যোগান মন্ত্ৰীৰ কথা

ৰাজ্যৰ খাদ্য আৰু অসামৰিক যোগান বিভাগৰ মন্ত্ৰী ৰঞ্জিত কুমাৰ দাসে হেনো তলমূৰকৈ ভাত খাবলগীয়া হৈছে৷ তেওঁৰ ঘৰৰ লগুৱা-লিক্‌চৌ বজাৰলৈ গৈ অধিক দৰত বয়-বস্তু কিনিবলগীয়া হোৱাত মন্ত্ৰীয়ে  হেনো পত্নীৰ গালি-গালাজ শুনিবলগীয়া হৈছে৷ হয়তো সাংবাদিকসকলে বজাৰৰ দ্ৰব্য-সামগ্ৰীৰ জুই-ছাই দাম দেখি পৰিস্থিতি সম্পৰ্কে বিতং কথা জানিবলৈ সংশ্লিষ্ট মন্ত্ৰীজনক প্ৰশ্ন সুধিছিল৷ মন্ত্ৰীৰ এই উত্তৰ পোনপটীয়া নহয় যদিও তাৰ পৰা দুটা কথা স্পষ্ট হৈ পৰিছে৷ প্ৰথমটো হ’ল এয়ে যে ঘৰুৱা কাম-বনৰ সহায়কাৰীসকলৰ পৰা তেওঁ গম পাইছে যে বজাৰত বস্তুৰ দাম অসহনীয় ৰূপত বৃদ্ধি পাইছে৷ যি ক্ষেত্ৰত পূৰ্ব-নিৰ্ধাৰিত প্ৰশাসনীয় পদ্ধতি অনুসৰি ৰাজ্যৰ যোগানমন্ত্ৰীজনে দায়িত্বশীল বিষয়া-কৰ্মচাৰীৰ জৰিয়তে আনুষ্ঠানিকভাৱে বজাৰৰ বয়-বস্তুৰ দাম বা অত্যধিক দাম সম্পৰ্কে সৰ্বদা জ্ঞাত হৈ থাকিব লাগে, সেই ক্ষেত্ৰত মন্ত্ৰীজনৰ বিভাগীয় তথ্য আহৰণৰ উৎস তেনেই বেচৰকাৰী আৰু ঘৰুৱা৷ ই অতি পৰিতাপৰ কথা৷ মন্ত্ৰীজনৰ উত্তৰৰ পৰা স্পষ্ট হোৱা দ্বিতীয়টো কথা হ’ল এয়ে যে বজাৰৰ দৰ নিয়ন্ত্ৰণৰ কোনো ক্ষমতা তেওঁৰ হাতত নাই, গতিকে তলমূৰ হৈ পত্নীৰ ককৰ্থনা শুনাৰ বাহিৰে তেওঁৰ আন গতি নাই৷ ইও অতি দুখৰ কথা৷ অৱশ্যে, নিজৰ পৰিয়ালক মূল্যবৃদ্ধিৰ পৰা ৰক্ষা কৰিবলৈ তেওঁ হেনো ঘৰতে খেতি কৰিবলৈ লৈছে৷ এজন জনপ্ৰতিনিধি, দায়িত্বশীল মন্ত্ৰী তথা পৈণত বয়সৰ ৰাজনৈতিক নেতাৰ মুখত এনেবোৰ তৰল কথাই শোভা নাপায়৷ বিশেষকৈ, বিষয়টো যেতিয়া সৰ্বসাধাৰণ লোকৰ পেটৰ ভোকৰ সৈতে জড়িত হয়, জনস্বাস্থ্য বা খাদ্য-সুৰক্ষাৰ সৈতে সংযোজিত হয়৷ মন্ত্ৰীজনৰ উত্তৰে সুন্দৰকৈ দেখুৱাই দিছে যে ৰাইজৰ এই সমস্যাৰ গভীৰতা তেওঁ কোনোপধ্যেই অনুভৱ কৰিব খোজা নাই৷ মন্ত্ৰীয়ে ভালদৰে জানে যে সাংবাদিকে তেওঁৰ পৰিয়ালটোত মূল্যবৃদ্ধিয়ে কি প্ৰভাৱ পেলাইছে সেইটো জানিব বিচৰা নাই, যদিওবা তেওঁ উত্তৰত সেইটোহে ব্যাখ্যা কৰিছে৷ সমস্যাৰ গভীৰলৈ নগৈ তেওঁ ৰসিকতা কৰিছে আৰু এই ৰসিকতাই মূল্যবৃদ্ধিত কক্‌বকাই থকা ৰাইজৰ অনুভূতিক ভেঙুচালি কৰিছে৷ আজি কম আয়ৰ শ্ৰেণীবদ্ধ লোকৰ কথাতো বাদেই, মধ্যমীয়া উপাৰ্জনৰ লোকেও ল’ৰা-ছোৱালীৰ পৰিপুষ্টি সাধন কৰিব পৰাকৈ নূ্যনতম খাদ্য-সামগ্ৰী, মাছ-পাচলি বজাৰৰ পৰা কিনিব পৰা নাই৷ বয়সস্থ লোক, ৰুগীয়া লোকৰ সন্তুলিত খাদ্য, ঔষধ-পথ্যৰ কথাবোৰতো আছেই৷ চৰাইক দানা ছটিওৱা দি ‘হিতাধিকাৰী’ নাম দি ৰাজকোষৰ আটকীয়া ধন বিলাই দি গৰ্বৰ হাঁহি মৰা চৰকাৰৰ মন্ত্ৰীয়ে এইবোৰ কথা বুজিও নুবুজাৰ ভাও ধৰে৷ প্ৰতিটো কথাৰে আঁৰত কেতবোৰ কাৰক থাকে৷ মূল্যবৃদ্ধিৰ আঁৰতো নিশ্চয় কাৰক আছে৷ মূল্যবৃদ্ধি কেৱল অসমতেই হোৱা নাই৷ সমগ্ৰ দেশতেই হৈছে৷ বহলকৈ চাবলৈ গ’লে ক’ভিড কালৰ পাছত সমগ্ৰ বিশ্বতেই দ্ৰব্যমূল্য বৃদ্ধি এক চিন্তাৰ কাৰণ হৈ পৰিছে৷ কিন্তু, সেই বুলিয়েই মানুহে হাত সাবটি বহি থকা নাই৷ এই স্থিতিৰ পৰা ওলাই অহাৰ বা পৰিস্থিতি নিয়ন্ত্ৰণলৈ অনাৰ বাবে যাৱতীয় ব্যৱস্থা লৈছে৷ বিভাগীয় মন্ত্ৰী এজনৰ হাতত, নিৰ্বাচিত চৰকাৰ এখনৰ হাতত সেইবোৰ ক্ষমতা আৰু আহিলা থাকে, যাৰ দ্বাৰা পৰিস্থিতি নিয়ন্ত্ৰণ কৰা হয়৷ আন একো কৰিব নোৱাৰিলেও বিভাগীয় কতৃৰ্পক্ষই যদি পৰিস্থিতি গভীৰভাৱে অধ্যয়ন-বিশ্লেষণ কৰি সাংবাদিকসকলৰ মাধ্যমেৰে ৰাইজক জানিবলৈ দিয়ে কি কি কাৰকে মূল্যবৃদ্ধিত অৰিহণা যোগাইছে, তেতিয়া ৰাইজ কিছু পৰিমাণে হ’লেও আশ্বস্ত হয়, পৰিস্থিতিৰ সৈতে মোকাবিলা কৰিবলৈ যত্নপৰ হয়৷ আনকি, এনে পৰিস্থিতি নিয়ন্ত্ৰণ কৰিবলৈ প্ৰয়োজন সাপেক্ষে ৰাইজে সহযোগিতাও আগবঢ়ায়৷ তাকে নকৰি আমাৰ মন্ত্ৰীজনে ৰাইজৰ জ্বলা জুইত ঘিউ ঢালিছে৷ টুলুঙা মন্তব্য দি নিজকে হাঁহিয়াতৰো পাত্ৰ সজাইছে৷ সচেতন মহলে লক্ষ্য কৰিছে যে ৰাজ্যখনত উৎপাদন কমিছে আৰু প্ৰতিযোগিতা বাঢ়িছে৷ স্কুলীয়া শিশুৰ পৰা আৰম্ভ কৰি অশীতিপৰ সকলোকে য’ত যিদৰে পৰা যায় প্ৰতিযোগিতামুখী কৰি তোলা হৈছে৷ সকলোৱে নিজৰ নিজৰ লাইনৰ প্ৰতিযোগিতাত নামিছে৷ ব্যৱসায়ীসকলেও সৰুৱেই হওক বা ভাঙৰেই হওক নিজৰ ভাগে প্ৰতিযোগিতাত নামিছে, কোনোবাই ষাঠি টকা মাতিলে, কোনোবাই আশী টকাত পিঁয়াজ বিক্ৰী কৰিছে৷ ধৰোঁতা নাই, মাতোতা নাই৷ যোগানমন্ত্ৰী তলমূৰ কৰি, গৃহিণীৰ ককৰ্থনা শুনি ভাত খাই আছে! কোনে কি কৰিব পাৰে?