কেইদিনমান আগতে ৰাজ্যিক কেবিনেটে বীৰুবালা ৰাভাৰ মৃত্যু দিনটোক ৰাজ্যিক কু-সংস্কাৰবিৰোধী দিৱস হিচাপে পালন কৰিবলৈ সিদ্ধান্ত লৈছে৷ সিদ্ধান্তটো আদৰণীয় যদিও সমাজত কু-সংস্কাৰ আৰু অন্ধবিশ্বাস বিয়পোৱাৰ ক্ষেত্ৰত চৰকাৰৰ ভূমিকাও কিন্তু দুৰ্ভাগ্যজনকভাৱে উল্লেখযোগ্য৷ আঠ হাজাৰ বছৰীয়া বৰ্ণিল ইতিহাসে ভাৰতীয় সভ্যতা আৰু সংস্কৃতিৰ যি শক্তিশালী ভেটি বৰ্ণনা কৰি গৈছে, তাৰ পৰাই অনুমান কৰিব পাৰি যে আমি ভাৰতীয়সকল এক অভিজাত সংস্কৃতিৰ গৰাকী ৷ খ্ৰীষ্টাব্দ চতুৰ্থ শতিকামানৰ পৰা লুইতৰ দুয়োকাষে গঢ় লৈ উঠা সভ্যতাই অসমবাসীকো এক সুন্দৰ সংস্কৃতিৱান পৰিৱেশৰ লগত অভ্যস্ত কৰি তোলে৷ পৰম্পৰা, বিশ্বাস আৰু সংস্কৃতি এই জাতিটোৰ জীৱনধাৰা৷ ৰীতি-নীতি, লোকবিশ্বাস আৰু পৰম্পৰাই যিদৰে জাতিটোৰ ধবজাবাহক হৈ থিয় দি আহিছে, তাৰ পৰিৱৰ্তে কিছুমান ৰীতি-নীতি আৰু লোকবিশ্বাসে কিন্তু কালক্ৰমত জাতিটোৰ সংকীৰ্ণ মানসিকতাৰ পৰিচায়কহে হৈ পৰিছে৷ যদিও বিজ্ঞান-প্ৰযুক্তিৰ নব্য নতুন আৱিষ্কাৰে মানুহক এটা আধুনিক আৰু সৰলীকৃত জীৱন যাপন উপহাৰ দিবলৈ চেষ্টা চলাই আহিছে, তথাপি কিন্তু কিছুমান কৌটিকলীয়া অবৈজ্ঞানিক চিন্তাধাৰাৰে পৰিচালিত হৈ আজিৰ সভ্য আৰু আধুনিক সমাজৰ কিছুমান লোকে নিজকে অন্ধবিশ্বাসৰ পিটনিত পুতি পেলাইছে৷ যিখন দেশৰ সংবিধানৰ নিৰ্দেশাত্মক নীতিত স্পষ্টভাৱে উল্লেখ আছে যে জনসাধাৰণৰ মাজত বৈজ্ঞানিক মানসিকতাৰ সৃষ্টি কৰাটো দেশৰ চৰকাৰৰ এটা প্ৰধান কাম, সেইখন দেশতেই অমংগলীয় পুহৰ দোহাই দি দলং উদ্বোধন কৰা নহয়৷ চৰকাৰৰ পৃষ্ঠপোষকতাত ভূমি পূজন, হোম, যজ্ঞ৷ বেলেগৰ কথা বাদেই দিলোঁ, বিজ্ঞান-প্ৰযুক্তিৰ মন্ত্ৰীয়েও পূজা-যজ্ঞ কৰিহে কাৰ্যালয়ত প্ৰৱেশ কৰে৷ প্ৰায়বোৰ মন্ত্ৰী-বিধায়কৰে দহোটা আঙুলিত দহটা আঙঠি৷ ভাৰত এনে এখন দেশ যিখন দেশৰ প্ৰধানমন্ত্ৰীয়ে দেশৰ সৰ্ববৃহৎ বৈজ্ঞানিক সন্মিলনত ক’বলৈ কুণ্ঠাবোধ নকৰে যে গণেশৰ মূৰৰ সংস্থাপনে অতীতত প্লাষ্টিক ছাৰ্জাৰীৰ উমান দিয়ে৷ পৰম্পৰা আৰু বিশ্বাসৰ নামত বৈজ্ঞানিক দৃষ্টিভংগীৰ নাম দি কিছুমান আচহুৱা কথাৰ প্ৰচাৰ যদি চৰকাৰখনেই কৰিবলৈ লয়, বাকী জনসাধাৰণে কি কৰিব? এইক্ষেত্ৰত কিছু সংবাদ মাধ্যমৰ ভূমিকাও অতি ধিক্কাৰযোগ্য৷ কিছুদিনৰ পৰা সৰ্বত্ৰ চৰ্চা লাভ কৰা কিছুমান কৰ্মকাণ্ডই জনসাধাৰণৰ আদিম মানিসকতাৰ পৰিচয় দিয়ে৷ খুব কম সময়ৰ ব্যৱধানত উন্নত জীৱন-ধাৰণৰ মান, দিনে দিনে হ্ৰাস পাই অহা নিৰক্ষতায়ো কিছুমান ৰুগ্ন মানসিকতাক সুস্থ কৰিব পৰা নাই৷ পৰম্পৰাৰ নামত কিছুমান নিৰীহ প্ৰাণীৰ মাজত যুঁজ লগাই, ৰক্ত বোৱাই যি আনন্দ লাভ কৰে, সি এক সুস্থ সংস্কৃতিৰ বাৰ্তাবাহক হ’ব নোৱাৰে৷ নিৰীহ প্ৰাণীক বলি দি যিয়ে নিজৰ মংগল কামনা কৰিব পাৰে, সিও সুস্থ মানসিকতাৰ পৰিচায়ক হ’ব নোৱাৰে৷ অন্ধবিশ্বাসৰ পিটনিত পোট খাবলৈ ধৰা আজিৰ বহুতেই ডাইনী হত্যাৰ নামত ঘৃণনীয়তাৰ চৰম সীমা অতিক্ৰম কৰিছে৷ হাতে হাতে স্মাৰ্ট ফোন লোৱা নৱপ্ৰজন্মৰ এনে মানসিকতাই কি আধুনিক যুগৰ উত্তৰণ ঘটাব? তদুপৰি গণতন্ত্ৰৰ নামত কিছুমান বৰ নীচ মানসিকতাৰ ব্যক্তিৰ ধৰ্মীয় উন্মাদনায়ো সকলোকে  চিন্তিত কৰি তোলে৷ তথ্য-প্ৰযুক্তিৰে সমৃদ্ধ দেশত ধৰ্মীয় বিতৰ্কই কিদৰে শিৰোনাম দখল কৰিব পাৰে, ভাবি আচৰিত লাগে৷ ধৰ্মীয় প্ৰসংগত কিছুমান বক্তা আৰু লেখকৰ সূক্ষ্ম বিশ্লেষণে এটা কথাৰ প্ৰমাণ কৰে যে বৰ্তমানৰ সমাজখনে (বিশেষকৈ অসমত) সুস্থ বৌদ্ধিক বিতৰ্কৰ দৈন্যত ভুগিছে৷ ছ’চিয়েল মিডিয়াতো ধৰ্মীয় মতান্তৰক ব্যক্তিগত আখেজা-আখেজিৰ ৰূপ দি এচাম লোকে একোটা বৌদ্ধিক আলোচনাক যিদৰে আগুৱাই নিয়া পৰিলক্ষিত হয়, তাক দেখি প্ৰশ্ন হয়, বৰ্তমান সমাজৰ তথাকথিত সচেতন লোকসকল আচলতে দেশ আৰু জাতিৰ প্ৰতি কিমান দায়িত্বশীল?