সময়ৰ আহ্বান

একো একোটা ব্যক্তিগত স্তৰত ঘটা ঘটনাই সামাজিক পৰিকাঠামোৰ কেতবোৰ প্ৰধান আৰু অতি প্ৰয়োজনীয় অভাৱৰ কথা উদঙাই দিয়ে৷ সৌ সিদিনা যোৰহাটৰ অনুপমা দত্তৰ অতি মৰ্মান্তিক মৃত্যুৱে আমাৰ সমাজৰ এটা ডাঙৰ অভাৱৰ কথা সোঁৱৰাই দিলে৷ সেয়া হৈছে বাস্তৱসন্মত ‘জ্যেষ্ঠ নাগৰিক আৱাস’ৰ অভাৱ৷ ব্যক্তিগত পৰ্যায়ত ঘৰে-ঘৰে, অলিয়ে-গলিয়ে, সংবাদ-পত্ৰ, সামাজিক মাধ্যমত এই ঘটনাৰ উপৰ্যুপৰি চৰ্চা হ’ল৷ ‘শিক্ষাহে দিলে, সংস্কাৰ নিদিলে’ বুলি অভিভাৱককো ককৰ্থনা কৰা হ’ল, দেশান্তৰত ডাঙৰ মানুহ হৈ নিজ মাতৃক মৃত্যুমুখলৈ ঠেলি দিয়া পুত্ৰহঁতকো গালি-শপনি-শাওপাত দিয়া হ’ল৷ ইংৰাজীতহে কথা কোৱা আৰু মাকৰ সৈতে একেখন ঘৰতে থাকি মাকৰ মৃত্যুৰ খবৰ নোপোৱা পূৰঠ বয়সৰ কন্যাকো ঠাট্টা-বিদ্ৰুপ-নিন্দা-গৰিহণা দিয়া হ’ল৷ দুই-একে প্ৰতিৱেশীকো জগৰীয়া কৰিলে৷ এতিয়া কথা হ’ল, অতি মৰ্মন্তুদ এই ঘটনাৰ আঁৰৰ কথাবোৰ কি কি আছিল বা হ’ব পাৰে, সেই বিষয়ে জানো ক’ৰবাত কিবা কোনোবাই কৰিলে? এনে ঘটনা নহ’বলৈ ভৱিষ্যতে কি কি কৰিব পৰা যায়, তাৰ চৰ্চা জানো ক’ৰবাত হ’ল?– নহ’ল বা নহয়, কাৰণ, ইয়াৰ বাবে যুক্তিসংগতভাৱে কথাবোৰ ভাবি চাবলৈ, বিবেচনা কৰিবলৈ, দূৰদৃষ্টিসম্পন্ন সমাধান একোটা উলিয়াবলৈ সময়ৰ প্ৰয়োজন৷ তৎকালীনভাৱে প্ৰতিৱেশী, হয়তোবা বন্ধু-বান্ধৱ, তথাকথিত ৰাইজে নিজৰ পিনৰ পৰা দিব পৰা মন্তব্য দিলে, নিন্দা-গৰিহণা-গালি-শপনিৰে ক্ষোভ উজাৰিলে, মানৱতাৰ মৃত্যু-শিক্ষিত লোকৰ স্বাৰ্থপৰতা, বিদেশলৈ যোৱাসকলৰ দায়িত্বজ্ঞানহীনতা, ইংৰাজীত কথা কোৱাসকলৰ অহংকাৰ– আদি একো একোটা দিশলৈ আঙুলিয়াই সাংবাদিকসকলে সংবাদ প্ৰচাৰ কৰিলে৷ ইয়াৰ পাছত এই ঘটনাৰ লগত লাগি থাকিবলৈ কাৰ সময় আছে? নিজৰ ‘মাক’ক চাবলৈ সময় নোহোৱা মানুহ থকা সমাজখনৰে আমি সকলো সদস্য লহয় জানো! আজিৰ যুগত শাৰীৰিক দূৰত্ব বৰ ডাঙৰ সমস্যা নহয়; ছেকেণ্ডৰ ভিতৰতে বিশ্বৰ এটা মূৰত থাকি আনটো মূৰলৈ খবৰ দিব পাৰি৷ কিহৰ তাড়নাত একেখন ঘৰত থকা মানুহে পৰস্পৰৰ খবৰ নাপায়, প্ৰতিবেশীসকলে কোনো কাৰো কথা গম নাপায়, এইবোৰ সমাজ বিজ্ঞানীসকলৰ গৱেষণা-অধ্যয়নৰ বিষয় হোৱা উচিত৷ এই সমস্যা পুত্ৰ-কন্যা বিদেশলৈ যোৱা, আৰু কেৱল ইংৰাজীতহে কথা কোৱা প্ৰয়াত অনুপমা দত্তৰ ঘৰখনৰেই সমস্যা নহয়৷ এনে সমস্যাত ভুগি থকা লোকৰ সংখ্যা ক্ৰমে বাঢ়ি আহিছে, যিদৰে বাঢ়িছে বহুতো আগতে নথকা সমস্যা৷ গতিকে, সমস্যাবোৰ কিদৰে সমাধান কৰিব পৰা যায়, সেই সম্পৰ্কেহে সকলোৱে মনোযোগ দিয়া উচিত৷ বৃদ্ধই বোলক বা জ্যেষ্ঠই বোলক সত্তৰ-আশীৰ ডেওনা পাৰ হোৱাসকলৰ বাবে সকলো সুবিধাযুক্ত আৱাসস্থলী গঢ়ি তোলাটো তেনে এক সম্ভাব্য সমাধান হ’ব পাৰে৷ ভাৰতত কেইবাখনো ৰাজ্যত যেনে, কেৰালা, কৰ্ণাটক, দিল্লী আদিত অতি উন্নতমানৰ জ্যেষ্ঠ নাগৰিকৰ আৱাসিক অঞ্চল গঢ়ি তোলা হৈছে৷ ইয়াৰে বেছিভাগতেই যোগ-ব্যায়াম, প্ৰাৰ্থনা-ঘৰ, চিকিৎসাৰ সুবিধা, সাংস্কৃতিক মঞ্চ, খেলা-ধুলাৰ সুবিধা, চিনেমা হল আদিও আছে৷ সকলোতকৈ ডাঙৰ কথা, এই আৱাসিক অঞ্চলবোৰ দয়া-অনুকম্পা-সহানুভূতিৰ পাত্ৰ-পাত্ৰীসকলৰ উদ্দেশ্যে নহয়, বৰঞ্চ এক যোগাত্মক দৃষ্টিভংগীৰে জ্যেষ্ঠসকলৰ মনৰ তাগিদা পূৰণ কৰিব পৰাকৈহে স্থাপন কৰা হৈছে৷ গতিকে, প্ৰথম কথা হ’ল, এনে আৱাসস্থলীসমূহক আমাৰ পৰম্পৰাগত ধাৰণাৰে সৃষ্ট অসহায় বৃদ্ধসকলৰ ‘বৃদ্ধাশ্ৰম’ৰ দৃষ্টিৰে চাব নালাগিব৷ চিকিৎসা বিজ্ঞানৰ উন্নতি, দেশৰ মানৱ বিকাশৰ অগ্ৰগতিয়ে মানুহৰ জীৱনৰ প্ৰত্যাশিত আয়ুস বঢ়াইছে৷ গতিকে, বয়স হোৱাৰ লগে লগে প্ৰয়োজনীয় সা-সুবিধাযুক্ত একোটা ব্যৱস্থা আমাৰ সমাজতো অতি প্ৰয়োজনীয় বুলি ভাবিবলৈ শিকিব লাগিব৷ সমাজসেৱী সংগঠন, ব্যক্তিগত ন্যাস, বেচৰকাৰী সংগঠন আৰু চৰকাৰে নিজেও এইক্ষেত্ৰত অনতিপলমে ব্যৱস্থা লোৱা উচিত৷ পিতৃ-মাতৃৰ প্ৰতি দায়িত্বশীল হোৱাৰ কোনো বিকল্প নাই, কিন্তু দায়িত্ব পালনৰ বিকল্পযুক্ত অনেক পথ থকা উচিত৷ ‘অ’ল্ড-এজ হোম’ পাশ্চাত্যৰহে অপসংস্কৃতি [?] বুলি সাত জাঁপ নামাৰি সময়ৰ আহ্বানক নেওচা নিদি ৰজাঘৰীয়া-প্ৰজাঘৰীয়া সকলোৱে এক নতুন দৃষ্টিৰে কথাবোৰ বিবেচনা কৰক৷