মাতৃভূমিৰ প্ৰেম

পৃথিৱীত বাস কৰা প্ৰতিজন ব্যক্তিৰ কাৰণে মাতৃভূমি অৰ্থাৎ জন্মৰ স্থানখনি হৈছে মৰমৰ স্থান৷ মাতৃৰ আদৰৰ মাজত থাকি ডাঙৰ হোৱা এটা শিশুৱে যৌৱন কালত অনুভৱ কৰিব পাৰে শৈশৱৰ সোণোৱালী দিনবোৰৰ কথা৷ যৌৱন কালৰ অন্তত বৃদ্ধকালত প্ৰৱেশ কৰা প্ৰতিজন ব্যক্তিয়েই ঘূৰি আহিব বিচাৰে জন্মস্থানলৈ আৰু জীৱনৰ অন্তিম ক্ষণটো কটাব বিচাৰে জন্মস্থানত৷

সমাজত বাস কৰা প্ৰতিজন ব্যক্তিয়েই কৰ্ম-সংস্থাপন, শিক্ষা আদিৰ স্বাৰ্থত জন্মস্থানৰ পৰা বিতাড়িত হ’বলগাত পৰে৷ মহিলাৰ ক্ষেত্ৰত বিবাহৰ স্বাৰ্থত জন্মস্থান ত্যাগ কৰি স্বামীৰ গৃহলৈ যোৱাটো এটা সামাজিক প্ৰথা৷ জন্মস্থানৰ পৰা আঁতৰি গৈ জীৱন কটোৱা প্ৰতিজন ব্যক্তিয়ে দূৰৰ পৰাই অতীতৰ ৰোমন্থন কৰা, সন্তান বা বন্ধু-বান্ধৱৰ আগত অতীতৰ ৰোমাঞ্চকৰ কথাবোৰ বৰ্ণনা কৰা ইত্যাদিবোৰ পৰিক্ৰমাৰ মাজত জীৱনটো পাৰ কৰায়৷ প্ৰশ্নটো হৈছে নিজৰ জন্মস্থানখনিৰ উন্নয়নৰ স্বাৰ্থত এজন ব্যক্তিয়ে কি কৰিব পাৰে? ভাৰতৰ পশ্চিমে থকা গুজৰাটৰ নাগৰিকসকলৰ অধিকাংশই ব্যৱসায় সূত্ৰে সমগ্ৰ বিশ্বতে সংস্থাপিত হৈ থাকে৷ পঞ্জাবৰ প্ৰায়বোৰ শিশুৱে জীৱনৰ সংস্থাপন ইংলেণ্ডত কৰিব নে কানাডাত কৰিব তাৰ সিদ্ধান্ত শৈশৱ কালতেই লয়৷ কেৰালাৰ বহু যুৱক-যুৱতী আজি আৰৱ দেশত সংস্থাপিত আৰু তাৰ বিপৰীতে দক্ষিণৰ তামিলনাডু, কৰ্ণাটক আদি ৰাজ্যৰ যুৱক-যুৱতী আমেৰিক আৰু ইউৰোপত সংস্থাপিত৷ এনেবোৰ ৰাজ্যৰ যুৱক-যুৱতীসকলে যদিও বিদেশত কৰ্মৰত তথাপিও নিজৰ জন্মস্থানখনৰ লগত ৰাখে এক আত্মিক সম্পৰ্ক৷ নিজৰ শৈশৱৰ গাঁওখন, বিদ্যালয়খন, মন্দিৰ বা মছজিদটোৰ উন্নয়নৰ বাবে পকেটৰ ধন ব্যয় কৰা হাবিয়াস থকা যুৱক-যুৱতীসকলে বছৰত এবাৰ নিজ জন্মস্থানটোলৈ আহি পূৰণ কৰে মনৰ সপোন৷ বিদ্যালয়খনৰ আলোকিত ৰূপটো প্ৰত্যক্ষ কৰি হূদয়ত অমৃতৰ ঢল বোওৱা এইসকল ব্যক্তিৰ কাৰণে নিজৰ বেংকত থকা জমা টকাখিনিতকৈ জন্মস্থানখন অধিক মূল্যবান৷

ভাৰতৰ বিহাৰ, উত্তৰ প্ৰদেশ, পশ্চিমবংগ আৰু অসমৰ বহুতো নাগৰিকে নিজৰ দক্ষতাৰ জোৰত বিশ্বৰ বিভিন্ন প্ৰান্তত সংস্থাপিত হৈছে যদিও কাৎচিতহে পালন কৰে জন্মভূমিৰ প্ৰতি থকা দায়বদ্ধতা৷ এনেদৰে ৰাজ্যত গাঁৱৰ পথ, বিদ্যালয়, মন্দিৰ, মছজিদ আদিৰ উন্নয়নৰ বাবে চৰকাৰহে দায়বদ্ধ বুলি নিজা দায়-দায়িত্বৰ প্ৰতি আওকণীয়া ভাব পোষকতা কৰে বহিঃৰাষ্ট্ৰ বা বহিঃৰাজ্যত সংস্থাপিত দক্ষ ব্যক্তিসকলে৷ বছৰৰ প্ৰথম বিহুটো আমেৰিকা কিম্বা ইংলণ্ডত অনুষ্ঠিত কৰা অসমীয়াই জন্মস্থানৰ বিহু অনুষ্ঠানটোৰ খবৰ নাৰাখে৷ বিদেশৰ বিখ্যাত চিকিৎসালয়ত দক্ষ চিকিৎসক হোৱা ব্যক্তিজনে নিজৰ জন্ম গাঁওখনৰ বাসিন্দাসকলৰ স্বাস্থ্য সেৱা দিবলৈ সময় বিচাৰি নাপায়৷ বিদেশৰ বিখ্যাত বিশ্ববিদ্যালয়ত অধ্যাপনা কৰা অসমীয়াজনে জন্মস্থানৰ বিদ্যালয়খনত আহি এদিন শিশুসকলৰ লগত কটাই শৈশৱৰ ৰোমন্থন কিয় কৰিব নোৱাৰে?

অসমত থাকি অসমৰ শিক্ষা, ৰাজনীতি ক্ষেত্ৰত শীৰ্ষস্থানত প্ৰতিভাৰ পৰিচয় দিয়া বহু ব্যক্তিয়ে পাহৰি যায় জন্মস্থানক৷ গুৱাহাটী মহানগৰত অট্টালিকাত থাকি জীৱন ৰঙীণ কৰা বহু ব্যক্তিয়ে ঘূৰি নাচায় এৰি অহা গাঁওখনক৷ গাঁৱৰ ঘৰখনত এটা প্ৰকাণ্ড তলা ওলোমাই চৌহদটোক এক অভয়াৰণ্যলৈ ৰূপান্তৰ কৰা ব্যস্ত মানুহবোৰে পাহৰি পেলায় গাঁৱৰ অতীত৷ বহুক্ষেত্ৰত দেখা পোৱা যায় যে গাঁৱৰ ঘৰখন বিক্ৰী কৰি, চিৰদিনৰ কাৰণে যোগাযোগ বিচ্ছিন্ন কৰি এজন অচিন ব্যক্তিলৈ ৰূপান্তৰ হয় সম্ভ্ৰান্ত ঘৰৰ বাসিন্দাসকল৷

জীৱনৰ দৌৰত এৰি অহা জন্মস্থানখনৰ প্ৰতি এবাৰ ঘূৰি চোৱা, গাঁৱৰ বিদ্যালয়খনলৈ এদিন যোৱা, শৈশৱৰ টেঙা বল খেলা পথাৰখনত অলপ সময় ঠিয় হৈ শৈশৱক ৰোমন্থন কৰা, সক্ষমতা অনুসৰি গাঁৱৰ নামঘৰ বা মছজিদটোলৈ সাহায্য আগবঢ়োৱা, গাঁৱৰ দুখীয়া পৰিচিত ব্যক্তিসকলৰ লগত মনৰ ভাৱৰ আদান-প্ৰদান কৰা, দৰিদ্ৰতা বা হতাশাৰ মাজত জীৱন কটোৱা পৰিচিত নাগৰিকক সহায়ৰ হাত আগবঢ়োৱা, সু-পৰামৰ্শৰে গাঁৱৰ কণ কণ ল’ৰা-ছোৱালীবোৰক সফলতাৰ বাট দেখুওৱা ইত্যাদি কৰ্মই মহান কৰিব পাৰে ব্যক্তিগত জীৱন৷ এজন ব্যক্তিৰ সফলতাখিনি কেতিয়াও সম্পত্তিৰ তালিকাত বা শিক্ষাৰ ডিগ্ৰীৰ মাজত পোৱা নাযায়৷ নিজৰ সফলতাখিনিৰে কিমান মানুহৰ কল্যাণ হোৱা কাম কৰিব পাৰিছে তাৰ বিশে¡ষণ হয় জন্মস্থানত এৰি অহা পৰিচিত ব্যক্তিসকলৰ বাসগৃহত৷ কৰ্মৰ খাতিৰত বিদেশত সংস্থাপিত বহু ব্যক্তিৰ পৰিত্যক্ত ঘৰখনৰ চোৱা-চিতা গাঁৱৰ বাসিন্দাসকলেই কৰে যদিও নিবিচাৰে প্ৰতিদান৷ শেষত আমেৰিকাৰ প্ৰখ্যাত এপ’ল কোম্পানীৰ মালিকযব্যৱসায়ী ষ্টিভ জবে মৃত্যুৰ পূৰ্বে কোৱা কেইটামান কথাৰে সামৰিছোঁ লিখনি৷ ‘এই পৃথিৱীত টকা-পইচা, ক্ষমতা মানুহ জীয়াই থকালৈকেহে মূল্যবান৷ আমি আমাৰ কৰ্মবোৰ কাৰোবালৈ অৰ্পণ কৰিব পাৰোঁ, কিন্তু দেহৰ বেমাৰৰ বোজা নিজেই বহন কৰিব লাগিব৷ হেৰুওৱা পাৰ্থিৱ বস্তু ঘূৰাই পাব পাৰি যদিও মৃত্যুৱে কাঢ়ি নিয়া জীৱনটো কেতিয়াও ঘূৰাই পাব নোৱাৰি৷’