেও সেই চক্ৰ [Nexus]টো এনে শক্তিশালী যে কোনো ব্যৱস্থা লোৱা সম্ভৱপৰ নহয়৷ কেইবছৰমান পূৰ্বে গুৱাহাটী উন্নয়নৰ দায়িত্বত থকা এজন আইএএছ বিষয়াই কোটি কোটি টকা লুণ্ঠন কৰি ডেপুটেচনত গৈ নিজৰ চহৰত মল [Mall] সাজিলেগৈ, আকৌ মন যোৱাত পুনৰ দিছপুৰলৈ সসন্মানে ঘূৰি আহিল৷ এজন আইএএছ বিষয়া এবাৰ পৰ্যটনৰ অনুষ্ঠান এটাত যোগ দিবলৈ আমেৰিকালৈ ১৫দিনীয়া ভ্ৰমণলৈ গ’ল আৰু তাৰ এমাহৰ পাছতে তেওঁ ডেপুটেচনত অসমৰ বাহিৰলৈ গুচি গ’ল৷ এই আমোলাসকলে নিজে চৰকাৰী নীতি-নিয়ম বনায় আৰু ছীষ্টেমটো শোষণ কৰে৷ তেওঁলোকৰ সুযোগ-সুবিধাৰ অন্ত নাই, দৰমহা-এলাউঞ্চৰ শেষ নাই৷ আনকি বাহিৰৰ আমোলাসকলে অসম বা উত্তৰ-পূৰ্বাঞ্চলত চাকৰি কৰাৰ বাবে ৩০ শতাংশ বিশেষ ভাত্তাও পায়৷ এনে বহু আমোলা আছে, যি হৰলিক্স বা ফেচ ক্ৰীমটোও ফাৰ্মাচীৰ পৰা কিনে, যাতে নিজৰ মেডিকেল ব্যয়ত দেখুৱাব পাৰে, যি ব্যয় চৰকাৰে সম্পূৰ্ণ বহন কৰে৷ বহুতে আকৌ দিছপুৰৰ লগতে দিল্লীৰ আছাম ভৱনতো প’ষ্টিং লৈ থয়, চৰকাৰী খৰচত পৰিয়ালৰ ওচৰলৈ অহা-যোৱা কৰিব পৰাকৈ৷ Bureaucracy gives birth to itself and then expects maternity benefits!
কেইমাহমানৰ পূৰ্বে নেডাৰলেণ্ডছলৈ গৈছিলোঁ৷ ভাৰতীয় সাংবাদিকৰ দলটোৰ সৈতে ৰটাৰডামত কেন্দ্ৰীয় সচিব [আমাৰ কেন্দ্ৰীয় মন্ত্ৰী পৰ্যায়ৰ]ৰ এখন বৈঠক হৈছিল৷ বৈঠকত নেডাৰলেণ্ডছ চৰকাৰৰ এজন জুনিয়ৰ বিষয়াই ৱাটাৰ মেনেজমেণ্ট সন্দৰ্ভত এটা প্ৰেজেণ্টেচন দি আছিল৷ প্ৰেজেণ্টেচনৰ মাজতে হঠাৎ তেওঁৰ খুব কাহ উঠিল৷ মুহূৰ্ততে চকীৰ পৰা উঠি গৈ কেন্দ্ৰীয় সচিবজনে কনফাৰেন্স হলটোৰ একোণত থকা ডিছপেন্সাৰটোৰ পৰা পানী এগিলাচ আনি কনিষ্ঠ বিষয়াজনৰ হাতত দিলেহি৷ আমোলাৰ এনে আচৰণৰ বাবে আমি হয়তো বহু অপেক্ষা কৰিব লাগিব৷
এবাৰ সৌৰভ কুমাৰ চলিহাৰ খুব অসুখ৷ বাইদেৱে চম্ভালিব পৰা নাই৷ বেংকত শাৰী পাতি টকা উলিয়াই হাস্পতালত দি আছে৷ মই সেই সময়ৰ মুখ্য সচিবক ফোন কৰিলোঁ, সৌৰভ চলিহাৰ আয়ুস শেষ হৈ আহিছে, পৰিয়ালত সহায় কৰিব পৰা মানুহ তেনেকৈ নাই, তেওঁৰ চিকিৎসাৰ দায়িত্ব চৰকাৰে ল’ব পাৰে নেকি? আমোলাজন যেন আকাশৰ পৰা পৰিল, কোন সৌৰভ চলিহা? প্ৰায় বিছ বছৰৰ অধিক কাল অসমত কাম কৰি থকা আমোলাজনে কিয় সৌৰভ চলিহাক চিনি নাপাব!
ইমান দীঘলীয়া পাতনি মেলাৰ কাৰণ হ’ল অসমত আমোলাৰ এই বেপৰোৱা লুণ্ঠন আৰু প্ৰৱঞ্চনা সংবাদ মাধ্যমত কেতিয়াও ভালকৈ প্ৰকাশ নহ’ল৷ আমোলাসকলৰ সংঘবদ্ধ দুৰ্নীতি আৰু শোষণ সকলোৰে চকুৰ আঁৰতেই ৰৈ গ’ল৷
দৰাচলতে অসমৰ সংবাদ মাধ্যমত আজিও বস্তুনিষ্ঠ অনুসন্ধানমূলক সাংবাদিকতাৰ ধাৰা গঢ় লৈ নুঠিল৷ দিছপুৰৰ কোনো প্ৰভাৱশালীৰ পৰা যদি আপুনি কিবা তথ্য লয়, তেন্তে বুজিব সেয়া হয় তেওঁ কাৰোবাৰ বিৰুদ্ধে একপক্ষীয় তথ্য দিছে বা আপোনাক বিভ্ৰান্ত কৰিছে৷ মন্ত্ৰী-আমোলাৰ পৰা আপুনি যি তথ্য পাব সেয়া তেওঁলোকে দিব নিজৰ সুবিধা হোৱাকৈ বা স্বাৰ্থসিদ্ধিৰ বাবেহে৷ সেয়ে আজিও দিছপুৰত বাতৰি বা তথ্য বিচাৰি ফুৰা আমাৰ সতীৰ্থ সাংবাদিক এচামৰ বাবে জনতা ভৱনৰ টাইপিষ্ট, লিথু, কম্পিউটাৰ অপাৰেটৰ বেছি নিৰ্ভৰযোগ্য উৎস৷
এবাৰ মোক দিল্লীৰ পৰা অসমৰ কেন্দ্ৰীয় মন্ত্ৰী এজনে ফোন কৰিলে৷ প্ৰভাৱশালী মন্ত্ৰীজনে উৎস গোপনে ৰখাৰ চৰ্তত জনালে যে তৰুণ গগৈৰ একাধিক কেবিনেট মন্ত্ৰীৰ দুৰ্নীতিৰ বিৰুদ্ধে চিবিআই গোচৰ ৰুজু হৈছে৷ তেওঁ কিবাকিবি গোচৰ নম্বৰো দিলে৷ সেই তালিকাত কোন নাছিল?– শৰৎ বৰকটকী, দেৱানন্দ কোঁৱৰ, গৌতম ৰয়...৷ এই তথ্য মিছা হোৱাৰতো কোনো কাৰণ নাই৷ স্বয়ং কেন্দ্ৰীয় মন্ত্ৰীয়ে জনাইছে যেতিয়া!
পাছদিনা বাতৰিকাকতত নিউজটো বিৰাট হেডলাইনেৰে ওলাল৷ হাহাকাৰ লাগিল৷ মন্ত্ৰীকেইজন বিয়লিৰ ফ্লাইটত দিল্লী পালেগৈ৷
পাছত গম পালোঁ খবৰটো ভুৱা৷ চিবিআইক মেনেজ কৰিবলৈ আমাৰ মন্ত্ৰীকেইজনে হেনো সেই কেন্দ্ৰীয় মন্ত্ৰীজনকে ‘দায়িত্ব’ দি আহিলগৈ৷ তেওঁৰ পৰিকল্পনাই আছিল সেইটো, মাজতে মোক ব্যৱহাৰ কৰা হ’ল৷
এদিন অফিচত কাম কৰি আছোঁ৷ বিয়লিৰ ব্যস্ত সময়৷ হঠাৎ বন্ধু এজনৰ পৰা ফোন আহিল– মনোজ, অতুল বৰাই দাড়ি কটাই আছে/ একেবাৰে নিম্নস্বৰত বন্ধুজনে ফুচ্ফুচাই কোৱাদি ক’লে, একেবাৰে ক্লীন ছেভ কৰিছে৷ মই বিৰক্তিৰে উত্তৰ দিলোঁ, কিনো অদৰকাৰী কথা কোৱাহে! অতুল বৰাই দাড়ি কাটিছে মই কি কৰিম!বন্ধুৱেও দমি নগৈ একে স্বৰতে উত্তৰ দিলে– কিয়? তেওঁ এবাৰ প্ৰতিজ্ঞা কৰা নাছিল জানো, গুৱাহাটীৰ মাজেৰে যোৱা ৰে’ললাইন উঠাই নিদিয়ালৈকে তেওঁ দাড়ি নাকাটে৷ ফোন ৰাখোঁদেই, মই পাৰ্লাৰত তেওঁৰ কাষৰ চকীখনতে বহি চুলি কটাই আছোঁ৷
কথাটো সাধাৰণ হ’ব পাৰে৷ কিন্তু এসময়ৰ মন্ত্ৰী আৰু বৰ্তমানৰ বিধায়ক অতুল বৰাই প্ৰতিজ্ঞা ভংগ কৰা কথাটো হয়, তাতে গুৰুত্বপূৰ্ণ ৰাজহুৱা বিষয় এটাত৷ আমিতো কথাটো পাহৰিছিলোঁৱেই, এতিয়াহে মনত পৰিল৷ ৰাজনৈতিক নেতাৰ কথা নৰখাৰ ই এক অন্যতম উদাহৰণ৷ নক’লেও হ’ব পাছদিনা বাতৰিকাকতত হেডলাইন হ’ল– ৰে’ললাইন নুঠিল, তথাপি দাড়ি কাটিলে অতুল বৰাই!
খবৰবোৰ নি(য় কোনোৱে কপৌ চৰাইৰ পাখিত বান্ধি নপঠিয়ায়, সমুদ্ৰৰ ঢৌত উটি অহা বটলেৰেও খবৰ নাহে৷ সঁচা খবৰবোৰ আহে এইখন সমাজৰ পৰাই, পথ-ঘাটৰ সাধাৰণ মানুহৰ পৰাই! সাংবাদিকসকলো এইখন দেশৰে, এইখন সমাজৰে ৰক্তমাংসৰ মানুহ, কোনো আকাশৰ পৰা সৰি পৰা মহাপুৰুষ নহয়! নিউজ ডেস্কলৈ ফোন আহে, ভাদ মাহৰ বাবে চুবুৰিৰ নামঘৰত নাম গাম বুলি ভাবিছোঁ, কেমেৰা পঠিয়াবচোন৷ মাজনিশা ফোন আহে– চোৰ ধৰিলোঁ, বান্ধি থৈছোঁ, মাৰপিট কৰা নাই, আপোনালোকে কেমেৰা পঠিয়ালেহে আৰম্ভ কৰিম৷ বা আমাৰ ক্লাছ নাইনত পঢ়ি থকা ছোৱালীজনীয়ে খুব ভাল গায়৷ তাইৰ এটা প্ৰাইম টাইম ইণ্টাৰভিউ কৰিব নোৱাৰিনে? সাংবাদিকতাৰ অৱনমন নিশ্চয় ঘটিছে, কিন্তু সমাজো হৈ পৰিছে আত্মপ্ৰেম-আসক্ত [Narcissist] আৰু মেগল’মেনিয়াক [Megalomaniac]৷ এবাৰ গুৱাহাটীৰ এগৰাকী ৰাজনীতিক নেত্ৰীয়ে অনুৰোধ কৰিলে যে শীতত কষ্ট পাই থকা শুক্লেশ্বৰ ঘাটৰ মগনীয়াসকলক তেওঁ কম্বল আৰু খাদ্য বিতৰণ কৰিব৷ কেমেৰাপাৰ্ছন পঠিয়াব লাগে৷ পাছদিনা পুৱা শুক্লেশ্বৰ ঘাটৰ পদপথত তেওঁৰ এই অনুষ্ঠান৷ আমাৰ প্ৰতিনিধি যাব বুলি কথাও দিলোঁ৷ পিছে কি দুৰ্ভাগ্য, পাছদিনা পুৱা গুৱাহাটীত কিবা এটা গুলীয়াগুলীৰ ঘটনা হ’ল, সকলো ব্যস্ত হৈ পৰিল৷ কেমেৰা পঠিয়াব পৰা নগ’ল৷ তাৰ পৰৱৰ্তী দিনা আকৌ কেইবাজনো কেন্দ্ৰীয় মন্ত্ৰী আহিল এক অনুষ্ঠানৰ বাবে৷ সেইকেইদিন মিডিয়াৰ সকলো ভীষণ ব্যস্ত৷ নেত্ৰীগৰাকীৰ অনুষ্ঠানৰ কথাটো পাহৰিয়েই গৈছিলোঁ৷ এসপ্তাহমানৰ পাছত তেওঁৰ আকৌ ফোন আহিল, মই দুখ প্ৰকাশ কৰি ক’লোঁ– ছ’ৰী, সিদিনা আপোনাৰ মহৎ অনুষ্ঠানটোলৈ কেমেৰাপাৰ্ছন পঠিয়াব নোৱাৰিলোঁ৷ তেওঁ ক’লে, মই কম্বল দিয়াই নাই নহয়! জানো, এইকেইদিন আপোনালোক খুব ব্যস্ত হৈ আছে৷ অহা সোমবাৰেহে দিম, এইবাৰ কিন্তু কেমেৰা পঠিয়াবই! মই স্তম্ভিত৷ বুজিলোঁ যে কেমেৰা নপঠিয়ালে তেওঁ মগনীয়াসকলক কম্বল নিদিবই৷ লাগিলে মহানগৰীৰ হ্ৰস্বকালীন শীতেই পাৰ হৈ যাওক৷ এনেয়েও– Beggars can't be choosers.
আমিও অৱশ্যে ধোৱা তুলসীৰ পাত নিশ্চয় নহয়৷ মহানগৰীৰ আঠগাঁৱৰ গৌৰী বেদী আছিল মোৰ চিনাকি৷ প্ৰায়েই অ’ত-ত’ত লগ পাওঁ৷ মাজে মাজে বাতৰিকাকতৰ কাৰ্যালয়লৈও আহে৷ খুব হেণ্ডছাম, সপ্ৰতিভ, বাকপটু গৌৰী– আঠগাঁৱৰ হোটেল ব্যৱসায়ীৰ পুত্ৰ, সেয়ে সোণৰ চামুচ মুখত দিয়েই জন্ম৷ অসমীয়া ভালকৈ ক’ব পাৰিলেও পাঞ্জাবী পৰিয়ালৰ পৰা অহা গৌৰী সহজ হিন্দী আৰু ইংৰাজীতহে৷ যিয়েই নহওক, গৌৰী বেদীৰ বহু গাৰ্লফ্ৰেণ্ডৰ কথাও শুনো– সেই দিনত লেডী কিলাৰ বুলি যি এটা শব্দবন্ধ খুব জনপ্ৰিয় আছিল, গৌৰী আছিল ঠিক সেই ধৰণৰে৷ কোনো মহিলাক লগ পালে আকৰ্ষণীয়ভাৱে কথা পাতে, গাড়ীত উঠা-নমাৰ সময়ত দুৱাৰ খুলি দিয়ে, সৌজন্য আৰু ভদ্ৰতাৰে একেবাৰে মুহি পেলায়৷ অৱশ্যে আমাৰ বন্ধুবোৰৰ মাজতো গৌৰী জনপ্ৰিয় আছিল, টানে-আপদে সিয়েই প্ৰথমে আগবাঢ়ি আহিছিল৷
এদিন দুপৰীয়া হঠাৎ গৌৰীয়ে মোক ফোন কৰিলে– তুমি অফিচত আছা নেকি? ঘৰত কোন আছে? তেতিয়া মই অফিচত৷ ঘৰত বনকৰা ল’ৰাটোহে আছে৷ গৌৰীয়ে ক’লে যে সি এগৰাকী বিশেষ বন্ধুৰ সৈতে মোৰ ঘৰটোলৈ আহি আছে৷ এঘণ্টামানৰ কাৰণে৷ মই অলপ হেঁহো-নেহো কৰা দেখি গৌৰীয়ে ক’লে যে সেই বিশেষ বন্ধুগৰাকী বা বান্ধৱীগৰাকীৰ বাবেহে সি এই অনুৰোধ কৰিবলগীয়া হৈছে, কাৰণ তেওঁ মুকলিকৈ ৰেস্তোৰাঁ বা হোটেলত লগ ধৰিব নোৱাৰে৷ মই কৌতূহল দেখুৱাই কোন বুলি সোধোঁতে গৌৰীয়ে পাছত ক’ম বুলি ফোন থৈ দিলে৷
পাছত গম পালোঁ গৌৰীৰ সেই শেহতীয়া গাৰ্লফ্ৰেণ্ড আছিল তেতিয়াৰ শাসক দলৰ এজন সাংসদৰ পত্নী৷ ঘটনা বহুদূৰ পালেগৈ৷ এদিন হঠাৎ গৌৰী বেদী সন্ধানহীন হ’ল৷ উদ্বিগ্ন পৰিয়ালৰ মানুহ, লগৰ ল’ৰাবোৰে বিচাৰি বিচাৰি মোৰ ওচৰো পালেহি৷ হাহাকাৰৰ মাজতে ডাউন টাউনৰ কাষত গৌৰীৰ গাড়ীখন পৰিত্যক্ত অৱস্থাত পোৱা গ’ল৷ আৰু দুদিনৰ পাছত আৰক্ষীয়ে আমিনগাঁৱত ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ বালিত গৌৰীৰ ছিন্নমুণ্ড উদ্ধাৰ কৰিলে৷ দেহটো আৰু বিচাৰি পোৱা নগ’ল৷ সাংসদ ডাঙৰীয়াই বৰপেটাৰ কোনো ভাৰাতীয়া হত্যাকাৰীৰ হতুৱাই এই ভয়ংকৰ কাণ্ডটো কৰিলে৷
মোৰ ঘনিষ্ঠ যুৱকজনৰ এই লোমহৰ্ষক হত্যাত মই যিমান বিতত হ’ব লাগিছিল, সিমান নহ’লোঁ৷ স্বাভাৱিকতে আৰক্ষীয়ে হত্যাকাণ্ডটোৰ তদন্তৰ বিশেষ আলোকপাত কৰিব পৰা নাই৷ অদ্ভুত এক উন্মাদনাৰে মই বাতৰিকাকতৰ প্ৰথম পৃষ্ঠাত ‘গৌৰী বেদী হত্যা ৰহস্য’ প্ৰতিবেদন ছোৱা ছোৱাকৈ আৰম্ভ কৰিলোঁ৷ যিহেতু নিহতজন মোৰ চিনাকি, বেছ কিছু গোপন কথাও ইতিমধ্যে জানিব পাৰিছোঁ৷ গতিকে মোৰ বাহিৰে এইদৰে ৰহস্য উদ্ঘাটন কৰা কাৰো বাবে সম্ভৱ নাছিল৷ মোৰ প্ৰতিবেদন পঢ়ি পাঠক আৰু সংশ্লিষ্টসকলৰ মাজত হুৱাদুৱা লাগিল৷ আনকি গৌৰী আৰু তাৰ সেই প্ৰেমিকাৰ মাজত আদান-প্ৰদান হোৱা চিঠিবোৰো আৱিষ্কাৰ কৰি মই প্ৰকাশ কৰিলোঁ৷ চিঠিবোৰত দুয়োৰে ভাষা আছিল ৰোমান লিপিত লিখা অসমীয়া– JAN, AJI LOG PAM NEKI? এনেধৰণৰ৷ আৰক্ষীয়ে অলপ চেষ্টা কৰিলেই হস্তাক্ষৰৰ ফৰেনছিক পৰীক্ষাৰেও তদন্ত আগবঢ়াব পাৰিলেহেঁতেন, কোন এই ‘জান’ উলিয়াব পাৰিলেহেঁতেন, কিন্তু তদন্ত থমকি ৰ’ল৷
ইপিনে মোৰ প্ৰতিবেদন দীৰ্ঘতৰ হ’বলৈ ধৰিলে৷ কাকতৰ চাৰ্কুলেশ্বন হো-হোৱাই বাঢ়ি গ’ল৷ গৌৰীৰ লগৰ মাৰোৱাৰী, পাঞ্জাবী আনকি মণিপুৰীবস্তিৰ ল’ৰাহঁতেও জোঁটাই জোঁটাই অসমীয়া বাতৰিকাকত পঢ়িবলৈ ল’লে৷ এদিন প্ৰতিবেদন প্ৰকাশ নহ’লেই ফোন আহে– কি হ’ল, আজি নোলালযে? এই আলোড়নৰ মাজতে এদিন খবৰ আহিল সাংসদ ডাঙৰীয়াই গুৱাহাটীত প্ৰেছ কনফাৰেঞ্চ পাতিছে৷ এইবাৰ মোৰ উদ্বিগ্ন হোৱাৰ পাল, মই অৱশ্যে প্ৰতিবেদনত সাংসদৰ নাম বা তেওঁৰ পত্নীৰ প্ৰকৃত নাম প্ৰকাশ কৰা নাছিলোঁ, কিছু ইংগিতৰ বাহিৰে৷ তথাপি এইবাৰ বা সাংসদে কি কৰে?
প্ৰেছমীট হ’ল৷ নামনিৰ সাংসদজনে অপ্ৰাসংগিক বিষয় কিছুমান– যেনে তেওঁৰ সমষ্টিৰ কিমান উন্নয়ন হৈছে, কিমান শান্তি আহিছে সেইবোৰ কৈ গ’ল৷ কিন্তু আচল কথাটো হ’ল সংবাদমেলৰ গোটেই সময়ছোৱা সাংসদজনে কাষত সেই মহিলাগৰাকীক বহুৱাই ৰাখিলে– তেওঁৰ পত্নীক, নিহত গৌৰী বেদীৰ সেই গোপন প্ৰেমিকাক!
তাৰ পাছত এদিন মোৰ অফিচলৈ গৌৰীৰ ককায়েক আহিল৷ ভ্ৰাতৃৰ নৃশংস মৃত্যুত অৱশ্যেই শোকাহত৷ ব্যৱসায়ীজনে আহি মোক হাতযোৰকৈ অনুৰোধ কৰিলে– গৌৰী হত্যাক লৈ আৰু আগ নাবাঢ়িব৷ ৰিপ’ৰ্টবোৰৰ প্ৰকাশ বন্ধ কৰক৷ ভাইটো হেৰালেই, এতিয়া আমাৰ ওপৰত বহুত প্ৰেছাৰ আহিছে কথাবোৰ বন্ধ কৰিবলৈ৷ নহ’লে আমাৰ ব্যৱসায় ধবংস হৈ যাব৷ আমাৰ পৰিয়াল শেষ হৈ যাব! আৰক্ষীয়েতো ইতিমধ্যে তদন্ত বন্ধ কৰিলেই!
গৌৰী বেদীৰ হত্যাকাৰী আজিও ধৰা নপৰিল৷ সাংসদ ডাঙৰীয়াই সুখে-শান্তিৰে দাম্পত্য জীৱন কটাই আছে আজিপৰ্যন্ত৷ স্বামী হিচাপে তেওঁ নিজৰ ‘দায়িত্ব’ পালন কৰিলে, এই সাংবাদিকে কিন্তু নিজৰ দায়িত্ব পালন কৰিব নোৱাৰিলে৷ বিভিন্ন পক্ষৰ হেঁচাত, বিভিন্ন প্ৰলোভনত, বিভিন্ন বাধ্যবাধকতাত সাংবাদিকে দায়িত্ব সম্পূৰ্ণ কৰিব নোৱাৰে, আপোচ হৈ যায়!