ৰাজনীতিৰ অলিয়ে-গলিয়ে [৮]
বহু বছৰ আগৰ কথা৷ নগাঁও চহৰৰ প্ৰান্তৰ যিটো অঞ্চলত কৈশোৰ পাৰ কৰিছিলোঁ,সেয়া আছিল বিভিন্ন ঠাইৰ পৰা মানুহ আহি নতুনকৈ হোৱা বসতি৷ স্কুললৈ যাওঁতে বা বাটত কেতিয়াবা লগ পালে চুবুৰীয়া অগ্ৰজসকলে আমাক উপযাচি উপদেশ-পৰামৰ্শ দিয়ে– অনাহকত ঘূৰি নুফুৰিবা, বদমাচি নকৰিবা, মিছা কথা নক’বা, পঢ়ি-শুনি ভাল মানুহ হ’ব লাগিব ইত্যাদি...৷ সমাজ এখনত এনে শাসন অৱশ্যে থাকেই, আমিও সমীহ কৰি থাকোঁ৷
এদিন পুৱা স্কুললৈ যাওঁতে দেখিলোঁ, ওচৰৰে পুলিচ ৰিজাৰ্ভৰ বাটত ট্ৰাক এখন দুৰ্ঘটনা হৈ লুটি খাই পৰিছে৷ মানুহৰ ভিৰ৷ সকলোৱে হৈ-হৈকৈ ট্ৰাকখনত থকা আমূল স্প্ৰে’ৰ কাৰ্টন এটা এটাকৈ দাঙি ঘৰলৈ নিছে৷ ট্ৰাকৰ বিহাৰী ড্ৰাইভাৰজনে প্ৰথমে মানুহবোৰক বাধা দিয়াৰ চেষ্টা কৰিছে, কিন্তু কাৰ কথা কোনে শুনে! অৱশেষত ৰাস্তাৰ কাষত নীৰৱে বহি ড্ৰাইভাৰজনে অসহায়ভাৱে সেই লুটপাত চাইছে৷ পিছে মোৰ আটাইতকৈ আচৰিত লাগিল, আমাৰ চুবুৰীয়া বয়সীয়া লোক কেইজনমানো তাত উপস্থিত৷ আমাক উপদেশ দিয়া বৰুৱা খুৰায়ো কাৰ্টন এটা দাঙি নিছে, মহন্ত বৰদেউতা অকলশৰীয়া মানুহ, বিয়া-বাৰু কৰোৱা নাই, তেৱোঁ দুটা আমূল স্প্ৰে’ৰ টেমা কাষলতিৰ তলত ভৰাই আমাক দেখি লাজ লাজকৈ খৰখোজেৰে আঁতৰিছে৷
দৃশ্য দুই৷ যোৱা বছৰৰ কথা৷ মই ইতিমধ্যে এৰি অহা এটা কাৰ্যালয়ত সৰু চাকৰি এটা কৰে তাপসে৷ নাম পৰিৱৰ্তন কৰা হৈছে৷ ফেচবুকত মাজনিশা দিয়া তাৰ এটা প’ষ্ট দেখিলোঁ– কাইলৈ ছোৱালীজনীৰ জন্মদিন৷ মাহৰ শেষ৷ কেকৰ কথাতো বাদেই, বিহ কিনিবলৈও হাতত পইচা নাই৷ বহুতেই ফেচবুকত জন্মদিন, বিবাহ বাৰ্ষিকী উদ্যাপনৰ ছবি দিয়ে৷ নৈশ পাৰ্টীৰ ছবি দিয়ে৷ কিন্তু কিমান বেদনাৰে এই কথাষাৰ দেউতাকে লিখিব পাৰে, তাৰ ইংগিত কিমান ভয়াৱহ হ’ব পাৰে! কিন্তু মই দেখিলোঁ, তাৰ প’ষ্টটোত শ শ লাইক-কমেণ্ট– বেছিভাগেই মাথোঁ যন্ত্ৰৱৎ লিখি গৈছে হেপ্পী বাৰ্থডে’, মেনী মেনী হেপ্পী ৰিটাৰ্নছ অৱ দ্য ডে’ ইত্যাদি৷
দেউতা আছিল কলেজ শিক্ষক, বংশানুক্ৰমে পোৱা সত্ৰাধিকাৰৰ দায়িত্বও পালন কৰিছিল৷ দেউতাই শিকাইছিল, যিমান পাৰা মানুহৰ পিনে হাতখন আগবঢ়াই দিবা৷ অসহায়, দিশহাৰা অভাৱী মানুহৰ ওচৰত থিয় দিয়াটোহে আচল ধৰ্ম৷ প্ৰায়েই দেখিছোঁ দেউতাই কোনো অসুখীয়া মানুহৰ খবৰ কৰিবলৈ গৈছে, মাৰ হাতত থকা টকা কেইটামান খুজি লৈ গৈছে৷ তেতিয়াৰ দিনৰ মধ্যবিত্ত শিক্ষকৰ জীৱন, মাহৰ শেষত নিজৰেই সৰ্বস্বান্ত অৱস্থা৷
দেউতাৰ পৰা শিকি ময়ো মানুহৰ অসুখ-বিসুখ, বিপদৰ সময়ত মাতষাৰ দিওঁ৷ পাৰ্যমানে সহায়ৰ চেষ্টা কৰোঁ৷ ওপৰত উল্লেখ কৰা মোৰ প্ৰাক্তন সতীৰ্থজনৰ ফেচবুকত সেই প’ষ্টটো দেখি সঁচাকৈ মোৰ বুকু বিষাই গ’ল৷ তেওঁক নজনোৱাকৈয়ে মই মনে মনে চিনাকি ৰেস্তোৰাঁ এখনত ছোৱালীজনীৰ জন্মদিনৰ সৰু পাৰ্টী এটাৰ ব্যৱস্থা কৰিলোঁ৷ ৰেস্তোৰাঁখনৰ পৰা তেওঁলৈ ফোন গ’ল, কন্যাৰ জন্মদিনৰ উপহাৰ হিচাপে৷ পাছদিনা ফেচবুকত জন্মদিনৰ পাৰ্টীত হাঁহিমুখেৰে পৰিয়ালটোৰ ছবিও দেখিলোঁ৷ মনটো ভাল লাগিল৷ কিন্তু এইবোৰ বিক্ষিপ্ত ঘটনা, এনেকৈ সমাজ এখন আশ্বস্ত হ’ব নোৱাৰে৷
অৱশ্যে কেতিয়াবা মই নেক্সট লেভেললৈও হাস্যকৰভাৱে গুচি যাওঁ৷ এবাৰ এজন পৰিচিত জ্যেষ্ঠ মন্ত্ৰী ৰোগশয্যাত পৰি আছিল, তেওঁৰ কিবা অপাৰেচনো হৈছিল হেনো৷ মই হাস্পতাললৈ তেওঁৰ খবৰ ল’বলৈ গ’লোঁ৷ হাস্পতালতো চিপাহী-চন্তৰীৰ ভিৰ৷ মইতো সাধাৰণতে দিছপুৰলৈ নাযাওঁ, মন্ত্ৰীৰ কাষে-পাঁজৰে থকাসকলে মোক দেখি আথে-বেথে মন্ত্ৰীৰ বিছনাৰ কাষলৈ লৈ গ’ল৷ এটা সময়ত কোঠাটোত মন্ত্ৰী আৰু তেওঁৰ পত্নীৰ বাদে কোনো নাছিল৷ মই মন্ত্ৰীৰ অসুখৰ সবিশেষ লৈ খুব কতৃৰ্ত্বৰে ক’লোঁ– হাস্পতালখনৰ স্বত্বাধিকাৰীজন মোৰ চিনাকি৷ কিবা অসুবিধা হ’লে ক’ব৷ মন্ত্ৰী একেবাৰে গলি গ’ল– নাই নাই, চব ঠিকে আছে! মোৰ উৎসাহ আৰু এখোপ চৰি গ’ল, মই মন্ত্ৰীক এইবাৰ অলপ নিম্নস্বৰে সুধিলোঁ– পইচা-পাতিৰ কিবা অসুবিধা হৈছে নেকি? কিবা সহায় কৰিম নেকি? মন্ত্ৰীয়ে মোৰ পিনে কৰুণ দৃষ্টিৰে চাই আকৌ ক’লে– নাই নাই, নালাগে৷ আপুনি যে এইখিনি খবৰ ল’লে সেয়াই বহুত!
এইদৰে মই স্বয়ং মন্ত্ৰীকো ধন-বিত দি সহায় কৰিব খোজা দেশৰ প্ৰথমজন সাংবাদিক হ’লোঁ৷ মই জানিছিলোঁৱেই, প্ৰবীণ অভিজ্ঞ মন্ত্ৰীজনে মোৰ প্ৰস্তাৱত আৱেগিক হ’ব, কিন্তু নিশ্চয় গ্ৰহণ নকৰিব!
পিছে এনেবোৰ পৰীক্ষা-নিৰীক্ষা কৰিবলৈ গৈ কেতিয়াবা বিপদতো পৰিছোঁ৷ ক’ভিডকালত লকডাউনৰ সময়ত এখন তাৰকা হোটেলৰ স্বত্বাধিকাৰীয়ে মোক ফোন কৰিলে– দাদা, ফলমূল খাব নেকি? মই ক’লোঁ– দিবা!ৰাতি অফিচৰ পৰা আহি দেখোঁ, ঘৰত চাৰি-পাঁচটামান ডাঙৰ ডাঙৰ কাৰ্টন কোনোবাই দি গৈছে৷ কাৰ্টনবোৰ মাথোঁ মাল্টাৰে [Malta, ডাঙৰ সুমথিৰাৰ দৰে ফল] ভৰা৷ মই ব্যৱসায়ীজনক সুধিলোঁ– ইমানবোৰ মাল্টা কিয় পঠিয়ালা! তেওঁ ক’লে– দাদা, দোকান-বজাৰ বন্ধ!আপ খাইয়ে ঔৰ বচ্ছোকো ভী খিলাইয়ে! পিছে মোৰ সন্দেহ হ’ল, লকডাউনৰ বাবে হোটেল বন্ধ থাকিব অনিৰ্দিষ্ট দিনলৈ, এইবোৰ মাল্টা মোলৈ পঠিওৱা মানে হোটেলৰ ষ্টক ক্লিয়েৰ কৰাহে! উপায় নোহোৱাত আত্মীয় আৰু চিনাকিসকলক পাছদিনা মাল্টা বিতৰণ কৰিলোঁ, পিছে এটা কাৰ্টনো শেষ নহ’ল৷ অফিচৰ পৰা উভতি ৰাতি হাতত পানীয় এগিলাচ লৈ ক’ভিড আক্ৰান্ত দেশ-দুনিয়াৰ কথা ভাবি ভাবি ইটো-সিটোক ফোন কৰিলোঁ– কেনে আছে? ল’ৰা-ছোৱালীকেইটা ভালে আছেতো? ক’ভিডৰ সময়ত ঘৰত ফলমূল খুৱাই থাকিবদেই৷ আছেনে নাই ঘৰত ফ্ৰুট্ছ? নাই যদি কাইলৈ কাৰোবাক পঠিয়াই দিব মোৰ ঘৰলৈ৷ লৈ যাবহি! আচলতে মোৰ মন-মগজুত ঘৰত বাকী থকা মাল্টাৰ কাৰ্টনকেইটাই ক্ৰিয়া কৰি আছিল৷ আমোলা-পুলিচ-মন্ত্ৰী– কাক কাক ফোন কৰিলোঁ ঠিক মনত নাই৷ ৰাত গয়ী বাত গয়ী! কিন্তু পাছদিনা পুৱা বনকৰা ল’ৰাটোৱে মোক জগাই উঠালে৷ বোলে, ছাৰ বাহিৰত বহুত গাড়ী আহিছে৷ আৰে, লকডাউনৰ সময়ত ক’ৰ গাড়ী আহিল বুলি উঠি চাই দেখোঁ যে মন্ত্ৰীৰ পাইলট কাৰ, পুলিচৰ ৰঙা লাইট লগোৱা গাড়ী, আমোলাৰ চৰকাৰী গাড়ী এখন এখনকৈ আহি হাজিৰ৷ সকলো আহিছে মাল্টা নিবলৈ৷ কেইঘণ্টামান আমাৰ ঘৰৰ মানুহ ব্যস্ত হৈ থাকিল মাল্টা পেকেটত ভৰাই ভাগে ভাগে চমজাই দিয়াত৷ দুপৰীয়া এজন আৰক্ষী বিষয়াই মোক ফোন কৰিলে– আপুনি মিনিষ্টাৰ ছাৰক কিবা কৈছিল নেকি? মই সুধিলোঁ, কোন মিনিষ্টাৰ! ক’লে, হিমন্তবিশ্ব শৰ্মা ছাৰক? ছাৰে মোক দুবাৰেই ক’লে, মনোজদাই কিবা ফলমূল পঠিয়াব খুজিছে, অনাই ল’ব! আৰক্ষী বিষয়াজন আহি হিমন্তবিশ্বৰ ভাগৰ মাল্টাখিনিও লৈ গ’ল৷ তেতিয়ালৈ মোৰ ঘৰত মাল্টাৰ ষ্টক উদং হ’ল৷
সেইবোৰ ধেমালিৰ কথা বাদ দিওঁ৷ সেই যে সমাজৰ কথা ক’লোঁ, সেয়া দুৰ্ঘটনাগ্ৰস্ত গাড়ীৰ পৰা লাজ লাজকৈ আমূল স্প্ৰে’ লুট কৰা সমাজেই হওক বা ফেচবুকৰ ভাৰ্চুৱেল সমাজেই হওক, অসম আন্দোলনৰ পাছৰ পৰাই অসমীয়া সমাজ একধৰণৰ নিৰাপদ নিৰ্লিপ্ত বৃত্তত সোমাই গ’ল৷ ভাতসাঁজৰ বাবে মাগুৰ মাছ এটা মাৰিব নোখোজা অসমীয়াই আন্দোলনকাৰী, তৎসৃষ্ট আলফা আৰু ভাৰতীয় সেনাৰ বীভৎস হিংসা দেখিলে৷ অসমীয়াৰ আৱেগ-অনুভূতি বহুত ভোটা হৈ গ’ল৷ মই সদায় এটা কথা কৈ আহিছোঁ যে ষাঠিৰ দশকৰ পৰা আশীৰ দশকলৈ প্ৰায় ৩০ বছৰ নৱকান্ত বৰুৱা, নীলমণি ফুকন, হীৰেন ভট্টাচাৰ্য, ড॰ হীৰেন গোহাঁই, মামণি ৰয়ছম গোস্বামী, বীৰেন্দ্ৰ কুমাৰ ভট্টাচাৰ্য, ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া, সৌৰভ কুমাৰ চলিহা, ভূপেন হাজৰিকা, অজিৎ বৰুৱা, হোমেন বৰগোহাঞি আদিয়ে অসমীয়া সাহিত্য-সংস্কৃতিক যিটো পৰ্যায়লৈ লৈ গৈছিল, সেই ধাৰা পৰৱৰ্তী প্ৰজন্মই এইবোৰ কাৰণতে অক্ষুণ্ণ ৰাখিব নোৱাৰিলে৷ তথাপি এই প্ৰাতঃস্মৰণীয় শিল্পী-সাহিত্যিকসকলৰ অৱদানৰ বাবেই অসমীয়া আজিও ভাৰতৰ আধুনিকতম সাহিত্য৷ কিন্তু অস্থিৰ সমাজ, নিৰ্বিচাৰ সন্ত্ৰাস, মুক্ত অৰ্থনীতিৰ প্ৰাদুৰ্ভাৱে অসমীয়াৰ সৃষ্টিশীলতাত বাৰুকৈয়ে প্ৰভাৱ পেলালে৷ এখন বিকাৰগ্ৰস্ত সমাজৰ সৃষ্টি হ’ল৷ মুক্ত অৰ্থনীতিৰ নামত বিদেশী বজাৰৰো আগ্ৰাসন হ’ল৷ তাৰ প্ৰভাৱো অসমৰ সমাজ-সংস্কৃতিত বাৰুকৈয়ে পৰিল৷ নেটফ্লিক্সৰ একেটা কনটেণ্ট চিকাগোৰ যৌনশিক্ষাৰে পৈণত কিশোৰজনে যিদৰে চাবলৈ পায়, বানেধোৱা ধেমাজিত চাংঘৰত থকা কিশোৰজনৰ ম’বাইলতো সেয়া সহজলভ্য৷ সেই অপৈণত মনত ইয়াৰ প্ৰভাৱ পৰিলে কি হ’ব, তাৰ পৰিণতি কি, আজি সহজেই আমি তাক দেখিবলৈ পাইছোঁ৷
নব্বৈৰ দশকৰ আৰম্ভণিৰ পিনে উজনিৰ পিনৰ ল’ৰা কেইজনমান প্ৰায়েই আমাৰ অফিচলৈ আহিছিল৷ তেওঁলোক বিভিন্ন সাংস্কৃতিক কাৰ্যকলাপত জড়িত৷ মানস, পৱিত্ৰ, দেৱতো আহেই, লগত দীঘল চুলিৰ মৰমলগা মুখৰ ল’ৰা এজনো আহে৷ বিভিন্ন কথা পতা যায়, ল’ৰাজনে বিশেষ ভাগ নলয়, মাথোঁ মোৰ টেবুলৰ একোণত আঙুলিৰে টুকুৰিয়াই কিবা গান গুণগুণাই থাকে৷ এদিন মই দলটো ওলাই যোৱাৰ পাছত দেৱক সুধিলোঁ– এই ‘ভদ্ৰলোকজন’নো কোন? দেৱই ক’লে– এওঁ জুবিন গাৰ্গ, ভাল গান গায়৷ তেতিয়াও ‘অনামিকা’ বা ‘মায়া’ ৰিলিজ হোৱা নাই৷ ‘মায়া’ কেছেটটো যেতিয়া ওলাল, তাৰ পাছত সেয়া ইতিহাস৷ জুবিনে প্ৰায় ২০ হাজাৰমান গান গালে৷ যি সময়ত অসমীয়া গান মানুহে নুশুনা হৈছিল, অসমীয়া সুৰ প্ৰায় হেৰাই গৈছিল, সেই সময়তেই জুবিনৰ আৱিৰ্ভাৱ৷ আজি হকে-বিহকে জুবিন প্ৰায়েই বিভিন্ন বিতৰ্কত সোমাই পৰে, কিন্তু এই গানবোৰৰ বাবেই জুবিনৰ ‘সাত খুন মাফ’! পুৰণি প্ৰজন্মৰ পৰা নতুন প্ৰজন্মলৈ, আমোলাৰ পৰা অপৰাধীলৈ, সাহিত্যিকৰ পৰা সাধাৰণ মানুহলৈ সকলো যিদৰে জুবিনৰ ফেন, সেইদৰে ময়ো জুবিনৰ অনুৰাগী৷ জুবিনৰ গায়কী আৰু সুৰে মোক তেওঁৰ সকলো অহং আৰু ঔদ্ধত্য উপেক্ষা কৰিবলৈ বাধ্য কৰে৷ পিছে এবাৰ মামণি [ৰয়ছম] বাইদেৱে কথা পাতি থাকোঁতে মোক ক’লে– জুবিনক খবৰ দিবাচোন, মই তাৰ বাবে গান দুটামান লিখিছোঁ! মই কথাটো জুবিনৰ কাণ চোৱালোঁ৷ এহ্ ডাঙৰ সাহিত্যিকবোৰে বৰ বেয়া গান লিখে বুলি জুবিনে কথাটো উৰাই দিলে৷ মই নক’লোঁ আৰু যে তোমাৰ ‘জগত পোহৰ কৰি আহিব প্লাৱন’তকৈতো মামণি বাইদেউৰ গীতৰ কথা অন্ততঃ ভাল হ’ব৷ অথচ জুবিনে হীৰেন ভট্টাচাৰ্য বা নৱকান্ত বৰুৱাৰ কথাৰে বহু স্মৰণীয় গীত গাইছে৷ কিন্তু জুবিনৰ লগত আৰু কোনে তৰ্ক কৰে!
তৰ্ক নহয়, আন এটা আমোদজনক ঘটনা মনত পৰিছে৷ মই নতুনকৈ কিনা গাড়ীখন লৈ নিশা বন্ধু এজনৰ এটা নিমন্ত্ৰণ ৰক্ষা কৰিবলৈ গৈছিলোঁ৷ মই গৈ পাওঁতে পাৰ্টী প্ৰায় শেষেই হৈছে৷ জুবিন তাত বিদ্যমান৷ সমস্যাটো হ’ল ওলাবৰ সময়ত৷ জুবিনে মোৰ গাড়ীখনত বহি জোৰ দি ক’লে যে তেওঁ গাড়ীখন চলাব৷ পৰিস্থিতি দেখি মই আজি চলাব নালাগে বুলি বাৰে বাৰে কোৱাতো নুশুনিলে৷ উপায়হীন হৈ মই সন্মুখত বহিলোঁ, জুবিন ড্ৰাইভিং ছীটত৷ গাড়ী একেকোবেই ৮০-৯০ কিলোমিটাৰৰ গতি পাৰ হৈ গ’ল৷ তেতিয়া নিশা প্ৰায় ডেৰ-দুই বাজিছে, এটা সময়ত পাঞ্জাবাৰীৰ ৰাস্তাত ১০০-১২০ গতিত চলিছে গাড়ী৷ মই ভাবিলোঁ এই স্বনামধন্য গায়কৰ যহত মোৰ পৈতৃক প্ৰাণটো যাব এতিয়া!একপ্ৰকাৰ খঙেৰেই ক’লোঁ– গাড়ী ৰাখা, মই চলাওঁ৷ জুবিনে নামানে৷ বোলে, গাড়ী চলোৱাত মোৰ নাম আছে৷ আপুনি মোক গাড়ী কেনেকৈ চলায় শিকাবলৈ আহিছে নেকি? এসময়ত মোৰ ধৈৰ্যৰ বান্ধ ছিগি গ’ল, ষ্টিয়েৰিঙত ধৰি দুয়ো বিপজ্জনকভাৱে টনা-আঁজোৰাত লিপ্ত হ’লোঁ৷ সিমানতো জুবিনে নমনাত মই খঙেৰে ক’লোঁ– নামা এতিয়াই, মই গাড়ী চলাম! এপাকত জুবিন ষ্টিয়েৰিঙৰ পৰা নামিল, সেই সুযোগতে মই বহি ল’লোঁ৷ সময় ব্যয় নকৰি গাড়ী ঘূৰাই পোন বাটেই ঘৰৰ পিনে বাট ল’লোঁ৷ তেতিয়া নিশা দোভাগ হৈছে, আন গাড়ীৰ হেডলাইটৰ পোহৰত ৰিয়াৰভিউ মিৰ’ৰত দেখিলোঁ, ৰাস্তাৰ মাজত জুবিনে কঁকালত হাত দি খঙেৰে মোলৈ চাই ৰৈ আছে৷ সেইনিশা আমাৰ নতুন প্ৰজন্মৰ হাৰ্টথ্ৰ’বক মাজৰাস্তাত তেনেকৈয়ে এৰি মই ঘৰ পালোঁহি৷
আজিও জুবিনে ঘটনাটো পাহৰা নাই৷ মাজে মাজে মনত পৰিলে জুবিনে খঙেৰে কয়– মনোজদাই মোক মাজৰাতি ৰাস্তাত এৰি থৈ আহিছিল! মই ইমানদূৰ খোজকাঢ়িব লগা হ’ল! সিদিনা হিমাই [দাস] ক’লে, তাইৰ আগতো হেনো জুবিনে ঘটনাটো বৰ্ণনা কৰিছিল৷ সৃষ্টিশীল শিল্পী মানুহবোৰ অলপ খেয়ালী হয়েই, আমাৰ দৰে সাধাৰণ অনুৰাগীবোৰে মানি লওঁ পৰাপক্ষত৷
আপোনালোকে চাগে জানেই ৰাছিয়াত পুৰুষতকৈ মহিলাৰ সংখ্যা যথেষ্ট বেছি৷ ইয়াৰ মূল কাৰণ আছিল ৰাছিয়াৰ অবিৰত যুদ্ধ প্ৰৱণতা আৰু ভদ্কা সেৱনৰ বদ অভ্যাস৷ যোৱা শতিকাৰ পৰা জাপানৰ বিৰুদ্ধে যুদ্ধ আৰম্ভ কৰি দুখনকৈ বিশ্বযুদ্ধ সামৰি আজিৰ ইউক্ৰেইন যুদ্ধলৈকে ৰাছিয়াই প্ৰায় ৩০খন যুদ্ধত নামিছে৷ লক্ষ লক্ষ ৰুছ ডেকা নিহত হৈছে৷ ইপিনে অতিমাত্ৰা ভদ্কা পানৰ বদ অভ্যাসে ৰাছিয়াৰ কেইবাটাও প্ৰজন্ম ৰুগ্ন আৰু স্বল্পায়ু কৰিছে৷ পিছে ৰুছ শাসকে যুদ্ধৰ অভ্যাস এৰিব নোৱাৰিলেও আজি ৰাছিয়াৰ নতুন প্ৰজন্মই কিন্তু সুৰাপানৰ ক্ষেত্ৰত নিজকে সংযত কৰি পেলাইছে৷ কিছুদিন পূৰ্বে মই ৰাছিয়ালৈ যাওঁতে স্থানীয় বন্ধু কেইজনমানে মাজে মাজে মোক মস্কো আৰু ছেইণ্ট পিটাৰ্ছবাৰ্গৰ নৈশ ক্লাবলৈও লৈ গৈছিল৷ মূলতঃ স্থানীয় ডেকা-গাভৰুৰ ক্লাব সেইবোৰ৷ মই দেখি আচৰিত হ’লোঁ, দোভাগ নিশালৈকে সংগীতৰ তালে তালে ডেকা-গাভৰুহঁতে নাচি আছে, কিন্তু কাৰোৰে হাতত সুৰাৰ গিলাচ নাই, কোনোৱে বিয়েৰ এবটলো খোৱা নাই৷ অন্যান্য খাদ্যৰ লগতে ফলৰ ৰস, এনাৰ্জী ড্ৰিংক আদি পান কৰা দেখিলোঁ, কিন্তু সুৰা নৈব নৈব চ৷ ৰাছিয়াৰ নতুন প্ৰজন্মই ইতিহাসৰ পৰা শিকিছে, স্বাস্থ্য সচেতন হৈছে, সেই চিৰপৰিচিত ভদ্কা পানৰ দৃশ্য ৰাছিয়াত দ্ৰুত কমি আহিছে৷
ৰাছিয়াৰ দৰে যুদ্ধ নহ’লেও, যোৱা প্ৰায় ৪০টা বছৰত অসমত গৃহযুদ্ধসদৃশ পৰিস্থিতিত বহু অসমীয়া ডেকা-গাভৰুৰ প্ৰাণহানি হ’ল৷ অসম আন্দোলন, আলফা, সামৰিক বাহিনী, আৰক্ষীৰ নিৰ্যাতনত হকে-বিহকে জীৱন হেৰুৱালে হাজাৰ হাজাৰ চফল ডেকাই৷ আৰু প্ৰাচীন ৰাছিয়াৰ দৰে চহৰে-নগৰে, গাঁৱে-ভূঞে সুৰা-ড্ৰাগৰ অবাধ প্ৰচলন তথা সেৱনেও আমাৰ এটা এটা প্ৰজন্ম ধবংস বা পংগু কৰি পেলাব ধৰিছে৷
অসমীয়া সমাজ আজি বিপৰ্যস্ত, সামাজিক শক্তি বুলিবলৈ প্ৰায় একোৱেই নাই৷ মহানগৰৰ ফ্লেটবোৰত ইঘৰে সিঘৰক চিনি নাপায়৷ এঘৰত চুবুৰীয়াজন হয়তো অসুস্থ, মৰণোন্মুখ, কাষৰ ঘৰত নিশাজুৰি পাৰ্টী চলিছে৷ মফচল চহৰসমূহতো প্ৰায় একেই পৰিস্থিতি৷ ইপিনে, গাঁওসমূহত যেতিয়াৰে পৰা খেতিপথাৰলৈ মানুহ নোযোৱা হৈছে, নামঘৰত সমাজ নবহা হৈছে, পূৰ্বৰ সেই সামাজিক বান্ধোনো কমি আহিছে দ্ৰুত৷
’৯০ৰ দশকত অসমত এফালে সেনা-আৰক্ষী আৰু আনফালে আলফাৰ মাজত যেন নৃশংসতাৰ প্ৰতিযোগিতা চলিছিল৷ ইয়াত বাধা দিয়াৰ বাবে অসমীয়া সমাজৰ শক্তিও নাছিল, ইচ্ছাও নাছিল৷ এচামে আলফাক মহিমামণ্ডিত কৰাত নামিছিল, আন এচামে সেনাৰ অমানুষিক অভিযানসমূহক মুকলিকৈয়ে সমৰ্থন দিছিল৷ ইয়াৰ পাছত আহিল আলফা আৰু আত্মসমৰ্পণকাৰী আলফাৰ মাজত ভ্ৰাতৃঘাতী ৰক্তাক্ত সংঘাত৷
আলফাৰ সেনাধ্যক্ষ পৰেশ বৰুৱা মাথোঁ উগ্ৰপন্থী নেতা হিচাপে গুৰুত্বপূৰ্ণই নহয়, তেওঁৰ কূটনীতিও মানিবলগীয়া৷ ইমানদিন বাংলাদেশ, পাকিস্তান, ম্যানমাৰ, নেপাল, ইংলেণ্ড আৰু চীনত তৎপৰ হৈ থকাৰ পাছতো ভাৰতীয় এজেন্সীসমূহে তেওঁৰ শুংসূত্ৰ উলিয়াব নোৱাৰিলে৷ অথচ ফোনযোগে তেওঁ ৰাজনৈতিক নেতাৰ পৰা সাংবাদিকলৈ, শিল্পীৰ পৰা আৰক্ষী বিষয়ালৈ সকলোৰে সৈতে সঘনে যোগাযোগ ৰাখে৷ টেলিভিচনত নিয়মীয়াকৈ লাইভ ইণ্টাৰভিউ দিয়ে৷ আলফাৰ পৰা ওলাই অহা বা আহি আত্মসমৰ্পণ কৰা প্ৰাক্তন সতীৰ্থসকলৰো নিয়মীয়াকৈ খা-খবৰ লৈ থাকে৷ শত্ৰু কোন মিত্ৰ কোন তেওঁৰ কথোপকথনৰ পৰা কিন্তু ধৰিব নোৱাৰি৷
এবাৰ আলফাৰ পৰা উজনিৰ এজন নেতাই আত্মসমৰ্পণ কৰিলে৷ সংগঠন এৰি তেওঁ ডিব্ৰুগড়ৰ সমীপত সাধাৰণ জীৱন যাপন কৰিবলৈ ল’লে৷ নিজাকৈ ব্যৱসায় আৰম্ভ কৰিলে, বিয়া-বাৰু কৰাই সংসাৰো আৰম্ভ কৰিলে৷ মাজে মাজে তেওঁলৈ পৰেশ বৰুৱাই ফোন কৰি খবৰ লয়৷ সংগঠন এৰি আহিলেও নিজৰ মাজত সম্পৰ্ক এটা থাকিব লাগে, এনেধৰণৰ কথা৷ আলফা নেতাজনে সংগঠনত থকাৰ সময়ত পুঁজিৰ দায়িত্বত আছিল৷ ফোনতে পৰেশ বৰুৱাই তাৰ হিচাপ-নিকাচো লয়৷
এদিন প্ৰাক্তন আলফা নেতাজনলৈ পৰেশ বৰুৱাৰ ফোন আহিল৷ স্বাভাৱিক ঘটনা৷ বাকী ভালে আছা? ব্যৱসায় কেনে চলিছে? ছোৱালীজনীৰ বয়স কিমান হ’ল? চাৰি বছৰ হ’লগৈনে, ডাঙৰেই হ’লচোন! এনেবোৰ কথা দীঘলীয়াকৈ পাতি আছে পৰেশ বৰুৱাই৷ প্ৰাক্তন আলফাজনেও সহজভাৱেই ককাইদেউ ককাইদেউ বুলি উত্তৰ দি গৈছে৷ তেনেতে প্ৰাক্তন আলফাজনৰ পদূলিত এখন মটৰচাইকেল আহি ৰ’লহি৷ হেলমেট পিন্ধা আৰোহী যুৱক এজন নামি আহিল, আনজনে ইঞ্জিন ষ্টাৰ্ট কৰি বাইকতে বহি থাকিল৷ প্ৰাক্তন আলফাজনে পৰেশ বৰুৱাৰ লগত ফোনত কথা পাতি থাকোঁতেই আচম্বিতে বাইকআৰোহীজন কোঠাত সোমাই পিষ্টল উলিয়াই তেওঁক গুলীয়ালে৷ চাৰি-পাঁচটা গুলী বুকুত সোমাই ৰক্তাক্ত হৈ প্ৰাক্তন আলফাজন মাটিত বাগৰি পৰিল, হাতৰ পৰা সৰি পৰিল টেলিফোনৰ ৰিচিভাৰ৷ পিষ্টলধাৰী যুৱকজনে মৃত্যু নিশ্চিত কৰিবলৈ তেওঁলৈ আৰু এজাঁই গুলী মাৰিলে আৰু ওলমি থকা ৰিচিভাৰটো দাঙি জনালে– ছাৰ, কামটো হ’ল৷
– হ’ব দে৷ সিমূৰত পৰেশ বৰুৱা আছিলেই৷ তেওঁ ক’লে, ওলাই যা এতিয়া!
পৰেশ বৰুৱাই সন্দেহ কৰিছিল যে তেওঁৰ প্ৰাক্তন সতীৰ্থজনে আত্মসমৰ্পণ কৰাৰ পূৰ্বে সংগঠনৰ বহু ধন লৈ আহিছিল৷ ইয়াৰ ক্ষমা নাই৷ আচলতে সিদিনা তেওঁ হত্যাৰ পূৰ্বে প্ৰাক্তন আলফাজনক কথা পাতি পাতি এংগেইজ কৰি ৰাখিছিল৷
ভাতসাঁজৰ লগত খাবলৈ কুকুৰা এটা মাৰিব নোৱৰা অসমীয়াৰ নৃশংসতাৰ পাঠ এনেকৈয়ে আৰম্ভ হ’ল৷ স্বাভাৱিকভাৱেই সম্পৰ্কবোৰ হৈ পৰিল থুনুকা, মানুহ হৈ পৰিল আত্মকেন্দ্ৰিক আৰু সমাজ হৈ পৰিল অবিশ্বাস্যভাৱে নিৰ্লিপ্ত, অনুভূতিশূন্য৷