কামৰ কথা
ডিচেম্বৰৰ মাজভাগত অসম চৰকাৰে কামৰূপ মহানগৰ আয়ুক্তজনৰ প্ৰট’কল সম্পৰ্কে এক নিৰ্দেশনা জাৰি কৰাৰ খবৰ ওলাইছিল৷ সেইমৰ্মে মুখ্যমন্ত্ৰীৰ কাৰ্যালয়ৰ পৰা সেউজ সংকেত নহাকৈ কোনো ৰাজহুৱা সভা-সমিতিৰ আতিথ্য গ্ৰহণৰ পৰা আয়ুক্তজনক বিৰত থাকিবলৈ কোৱা হৈছিল৷ একেদৰে আপোন পৰিয়াল বা নিকটাত্মীয়ৰ বাহিৰে আনৰ বিয়া-সবাহ আদিৰ আমন্ত্ৰণো ৰক্ষা নকৰিবলৈ নিৰ্দেশনা জাৰি কৰা হৈছিল৷ তদুপৰি, নিজৰ কাৰ্যালয়ত কৰ্ম-সংস্কৃতি অটুট ৰাখি উপযুক্ত পৰিৱেশ সৃষ্টি কৰি এক ‘মডেল কাৰ্যালয়’ গঢ়ি তুলিবলৈকো উপায়ুক্তজনক নিৰ্দেশ দিয়া হৈছিল৷ ৩০ ডিচেম্বৰত প্ৰায় একেধৰণৰ নিৰ্দেশনাই ৰাজ্যখনৰ সকলো জিলা আয়ুক্তৰ বাবে জাৰি কৰা হ’ল৷ এক স্মাৰকযোগে ৰাজ্য চৰকাৰৰ সাধাৰণ প্ৰশাসন বিভাগৰ দ্বাৰা আয়ুক্তসকলৰ দায়িত্ব তথা কৰণীয় সম্পৰ্কে কিছু নিৰ্দেশনা জাৰি কৰিলে৷ সেই স্মাৰকত আয়ুক্তসকলে কোনবোৰ কামক অগ্ৰাধিকাৰ দিব লাগিব, কোনবোৰ এৰাই চলিব লাগিব আদি কথাই স্থান পাইছে৷ আপাতদৃষ্টিত এইখন এখন তেনেই সাধাৰণ স্মাৰক-নিৰ্দেশনা৷ কিন্তু, মন কৰিবলগীয়া কথাটো হ’ল এয়ে যে যিবোৰ কথাই স্মাৰকখনত ঠাই পাইছে, সেইবোৰ আয়ুক্তস্তৰৰ বিষয়াৰ বাবে এক বাধ্যতামূলক, সাৰ্বজনীন কৰ্মসূচী হ’ব লাগে৷ একোজন জিলাৰ সৰ্বোচ্ছ পদাধিকাৰীয়ে স্থান-কাল অনুসৰিয়েই নিজৰ উপস্থিতি সাব্যস্ত কৰিব লাগে আৰু নিযুক্তি প্ৰদানৰ সময়তেই এনেবোৰ বিষয় স্পষ্ট হ’ব লাগে৷ কেৱল জিলা আয়ুক্তৰ ক্ষেত্ৰতেই কিয়, আন বিভাগীয় মুৰব্বীৰ ক্ষেত্ৰতো কথাবোৰ প্ৰথমৰ পৰাই স্পষ্ট হ’ব লাগে৷ আকস্মিকভাৱে উদ্ভৱ হোৱা পৰিস্থিতিৰ ক্ষেত্ৰত কোনো তৎকালীন স্মাৰক-নিৰ্দেশনা জাৰি কৰাৰ কথাটো সুকীয়া৷ সাধাৰণ পৰিস্থিতিত এনে এক নিৰ্দেশনা জাৰি কৰা কথাটোৱে এইটোকে সূচায় যে আয়ুক্তসকলে অপ্ৰয়োজনীয় কামত সময়ৰ অপব্যয় কৰিছে৷ অৱশ্যে, তথাকথিত ৰাইজেও জিলা মুৰব্বীসকলকে ধৰি পুলিচ তথা প্ৰশাসনৰ আন বিভাগৰ উচ্ছ-পদাধিকাৰীসকলক হকে-বিহকে বিভিন্ন সামাজিক অনুষ্ঠানৰ সৈতে সাঙুৰিব খোজা দেখা যায়৷ কেৱল প্ৰশাসনীয় বিষয়াই নহয়, চৰকাৰৰ অতি কৰ্মব্যস্ত-দায়িত্বশীল মন্ত্ৰী-বিধায়ককো ৰাইজে য’তে-ত’তে আমন্ত্ৰণ কৰি আনি তেওঁলোকৰ মূল্যৱান সময় আৰু সম্পদৰ হানি কৰে৷ এই ‘হানি’ ব্যক্তিবিশেষৰ নহয়, ইয়াৰ কু-প্ৰভাৱে সকলোকে সামৰি লয়৷ নিজৰ সমস্ত গুৰুত্বপূৰ্ণ কামৰ প্ৰচণ্ড হেঁচাকো নেওচি মন্ত্ৰী-বিধায়কেও ৰাজ্যিক স্তৰৰ উচ্ছ পৰ্যায়ৰ সাংস্কৃতিক সংগঠন, স্প’ৰ্টছ সংগঠন আদিৰ মুৰব্বীৰ দায়িত্বও মূৰ পাতি ল’বলৈ হেঁপাহেৰে আগবাঢ়ি আহে৷ এজন মন্ত্ৰী বা বিধায়কৰ বাবে এই বিশাল কাৰ্যাৱলী চম্ভালি লোৱাটো কিদৰে সম্ভৱ হ’ব পাৰে? চৰকাৰে পলমকৈ হ’লেও এই কথাটো বিশ্লেষণ কৰি চাব লাগে আৰু অনতিপলমে এনে পৰম্পৰাৰ অৱসান ঘটাই নতুন নিৰ্দেশনা জাৰি কৰিব লাগে৷ চৰকাৰী চিকিৎসালয়ৰ চিকিৎসকক ব্যক্তিগত নাৰ্ছিং হোম বা প্ৰাইভেট প্ৰেক্টিচ কৰিবলৈ দিয়া নহয়, স্কুল-কলেজৰ শিক্ষকক প্ৰাইভেট টিউচন কৰিবলৈ দিয়া নহয়– একেই যুক্তিতে মন্ত্ৰী-বিধায়ক হৈ থকা কালছোৱাত আন সামাজিক বা সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠানৰ দায়িত্ব লোৱাৰ পৰা বাৰণ কৰিব লাগে৷ একেবোৰ যুক্তিতেই শিক্ষকসকলক শ্ৰেণীকোঠাৰ পৰা আঁতৰাই আনি নিৰ্বাচনী দায়িত্বৰ পৰা আৰম্ভ কৰি বাৰে-ভচহু কামত নিয়োগ কৰিব নালাগে৷ এনে সাময়িক কামৰ বাবে সদ্য-অৱসৰী চৰকাৰী কৰ্মচাৰীসকলক উপযুক্ত ভাত্তা দি কামত নিয়োগ কৰিব লাগে৷ তেতিয়া উভয়পক্ষ উপকৃত হয়৷ কিছুমান কাম আগৰে পৰা চলি আহিছে বুলিয়েই সলনি কৰিব খোজা নহয়৷ কিন্তু, এনেবোৰ কামলৈও পৰিৱৰ্তন অহা উচিত৷ সৰু-বৰ সকলোৰে কাৰ্যক্ষেত্ৰৰ একো-একোটা নিৰ্ধাৰিত পৰিসীমা থাকে আৰু সেইমতে কাম কৰিলে প্ৰত্যেকেই নিজৰ কৰ্মদক্ষতা প্ৰদৰ্শন কৰিব পাৰে৷ শ্ৰম-বিভাজন, কৰ্ম-বিশেষীকৰণৰ সূত্ৰবোৰেও এনে কথাৰেই ব্যাখ্যা আগবঢ়ায়৷