জ্যেষ্ঠ নাগৰিকৰ সাংস্কৃতিক সমাৰোহ

কল্যাণকামী চৰকাৰ এখনে ধৰ্ম-বৰ্ণ-লিংগভেদে সৰ্বসাধাৰণ প্ৰজাৰ বিকাশৰ বাবে কৰ্ম-আঁচনি ল’ব লাগে৷ একেদৰে, ভিন্ন বয়সৰ লোকৰ বাবেও সুকীয়াকৈ আঁচনি-পৰিকল্পনা ল’বলগীয়া হয়৷ শিশুৰ বাবে, স্কুল-কলেজীয়া ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ বাবে, মহিলাৰ বাবে, বৃদ্ধৰ বাবে প্ৰয়োজন অনুসৰি বেলেগ বেলেগ আঁচনি চৰকাৰসমূহে লোৱা দেখা যায়৷ অসম চৰকাৰো ইয়াৰ ব্যতিক্ৰম নহয়৷ শেহতীয়াকৈ ৰাজ্যখনৰ অতবোৰ জ্বলন্ত সমস্যা তথা অগ্ৰাধিকাৰ পাবলগীয়া প্ৰয়োজনীয় কাম থকা সত্ত্বেও জ্যেষ্ঠ নাগৰিকৰ বাবে চৰকাৰখনে সাংস্কৃতিক সমাৰোহৰ আয়োজন কৰিলে৷ প্ৰথমতে জিলা পৰ্যায়ত পতা গীত, নাট আদিৰ প্ৰতিযোগিতাত বিজয়ীসকলৰ মাজত পুনৰ ৰাজ্যিক ভিত্তিত প্ৰতিযোগিতা পতা হ’ল৷ তিনিদিনীয়া এই প্ৰতিযোগিতাৰ বিজয়ীসকলক পুৰস্কাৰ দিবলৈ শংকৰদেৱ কলাক্ষেত্ৰৰ প্ৰেক্ষাগৃহত সভাৰ আয়োজন কৰা হ’ল, য’ত একেলগে আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় জ্যেষ্ঠ নাগৰিক দিৱসো উদ্‌যাপন কৰা হ’ল৷ স্বাভাৱিকতেই এনে এক মহাসমাৰোহত চৰকাৰী ধন কিছু ব্যয় কৰা হ’ল৷ ৰাজ্যৰ জ্যেষ্ঠ নাগৰিকসকলৰ নামত পতা বাবেই বোধহয় কোনেও চৰকাৰৰ এই ব্যয়ক অপ্ৰয়োজনীয় ব্যয় বুলি সমালোচনা কৰা দেখা নগ’ল৷ জ্যেষ্ঠসকলে মনত আঘাত পাব বুলিয়েই বোধহয় কোনেও একো মাত নামাতিলে৷ জ্যেষ্ঠসকলৰ নিজৰো অনেক অসুবিধা বা সমস্যা অথবা প্ৰয়োজনীয়তা আছিল বা আছে৷ কিন্তু, তেওঁলোকেও একো আপত্তি নকৰাকৈ চৰকাৰে পতা এই সমাৰোহৰ অংশীদাৰ হ’ল৷ প্ৰকৃততে, ৰাজ্যখনৰ জ্যেষ্ঠ নাগৰিকসকলৰ বাবে এনে সাময়িক বিনোদনৰ আয়োজন কৰি অৰ্থ ব্যয় কৰাতকৈ চৰকাৰে তেওঁলোকৰ শাৰীৰিক-মানসিক উৎকৰ্ষ সাধনৰ বাবে চিৰস্থায়ী কোনো কাম কৰিব পাৰিলেহেঁতেন৷ ঠয়ে ঠায়ে জ্যেষ্ঠসকলৰ বাবে ক্লাবঘৰসদৃশ একোটা অনুষ্ঠান পাতি দিয়াহেঁতেন, তেওঁলোকে মাহেকে-পষেকে নিজৰ মনোৰঞ্জনৰ বাবে অথবা নিজৰ সৃজনীশীল প্ৰতিভাৰ অনুশীলনৰ বাবে স্থায়ী সুবিধা পালেহেঁতেন৷ গাঁওবোৰত জ্যেষ্ঠসকল ঘূৰি ফুৰিবলৈ প্ৰতিবেশী অথবা পথাৰখনেই থাকে৷ নগৰ-চহৰৰ জ্যেষ্ঠসকলৰ বাবে পাৰ্ক অথবা অকণমানি মুকলি ঠাইৰ অতিকে প্ৰয়োজন৷ গুৱাহাটী মহানগৰীৰ কথাই যদি ধৰা হয়, তেন্তে দেখা যাব যে জ্যেষ্ঠসকলৰ বাবে মুকলিকৈ ঘূৰি ফুৰাৰ অথবা পুৱা-গধূলি খোজ কঢ়াৰ বিশেষ সা-সুবিধা নাই৷ ভাৰতৰ অন্যান্য মহানগৰীত কিন্তু জ্যেষ্ঠসকলৰ সা-সুবিধাৰ প্ৰতি লক্ষ্য ৰাখি অনেক ব্যৱস্থা লোৱা হৈছে৷ অনেক ঠাইত পৰিকল্পিতভাৱে উন্নত তথা প্ৰয়োজনীয় সকলো সা-সুবিধা সংযোজন কৰি ‘ওল্ড-এজ হোম’বোৰ স্থাপন কৰা হৈছে৷ চিনেমা হল, ইভেণ্ট হল, পাৰ্ক, ব্যায়ামস্থলী, ৱাকিং ট্ৰেককে ধৰি ডাক্তৰ-নাৰ্ছ-হাস্পতালৰো সা-সুবিধা সংযুক্ত কৰা হৈছে এনেবোৰ আৱাসত৷ জ্যেষ্ঠসকলৰ বাবে এনেধৰণৰ সা-সুবিধাৰ প্ৰয়োজনহে বৰ্তমান অতি বেছি৷ আজিকালি পৰিয়ালবোৰ সৰু, সদস্য সংখ্যা কম৷ পতি-পত্নী উভয়েই চাকৰিয়াল থকা এনে বহুতো পৰিয়ালত কিছু বয়সীয়া লোক থাকিলে তেওঁলোকৰ চোৱা-চিতা কৰাৰ বাবে সহায়কাৰীৰ প্ৰয়োজন হয়৷ ৰাজ্যত, বিশেষকৈ নগৰবোৰত এনে সহায়ক যোগান ধৰা অনা-চৰকাৰী অনুষ্ঠান আছে যদিও অনেক সময়ত তেওঁলোকে আগবঢ়োৱা সেৱা যথোপযুক্ত নহয়৷ উদাহৰণস্বৰূপে, নাৰ্ছ যোগান ধৰাৰ নামত তেওঁলোকে কোনো শিক্ষা-প্ৰশিক্ষণ নথকা লোককো পঠিয়ায়৷ চৰকাৰে নিজাববীয়াকৈ এনে সুবিধা আগবঢ়ালে, এই সেৱাৰ বিশ্বাসযোগ্যতা বাঢ়ে আৰু বৃদ্ধসকলৰ সেৱা সুনিশ্চিত হয়৷ চৰকাৰে যদি এই সেৱা আগবঢ়োৱা ব্যক্তিগত সংস্থাবোৰৰ বাবে কিছু নিৰ্দেশাৱলী বা নিয়মাৱলী যুগুত কৰি দিয়ে, তেতিয়াও তেওঁলোকে সকাহ পায়৷ বিভিন্ন ৰাজহুৱা স্থান, যেনে, বেংক আদিত জ্যেষ্ঠসকলক সাধাৰণ ‘কিউ’ত থিয় দিবলগীয়া হোৱা স্থিতিৰ পৰা চৰকাৰে মুক্ত কৰি দিব লাগে৷ মুঠতে, জ্যেষ্ঠসকল যাতে পৰমুখাপেক্ষী হ’ব নালাগে, ৰাজহুৱা স্থান আদিত উপেক্ষিত হ’বলগীয়া নহয়, বৰঞ্চ, অগ্ৰাধিকাৰ পায়, তাৰ বাবে চৰকাৰে নীতি-নিয়ম লাগু কৰিব লাগে৷ এই সুবিধাবোৰ থাকিলে, জ্যেষ্ঠসকলে নিজেই মনোৰঞ্জন আনিব পৰা অনুষ্ঠান আয়োজন কৰিব পাৰিব৷ তাৰ বাবে চৰকাৰে ৰাজকোষৰ ধন ব্যয় কৰি, চৰকাৰৰ মন্ত্ৰী-বিষয়াৰ মূল্যৱান সময়ৰ অপব্যয় নকৰিলেও হ’ব৷