অসম চৰকাৰ এক লাখ নিযুক্তিৰ দিশে আগবাঢ়িছে৷ ই সঁচাকৈয়ে আনন্দৰ খবৰ৷ অসমত দুটা বছৰত ইমান শিক্ষক নিযুক্তি কাহানিও হোৱা নাছিল৷ ই ৰাজ্যখনৰ বৰ্ধিত নিৱনুৱা সমস্যাক সামান্যতম হ’লেও সকাহ দিব বুলি ভাবিব পাৰি৷ এই এক লাখ নিযুক্তিৰ ভিতৰত বহু শিক্ষকেও নিযুক্তি পাইছে৷ কেৱল এতিয়াই নহয়, আজি কিছু বছৰৰ পৰা অসমত প্ৰাথমিক, মাধ্যমিক আৰু উচ্ছ শিক্ষাত বহু শিক্ষকে নিযুক্তি পাইছে৷ ই অসমৰ সামাজিক জীৱনৰ বৌদ্ধিক বিকাশত সহায়ক হ’ব বুলি সমাজৰ প্ৰতিজন ব্যক্তিয়েই আশাবাদী৷ এনে কিছুমান পদক্ষেপে যে বৰ্ধিত নিবনুৱা সমস্যাৰ লাঘৱ ঘটাব অকল সেইটোৱেই নহয়, এনে নিকা নিযুক্তি প্ৰক্ৰিয়াই উঠি অহা প্ৰজন্মক আশাবাদী কৰি তোলাৰ লগতে উৎসাহীও কৰি তুলিব৷ কিন্তু কথা হ’ল শিক্ষকৰ দৰে এটা পৱিত্ৰ বৃত্তিত নিযুক্তিয়ে যে সমাজৰ পৰা কেৱল নিবনুৱা সমস্যা লাঘৱ কৰিব এনে নহয়; একোজন শিক্ষকৰ নিযুক্তিৰ আঁৰত সমাজৰ এক অতিকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ দিশ সোমাই আছে৷ শিক্ষাই হৈছে মানৱ সম্পদ উন্নয়নৰ প্ৰধান উপাদান৷ শিক্ষাৰ দ্বাৰা মানুহৰ জ্ঞান প্ৰাপ্ত হয় আৰু সেই জ্ঞানে মূল্যবোধৰ সৃষ্টি কৰি মানৱ সভ্যতাৰ অগ্ৰগতি আৰু বিকাশত গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰে৷ সেয়েহে এজন শিক্ষকেই নিৰূপণ কৰে সমাজৰ অগ্ৰগতি আৰু বিকাশৰ পথটো মসৃণ নে কণ্টকময় হ’ব৷ যি সময়ত একোজন শিক্ষিত নিবনুৱাৰ বাবে এটা চৰকাৰী চাকৰি বিচৰাটো পাহাৰত কাছ কণী বিচৰাৰ দৰে কথা হৈ পৰিছিল, সেই সময়ত এনে নিযুক্তিয়ে শিক্ষকসকলক নিশ্চয়কৈ প্ৰাপ্তিৰ এক অনাবিল আনন্দ দিব; কিন্তু প্ৰাপ্তিৰ আনন্দত আত্মহাৰা হৈ নিযুক্তিপ্ৰাপ্ত শিক্ষকে নিজৰ কৰ্ম আৰু ধৰ্মৰ কথা যদি পাহৰে, সমাজখন বিচ্ছিন্নতাৰ ৰোগত আক্ৰান্ত হৈ পংগু হৈ পৰিব৷ কিয়নো এজন শিক্ষকক সমাজৰ আন কোনো বৃত্তিৰ লগতে তুলনা কৰিব পৰা নাযায়৷ যিটো বৃত্তিত কৰ্তব্যতকৈ দায়িত্ব অধিক গুৰুত্বপূৰ্ণ, তেনে এটা বৃত্তিত নিয়োজিত ব্যক্তিৰ মানসিকতাও বেলেগ বৃত্তিৰ লগত তুলনা কৰিব পৰা নাযায়৷ সেয়েহে সমাজ গঠনত একোজন শিক্ষকৰ বলিষ্ট ভূমিকা আমাৰ সকলোৰে কাম্য৷ শিক্ষকৰ লগতে চৰকাৰী শিক্ষা বিভাগটোৱেও সমাজৰ উত্তৰণত এক গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা লোৱাটো অতিকৈ জৰুৰী৷ পৰিতাপৰ কথা যে বৰ্তমান কিছুসংখ্যক শিক্ষক আৰু শিক্ষা বিভাগটোৰ কিছুসংখ্যক বিষয়া-কৰ্মচাৰীৰ আন কিছুমান কৰ্মকাণ্ডই সমাজৰ সচেতন মহলক হতচকিত কৰি তোলাই নহয়, অনাকাংক্ষিত ভৱিষ্যতৰ আশংকাত শংকিতও কৰি তোলে৷ যি সময়ত যোৱা কেইবছৰমানৰ পৰা এটা সম্পূৰ্ণ স্বচ্ছ আৰু নিকা ব্যৱস্থাৰ মাজেৰে শিক্ষক নিযুক্তিৰ প্ৰক্ৰিয়াটো আৰম্ভ হ’বলৈ ধৰিছে, এনে নিকা ব্যৱস্থাটোক কলুষিত কৰিবলৈ যেন কিছুসংখ্যক শিক্ষক আৰু শিক্ষা বিভাগৰ কৰ্মচাৰী উঠিপৰি লাগে৷ বদলিকৰণৰ নামত শিক্ষক আৰু শিক্ষা বিভাগৰ বহু বিষয়া-কৰ্মচাৰীৰ মাজত অৰ্থনৈতিক বুজাবুজি হৈছিল বুলি প্ৰায়ে অভিযোগ উত্থাপন হৈ আহিছে৷ যদি এনে অভযোগ সঁচা হয়, তেনেহ’লে এনে মানসিকতাৰ শিক্ষকে কি মানৱ সম্পদ গঢ় দিব তাক সহজেই অনুধাৱন কৰিব পৰা যায়৷ এনে বহু শিক্ষকো আছে যিয়ে নিজৰ সন্তানক ব্যক্তিগত বিদ্যালয়ত পঢ়োৱাই নিজে চৰকাৰী বিদ্যালয়ত শিক্ষকতা কৰি আছে৷ নিজৰ কৰ্মৰ ওপৰত বিশ্বাস নথকা এনে শিক্ষকে কেনে মানৱ সম্পদ গঢ় দিব বা নিজৰ কৰ্তব্যৰ প্ৰতি তেওঁ কিমান দায়িত্বশীল এই সকলো কথা সন্দেহৰ আৱৰ্তত৷ এনে কিছু শিক্ষকো আছে যিয়ে এশ এটা অযুহাত দেখুৱাই শ্ৰেণীকোঠাত উপস্থিত নাথাকে৷ বহু কমেইহে দিনক দিনে বৰ্ধিত জ্ঞানৰ লগত নিজক পৰিচয় কৰাই ৰাখে৷ গতিকে এনে মানসিকতাৰে যদি শিক্ষকৰ চাকৰি কৰা হয়, ভৱিষ্যতৰ সমাজখনে কিন্তু বৌদ্ধিক দীনতাত বাৰুকৈয়ে ভুগিব৷ সেয়ে নৱনিযুক্ত শিক্ষকসকলৰ যিসকলে কেৱল এটা চাকৰি কৰিম বুলি ওলাই আহিছে, সেইসকলে নিজৰ মানসিকতাৰ পৰিৱৰ্তন কৰক৷ দেশ আৰু জাতি গঠনত তেওঁলোকৰ ভূমিকা অতুলনীয়৷